Bohemian Rhapsody (2018)

Net gezien in de avant premiere in laser ultra en Dolby atmos. Kippenvel en tranen in mijn ogen. Ik was nog te klein om Queen live te zien. Freddy stierf helaas toen ik 6 jaar was, maar heb met deze film toch het gevoel er nog wat van meegekregen te hebben. Wat iedereen ook zegt, Rami Malek zet een fantastische Mercury neer. Om over de rest van de cast nog maar te zwijgen. Geweldig! 5 sterren van mij!

Typische biopic.

Het lijkt wel een regel te zijn: hoe excentrieker en aparter de band die wordt neergezet, hoe braver de film. En op de één of andere manier slagen ze er ook steeds in om dit soort films heel hard op elkaar te doen lijken. Kan toch niet de bedoeling zijn dat ze met dat soort inwisselbaarheid de bekendere bands van de pop proberen eren.

Ben zelf geen fan van Queen, maar kende wel alle (of bijna alle, ééntje kon ik niet plaatsen) nummers die voorbij kwamen (en dat zijn er best wel veel). Wat je dan eigenlijk krijgt is een vluchtige passage van het ontstaan van de band tot wat hun meest legendarische optreden lijkt te zijn. Verder ook wat over Mercury's privé leven, maar daarvoor kan je denk ik beter gewoon een docu kijken.

Mercury zelf ken ik verder ook enkel van z'n clips, los daarvan vond ik wel dat Malek gewoon een mooi personage wist neer te zetten. De rest van de cast is niet slecht, maar blijft sterk op de achtergrond. Het is vooral Singer die de film in de steek laat, door braaf binnen de lijntjes van de Hollywood biopic te kleuren, waardoor het vanzelf al iets fakes krijgt.

Van iemand die aan het begin aangeeft dat "fuck the formulas" het succes van Queen zou vormen kan ik me niet voorstellen dat hij heel blij zou geweest zijn met deze film. Allicht nog steeds de moeite voor fans van Queen, want muziek is er genoeg, maar verder was het niet veel.

1.5*

Je kunt het beste inderdaad eerst de film zien want met dat platte doel ik niet op de extravagante levensstijl van Mercury of het bombast en de commercie van Queen.

Wat betreft zijn AIDS; volgens Jim Hutton (Mercury’s partner schreef het boek Mercury and Me) was er een situatie in 1987 waarin hij zich had laten testen. Hij schijnt dit als eerste aan Hutton vertelt te hebben terwijl Mercury zijn snor afschoor (zodat hij een baard kon laten staan om eventuele vlekken te bedekken). Mercury was bang dat Hutton hem zou verlaten waarna Hutton uit solidariteit zijn eigen snor afschoor.

Volgens het boek van Mark Blake Is This the Real Life?, wat bij mijn weten vaak wordt aangehaald als de definitieve Queen biografie, vertelt Mercury aan zijn bandleden pas in 1988 (dus niet de repetitie voor Live Aid in 1985, toen was hij nog niet eens getest...) dat hij aids heeft. Hij trok zijn broekspijp omhoog waarna wat vlekken op zijn huid tevoorschijnkwamen en gaf aan er verder niet over te willen praten. Dus geen emotioneel gereutel met “You’re a legend Fred...”, “We all are legends” zoals deze film suggereert. Sterker zelfs; nog voor hij het de band vertelde vertrouwde hij het aan de vrouw van Roger Taylor toe omdat zij net had aangegeven dat ze kanker had. (De film suggereert een vijandige sfeer tussen Taylor en Mercury terwijl ze in feite bevriend waren).

Volgens de biografie over Mercury van Lesley-Ann Jones vermoedde Mercury in ‘82 /‘83 al wel dat hij AIDS zou kunnen hebben aangezien hij in Munchen samen met zijn partner/vriendin Barbara Valentin zo’n 20 a 30 vrienden had verloren. De angst voor AIDS was dus reëel, maar; die was voor het gros van de homoseksueel actieve mannen in die tijd zo.

De film verdraait de feiten dusdanig om het te laten lijken dat Live Aid artistiek, persoonlijk en qua succes een doorbraak en een afscheid was. Onzin; Eerder in 1984 en 1985 waren ze al meerdere continenten over gevlogen met hun The Works tour en slechts enkele maanden voor Live Aid speelden ze voor een record aantal bezoekers van 1,5 miljoen als headliners op het Rock in Rio festival. In 1986 volgde nog de gigantische Magic Tour waarvan de Live at Wembley show bij vrijwel alle muziekliefhebbers bekend is en misschien wel de meest herhaalde live-show op de Nederlandse televisie. Mercury kwam, zoals eerder aangegeven, pas later achter zijn ziekte en beschouwde de opnames van het album ‘Barcelona’ als zijn afscheid (hij had niet verwacht nog zo lang te leven als hij uiteindelijk deed).

Dan wat betreft zijn coming-out; Mercury wordt in de film neergezet als homoseksueel (terwijl hij zoals jij ook aangeeft) waarschijnlijk biseksueel was. Ik vind het moreel heel verwerpelijk, zeker in een tijd waarin we leren dat het voor je identiteit fijn is als mensen accepteren hoe je jezelf aanduidt. Om maatschappelijk een zo helder mogelijk beeld te hebben is het in ieder geval handig om er ofwel helder, open en genuanceerd over te zijn of er in taal totaal geen aandacht aan te schenken (je seksuele gedrag niet te hoeven verklaren maar jezelf ook niet inhouden of verstoppen was in feite wat Mercury deed). Daarbij is het zo dat hij zich nooit heeft uitgesproken ten opzichte van zijn ouders. Hij wou het zijn moeder schijnbaar besparen (en dat zeggen in feite alle bronnen in zijn nabije omgeving, dat was ook de reden waarom hij pas een dag voor zijn dood vrij gaf AIDS te hebben).

Er wordt zo veel gesleuteld en verzonnen aan het verhaal van Mercury dat het in feite niets meer over Mercury zegt. Het wordt een plat homoseksueel coming-out verhaal (met een muzikaal succes verhaal) terwijl dat precies niet is wat Mercury was. Bovendien zou de huidige tijd veel beter geschikt zijn geweest om de complexe situatie (hier zit een goed drama in) zo genuanceerd mogelijk uit te werken.

Ik vind ook dat de maker ongeveer net zo veel schade heeft gebracht aan het verhaal van de band (en haar muzikaliteit) als aan het persoonlijke verhaal van Mercury. Ze worden nu als een hersenloze hitmachine neergezet die als een sitcom gezelschap samenleeft. Mercury komt notabene op het idee om Bohemian Rhapsody te schrijven doordat hij enkele seconden over een weiland staart. Notabene een uitgelezen kans om het succesverhaal te verweven met het persoonlijke; hij schreef dit rond de tijd dat hij Mary Austin vertelde biseksueel te zijn, in de tekst refereert hij naar het afscheid nemen van een oud leven en een nieuw leven instappen (hij heeft het zelf nooit bevestigt of serieus ontkent maar die vrijheid zou je als maker juist wel mogen nemen, door de suggestie te wekken) en als klap op de vuurpijl is de persoon die Bohemian Rhapsody op de radio heeft gelanceerd en doorgedrukt, Kenny Everett, degene die hem geholpen heeft bij zijn zelfacceptatie (daar gaat de documentaire When Freddie met Kenny over).

In de film is het een spontane hit met het spontane idee om opera met rock te mixen. Zo plat als een dubbeltje, en precies het voorbeeld van wat er de hele film lang misgaat; succes wordt verheerlijkt, artistieke worsteling en ontwikkeling bestaan niet en de koppeling naar het persoonlijke drama wordt nauwelijks gemaakt of in erbarmelijke verzinsels.

(...)Er is alleen een verschil tussen presentatie en representatie, en op dat laatste vlak gaat scriptschrijver Anthony McCarten genadeloos hard onderuit. McCarten, recentelijk ook al de valste noot in de afgevlakte Churchill-bio Darkest Hour, lijkt zich ertoe ingespannen te hebben het verhaal van Mercury in een zo smetteloos mogelijk format te verwerken. De resulterende uitbuiting van conventies is een continue nekslag voor iedere poging van Rami Malek (Mr. Robot) om een authentieke versie van Mercury neer te zetten.

McCarten laat Malek in het kantoor van zijn manager Jim Beach (Tom Hollander) zeggen dat hij maling heeft aan formules. Niets lag dichter bij Mercury’s waarheid: grenzen waren mythes, excessen werden zijn norm. Niemand kon Mercury en zijn band in hokjes plaatsen, maar dat is precies wat Bohemian Rhapsody wél doet. Queen, dat is kennelijk een roadtrip door Midwest USA, de droom van iedere (?) band. Bohemian Rhapsody, dat is het type pianomelodie dat zichzelf schrijft terwijl je in bed ligt met je vriendin (Sing Street’s Lucy Boynton). En Mercury? Dat is het schoolvoorbeeld van de eenzame artiest, die moet kiezen tussen een wereld ‘waar hij niet in thuishoort’ (zie daar, een belerend vingertje) en zijn vrienden plus gestereotypeerde conservatief-zoroastrische familieleden. Natuurlijk kiest hij dan voor de muziek. Zodat hij nog één keer alles uit zichzelf kan halen.

uitgebreide recensie

Gister de film gezien. Af en toe kippenvel en aan het einde traantje weggepinkt (en ik was echt niet de enige in de bios die even de betraande ogen moest uitvrijven) Ik heb me geen moment verveelt en vond de film geweldig! Als je van Queen houdt en je wil gewoon een fijne avond film kijken (en ja er is wat in de tijdlijn geschoven) dan zou ik zeggen: gaan! Trouwens ......Freddy geeft zelf aan dat hij bi-sexueel is in de film! (op het moment dat hij en Mary de relatie verbreken. Maar Mary zegt dan dat hij gewoon Gay is. Dus........er wordt wel aandacht aan besteed )

Dus verder ..........leuke film die je in de bioscoop moet gaan kijken en niet op tv. (mooie geluidsweergave tijdens de nummers)

Bohemian Rhapsody mag dan niet geheel kloppen qua verhaal/facts en tijdslijnen, het is een ontroerende film die echt wel raakt! Zeker als je, zoals ik, een puber was toen het album 'A Night At The Opera' uitkwam. Zoveel herinneringen kwamen terug. De opkomende aids (iedereen ging maar dood), mijn eerste vriendjes, Toppop yeah!, wat vond ik Freddie een mafketel, maar wat was ik verknocht aan de muziek van Queen.

Veel kritiek in recensies over het feit dat Freddies excessieve en flamboyante leven niet genoeg aan bod kwam in de film. Hij mag dan de hoofdrol hebben, maar dit verhaal gaat toch echt over de band Queen en niet alleen over haar frontman. Brian, Roger en Deacy namen nagenoeg geen deel aan Freddies gay-life, dus ik snap het wel. Helaas zitten er een aantal tuttige scenes in en dat is misschien te wijten aan de scenarioschrijver. Overall vind ik de film zeker de moeite waard om te bekijken al was het alleen maar om Rami Malek die een fenomenale Freddie Mercury neerzet. Ik zag net de echte beelden van Live Aid uit 1985 nog een keer en ik kreeg kippenvel als ik weer terug denk aan de film. Rami IS gewoon Freddie. De acteurs die Roger, Brian en John spelen doen het ook zeer goed. Verder wil ik nog een compliment uitdelen aan Marc Martel. De zanger die veel Freddie-partijen heeft ingezongen. De opmerking van pintjebier dat hij/zij geen zin heeft om naar een playback show te kijken, vind ik zo flauw. Hallo? Freddie is dood hè? Je moet wat en dan denk ik dat Marc Martel een hele goede keuze is om zo dicht mogelijk in de buurt van Freddies stem te komen. Ik zeg: ga die film zien!

Nou, de snor zit niet fout, die is er keurig vanaf 1980. Alleen de opnames van We Will Rock You zijn 3 jaar later geplaatst zoals er wel meer foutjes in zitten. Of dichterlijke vrijheden. Om het script beter te maken, of zo. Maar dat is gewoon slecht schrijverschap als je uit zo'n hele geschiedenis kan kiezen. Waarschijnlijk speelt mee dat men geen keuzes durfde te maken en de typische biopic wilde, met overal een beetje van. Om die reden is de AIDS-verwijzing maar 3 jaar naar voren gehaald, een kniesoor die erop let.

Biopics kunnen interessant zijn, doordat ze over een korte tijd gaan maar daarmee toch de essentie raken, ik denk aan Lincoln, Darkest Hour of Steve Jobs. Of ze gaan over een langere periode maar met een centraal thema, zoals de grootheidswaanzin en gekte van Hughes in The Aviator of het wilde leven van The Doors. Vaker echter gaat het mis, als men maar het bekende afvinklijstje gebruikt, zoals in The Iron Lady of jOBS. En deze Bohemian Rhapsody lijdt daar ook onder. Geen keuzes, van alles wat en de film mist een centrale focus. Gaat dit over Mercury en zijn coming out, over de band Queen, of ruzies?

Dat er dan een loopje met de waarheid wordt genomen stoort in dit geval omdat ik de band daarvoor te goed ken, maar in de basis kan het. Alleen dit wanstaltig slechte script maakt soms echt wel compleet verkeerde keuzes. Ruzies worden gekoppeld aan nieuwe hoogtepunten, Mercury die aan het eind nog even vlak voor Live Aid in het reine komt met zijn ouders en meer van die braakneigingopwekkende rotzooi. Te toevallig, te gescript en daardoor nep. Ik geloofde de film gewoonweg niet.

De film is vooral een lange samenvatting. De grootste hits komen langs. De ontmoeting tussen Mercury en May en Taylor (niet Deacon, die is er ineens). De nieuwe vriend. De melding van de Amerikaanse tour. Het maken van de liedjes. Niet het proces zelf van de nummers maken wordt getoond (behalve bij Bohemian dan een klein beetje) maar enkel even kort de notie dat men ermee bezig was. Kortom: de film toont alleen en laat niet invoelen.

De acteurs doen hun best. Malek is lange tijd volledig Mercury, pas tegen het eind wordt het wat minder. En vooral May is overtuigend, maar alle acteurs zijn eigenlijk wel prima. Alleen krijgen ze een heel matig script mee. Met een enorm zwakke regie die niet verder komt dan wat hitjes op de geluidsband zetten. Jammer, zeker die eerste vijf minuten zijn prima tijdens de intro credits, waar het geluid wat is weggemixt en het visueel even wat anders is. Dromerig haast. En ook Live Aid is leuk in elkaar gezet. Maar het is het geluid van de echte Mercury die ook daar de show steelt. Het is niet eens dat ik me echt verveeld heb, maar deze film vond ik gewoon ronduit slecht. 1,0*.

Roger Taylor en Brian May moesten het scenario goedkeuren, maar dat blijkt geen belemmering voor een muzikale biopic waarin Freddie Mercury weliswaar de spil is, maar waarin er ook voldoende ruimte is ingebouwd om de karakters van de andere bandleden en vooral die cruciale wrijving/chemie tussen Freddie, Brian, Roger en John goed naar voren te laten komen. Hoewel hoofdrolspeler Rami Malek niet erg op Freddie Mercury lijkt, geeft hij tijdens de live-optredens een uitstekende imitatie weg. Maar hij maakt vooral indruk in de meer intieme scènes, of hij nou ruzie maakt met de band of zijn gevoelige kant toont tijdens zijn liefdesverklaring aan de 'liefde van zijn leven'. Freddie blijkt een complexe persoonlijkheid te zijn, maar wel iemand met wie je je gemakkelijk kunt identificeren. Achter de bravoure van zijn live-persona gaat een gewone man schuil die verlangt naar liefde, naar oprechte vriendschap en de acceptatie van zijn vader. De scène met de lampen en het bezoek aan zijn familie vlak voor Live Aid, zijn scènes waar je werkelijk een brok van in de keel krijgt. Bryan Singer gebruikt Queens eigen muziek op doeltreffende wijze als soundtrack. Malek mag dan de spil van de film zijn, maar Gwilym Lee (als Brian May), Ben Hardy (als Roger Taylor) en Joe Mazello (als John Deacon) zijn even overtuigend in een voortreffelijke biografie die je ook kunt waarderen als je fan geen bent van Queen.

Ik hoorde dat er een verfilming was over één van mijn favoriete zangers en een band die hoog in mijn lijst staat (nummer vijf in mijn top 10 op MusicMeter) kon mijn pret natuurlijk niet meer op. Ik keek er ontzettend erg naar uit, geniet altijd nog dagelijks van hun muziek en dat allemaal met de gedachten dat ik gewoon nog ‘vloeibaar’ was toen dit allemaal gebeurde, en Mercury dood is gegaan. Tja, mijn leeftijd zit helaas niet altijd even goed mee en ik vind het altijd nog erg jammer dat ik de beste man nooit écht heb mogen mee maken en nooit hun liedjes groot heb zien worden, toen ik op de wereld kwam waren de nummers van Queen nota bene al erg groot en was Mercury langzamerhand al zes jaar dood, ging zijn zevende jaar bijna in.

Gisteren, twee dagen na de release in de bioscoop heb ik toch besloten er na toe te gaan en om mijn moeder eens te verwennen op een dagje uit heb ik haar gezellig mee genomen, die houd ook wel van vele ‘Queen’ nummers en ik wist dat ze de film wel kon waarderen. Gelijk de V.I.P. stoelen in de Vue in Deventer gepakt en er even lekker voor gaan zitten. Ik kon echter goed merken dat de film geliefd werd in het eerste weekend, de avonden zaten dermate vol dat we maar gekozen hadden voor de middag, niet zo druk als de avond maar een rijkelijk gevulde zaal en tot mijn verbazing ook aardig wat leeftijdsgenoten (en vooral ook ouderen). Leuk om te zien dat een film als deze toch gewaardeerd word en de band ‘Queen’ en ook frontman ‘Freddie Mercury’ nog steeds zoveel kijkers weten binnen te halen, zo kun je zien dat zelfs anno 2018 de muziek van ‘Queen’ leeft en ik als metalhead ook niet van plan ben ooit te stoppen met luisteren

Ik zelf vond de cast geweldig. Goed gevonden acteurs die een ieder de bandleden prachtig naar voren wisten te halen. Natuurlijk leek Rami Malek er uitstekend op, prachtig gecast en zeker een hele mooie uitvoering. Rami nam de rol als Freddie serieus en bracht het goed bij het publiek over. Zeker de Live Aid versie van Freddie was ontzettend goed maar in de begin fase moest ik nog wel even aan Rami wennen! De beste look-a-like was in mijn ogen Gwilym Lee als ‘Brian May’, goed geacteerd en vaak kort door de bocht! Voor de rest deed de cast het prima, de drummer vond ik zelf wat minder maar ook de bassist (zeker bij het maken van ‘Another one Bites The Dust’) leek met vlagen op de John Deacon!

Het verhaal daar klopte eigenlijk niet helemaal, en dat irriteerde mij soms wel (en dan hebben we het over de chronologische volgorde)! Toch om hier op verder te discussiëren wil ik je graag door verwijzen naar het prachtige stuk van ‘Drs. Daja’, ook al staan we niet in één lijn met de gedachten na de film, qua gelijkheid kan ik hem niet verbeteren.Lees zijn review eens een keer door, dan kun je zien waar de film zich vreselijk in vergist en vooral de verkeerde richting mee inslaat. Het is leuk om de levensloop van Mercury en de band ‘Queen’ naar voren te halen maar doe het dan wel rechtvaardig en verdraai de boel niet zo ontzettend erg. Dit is toch wel het gene wat me wat raakte tijdens het kijken en wat me er van weerhoudt om de film zeker niet hoog te laten scoren. Als het verhaal ook nog eens goed klopte, in een goede volgorde dan wel te verstaan, had de film véél beter kunnen scoren. Bryan Singer weet voor de rest er een prachtig plaatje mee neer te zetten, en het gebruik van de echte stem van Mercury onder de nummers konden niet alleen maar lovend naar mij toe komen, daar genoot ik echt van.

Waar keken we nou precies naar? De levensloop van de iconische en legendarische frontman Freddie Mercury of het moeilijke en succesvolle loopbaan van de band ‘Queen’? We gaan constant twee kanten op en dat is soms best moeilijk om te volgen en misschien nog wel te begrijpen. Zo zien we bijvoorbeeld vaak de successen van ‘Queen’, het ontstaan van de band en de ontzettend snelle groei naar succes. En natuurlijk het excentrieke leven wat Mercury leed, het standaard beeld met één meisje waar hij verliefd op werd maar echter er later wel achter kwam biseksueel te zijn, terwijl je uit de film er een nadruk op krijgt dat hij homoseksueel was. De wil tot succes en omgaan met verkeerde vrienden. Natuurlijk draait het om Freddie, dat snapte ik wel maar er was soms een verwarrend beeld in het verhaal dat je even niet meer wist wat je er mee moest. Na een tijdje goed nadenken en alles op een rijtje gezet te hebben kwam ik er wel wat steeds vaker uit en werd het beeld van de band noch Mercury samen gevoegd tot één geheel waar je het echte familie gevoel door kreeg, zoals men ook vaak suggereert in de film.

Toch, als fan van de band ondanks dat ik nooit wat heb mogen mee maken van de heren, heb ik ontzettend genoten van de film, moest ik lachen van de grappige momenten en ontroerde mij een hele boel in deze film. Ik zat vaak met een brok in mijn keel of met tranen in mijn ogen, omdat ik Freddie tot op de dag van vandaag nog steeds bewonder en ik nog steeds kan genieten van de muziek die deze band heeft gemaakt. Toch een band die in mijn top tien staat (ook op MusicMeter) en een band waar ik nog steeds geen genoeg van heb. Ik heb me prima vermaakt, niet kijkend naar dat ene irritatie puntje!

4.5*

It goes on forever, six bloody minutes!

De afgelopen maanden kon je als bioscoopbezoeker deze Bohemian Rhapsody niet ontwijken, want de trailer werd echt veel gedraaid. Niet dat het erg was, want ik keek sowieso al naar de film uit. Ik ben geen Queen fanboy ofzo, maar ik vind de muziek wel degelijk geweldig en Freddie Mercury is denk ik de beste performer die ooit heeft geleefd. Wat kon die man toch fenomenaal zingen en tegelijk zijn publiek bespelen. Het leek me bijna onmogelijk om dit overtuigend na te kunnen spelen, maar het is de film gelukt. Wow, wat was dit fantastisch!

Bohemian Rhapsody zal best een aantal historische fouten in hun plot hebben zitten, maar I don't care. Zo enorm ben ik niet van de details op de hoogte en het boeit me dan ook vrij weinig. Bohemian Rhapsody is vooral een waanzinnige ervaring waarbij ik geregeld met kippenvel zat te kijken. En luisteren, want uiteraard is de prachtige muziek rijkelijk aanwezig. In achtergrondmuziek, met korte stukjes of richting het einde met hele coupletten. Erg tof om te zien hoe bepaalde nummers tot stand zijn gekomen, al had ik dat soort scènes nog wel meer willen zien. De film toont in het begin al een stukje van het legendarische Live Aid concert en werkt daar via het levensverhaal van Freddie Mercury in combinatie met de band Queen naar toe. Ondanks dat we meer dan genoeg achtergronddetails van Mercury krijgen via zijn familie, zijn grote vrouwelijke liefde, zijn homoseksualiteit en de ziekte aids blijft Queen en de muziek gelukkig wel het belangrijkste deel van de film. Misschien had Queen nóg wel meer aandacht moeten krijgen, maar ondanks dat zien we meer dan genoeg repetities, onderlinge dialogen, problemen, ruzies, hoogtepunten, dieptepunten en uiteindelijk het fantastische slotakkoord op Wembley. Je moet wel bijna van steen zijn als dat laatste stuk je niet weg weet te blazen. Werkelijk geweldig hoe ze dat tonen en hoe je zelf het gevoel krijgt er live bij te zijn.

Rami Malek is briljant als Mercury. Zijn mimiek, zijn houding, zijn looks. Zelfs de stem komt nog in de buurt. Af en toe had je gewoon het idee naar de echte Freddie te kijken. Wat mij betreft kan de Oscar voor beste acteur wel naar hem gaan. De rest van de cast doet het ook erg goed. Zijn liefde van zijn leven Mary is ook een prachtige rol, zeker als hij zijn mededeling over zijn geaardheid aan haar doet, maar ook als ze vervuld van trots bij Live Aid mee zit te genieten. Daarnaast blijft de film ook wel lekker luchtig, met voldoende fijne humor. De film blijft in een hoop tempo doorgaan en ook al is het rise, fall en uiteindelijk weer rise verhaal voorspelbaar, het pakt je als kijker wel volledig. Ondanks dat hij fouten maakt is Mercury erg likable als persoon en leef je met hem mee. Althans, dat lukte mij goed. Bijzonder spijtig dat hij zo jong is gestorven. Aan de andere kant maakt het zijn legende nog groter dan dat deze al was toen hij leefde. Ik kan iedereen alleen maar aanraden om dit gewoon te gaan bekijken. Liefst in IMAX, hiervoor ga je naar de bioscoop.

4,5*

Zeker genoten van de film en de muziek. Ben absoluut geen Queen of Freddy Mercury kenner dus wist maar beperkte dingen over zijn leven. De film is een mooie 'samenvatting'. Zo sterk als Ray of Walk the Line is de film niet, terwijl dat zeker mogelijk was met Freddy's leven, dus dat is wel een beetje jammer. Maar dat ligt denk ik vooral aan dat Singer niet een geweldige regisseur is. Al heeft hij natuurlijk maar een klein deel regisseert dus wellicht ligt het aan Fletcher. De cast is heel sterk en Malik was zeer overtuigend. En visueel was het ook heel sterk. Alleen vind ik het een beetje zonde dat ze het hele Live Aid concert erin hebben gezet. Puur om visueel een beetje te pronken. En vervolgens wordt de rest van zijn leven in 'tekst' gedaan. Terwijl je dat makkelijk zonder te over dramatisch te doen daar meer van had kunnen laten zien.

Nipte 4*

Ik mag schijnbaar blij zijn dat ik geen Queen-expert bent, want dan lijk je haast niet van deze film te kunnen genieten. Fans blijven maar hameren dat feiten in deze film niet kloppen, met reacties als "dit is niet zo gegaan" en (nog geestiger) "toen had de man nog geen snor". Zien deze mensen voor het eerst een biopic? Natuurlijk is Bohemian Rhapsody voor een deel verzonnen. Zaken worden flink geromantiseerd, gebeurtenissen worden dichter naar elkaar getrokken of omgewisseld en veel oninteressante elementen worden achterwege gelaten. Belangrijker bij een film als dit lijkt mij dat men de sfeer en de personages zo goed mogelijk neerzetten. En ik mag dan niet heel bekend zijn met Queen, maar dat is men in Bohemian Rhapsody toch prima gelukt.

Althans, men lijkt het eens te zijn dat Rami Malek een voortreffelijke rol speelt. In combinatie met een paar hele sterke stemacteurs laat men Freddie Mercury echt tot leven komen. Zet beelden van de echte Mercury ernaast en je ziet hoe sterk men alles laat kloppen. Oké, verhaaltechnisch is er veel verzonnen, maar Mercury zelf is als twee druppels water. En dat is een enorme prestatie voor een figuur dat zo bekend is; zelfs niet-Queen liefhebbers weten hoe de man praat, beweegt en vooral zingt. Queen heeft verder een enorm scala aan catchy hits gehad, dus de film zit ramvol met lekkere herkenbare melodieën. Het maakt mij niet zoveel uit of het lied Bohemian Rhapsody echt zo tot stand is gekomen, maar de vier heren zien kloten in een opnamestudio levert vermakelijke scènes op. Ondanks dat er het drama hier en daar steevast de kop opsteekt, de film is op zijn best als het gewoon lekker kleurrijk en fun is. De kleurrijke, muzikale sequenties zijn genieten geblazen.

Maar Bohemian Rhapsody is verre van een volmaakte film. Voornamelijk omdat de film wel heel erg het stappenplan van een gemiddelde biopic afgaat. Een man met een droom, een teleurgestelde vader die hem niet begrijpt, een klein bandje dat populair wordt met alle ups en downs; het loopt allemaal precies zoals je zou verwachten, ook als je niets van Queen weet. Want nátuurlijk zit vader aan het einde te snikken voor de televisie, terwijl hij ervoor vooral teleurgesteld was. Dat soort geneuzel mag wel een keertje achterwege blijven, een tikkeltje meer creativiteit op dat vlak is niet onnodig. Verder blijft Bohemian Rhapsody net iets te lang hangen op de minder interessante aspecten zoals Mary en Paul, die soms iets teveel aandacht opeisen. Anderzijds vliegt de film naar mijn smaak net iets te snel over het moment dat Queen van klein bandje ineens doorbreekt. De overige bandleden zijn goed gecast, maar blijven een beetje op de achtergrond en waren in het echt wellicht ook gewoon saaie figuren. Dat ben je ook al snel in het bijzijn van Mercury.

3,5 sterren.

Heel mooi eerbetoon aan Queen en in het bijzonder Freddie Mercury.. Rami Malek speelt Freddie overtuigend, maniertjes zijn perfect geïmiteerd. Ik heb me geen moment aan zijn acteer prestaties geërgerd en vind zelfs dat hij in aanmerking verdiend te komen voor een prijs.. . Ook al zijn er voor fans zoals ik dingen die niet kloppen, ik vond dit verwaarloosbaar daar dit een film is en geen biografie.. live aid is fantastich weergeven. kan niet wachten om hem te kopen. .

Mwe.

Eigenlijk best zwak. En dat had ik niet per se verwacht van tevoren. Ik dacht een film over Queen kan niet anders dan leuk zijn, maar eigenlijk is dat ook direct het enige dat voor de film spreekt; dat de muziek van Queen erin zit, dat er voor de kenner bekende situaties in voorkomen en dat de bandleden zeer gelijkend zijn (zeker Deacon en May vond ik verbazingwekkend overtuigend). En uiteraard Rami Malek die het beste doet wat hij kan met deze rol. Makkelijk is dat niet (en hij komt ook wat lengte tekort), maar verder zeker goed genoeg.

Wat de rest betreft; zwakjes. De film lijkt niet echt heel duidelijk te hebben wat nu precies het overkoepelende idee en de kop en de staart was. Het gaat wat obligaat langs wat speerpunten in het leven van Freddie en de band, maar die scènes zijn regelmatig wat stroef opgezet rondom een bepaald nummer dat we allemaal kennen (waardoor we als publiek allemaal opveren en een 'ja gaaf' momentje kunnen hebben) en voorzien van wat 'gezochte' creativiteit. Die scène van Freddie en Paul in de regen bijvoorbeeld. Tja, super dramatisch voor het effect hoor, maar dat is het dan ook. Alleen alles rondom Bohemian Rhapsody was wel leuk gedaan.

De keuze om Live Aid bijna integraal te laten zien vond ik eigenlijk ook een heel vreemde. Prima dat dat het hoogtepunt in je film is, maar om nu een volledig nagespeeld Live Aid-optreden te zien (met tussendoor wat publieksshots van mensen die hun tranen niet meer de baas zijn), vond ik eigenlijk best raar wegkijken. Zeker omdat de film daarna direct is afgelopen. Dat ze daarna nog best wat succes hebben, ondanks een aftakelende Freddie, doet er blijkbaar totaal niet meer toe. Echt zielig, of echt gewaagd (spannender dan een kuis homoseksueel kusje hier en daar mocht het blijkbaar niet worden) was blijkbaar niet de bedoeling.

Het gemiddelde en sommige positieve reviews verbazen me wat. Dat dit als Queenliefhebber leuk is is één ding (ben ik ook), maar als je filmliefhebber bent dan moet je lat toch een stuk hoger liggen dan dit?

2,5*

Viel behoorlijk tegen. Visueel best aardig om te zien, maar inhoudelijk onbevredigend.

Je kan een film volproppen met mooie Queen-nummers, gelijkende acteurs en een knapgemaakte reconstructie van Live Aid, maar daarmee heb je nog geen goede biopic.
Bandleden verworden tot magere bijrollen, conflicten worden in één of twee scènes aangestipt en via muzikale montages wordt plichtsgetrouw een bloemlezing gegeven van de hoogtepunten van Queen-tours zonder de diepte in te gaan. Aardig voor de diehard-fan (die echter alles toch al weet), maar voor de niet-kenner niet meer dan lichtvoetig vermaak zonder iets wijzer te worden.
Er is maar handvol scènes die daadwerkelijk iets van de 'echte' Freddie durven te belichten, maar dat gebeurt zonder er verdere invulling aan te geven. De rest is een verzameling scènes die vlees noch vis is. Een kuis homofeestje hier, een kleine studioruzie daar. Ik heb het idee dat in werkelijkheid nog veel heftiger en spannender was. Waarom is dit zo 'geschikt voor alle leeftijden' gemaakt? Een gemiddelde Queen-docu is veel interessanter dan deze slappe benadering.

Net op het moment dat één van de meest aangrijpende fases van Freddies turbulente leven begint (spoiler: hij krijgt AIDS) wordt er een vreemde keuze gemaakt qua slotact.
In plaats van de laatste jaren te laten tonen (waarin hij privé op zijn kwetsbaarst was, prima voer voor drama) wordt alle focus gelegd op verheerlijking van Freddie middels dat éne legendarische optreden:
een integrale reconstructie van Live Aid '85 waarin Queen haast als de redder van Live Aid wordt neergezet. Bob Geldof met zijn handen in het haar (want de opbrengst valt tegen), maar zodra Queen optreedt, stromen de donaties binnen. Onzin. Ondertussen is het halve publiek in tranen, en zingt iedereen blij mee alsof Queen uit de hemel is neergedaald. Nou halleluja hoor. Het was een goed optreden ja, maar zoals het hier wordt neergezet slaat nergens op.

Los van die zoetsappigheid is het ook gewoon zonde dat dat ten koste gaat van het plot. Als ik Live Aid had willen zien, kijk ik het origineel wel op YouTube. Ik had liever iets van Freddies laatste jaren willen zien (zijn strijd met AIDS) die toch al in duisternis omhuld zijn. Waarschijnlijk wilden Brian May en Roger Taylor daar niet aan uit respect voor Freddie, maar het betekent wel dat we als kijker dus (net als toen) alleen maar een eerbetoon aan Freddie te zien krijgen zonder de rauwe realiteit eromheen. 'Zo had Freddie het ook gewild', zie ik May al roeptoeteren. Nou, ik denk dat Freddie zich kapot zou schamen voor deze middelmatige drek.

Wat een film! ja, ik ben fan van de muziek, dus de review is wat gekleurd. Ik zag de film op het LIFF, in een volle zaal, dat helpt ook, natuurlijk;-)

Van begin tot eind vermakelijk, maar ook vaak aangrijpend, temeer het verhaal ieder bekend is. De muziek speelt de hoofdrol, en Rami Malek steelt de show. Ik was vooraf bang me te ergeren aan de 'verschillen', maar nee, dat gebeurde totaal niet...

Het mooiste shot misschien wel op het einde, als Freddie net een fractie eerder wegloopt in het beeld en de film plots erna klaar is. Emotioneel, maar niet overdadig, te meer de film stopt op een hoogtepunt en de rest erna in tekst wordt getoond. Dat vond ik wel mooi gedaan. Daarmee ligt de focus op de levendige Freddie van midden jaren '80... Daarentegen was het 5 sterren geworden als ze Innuendo erin hadden verwoven. Dat album en de muziek ervan miste ik wel (op de aftiteling na dan).

Wat maakt Singer het ongelooflijk lastig om Bohemian Rhapsody te beoordelen, want hij heeft er een ontzettend aanstekelijke biopic van gemaakt die de juiste snaren weet te raken en een prachtige ode is aan een legendarische band. Ik vroeg me van tevoren af: hoe prop je in vredesnaam de geschiedenis van deze band in ruim 2 uur film? Moeten er dan geen concessies gedaan worden? Leent zoiets zich niet beter voor een 8 delige mini-serie of iets dergelijks? Dan hoeven er veel minder concessies gedaan te worden en steekt alles net even wat logischer in elkaar.

De concessies zijn inderdaad gedaan. Na een kwartier kijken kloppen er al allerlei zaken chronologisch niet of worden er behoorlijk belangrijke zaken (voor mijn gevoel weggelaten). In de film lijkt het net alsof Freddie de bandleden Roger en Brian pas ontmoet nadat de leadzinger Tim van Smile de boel heeft verlaten. In het echt hadden ze al samengewoond en kenden de bandleden elkaar allang. De tour door Amerika (1974) aan het begin van hun carrière wordt geromantiseerd in de film, terwijl het eigenlijk rampzalig afliep en Brian met een gele hepetitus kop af moest haken en de band de tour afbrak om terug te gaan naar Engeland. Queen trad op als voorprogramma van Mott the Hoople, dus het was helemaal geen Queen tour. Ook zingt Malek in de film Fat Bottomed Girl tijdens deze optredens, een nummer die pas op het album Jazz in 1978 werd uitgebracht.

Het gaat de band behoorlijk voor de wind, terwijl ze aan de vooravond van A Night At the Opera zo goed als platzak waren, omdat hun eerste platendeal met Trident een zakelijke ramp was, ondanks de hit Killer Queen. Trident wordt volledig genegeerd en de band maakt al (te) vroeg kennis met de manager van Elton John.

Geen fout, maar ik vind het jammer dat het Top of the Pops flopverhaal van Killer Queen zich in de film niet lekker vertaalde naar één van de redenen waarom de clip van Bohemian Rhapsody is gemaakt.

En dan zijn we nog maar net onderweg. Ik vond het in het begin afleidend, omdat ik telkens bleef denken dat dit en dat er tussen moest en dat het chronologisch niet helemaal klopte. De film had hier af kunnen wijken van de standaard biopic opbouw, juist omdat ze zo hard hebben moeten knokken om te komen waar ze uiteindelijk zijn gekomen.

Ik vroeg me tijdens het kijken dan ook af: wil ik me de hele film ergeren hieraan of wil ik genieten van deze ode aan mijn favoriete band? Ik heb voor het laatste gekozen en daardoor kon ik mijzelf volledig onderdompelen in de film. In het begin was Malek even wennen. Uiteindelijk was de eighties Freddie een rol die qua uiterlijk beter bij hem paste.

Verbazingwekkend was ook hoe goed de rollen van Brian, John en Roger gecast zijn. Naast dat ze goed lijken acteren ze ook goed. Boynton als Mary is ook heerlijk om naar te kijken en weet de sympathiefactor mee te krijgen. Love of My Life is perfect uitgevoerd in de film, één van mijn favoriete nummers. Er is met respect mee omgegaan en komt prominent naar voren.

De film volgt daarna een aantal hoogtepunten en dieptepunten. Alles komt aan bod, ook de serpent Paul Prenter, die ook in de vele documentaires als verantwoordelijke wordt aangewezen voor de mindere periode van de band begin jaren 80. Al is zijn rol wel erg dik aangezet, geen idee hoe de nabestaanden met dit gegeven om zullen gaan? Maar de film heeft dit moment wel nodig om in een korte tijd duidelijk te maken dat hij invloed had op Freddie.

Verder was het muzikaal genieten, al hoop je stiekem zelf altijd wel dat er wat persoonlijke favorietjes aangehaald zullen worden. Visueel zit de film ook prima in elkaar en de manier waarop Wembley gecreëerd is vind ik echt fenomenaal. Shots die destijds op een live concert niet mogelijk ware.n (en ik ook mis bij de vele dvd´s en blu-rays die ik heb) komen nu wel voorbij en geven wel net dat extra waardoor Live Aid ook nu fantastisch is om naar te kijken.

Het is een gewaagde zet om de film te laten eindigen met Live Aid, alsof dit hun zwanenzang is, terwijl het eigenlijk een revival is. Echter raakt dan de structuur van een biopic in de war (rise, fall, rise ten opzichte van hoe het werkelijk was: rise, fall, rise, fall, rise en dan het overlijden). Voor de film werkt het perfect en wordt het hele aids gebeuren een aantal jaren naar voren geschoven. Ik ben wel blij dat ze af en toe wat "verdiepende" momenten erin hebben gegooid, omdat je van alle docu´s de belangrijkste gebeurtenissen van de band ook wel weer weet. Nadeel is dat je als leek toch wat minder meekrijgt van de successen van Queen in de filmen je meer moet laten inpakken door de vibe van de film.

Het zal een groot deel aanspreken en zorgen voor nieuwe fans, terwijl doorgewinterde fans toch wat meer willen hebben. Dat is uiteindelijk ook het gevoel waar ik mee blijf zitten: het smaakt naar meer. Het had nog niet voorbij moeten zijn. Twee uur is te weinig om een groot verhaal te vertellen, maar de essentie van Queen wordt wel goed neergezet en daar zal het uiteindelijk om te doen zijn geweest.

3,5"

P.s. Het boekje die ik kreeg van Pathé toen ik de zaal uitliep is wel een fijne extra toegifte. Netjes!

Een film die je gezien moet hebben, al is het alleen maar om erover mee te kunnen praten. Als iemand van na het Queen tijdperk ben ik wel bekend met de nummers, maar minder met de hype en helemaal niet met de concerten. Toch heb ik mij met deze film prima vermaakt, kon ik genieten van de grapjes en mooie momenten en de geweldige muziek. Of het allemaal ook echt zo gegaan is vond ik veel minder relevant.

Waarom dan toch maar drie sterren? Hoewel de muziek geweldig is (kan je moeilijk omheen met Queen) vond ik het verhaal toch niet van een geweldig hoog niveau. Kijk ik naar A Star is Born is daar de muziek ook geweldig, maar het verhaal toch echt stukken beter dan ik bij deze film heb gezien. Ik denk dat daar meer uit gehaald had kunnen worden.

Een vermakelijke film, die wel de nummers van queen doet herleven. Dus een geslaagde film in mijn boekje.

Duidelijk een film die heel verschillend beoordeeld wordt. Het lijkt een strijd tussen Queen fans die een meer gedetailleerde en kloppende documentaire hadden gewild, en tussen filmfanaten die genieten van de muziek en de mooie beelden. Zelf behoor ik tot de laatste groep.

Dat sommige details voor het dramatische effect aangepast zijn, vind ik geen probleem. Dit is geen documentaire, maar een film. Een gedramatiseerde versie van de werkelijkheid. The Doors van Stone kreeg destijds dezelfde kritiek, Maar als groot fan van The Doors kan ik me toch prima vinden in die film. En hoewel ik de muziek goed vindt, heeft Queen me altijd wat minder bekoord.

Maar deze film... dit is toch gewoon een pareltje? Een krachtig verhaal, degelijk geacteerd, goed gelijkende personages, fantastische muziek, overdonderende livebeelden... ik zat meerdere keren met kippenvel op de armen, en af en toe met een traan toe te kijken naar dit meeslepende schouwspel.

De hele film maakt van Freddie een tragische held, een man die ondanks zijn persoonlijke problemen in staat bleek om de band, maar vooral het publiek, naar een hoger plan te tillen.

Zelf vind ik het dan ook geen probleem dat de duistere kanten wat minder gedetailleerd belicht worden. Deze film gaat voor mij namelijk vooral om Freddie’s artistieke vaardigheden. Je voelt als kijker de energie die hij geeft in zijn muziek, en hoe zich dat vertaalt naar het publiek.

En dat is waarom ik naar de film ga: om geraakt te worden, om mee te leven met personages, om enthousiast te worden over het betreffende onderwerp (ik krijg meteen zin om weer eens een Queen plaat op te zetten). Als ik na de film het gevoel heb iets bijzonders gezien te hebben, is het raak. En deze film is absoluut raak.

Niet alleen dat. Al moet ik zeggen dat ik het storend vind als zaken niet kloppen, terwijl dit makkelijk vermeden, dan wel kloppend gemaakt had kunnen worden.

Grootste minpunt is wat mij betreft dat er teveel op het sentiment gespeeld wordt. Het acteerwerk, de vormgeving, de dialogen, de humor, het verhaal; het voelt allemaal zo gladjes aan. Als een album dat over geproduceerd is in de studio. In dat opzicht past de film best bij Queen.

De humor werkt daarbij merendeels niet. De bioscoopzaal bleef regelmatig angstvallig stil, terwijl de scenarioschrijver duidelijk met dikke letters *ZAAL LACHT* in het script had geschreven.

De film gooit je voortdurend omhoog, omlaag en weer terug. Want ik heb bij vlagen enorm genoten. Voornamelijk als de muziek ten gehore kwam. Dat geluid man - en dan vooral tijdens het concert op Live Aid. Het is vaker gezegd, maar zo nu en dan was je op het concert. Maar ook het acteerwerk van Malek mag er zijn, het is soms aandoenlijk en zelfs ontroerend hoe hij de frontman van Queen in de spotlight zet.

“It goes on forever, six bloody minutes!”

“I pity your wife if you think six minutes is forever.”

Moeilijke film om te beoordelen. Aan de ene kant heeft Bohemian Rhapsody een aantal ontzettend sterke scènes, en vooral de muziek/concertscènes, en alle scènes met Malek en Boynton, maken indruk. Het Live Aid concert is fantastisch in beeld gebracht, en het voelt alsof je er zelf bij bent. Acteurs als Gwilyn Lee (Brian May), Hardy, Mazello en Hollander doen het ook erg goed.

Dat niet alle details kloppen, en dat sommige gebeurtenissen eigenlijk op een ander tijdstip plaatsvonden, stoort niet zo heel erg (behalve de aids-onthulling). Het probleem van de film is het barslechte script, en dat hele gedoe met het personage Paul Prenter werkt van geen kanten. Ik zie Bohemian Rhapsody dan ook meer als een luchtige rockopera dan een menselijk drama met wat muzikale intermezzo’s. En als je er zo naar kijkt, dan valt er genoeg te genieten.

Vooral de eerste helft vond ik erg boeiend! Sommige scènes(zoals het begin en in de opnamestudio) hadden best langer mogen duren en meer uitgediept mogen worden, maar begrijpelijk is natuurlijk ook dat de makers met een tijdslimiet zaten.

De 2de helft was nog steeds van een redelijk niveau, maar toch voelde de drama elementen soms wel erg Hollywood en geforceerd aan. Details kloppen niet of half en zijn verdraaid om de nadruk meer te leggen op een traan vanuit het publiek.

De laatste 20 minuten was gelukkig wel even lekker genieten en vond ik persoonlijk een mooi hoogtepunt! Grappig is trouwens ook dat de televisiebeelden bij het live concert de echte opnames van dit daadwerkelijke concert lieten zien, grappig gedaan en je moet het ook maar net weten.

Bohemian Rhapsody is zeker de moeite waard, alleen al voor de heerlijke soundtrack en het zeer degelijke acteerniveau, tegelijkertijd begreep ik niet waarom de makers bepaalde zaken niet anders hadden willen of kunnen doen.

3,5*

Fantastische film,niks mis mee dat er wat fouten inzitten,nou en.film had nog wel wat langer mogen duren.iets van The magic Tour had er wel bij gemogen.

Ik heb weinig kennis omtrent het persoonlijke leven van Freddie Mercury. En van Queen zelf ken ik in principe alleen de grote hits. Het zal vast wel dat deze (biografische) film behoorlijk gladgestreken is en de scherpe randje zijn weggelaten. Mij best, de film gaat in mijn beleving over Queen en niet specifiek over Freddie Mercury. Natuurlijk ben ik wel benieuwd naar zaken uit zijn persoonlijke leven. Want ja, het is een biografie, maar tegelijk ook een muziekfilm. Ik heb a Star Is Born gezien en de balans tussen muziek en persoonlijke ontwikkelingen is in deze film goed in evenwicht. Alleen wat Bohemian Rhapsody betreft, het gaat hier wel even om de grootheid Freddie Mercury, dus sommige mensen verwachten dat het onderste uit de kan gehaald wordt. En ja, daar is de volgende uitdrukking voor bedacht: wie het onderste uit de kan wil hebben die valt het lid op de neus.

Ik heb sowieso genoten van de film. Het is ook bijna precies wat ik ervan verwacht had. Veel Queen muziek, de bandleden en wat extra aandacht voor Freddie Mercury zelf. De film gaat inderdaad niet al te diep in op wat voor persoon Freddie Mercury nou werkelijk was. Bekende zaken zoals hij blijkt homo te zijn, krijgt aids passeren de revue. Verder nog wat ontwikkelingen die ik eigenlijk wel verwachtte en of dat nou allemaal zo trouw is aan de werkelijkheid dat kan mij in dit geval niet zo heel veel schelen. Ik had behoefte aan een film die gaat over de totstandkoming van Queen wat overtuigend op gebied van muziek, de band, de acteerprestaties en het nodige drama. Nou, dat kreeg ik grotendeels.

Wat Rami Malek betreft. Ja, hij doet het erg goed. Freddie Mercury was naar mijn idee een echte one of a kind, dus die imiteer je niet zomaar. Rami Malek komt alleen wel over als een klein mannetje. Hij is ook erg slank en daardoor oogt hij nog wat kleiner lijkt wel. Ik weet niet eens hoe lang Freddie Mercury was en hoeveel hij woog, maar Rami Malek is 1,75m. en dat is langer dan Tom Cruise.. Maar ja, iedereen is langer dan Tom Cruise.. Behalve Peter Dinklage dan.. (1,35m.) De overige cast vind ik ook overtuigend, dus nogmaals, ik heb genoten van de film. Alleen Ben Hardy die de drummer speelt, zag er de hele film lang uit alsof hij 18 jaar is. Bij de andere viel dat minder op. Die veranderen nog wel een soort van qua uiterlijk. Brian May heeft zonder te overdrijven al 50 jaar precies hetzelfde kapsel, dus daarom had ik er bij Brian May geen moeite mee dat hij zo hetzelfde bleef. En de muziek is gewoon top, punt.

Een dikke 4,0 sterren

Wauw, wat een film. De 2,5 uur waren zo voorbij. Betere inzicht gekregen over de band Queen en Freddy’s beweegredenen.

Mooi verfilmd, goede acteurs, geloofwaardig en een mega goede soundtrack. Top!

Ik kan me inbeelden dat de echte Queen-fans ontgoocheld zijn met het resultaat van de film. Ik, als pure filmliefhebber die nota bene bitter weinig interesse heeft in de muziekwereld, kon de film daarentegen wél enorm smaken. Want op puur filmisch vlak heeft Singer het meer dan prima gedaan. Ik heb vanaf de eerste tot de laatste seconde echt genoten van de film en de ronduit fantastische muziek. De film en de muziek hebben me echt geraakt en ik wou absoluut dit gevoel ervaren op het grote doek.

Maar ik las inderdaad her en der de kritieken dat de film niet de "echte" Freddie Mercury benadert met deze vrij softe lightversie. Alle scherpe kantjes zijn er wat afgevijld waardoor de realiteit onrecht wordt aangedaan. De extravagante drugfuiven en seksorgieën - zo liet ik me vertellen - waren destijds wat, nuja, diepgaander dan wat blijkt in de film. Ook qua timing zou het niet allemaal kloppen over zijn kennisgeving aan de band dat hij aids had. Dat de kassa extra ringde op Live Aid toen Queen het podium stal was wel wat een flauwe insteek. En een wereldhit schut je ook niet zomaar uit je mouw, laat staan een hele hoop ...

Desalniettemin ontzettend genoten van de film en de toch wel zeer knappe performance van Rami Malek die bij momenten de echte Freddie Mercury benaderde met zijn charisma en flegmatiek. Dit kan toch niet onopgemerkt voorbij gaan op de eerstvolgende Oscars? In de film werd ook duidelijk dat Freddie Mercury worstelde met zijn privéleven waarbij eenzaamheid, loyaliteit en vertrouwen centraal staan. God op het podium, maar daarnaast was hij erg gevoelig en kwetsbaar.

Ook op vlak van montage, geluid en camerahantering zat het allemaal prima. Fijn ook om de echte beelden van Live Aid mee te integreren in de film. Vele songs passeerden de revue - allen uiteraard geweldig. Eentje miste ik aanvankelijk, tenzij ik even niet oplette, nl Bicycle Race. Ik wou eerst een 4,5* toekennen, maar een dikke 4,0* misstaat eveneens niet.

Ik heb m vanavond gezien... Zonder alle commentaren hieronder gelezen te hebben!!!

Wat een heerlijke film!

De muziek bewijst zichzelf opnieuw. Ik weet weer waarom ik fan ben, en ik ben de muziek opgegroeid...

De acteurs waren ook geweldig gecast, niks mis mee!

Beoordeling over: Bohemian Rhapsody

Inleiding

Mijn beoordeling gaat over de film Bohemian Rhapsody. De film draait nu in de bioscoop en gaat over Queen en het is een soort biografie over de band en dan met name over de zanger van de band genaamd Freddie Mercury. Ik heb voor deze film gekozen omdat ik Queen een leuke band vind en de film laatst heb gezien. Nu ga ik uitleggen wat ik goed of niet goed vond aan deze film

Verhaal

De film gaat over Queen en het is een ode aan de band en hun muziek. Volgens kijkwijzer is de film geschikt voor 12+, wordt er drugs in gebruikt en komt er racisme in voor. Omdat dat niet allemaal openlijk wordt getoond vind ik dat je de film ook op een iets jongere leeftijd kunt kijken. Het gaat over hoe de band succesvol is geworden en succesvol is gebleven. De film gaat met name over Freddie Mercury (de zanger van de band). Ik vond dat de film wel meer over de andere bandleden had kunnen gaan. Wel vond ik dat het verhaal van Freddie erg mooi is verfilmd en de makers goed hebben laten zien wat voor een persoon hij was en hebben laten zien hoe zijn leven als een rockster in en buiten de spotlights eruit zag. Ik vind het erg goed dat het in de film over veel verschillende soorten thema’s gaat zoals dat je jezelf moet zijn en nieuwe dingen moet proberen om succesvol te worden, maar ook over je seksualiteit en daarvoor uitkomen en de ziekte Aids.

Acteren en aankleding

Ik vond het acteerwerk heel goed. De rol van Freddie werd heel goed gespeeld door Rami Malek hij leek erg op Freddie en hij kon hem goed imiteren. Ook de rest van de bandleden waren erg goed na gedaan. Ze konden allemaal erg goed de optredens nadoen en acteren. De live optredens van Queen waren een van hun sterkere punten. In de film werd het gevoel van een live optreden van Queen erg goed weergegeven. Mijn favoriete scéne is de laatste waar Queen optreedt bij Live Aid. Veel mensen in de zaal (waaronder ik) raakte door die scéne geëmotioneerd, dat kwam volgens mij omdat veel mensen zich dat optreden nog herinneren van de tijd dat het in bijna elk land live werd uitgezonden op tv maar ik moest ook een beetje huilen omdat ik de liedjes en de uitvoering van de liedjes heel mooi vond. Na de film heb ik het echte optreden nog bekeken op YouTube en je kon zien hoe goed ze dat optreden na is gedaan van het origineel.

Soundtracks

Wat ik leuk vind aan de muziek van Queen is dat de liedjes erg vrolijk zijn, dat ze niet één stijl hebben en dat je het snel hoort wanneer een liedje van Queen is. Een mooi voorbeeld van een liedje van Queen is Bohemian Rhapsody (vandaar de naam van de film). Weinig mensen hadden vertrouwen in het lied omdat het 6 minuten duurde en anders was dan de liedjes die ze eerder hadden gemaakt. Toch is het een van hun grootste hits geworden. Mijn favoriete liedje van Queen is Don’t stop me now. Ik denkt dat je geen fan van Queen en hun muziek hoeft te zijn om de film te kijken, omdat de film over veel meer gaat dan alleen de muziek. Heel veel mensen zijn na het kijken van de film het pas leuke muziek gaan vinden.

Conclusie

Ik vind Bohemian Rhapsody een goede film en raad hem iedereen aan.

Hij viel me eigenlijk een beetje tegen. Onderhoudend dat wel, en voor een Queens-fan zeker genieten van de muziek, maar ik vond het verhaal niet helemaal goed tot zijn recht komen, ook al wordt er meer dan 2 uur voor uitgetrokken. Het was een beetje een formulefilmpje voor mij: beetje romantiek, een traantje, bombastische concertscènes,.... Het was een beetje te veel van alles in één film en daardoor kwam niks van dat echt goed tot ontwikkeling.