Ghost Stories (2017)

Professor Phillip Goodman (Andy Nyman) staat sceptisch tegenover het bovennatuurlijke. Hij ontmaskert voor zijn beroep dan ook menig oplichter. Op een dag krijg hij van zijn dood-gewaande grote voorbeeld drie zaken om te onderzoeken. Dit is het begin van een film-anthologie maar in plaats van wat erin veel andere anthologieën gebeurd, het tonen van losse filmpjes, worden in deze film de spookverhalen aan elkaar geweven doordat tijdens zijn onderzoek drie personen aan Goodman hun verhaal (in beeld te zien) vertellen. Terwijl de film met name aan het einde vrij interessant is, voelen de individuele verhalen zelf wel een beetje te vertrouwd. Er is de nachtwaker Tony Matthews (Paul Whitehouse) in een verlaten gebouw, een mysterieuze ontmoeting op een verlaten weg met de jonge Simon Rifkind (Alex Lawther) en de rijke Mike Priddle (Martin Freeman) die alleen thuis is wanneer hij last krijg van een poltergeist. Al deze verhalen worden, ondanks het bekende terrein, wel erg mooi en spannend in beeld gebracht. Uiteraard draait het om het doen schrikken van het publiek en deze "schrik" zijn van de old-school variëteit, griezelig en sfeervol, en niet snel gemonteerd. Zoals ik al schreef is vooral het einde apart en daarmee valt of staat de film. Voor mij werkte het goed, maar niet iedereen zal dit einde appreciëren. Verder is het degelijke Engelse cinema, sfeervol, in de beste tradities van horrorverhalen, met een vleugje humor en hoewel misschien niet heel innovatief, het is wel verdomde leuk.

Heerlijke film zoals alleen Engelsen hem kunnen maken want op The Innocents, Ghost Story en The Others na, hebben Amerikanen geen kaas gegeten van spookfilms. Die houden meer van special effects en kettingzagen.

Dus vergeet de horror dit is een griezelfilm. Je ziet geen smerige dingen maar enge dingen en dat is veel leuker. De film grabs je meteen by the booboo door de vormgeving en verteltrant. Uit alles spreekt een enorme liefde voor product en genre. Langzaam worden we meegenomen is drie klassieke griezelverhalen die in de verte zelfs doen denken aan de moeder alle spookfilms 'Whistle And I'll Come To You' uit 1968.

Wie lekker wil griezelen komt ruimschoots aan zijn trekken.

Fijn horrortje.

Aparte opzet, die ergens tussen anthologie en langspeel invalt. Dyson en Nyman maken er vlot gebruik van om met verschillende horrorniches aan de slag te gaan. Dat maakt dat de film af en toe wat consistentie mist, anderzijds is er voldoende creativiteit en pakken de twee ook nog eens uit met een verrassend einde.

Naar Britse gewoonte ziet het er stijlvol uit. Beetje grim en bedrukt, maar dat hoort bij de Britse horror. Aan goeie acteurs ook geen gebrek. Freeman zullen de meesten wel kennen, ik vond het vooral leuk om Whitehouse weer eens aan het werk te zien. Geweldige komiek, maar dit gaat hem ook best af.

Misschien dat de drie verhaaltjes in het midden nét wat aan horrorfinesse missen. Ze weten het net niet spannend genoeg te maken. Op zich zorgt de afwisseling en daar wel voor dat het niet vervelend wordt, maar echt dat puntje op de stoel gevoel is er jammer genoeg niet.

Einde maakt nog wel een hoop goed. Daar schakelen de twee regisseurs lekker nog een versnelling of twee hoger. Niet meteen een ongeziene twist natuurlijk, maar wel érg goed uitgevoerd. Maakt dat dit een best fijn en welgekomen horrorfilmpje is.

3.5*

Vernuftig in elkaar stekende horrorfilm, waarin een professioneel scepticus (Andy Nyman) een aantal bovennatuurlijke zaken onderzoekt. Het begin is een beetje doorsnee en voor de hand liggend, maar al snel wint de film aan kracht. Eenmaal op stoom is er geen houden meer aan. Daarnaast is de film behoorlijk eng, met een grote reeks hartkloppingen veroorzakende schrikeffecten. Erg goed gedaan.

Twijfelgeval.

Aan de ene kant is het best origineel hoe de 3 verhalen waar de film in is verdeeld uiteindelijk aan elkaar gelinkt worden door het einde, maar aan de andere kant miste ik toch iets. Laat ik zeggen dat ik hem wel geslaagd vond als drama. De horror elementen waren niet al te origineel maar waren wel leuk uitgewerkt, en speelde meer een bijrol. Door de twist op het eind ga je anders denken over waar je anderhalf uur naar hebt zitten kijken, en ik kan me voorstellen dat dit voor de één wel werkt en voor de ander niet, ik zit er ergens tussenin. Misschien is dit zo'n soort film die ik na herziening meer ga waarderen.

Niet slecht, maar ook weer niet van een niveau dat je hem warm kunt aan aanbevelen. Oogt wat goedkoop, zeker geen big budget, en inhoudelijk in fasen van een net niet gehalte. Bij de eerste twee verhaaltjes toont het duo Dyson/Nyman bijvoorbeeld aan best te weten hoe ze een spannende scène moeten opbouwen, maar beide story's worden bijna onderuit gehaald door het matige acteerwerk, vooral dat irritant overdreven spel van dat joch in de tweede verhaallijn is wel de limit. Bij verhaal nummer drie komt opeens Hobbit Freeman opduiken en zit het qua spel dus weer een stuk beter, maar komt dan weer bovendrijven dat men moeite heeft om van dit alles een samenhangend geheel te maken met als resultaat een voorspelbaar, onbevredigend einde omdat een aantal vragen niet worden beantwoord. Kijken zonder niet te veel na te denken zelf, als dat je ding is dan begin hier maar aan.

Een aardige film die de balans tussen griezel en humor goed weet te bewaken. Daar waar horrorkomedies vaak de uitersten opzoeken in gore en komedie, doet deze Britse film dat veel bescheidener. De humor is nooit over de top en voornamelijk droog en ironisch van toon. Het griezelgedeelte is vooral suggestief en sfeervol met slechts hier en daar een jumpy uitbarsting.

Een griezelanthologie. Dat is de Britten wel toevertrouwd. Al uit 1945 stamt het onvolprezen Dead of Night (1945). En in de jaren 60 en 70 deden de studios Hammer en Amicus (waarvan het fundament trouwens Amerikaans is) in grote mate aan anthologieën. Daarna zakte het Britse aandeel in en lieten de Amerikanen flink van zich horen met films als Cat's Eye (1985) en Creepshow (1982). Helemaal uit beeld verdween de anthologie ook na 2000 nooit, maar de hausse aan anthologieën nam wel wat af. Zo af en toe verscheen en verschijnt er nog wel eens eentje.

Zoals deze Ghost Stories. Gebaseerd op een toneelstuk van Jeremy Dyson en Andy Nyman, die van hun toneelstuk deze film maakten en meteen ook de regie in handen namen. Toneelstuk en film zijn een hommage aan de Britse anthologieën uit de jaren 60 en 70, las ik.

De centrale figuur of verbindende factor in deze raamvertelling is een professor (gespeeld door Nyman) die drie paranormale gevallen onderzoekt. De drie verhaaltjes zijn geen van alle uitzonderlijk. Niet eng. Niet origineel. Wel sfeervol en leuk humoristisch. Bovendien nemen ze niet veel tijd in beslag. Na een uurtje film is het al gedaan met de pret, waarna je je afvraagt wat de film met de resterende tijd gaat doen.

Wat daarna gebeurt is best leuk. In het laatste deel van de film worden de verhaaltjes op een ludieke manier met elkaar verbonden. Dat extra halve uurtje staat wat mij betreft in spanning en originaliteit iets boven de drie losse vertellingen en levert de film alsnog een voldoende op.

Ben fan van een goede horror film, maar deze vind ik één van de slechtste die ik ooit gezien heb. Het acteren vind ik barslecht, ben nochtans een liefhebber van Marin Freeman maar deze rol is niets voor hem.

Ok.

Best een prima Brits horrortje dit eigenlijk. Alleen weet het niet echt top te zijn, maar desondanks verdient dit zeker een voldoende omdat het wel enkele sfeervolle en spannende momenten kent die de film doen opleven.

Het lijkt nogal standaard te beginnen, met enkele mensen die natuurlijk zichzelf voor gek zetten in hun aanraking met "het paranormale". En daar lijkt het het eerste uur ook naartoe te werken, en dat was allemaal prima, maar in het laatste stuk gaat het allemaal een beetje de mist in.

Het eerste verhaal was het beste, dat was overduidelijk het meest sfeervolle en spannende verhaal. De locatie was goed gekozen. Het tweede verhaal was al een stukje minder, omdat dat al snel stompzinnig werd. Het laatste verhaal (met Freeman!) was te kort om spannend te zijn.

Ondanks de sfeervolle momenten en soms originele wendingen weet dit filmpje me niet volledig te overtuigen. Dit komt vooral omdat het al snel wat stompzinnig wordt waardoor je het allemaal niet echt serieus meer neemt. En dat gaat dus ten koste van de score. Een leuke cast, met prima acteerwerk en sfeervolle momenten, maar dit had beter gekund.

Philip Goodman [Andy Nyman] is sceptische academicus en televisiemaker die zich heeft gespecialiseerd in het ontmaskeren van mensen die zich voordoen als spirituele mediums. Philips ontmoeting met zijn inmiddels stokoude idool loopt uit op een deceptie wanneer die aangeeft dat geesten wel degelijk bestaan. Philip gaat vervolgens de uitdaging aan om drie onopgeloste spookmysteries te ontrafelen. De drie mysteries leveren weinig opzienbarends of angstaanjagends op. De beste momenten zitten in het laatste kwartier waarin Philip ontdekt hoe de vork werkelijk in de steel zit.

Lekker ouderwets griezelvermaak dat het meer van sfeer en suggestie moet hebben dan van bloed en geweld, en met een paar prima acteurs om de rillingen over het voetlicht te brengen. Jammer dat de drie verhalen te kort zijn om echt veel indruk te maken, dat ik bij de eerste twee door de donkere fotografie af en toe gewoon niet kan zien wat er gebeurt, en dat ze alledrie een echte climax missen. Bovendien is de uiteindelijke onthulling bijna net zo flauw als wanneer in een horrorfilm een personage door een monster achterna wordt gezeten in een scène die plotseling een droom blijkt te zijn geweest. Eigenlijk zat ik gedurende de hele speelduur vergeefs te wachten op het moment waarop de film zijn belofte zou gaan inlossen.