Bohemian Rhapsody (2018)

De Disneyficatie van Freddie Mercury met een als grootste gebrek een stuitend zwak script dat niet alleen met de feiten geen zak te maken heeft maar vooral onbeholpen van anekdote naar anekdote hobbelt zonder ook maar één geloofwaardig karakter te schrijven en waar de mede bandleden ontdaan zijn van elk rimpeltje. En als het dan echt pijnlijk wordt gaat het licht uit. Aan Malek ligt het niet want met dit gebrekkig materiaal kun je van Mercury sowieso niet meer dan een flauw typetje maken (buiten de vrij sterke optreedscenes) . En van de foutste trucjes is het personage Paul Prenter (de echte is dood) is en aan wiens invloed zo'n beetje alle negatieve kantje van Freddie worden opgehangen. Die kan geen proces meer voeren.

Ik was als kind in bassisschoolleeftijd een Queen-fan, maar toen Mercury doodging luisterde ik meer naar REM en Nirvana. Het is voor mij sentiment uit mijn kindertijd. Dus ik zit hier zeker niet als overgevoelige fan. Ik vond dit gewoon echt geen goede film.

Waar zit de tautologie volgens jou?

Ik reageer wat laat maar een kans om wat te leren laat ik niet graag lopen.

Hier is mijn reactie: "Beetje opgefokt van al dat binnenzitten?! Kom, even een paar de trap op en af en je voelt je vast beter."

Ik weet niet of Mercury zo grotesk was als hij hier wordt weergegeven. Maar veel respect voor het acteren. En mede door de muziek een zeer mooie trip naar mijn jeugd

Wat een geweldige film en wat wordt Freddy goed neergezet door Rami Malek. Heb ademloos deze film uitgekeken.

Aardig, hoewel er wel ff heel snel door het begin werd geschoten. Voordat je er erg in had, zaten we al in 1974 met 'Killer Queen'. De film lijkt me inderdaad indrukwekkend op het grote biosscherm. Op TV laat het allemaal toch een wat oppervlakkige indruk achter. De betekenis ligt vooral in Freddy's zoektocht naar wie hij is, qua persoon en artistiek, los van culturele achtergrond. Daar waar tegenwoordig het indentitaire vooral de boventoon voert. Onvoorstelbaar dat LiveAid alweer een half mensenleven achter ons ligt. Trek je 36 jaar van 1985 af, en je zit in de tijd dat Rock nog moest worden uitgevonden. Leuk waren de katten (da's persoonlijk en een klein detail) en dat journalisten lekker van onder uit de zak kregen. Doet me denken aan al die stompzinnige vragen die The Beatles en Bob Dylan ook te beantwoorden kregen op persconferenties.De acteur die Deacon speelt, herkennen we natuurlijk meteen als dat voormalige jochie uit Jurassic Park.

Ik zou echt geen idee hebben hoe dat joch eruit zag. Zal wel een generatie dingetje zijn, want dat kind uit ET herken ik dan weer wel.

Mercury was vele malen grotesker (flamboyant is wellicht een beter woord) in het echt, maar de harde homo porno hebben ze er maar uitgelaten...

Precies.Hij wordt eerder te ingehouden weergegeven.

Identitair bedoel ik. Overigens zou Freddy dit jaar 75 worden. En volgens een verouderingsprogrammaatje er ongeveer zo uit zien: https://i.redd.it/u83vb3c6bwm51.jpg

De bijna integrale LiveAid scène is natuurlijk fantastisch, maar daarvoor is het een erg veilige en fragmtatische biopic. Met als gevolg dat de film samenhang en spanning mist. Daarnaast stoorde het me dat losbandigheid van Mercury zo weinig expliciet aan bod kwam en de overige bandleden wel koorknaapjes leken.

De eerste helft vond ik nogal gehaast en weinig inspirerend. Maar naarmate de film vorderde, werd het steeds interessanter, met als iconisch hoogtepunt het Live Aid concert.

Hoewel de echte Freddie natuurlijk ook van die grote tanden had, belemmerden ze hem niet zo in de spraak als de acteur Malek. Dat trok onterecht te veel aandacht en daarom hadden de filmmakers er goed aan gedaan de tanden iets bescheidener te houden.

Uiteindelijk heb ik me toch wel weer geamuseerd. In eerste instantie dacht ik nog of het verstandig zou zijn om deze film nog een keer te zien. Ditmaal geen groot scherm en een normaal tv geluid. Maar ach, het is allemaal wel aardig gebracht. Met tijd en wijle zie je Malek wel wat geforceerd worstelen om Freddie neer te zetten. Althans, zo komt dat bij mij over. Maar uiteindelijk heb ik de film met een glimlach en een vette knipoog met gemak kunnen uitzitten.

Wat een ongelofelijk tamme film. Ik heb verschillende documentaires en boeken gelezen over Queen en dan valt dit echt tegen. Ook raar dat nummers niet kloppen in de film. Zo hoor je under pressure (1981) na i want to break free( 1984), terwijl de film voor een chronologische verhaallijn kiest. Who wants to live forever is uit 1986, terwijl de film het verhaal verteld tot en met 1985. De periode na het album a night at the opera ( 1975 - 1980) wordt helemaal niet belicht. Heel vreemd omdat ze toen juist 1 van de grootste bands op wereld waren. Alles wat ze uitbrachten werd gigantisch verkocht. Daar begonnen namelijk ook de eerste rimpels binnen de band te komen. Die echt groter werden begin jaren 80. De film is op een gegeven moment ook meer Freddie tegen de rest. En dan komen Roger, John en Brian maar heel burgerlijk en truttig over. Oh ja volgens de film komt we will rock you uit de jaren 80, althans als het tijdschema wordt gevolgd....das toch echt een nummer uit 1977. Zorg in ieder geval dat de feiten kloppen, voordat men een filmdocu gaat maken

Ondanks dat ik geen fan ben van de film heb ik de 4k blu ray aangeschaft. Moet (als fan van de oude Queen) de film toch een herkansing geven.

Om mezelf op te warmen gister de extra’s bekeken. Met name de docu over de making of. Wat me opviel is dat Deacon en May echt vreselijk goed lijken. Taylor iets minder, al heeft die wel de juiste energie. Maar iedere keer als Malek in beeld komt, denk ik toch. Wat is dat voor raar klein ventje met z’n korte beentjes. Het gekke is dat Malek feitelijk 6 cm langer is dan Freddie. Toch komt niet in de buurt bij het postuur of het charisma van Freddie. Zie dan ook vooral plaksnorren, fake tanden en gemaakte maniertjes.

Dat belooft dus niet veel goeds, hopelijk zie ik er de camp van in.

Het blijft vreselijk.

Gister dus herzien. Het eerste uur is op zich prima te doen. Met veel vaart wordt de begin geschiedenis van de band verteld en het is ook best leuk gedaan. Overal worden kleine weetjes mee gegeven en het is muzikaal ook de sterkste periode.

Maar zodra de film zich meer op Freddie gaat focussen en de breuk in de band centraal komt te staan, is het gedaan. Los van dat dit allemaal vrij onzinnig en opgeklopt is, weet Malek mij gewoon niet te overtuigen. Hij komt over als een vervelende wezel. En zelfs al zou Freddie zo zijn geweest. Zo ken ik m niet en het maakt de film vervelend. Verder mist hij het charisma volledig. Toen we eindelijk bij Wembly aankwamen (de scenes rondom het concert blijven tenenkrommend en onwaar) hield ik het na twee nummers niet meer vol en snakte naar de echte Freddie. Gelukkig stond op de 4k blu ray ‘the complete Live Aid performance’, dus die snel opgezet.

Maar wat bleek. Dit betrof gewoon de eindscene van de film. Met Malek dus.

Gelukkig had ik Live in Montreal in de kast staan waar wel het echte concert op staat. Dat was wel fantastisch.

Helaas dus geen betere beoordeling voor deze film, al snap ik best dat de minder kritische kijker die weinig van Freddie of Queen afweet hier een leuke avond mee beleefd. Het is vlot en erg middle of the road. Typisch Queen van na A Day at the Races.

Juweel van een muzikaal filmisch eerbetoon aan de Legendarische Freddie Mercury en de band.

Naar mate de film verstrijkt komt Rami Malek steeds overtuigender in zijn rol.

De andere band leden acteurs zijn ook fantastisch.

Een waardige film om van te genieten.

Sympathiek filmpje.

Een grote fan van Queen zal ik nooit worden, ook niet na het zien van deze biopic. Wel snap ik de hele cultus rond Freddy Mercury wat beter. Zo blijkt de zanger naast het podium een bijzonder intelligent figuur te zijn, een 'homo universalis' die niet alleen de ene hit na de andere uit z’n mouw schudt, maar ook grossiert in snedige opmerkingen (althans, als we de makers mogen geloven). Het beeld dat ik altijd van hem had, nl. dat van een dorpsidioot met een fout snorretje en een paar degelijke muzikanten achter zich, moet ik dus wel even bijstellen.

Rami Malek acteert ijzersterk en geeft zich volledig over aan de manie van Mercury. Helaas spelen de scenaristen veel meer op safe. Om de film zo respectvol en 'familievriendelijk' mogelijk te houden, worden de scherpe randjes er duidelijk afgevijld.

3,5*

Queen is niet mijn favoriete band en zal dat denk ik ook nooit worden, maar ze hebben zeker een flink aantal nummers die ik erg goed vind, en over het algemeen heb ik heel veel respect voor ze. Stuk voor stuk klassemuzikanten, die ook allemaal sterke liedjes konden schrijven en met Brian May hadden ze ook een gitarist met een compleet uniek geluid.

Deze film is an sich interessant om te zien om een beetje een idee van het leven van Mercury te krijgen. Hier kan je natuurlijk ook een biografie voor lezen of een documentaire voor zien, maar die vormen spreken me altijd wat minder aan, al is een speelfilm natuurlijk naar alle waarschijnlijkheid minder waarheidsgetrouw.

De film is een jaartje ouder dan Rocketman, de film over Elton John, die ik gedeeltelijk in het Spaans gezien heb. Een volledige kijkbeurt van die film moet nog volgen, maar het viel daar op hoe de muzieknummers visueel geintegreerd werden in de muziek, en dat doet Bohemian Rhapsody helaas veel minder. Ik kan me een moment herinneren: de kip die je eerst ziet gevolgd door Roger Taylor die keihard "Galileo" loopt te bleren tijdens een opname. Erg sterk, maar ik had zo graag meer van dat soort momenten gezien. Wel fijn om een hoop sterke nummers voorbij te zien komen en er is duidelijk heel veel moeite gedaan om de werkelijkheid zo sterk mogelijk na te bootsen. Je hoeft geen grote Queenfan te zijn om te zien dat de bandleden in de film griezelig veel op de echte Queenleden lijken.

Ondanks de gelijkenissen en ondanks dat het zeer verzorgd gefilmd is, voelt dit uiteindelijk toch teveel aan als een standaard biografische film, waar ik normaal 2* aan kwijt kan. Vanwege de muziek doe ik er een halfje bovenop. 2,5*.

Geweldig geacteerd door Rami Malek. Hij heeft Freddie zo goed neergezet, wat jammer dat de echte Freddie het nooit heeft kunnen zien.

De enige dingen die ik wel jammer vind is dat niet alles op de waarheid is gebaseerd en dat Freddie in de film blauwe ogen heeft in plaats van bruine ogen. Maar het geeft wel een kleine inkijk in het leven van Freddie en achter de schermen bij Queen.

Die Brian May lijkt overigens wel behoorlijk op de echte!

De film is mooi, ik heb hem al twee keer gezien en zou hem zeker nog voor de derde keer kijken!

Gaat wel.

Typische biopic. Iets te fragmentarisch wel, waardoor het wat springen is van een hit naar een persoonlijke crisis, naar een andere hit, naar een bandcrisis, naar nog een andere hit, enzoverder, enzovoort. Door de periode 1970 - 1985 te willen overspannen heeft men z'n hand overspeelt. Die periode is gewoon net te lang om er een echt compacte en frisse biopic over te maken, waardoor Freddie een typetje blijft en de andere bandleden amper uitgewerkt zijn.

Los van de gemankeerde personages: ze worden wel goed neergezet. Rami Malek is prima, maar ook bv. die kerel die Brian May neerzet vind ik zeer verdienstelijk. Dat is een beetje de teneur die ik heb na het kijken: het is allemaal degelijk, goed geacteerd, maar net wat te vlak en fragmentarisch om een echt goede film te zijn. De finale met Live Aid is fan service pur sang en Malek's moment de gloire als Freddie-imitator, maar ik kan me er wel iets bij inbeelden dat de aanwezigen toen de tijd van hun leven gehad hebben - door Queen, of de andere bands.

3

Wat een heerlijke biopic! De authenciteit spat van het scherm waarbij Malek een rol speelt die hem op het lijf geschreven is. Ook Lee speelt een overtuigende May, waardoor het ruim twee uur lang genieten is. En hoewel ik weinig muziek luister is en blijft Queen tijdloos en ronduit genieten. Wellicht is het geheel een beetje braafjes gebracht, laat dat dan het enige smetje zijn, maar ik heb er desondanks er geen seconde minder van genoten. *4.0

Hoe kun je dat nu schrijven. De film hangt van belachelijke verzinsels aan elkaar. Als het iets miet is, is het wel authentiek…

De film staat echt bol van prachtige verzinsels.

Authentiek in de zin dat de hoofdrolspelers zo één geworden zijn met hun personage alsof ik echt naar de bandleden van Queen zit te kijken. Ook voelt de tijdsgeest echt aan (jaren '70/'80). Of het verhaal zelf authentiek is kan ik onvoldoende beoordelen, daar doelde ik ook niet op. Ik wil van je aannemen dat het daar aan schort.

Nooit geweten dat jij een mening over deze film had

Klopt, al vind ik de personages ook behoorlijk karikaturaal.

Maar goed, vond dit de slechtste film die dat jaar uitkwam. Soort publieksteaser voor mensen die van plat drama houden.

het is stadionmuziek en de film mikt ook op dat publiek. Authentiek? Vast ergens maar dit riekt toch erg naar die eeuwige akte1,2,3-crap met die hollywood spanningsboog: gaat Freddy nou wel/niet inzien dat zijn leven weer op de rails moet. Anyway gek genoeg het werkt ergens ook nog, ook al lijkt de acteur eerder op Mick dan op Freddy. May en Deacon lijken bizar echt.

Redelijk, ze hadden zich beter wat ingehouden met die prothese tanden. Nu leidde dit mij in ieder geval constant af. Kan er de vinger verder niet echt op leggen maar voor mij niet echt heel indrukwekkend. Mercury komt wel heel erg als een sneue homo over die alles mist wat hetero's wel hebben. Jammer dat het zo veel daar over gaat. En de andere bandleden komen over als een soort koorknaapjes. Allemaal wel wat naast de waarheid. Heb me een stuk beter vermaakt met de docu over Queen en Adam Lambert. En wat al meer is gezegd, kleine moeite om even contactlenzen te gebruiken om de werkelijkheid meer te benaderen? En dan het einde, aan de ene kant het redelijk persoonlijk maken maar dan een paar regels, oh, hij ging dood aan aids.

Als groot liefhebber van de muziek van Queen me gewaagd aan deze film en me voorgenomen me niet teveel te storen aan de chronologische fouten in de tijdlijn die in de film zouden zitten, met dat gegeven is het mooi verhaal over de opkomst van de band Queen die live staat als een huis, tussendoor zie je de prive perikelen van Freddie Mercury die misschien wat uitgebreider in beeld gebracht mochten worden, het bleef nu beperkt tot 1 feestje terwijl het toch vrij bekend was dat hij een feestbeest was, ook dat Freddie bi was komt niet goed uit de film, hier lijkt hij meer gay, het slotakkoord op Live Aid was mooi

Wisselvallige biopic die uiteindelijk positief uitvalt door de glorieuze livemuziek aan het eind. Begint zeer aanstekelijk met de eerste stappen op het muziek- en liefdespad van Freddie, de hele film lang uitstekend vertolkt. Verhaal zakt evenwel wat in, nadat de band succesvol wordt tot Live Aid.