Bohemian Rhapsody (2018)

Ben benieuwd!

Frontman onder de frontmannen. Wie kan hier tegenop?

Gistèren de film gezien. De pluspunten zijn oog voor detail en de weergaloze weergave van Live Aid.

Maar dat kun je ook gewoon in het echt op YouTube zien maar dan met de echte Queen.

Bekijk je het vanuit een film perspectief dan blijft er niet veel over. Ik vind het script slecht, de acteerprestaties niet goed en de film wilt teveel in 2 uur en 14 minuten.

Op geen enkel moment voelde ik me ingeleefd in ook maar 1 van de personages en veel zaken zijn ongeloofwaardig (Freddie stelt zijn nieuwe vriend Jim Hutton voor aan zijn ouders op de ochtend van Live Aid? Denk dat dat zeer onwaarschijnlijk is).

Natuurlijk nemen de makers een bepaalde vrijheid met de werkelijkheid en dat mag ook. Het is geen documentaire.

Ik vind de film mislukt.

Net gezien in de avant premiere in laser ultra en Dolby atmos. Kippenvel en tranen in mijn ogen. Ik was nog te klein om Queen live te zien. Freddy stierf helaas toen ik 6 jaar was, maar heb met deze film toch het gevoel er nog wat van meegekregen te hebben. Wat iedereen ook zegt, Rami Malek zet een fantastische Mercury neer. Om over de rest van de cast nog maar te zwijgen. Geweldig! 5 sterren van mij!

Onderhond wanneer komt jouw recensie ik kijk er reikhalzend naar uit!

Typische biopic.

Het lijkt wel een regel te zijn: hoe excentrieker en aparter de band die wordt neergezet, hoe braver de film. En op de één of andere manier slagen ze er ook steeds in om dit soort films heel hard op elkaar te doen lijken. Kan toch niet de bedoeling zijn dat ze met dat soort inwisselbaarheid de bekendere bands van de pop proberen eren.

Ben zelf geen fan van Queen, maar kende wel alle (of bijna alle, ééntje kon ik niet plaatsen) nummers die voorbij kwamen (en dat zijn er best wel veel). Wat je dan eigenlijk krijgt is een vluchtige passage van het ontstaan van de band tot wat hun meest legendarische optreden lijkt te zijn. Verder ook wat over Mercury's privé leven, maar daarvoor kan je denk ik beter gewoon een docu kijken.

Mercury zelf ken ik verder ook enkel van z'n clips, los daarvan vond ik wel dat Malek gewoon een mooi personage wist neer te zetten. De rest van de cast is niet slecht, maar blijft sterk op de achtergrond. Het is vooral Singer die de film in de steek laat, door braaf binnen de lijntjes van de Hollywood biopic te kleuren, waardoor het vanzelf al iets fakes krijgt.

Van iemand die aan het begin aangeeft dat "fuck the formulas" het succes van Queen zou vormen kan ik me niet voorstellen dat hij heel blij zou geweest zijn met deze film. Allicht nog steeds de moeite voor fans van Queen, want muziek is er genoeg, maar verder was het niet veel.

1.5*

ben benieuwd..fan sinds de 'heksen' clip....( bo rap )...

las al op enkele fora de 'tijdlijn' fouten...

zal t donderdag s ondergaan....

Voor mij is de snor het keerpunt bij Queen. Vanaf dan was het voor mij afgelopen (vanaf Hot Space). Ik denk dat dat voor meerdere fans geldt, dus ja, een grove fout.

Ik vond het een pijnlijke vertoning. Een slecht geschreven soap die wat rondom de hits van Queen dartelt. De film heeft een platte exploitatieve obsessie met succes waarover, o.a. door het vals aanpassen van de tijdlijn, niets zinnigs gezegd wordt. Sowieso wordt alles, ieder artistiek inzicht, iedere potentiele worsteling, eventueel menselijk drama, platgeslagen tot hapklare brokken zodat het voor de wereld van film het equivalent is van wat Mc Donalds is voor de restaurant-wereld. Dat dit niet mijn smaak is en, vrij aantoonbaar, slecht inzicht in een dramatische vertelling en een verhaalstructuur, is nog tot daaraan toe. Maar dat de gehele seksuele geaardheid van Freddie Mercury (hij had feitelijk in de jaren ‘80 nog twee jaar een relatie met een vrouw en heeft zichzelf nooit uitgesproken als exclusief homoseksueel), de ontdekking van zijn aids en zelfs een coming-out bij zijn ouders allemaal verzonnen zijn voor deze film; dat vind ik schaamteloos en immoreel.

Ik had hem staan voor morgen in Lux maar ik denk dat ik even skip.

Vertel, wat is hier verzonnen aan ? Ik kan je niet helemaal volgen. En hoe weet je dat dit verzonnen is ? Ik heb de waarheid nl hier nooit echt van vernomen. Dat hij bi-sexueel was dat was idd bekend

(Mary Austin en Barbara Valentin). Maar dat van de ontdekking van zijn aids en zijn coming-out bij zijn ouders zegt mij even niks.

Ik moet de film zelf nog zien maar, gezien zijn meerdere biografieën, had Mercury een zeer dubbel karakter die ook weinig (zelfs tegenover de rest van de band) losliet over zijn voorkeuren en privé leven. Een mysterieus persoon die een sexuele veelvraat was, een echt podiumbeest maar ook een zeer verlegen man. Mercury was ook een echte muzikale prostitué, dat zei hij zelfs van zichzelf. Commercieel, schaamteloos en af en toe zo plat zoals jij het netjes beschrijft. Misschien weerspiegelt de film (op de valse tijdlijn elementen na) exact wie Mercury was. Dat hij daarentegen een gouden strot had was mooi meegenomen. Schoonheid, genialiteit vermengd met platte exploitatieve obsessie. Dat was Queen. Nog steeds trouwens..

Maar goed, eerst de film zien en dan pas oordelen.

Je kunt het beste inderdaad eerst de film zien want met dat platte doel ik niet op de extravagante levensstijl van Mercury of het bombast en de commercie van Queen.

Wat betreft zijn AIDS; volgens Jim Hutton (Mercury’s partner schreef het boek Mercury and Me) was er een situatie in 1987 waarin hij zich had laten testen. Hij schijnt dit als eerste aan Hutton vertelt te hebben terwijl Mercury zijn snor afschoor (zodat hij een baard kon laten staan om eventuele vlekken te bedekken). Mercury was bang dat Hutton hem zou verlaten waarna Hutton uit solidariteit zijn eigen snor afschoor.

Volgens het boek van Mark Blake Is This the Real Life?, wat bij mijn weten vaak wordt aangehaald als de definitieve Queen biografie, vertelt Mercury aan zijn bandleden pas in 1988 (dus niet de repetitie voor Live Aid in 1985, toen was hij nog niet eens getest...) dat hij aids heeft. Hij trok zijn broekspijp omhoog waarna wat vlekken op zijn huid tevoorschijnkwamen en gaf aan er verder niet over te willen praten. Dus geen emotioneel gereutel met “You’re a legend Fred...”, “We all are legends” zoals deze film suggereert. Sterker zelfs; nog voor hij het de band vertelde vertrouwde hij het aan de vrouw van Roger Taylor toe omdat zij net had aangegeven dat ze kanker had. (De film suggereert een vijandige sfeer tussen Taylor en Mercury terwijl ze in feite bevriend waren).

Volgens de biografie over Mercury van Lesley-Ann Jones vermoedde Mercury in ‘82 /‘83 al wel dat hij AIDS zou kunnen hebben aangezien hij in Munchen samen met zijn partner/vriendin Barbara Valentin zo’n 20 a 30 vrienden had verloren. De angst voor AIDS was dus reëel, maar; die was voor het gros van de homoseksueel actieve mannen in die tijd zo.

De film verdraait de feiten dusdanig om het te laten lijken dat Live Aid artistiek, persoonlijk en qua succes een doorbraak en een afscheid was. Onzin; Eerder in 1984 en 1985 waren ze al meerdere continenten over gevlogen met hun The Works tour en slechts enkele maanden voor Live Aid speelden ze voor een record aantal bezoekers van 1,5 miljoen als headliners op het Rock in Rio festival. In 1986 volgde nog de gigantische Magic Tour waarvan de Live at Wembley show bij vrijwel alle muziekliefhebbers bekend is en misschien wel de meest herhaalde live-show op de Nederlandse televisie. Mercury kwam, zoals eerder aangegeven, pas later achter zijn ziekte en beschouwde de opnames van het album ‘Barcelona’ als zijn afscheid (hij had niet verwacht nog zo lang te leven als hij uiteindelijk deed).

Dan wat betreft zijn coming-out; Mercury wordt in de film neergezet als homoseksueel (terwijl hij zoals jij ook aangeeft) waarschijnlijk biseksueel was. Ik vind het moreel heel verwerpelijk, zeker in een tijd waarin we leren dat het voor je identiteit fijn is als mensen accepteren hoe je jezelf aanduidt. Om maatschappelijk een zo helder mogelijk beeld te hebben is het in ieder geval handig om er ofwel helder, open en genuanceerd over te zijn of er in taal totaal geen aandacht aan te schenken (je seksuele gedrag niet te hoeven verklaren maar jezelf ook niet inhouden of verstoppen was in feite wat Mercury deed). Daarbij is het zo dat hij zich nooit heeft uitgesproken ten opzichte van zijn ouders. Hij wou het zijn moeder schijnbaar besparen (en dat zeggen in feite alle bronnen in zijn nabije omgeving, dat was ook de reden waarom hij pas een dag voor zijn dood vrij gaf AIDS te hebben).

Er wordt zo veel gesleuteld en verzonnen aan het verhaal van Mercury dat het in feite niets meer over Mercury zegt. Het wordt een plat homoseksueel coming-out verhaal (met een muzikaal succes verhaal) terwijl dat precies niet is wat Mercury was. Bovendien zou de huidige tijd veel beter geschikt zijn geweest om de complexe situatie (hier zit een goed drama in) zo genuanceerd mogelijk uit te werken.

Ik vind ook dat de maker ongeveer net zo veel schade heeft gebracht aan het verhaal van de band (en haar muzikaliteit) als aan het persoonlijke verhaal van Mercury. Ze worden nu als een hersenloze hitmachine neergezet die als een sitcom gezelschap samenleeft. Mercury komt notabene op het idee om Bohemian Rhapsody te schrijven doordat hij enkele seconden over een weiland staart. Notabene een uitgelezen kans om het succesverhaal te verweven met het persoonlijke; hij schreef dit rond de tijd dat hij Mary Austin vertelde biseksueel te zijn, in de tekst refereert hij naar het afscheid nemen van een oud leven en een nieuw leven instappen (hij heeft het zelf nooit bevestigt of serieus ontkent maar die vrijheid zou je als maker juist wel mogen nemen, door de suggestie te wekken) en als klap op de vuurpijl is de persoon die Bohemian Rhapsody op de radio heeft gelanceerd en doorgedrukt, Kenny Everett, degene die hem geholpen heeft bij zijn zelfacceptatie (daar gaat de documentaire When Freddie met Kenny over).

In de film is het een spontane hit met het spontane idee om opera met rock te mixen. Zo plat als een dubbeltje, en precies het voorbeeld van wat er de hele film lang misgaat; succes wordt verheerlijkt, artistieke worsteling en ontwikkeling bestaan niet en de koppeling naar het persoonlijke drama wordt nauwelijks gemaakt of in erbarmelijke verzinsels.

Kijk, dit is nu eens een goed gestructureerde, opgebouwde en dieper gaande review die ik kan waarderen! Waarvoor dank Drs. DAJA. En, zoals jij het gezien hebt, is het (ws) jammer dat sommige gebeurtenissen op een blijkbaar goedkope manier weggezet worden. Vreemd daar May en Taylor zich toch ook met deze film bemoeid hebben. Ik herken zeker een aantal feiten uit biografieën welke je weergeeft (maar nog niet hoe dit in deze film wordt weergegeven). Die van zijn coming-out richting zijn ouders wist ik niet maar kan het mij geheel voorstellen gezien hun geloof in het Zoroastrisme en hun Engels conservatisme (was het zelfs niet toen ook nog strafbaar in Engeland om homosexueel te zijn ?).

Maar ik ga eerdaags, ben benieuwd, heb toch ook wel zin maar zal/kan dan pas oordelen. Nogmaals bedankt. Ik waardeer het zeer hoe serieus je op mijn vragen bent ingegaan. Klasse !

(...)Er is alleen een verschil tussen presentatie en representatie, en op dat laatste vlak gaat scriptschrijver Anthony McCarten genadeloos hard onderuit. McCarten, recentelijk ook al de valste noot in de afgevlakte Churchill-bio Darkest Hour, lijkt zich ertoe ingespannen te hebben het verhaal van Mercury in een zo smetteloos mogelijk format te verwerken. De resulterende uitbuiting van conventies is een continue nekslag voor iedere poging van Rami Malek (Mr. Robot) om een authentieke versie van Mercury neer te zetten.

McCarten laat Malek in het kantoor van zijn manager Jim Beach (Tom Hollander) zeggen dat hij maling heeft aan formules. Niets lag dichter bij Mercury’s waarheid: grenzen waren mythes, excessen werden zijn norm. Niemand kon Mercury en zijn band in hokjes plaatsen, maar dat is precies wat Bohemian Rhapsody wél doet. Queen, dat is kennelijk een roadtrip door Midwest USA, de droom van iedere (?) band. Bohemian Rhapsody, dat is het type pianomelodie dat zichzelf schrijft terwijl je in bed ligt met je vriendin (Sing Street’s Lucy Boynton). En Mercury? Dat is het schoolvoorbeeld van de eenzame artiest, die moet kiezen tussen een wereld ‘waar hij niet in thuishoort’ (zie daar, een belerend vingertje) en zijn vrienden plus gestereotypeerde conservatief-zoroastrische familieleden. Natuurlijk kiest hij dan voor de muziek. Zodat hij nog één keer alles uit zichzelf kan halen.

uitgebreide recensie

Prima Film/Biografie !! Rami Malek speelt Freddy perfect en de rest van de cast is ook goed, jammer dat de muziek gedeeltes niet al te lang zijn maar was te verwachten want dan kan je wel een concert opzetten heb me prima vermaakt !!

Met een prachtige recensie de film helemaal afkraken. Zoals vroeger de Queen albums werden afgekraakt. Je weet vooraf wat je van de film mag verwachten, anders heb je niet goed opgelet. De Queen fans in de zaal ( waaronder opvallend veel jongeren ) blijven t/m de aftiteling zitten en dan moeten ze naar huis.

Je hebt na afloop toch wel netjes bij de kassa je geld teruggevraagd?

Gisteren gezien en ik vond het een hele mooie film ? had wat mij betreft nog wat langer mogen duren om nog wat meer te genieten van de film. En je kunt inderdaad niet alles in 2 uur en 15min stoppen.

Van tevoren wist ik wel een beetje waar de film zou eindigen.. Snap dat wel maar had toch een 'aw jammer' momentje dat ze niet wat verder zijn gegaan...

Ook wist ik dat ze gerommelt hebben aan de tijdlijn om het in 2u en 15min te kunnen laten passen. Ik zei toch.. Ik wilde wel wat langer genieten vd film.. Haha

En ik snap heel goed waarom ze ook niet zo nadrukkelijk ingegaan zijn op de aids, en de sexuele dingen... Want de band en Mercury waren veel meer dan dat

En als je dat wil zien of had willen zien dan kijk

The Great Pretender

Queen These were the days of our lives

Freddie Mercury The Untold Story

Met behulp van family, bandleden, mensen die met hem werkten, lovers e.d wordt het allemaal in geuren en kleuren verteld en belicht van begin tot z'n dood in die documentaires.

Ik heb mij prima vermaakt zoals de film waarschijnlijk ook bedoeld is. Nou ja dat is mijn mening over de film

Ik ga binnenkort eens aan wat boeken beginnen. Heb wel de dvds en cd's maar nooit een boek opgepakt gek genoeg

De bioscoop zit echt voorstelling na voorstelling stampvol hier, dit gaat wel een kassucces worden in Nederland.

Ik dacht al dat het aan mij lag! Dat vond ik dus ook al.

Film begon goed -leuk ook dat 20th Century Fox meets Queen gitaar intro- maar zakte vrij snel in. Als er 45 minuten uitgesneden waren had een fijne feel good biopic van ca. anderhalf uur over kunnen blijven. Die scenes bij Freddie's ouders en de vele kattenshots waren echt tenenkrommend matig. Voor de ietwat obligate finale was de verveling al behoorlijk toegeslagen en ik was blij toen hij afgelopen was. Nog wel ergens een leuke nod naar Sultans of Swing van the Dire Straits maar geen voldoende waard, gewoon matig.

Gister de film gezien. Af en toe kippenvel en aan het einde traantje weggepinkt (en ik was echt niet de enige in de bios die even de betraande ogen moest uitvrijven) Ik heb me geen moment verveelt en vond de film geweldig! Als je van Queen houdt en je wil gewoon een fijne avond film kijken (en ja er is wat in de tijdlijn geschoven) dan zou ik zeggen: gaan! Trouwens ......Freddy geeft zelf aan dat hij bi-sexueel is in de film! (op het moment dat hij en Mary de relatie verbreken. Maar Mary zegt dan dat hij gewoon Gay is. Dus........er wordt wel aandacht aan besteed )

Dus verder ..........leuke film die je in de bioscoop moet gaan kijken en niet op tv. (mooie geluidsweergave tijdens de nummers)

Als grote Queenfan heb ik geen zin om naar een playbackshow te kijken.

Fact-Checking The Queen Biopic 'Bohemian Rhapsody' - Rolling Stone

Nee hoor, een slechte film moet ook betaald worden.

Bohemian Rhapsody mag dan niet geheel kloppen qua verhaal/facts en tijdslijnen, het is een ontroerende film die echt wel raakt! Zeker als je, zoals ik, een puber was toen het album 'A Night At The Opera' uitkwam. Zoveel herinneringen kwamen terug. De opkomende aids (iedereen ging maar dood), mijn eerste vriendjes, Toppop yeah!, wat vond ik Freddie een mafketel, maar wat was ik verknocht aan de muziek van Queen.

Veel kritiek in recensies over het feit dat Freddies excessieve en flamboyante leven niet genoeg aan bod kwam in de film. Hij mag dan de hoofdrol hebben, maar dit verhaal gaat toch echt over de band Queen en niet alleen over haar frontman. Brian, Roger en Deacy namen nagenoeg geen deel aan Freddies gay-life, dus ik snap het wel. Helaas zitten er een aantal tuttige scenes in en dat is misschien te wijten aan de scenarioschrijver. Overall vind ik de film zeker de moeite waard om te bekijken al was het alleen maar om Rami Malek die een fenomenale Freddie Mercury neerzet. Ik zag net de echte beelden van Live Aid uit 1985 nog een keer en ik kreeg kippenvel als ik weer terug denk aan de film. Rami IS gewoon Freddie. De acteurs die Roger, Brian en John spelen doen het ook zeer goed. Verder wil ik nog een compliment uitdelen aan Marc Martel. De zanger die veel Freddie-partijen heeft ingezongen. De opmerking van pintjebier dat hij/zij geen zin heeft om naar een playback show te kijken, vind ik zo flauw. Hallo? Freddie is dood hè? Je moet wat en dan denk ik dat Marc Martel een hele goede keuze is om zo dicht mogelijk in de buurt van Freddies stem te komen. Ik zeg: ga die film zien!

Nou, de snor zit niet fout, die is er keurig vanaf 1980. Alleen de opnames van We Will Rock You zijn 3 jaar later geplaatst zoals er wel meer foutjes in zitten. Of dichterlijke vrijheden. Om het script beter te maken, of zo. Maar dat is gewoon slecht schrijverschap als je uit zo'n hele geschiedenis kan kiezen. Waarschijnlijk speelt mee dat men geen keuzes durfde te maken en de typische biopic wilde, met overal een beetje van. Om die reden is de AIDS-verwijzing maar 3 jaar naar voren gehaald, een kniesoor die erop let.

Biopics kunnen interessant zijn, doordat ze over een korte tijd gaan maar daarmee toch de essentie raken, ik denk aan Lincoln, Darkest Hour of Steve Jobs. Of ze gaan over een langere periode maar met een centraal thema, zoals de grootheidswaanzin en gekte van Hughes in The Aviator of het wilde leven van The Doors. Vaker echter gaat het mis, als men maar het bekende afvinklijstje gebruikt, zoals in The Iron Lady of jOBS. En deze Bohemian Rhapsody lijdt daar ook onder. Geen keuzes, van alles wat en de film mist een centrale focus. Gaat dit over Mercury en zijn coming out, over de band Queen, of ruzies?

Dat er dan een loopje met de waarheid wordt genomen stoort in dit geval omdat ik de band daarvoor te goed ken, maar in de basis kan het. Alleen dit wanstaltig slechte script maakt soms echt wel compleet verkeerde keuzes. Ruzies worden gekoppeld aan nieuwe hoogtepunten, Mercury die aan het eind nog even vlak voor Live Aid in het reine komt met zijn ouders en meer van die braakneigingopwekkende rotzooi. Te toevallig, te gescript en daardoor nep. Ik geloofde de film gewoonweg niet.

De film is vooral een lange samenvatting. De grootste hits komen langs. De ontmoeting tussen Mercury en May en Taylor (niet Deacon, die is er ineens). De nieuwe vriend. De melding van de Amerikaanse tour. Het maken van de liedjes. Niet het proces zelf van de nummers maken wordt getoond (behalve bij Bohemian dan een klein beetje) maar enkel even kort de notie dat men ermee bezig was. Kortom: de film toont alleen en laat niet invoelen.

De acteurs doen hun best. Malek is lange tijd volledig Mercury, pas tegen het eind wordt het wat minder. En vooral May is overtuigend, maar alle acteurs zijn eigenlijk wel prima. Alleen krijgen ze een heel matig script mee. Met een enorm zwakke regie die niet verder komt dan wat hitjes op de geluidsband zetten. Jammer, zeker die eerste vijf minuten zijn prima tijdens de intro credits, waar het geluid wat is weggemixt en het visueel even wat anders is. Dromerig haast. En ook Live Aid is leuk in elkaar gezet. Maar het is het geluid van de echte Mercury die ook daar de show steelt. Het is niet eens dat ik me echt verveeld heb, maar deze film vond ik gewoon ronduit slecht. 1,0*.

mjk87 De hele tijdlijn rond de openheid van Freddy over zijn AIDS-diagnose veranderen vind ik wel iets meer dan dichterlijke vrijheid. Om eerlijk te zijn vind ik het vrij smakeloos. Wanneer de band een bepaalde nummer heeft opgenomen, daar kun je nog wel drie jaar mee smokkelen. Maar Freddy heeft niet voor niets pas een dag voor zijn dood openheid gegeven. Om daarmee te gaan klooien, om alleen maar het drama-gehalte wat te verhogen, vind ik niet kunnen.

Het was ook bedoeld als eufemisme want ik heb daar best een bloedhekel aan, maar dat is allicht niet helemaal uit 'n bericht duidelijk geworden.

En als je nou gewoon eigenlijk heel weinig van de geschiedenis van Freddie Mercury en Queen weet, dan maakt het toch ook weinig uit of er dichterlijke vrijheden of meer dan dat toegepast worden?

Kijk, ik heb die hele tijd meegemaakt, ken de grote hits van Queen stuk voor stuk, weet nog waar ik was toen ik hoorde van het overlijden van Freddie (in de supermarkt Poiesz in Bolsward), maar eigenlijk heeft de band me nooit echt geraakt, dus interesseerde ik me ook nooit voor de geschiedenis van de band.

Kan dit dan wel een leuke film zijn?

Ik vraag dit omdat ik heel veel laagstemmende mensen zie reageren, maar het gemiddelde toch erg hoog is.

De geschiedenis van de Doors heb ik ook niet meegemaakt, maar die film beviel me goed. Ook daar zullen tal van dichterlijke vrijheden in zitten.

Zolang ze maar niet gescript aanvoelen. Dat We Will Rock You 3 jaar te laat wordt opgenomen, dat de verkeerde versie van Seven Seas of Rye klinkt bij het stuk over het debuutalbum, dat Fat Bottomed Girls klinkt terwijl die nog niet wat geschreven, dat er fouten zitten over de tours in Zuid-Amerika, dat hoeft de film in de basis niet te kraken. (Ik vraag me dan wel überhaupt af waarom je dit in vredesnaam doet. Een goede schrijver zou ze zo hebben ingepast dat het ook goed qua chronologie paste. Maar goed.)

Maar er zijn ook genoeg momenten zoals Freddie die zijn uiteindelijke vriend thuis opzoekt na vele jaren en direct meeneemt naar zijn ouders om hem voorstellen op de dag van Live Aid, en meer van dat soort dingen, die sowieso storen.



Ja, behalve dat ik dan de film om andere redenen een draak vond,