Joan Didion: The Center Will Not Hold (2017)

Gaat in première op het New York Film Festival.

Vanaf 27 oktober te zien op Netflix

Het probleem dat ik vaak heb met docu's als deze, biografieën in feite, is dat je ze niet moet beoordelen op de vakkundigheid van de regisseur, hoewel dat in het geval van een film lijnrecht tegen mijn principes ingaat, maar meer op het character waar het over gaat. En daarmee zit het wel goed in deze docu. Zelden een vrouw met zoveel diepgang aanschouwd, een echt natuurtalent! Lardeer dat met stukje authentiek beeldmateriaal en je zit anderhalf uur - of ja, bijna anderhalf uur, aan het einde werd het wat langdradig - geboeid te kijken. Gelukkig laat de regisseur, haar neef, geen al te nadrukkelijke stempel achter, want ik vermoed dat dat ook niet zo fantastisch was uitgepakt.

Meest memorabel was de persconferentie n.a.v. de film The Panic in the Needle Park, waarvan zij het script schreef. Ze lijkt totaal verbouwereerd over haar constatering dat de film volledig afwijkt van datgeen dat zij voor ogen had. De aanwezige journaille krijgt dit dan ook onverbloemd te horen, waarop er een lachtsunami door de zaal gaat. Het tragische eraan is dat het wel degelijk au sérieux was bedoeld, terwijl de aanwezigen het als ironisch opvatten. Het is een anekdotische samenvatting van een vrouw die altijd op gespannen voet met het leven heeft gestaan, eindeloos zoekend naar zingeving en begrip.

Interessante persoonlijkheid met een lenaverhaal waarover ze erg open is. Ik ben verder niet bekend met haar of haar werk, daar heeft deze film verandering in gebracht ook omdat het een familie project is.

Een prachtig kijkje in de ziel van Joan Didion, die ik voor het zien van deze film nog niet kende.

Een uiterst boeiende terugblik op haar turbulente leven, met een interessante kijk op excessen tijdens de 60s, het leven als schrijversechtpaar en uiteindelijk vooral haar kwetsbaarheid en weerbaarheid.

Wat een treurig verhaal rond haar adoptiedochter Quintana.

Ik hou van documentaires over excentrieke mensen die trouw blijven aan zichzelf. Dit is een mooi en oprecht portret van Joan Didion.

De documentaire boeide me minder dan ik gedacht/gehoopt had. Allereerst lijken haar teksten vooral tijds-en Amerika gebonden en zijn ze daarbij sterk persoonlijk gericht. Het 'universele'', waar president Obama haar oeuvre zo om prees, vermoed ik alleen in haar laatste twee werken, over verdriet en rouw; emoties waar iedereen in het leven vroeg of laat mee te maken krijgt. Ondanks de vele loftuitingen ga ik haar werk toch niet lezen. Daarvoor kwam de literaire kwaliteit ervan in deze documentaire m.i. onvoldoende uit de verf en bovendien verschijnen er tegenwoordig toch al zo veel ego-documenten met een hoog drama-gehalte. Je kunt ook overvoerd raken.

Helaas liet ik mij ook erg afleiden door haar fysieke verschijning in haar laatste levensjaren. Zelden zo`n afgetakeld en uitgemergeld lichaam gezien als het hare. Een en ander werd dan ook nog eens veelvuldig en nadrukkelijk in beeld gebracht, compleet met haar spasmen, tics en een veel te fel gekleurde mond. Dat had wel wat minder gekund.