Under the Silver Lake (2018)

Aparte film.

Het is inmiddels wel duidelijk dat A24 films vaak niet in de smaak vallen bij het algemene publiek, vooral niet als ze in de multiplex draaien. Ook hier is dat weer het geval aangezien, zonder te overdrijven, meer dan de helft van de zaal halverwege de film wegliep.

Het eerste wat opvalt is de hommage aan de Golden Age of Hollywood, met name Hitchcock en Marilyn Monroe, wat de film ook gelijk een leuke klassieke sfeer geeft. Ook moest ik vaak aan de stijl van David Lynch denken; er zitten veel WTF scènes in. De horror elementen komen ondanks de gore speels over, en door de onvoorspelbare wendingen heb je eigenlijk geen idee welke kant de film nou op wil gaan. De meeste, bizarre situaties waar het hoofdpersonage in belandt (of het nou echt is of niet) blijven onbeantwoord. Dit is een film die je denk ik een paar keer moet zien om hem goed te kunnen analyseren, en die na meerdere kijkbeurten misschien beter wordt. Na de eerste kijkbeurt voelt het raar en incompleet, maar toch heeft het een bepaalde charme wat dit een unieke film maakt.

Sam stuit in zijn zoektocht op de meest bizarre taferelen. Er is zoveel te zien dat je je af kunt vragen wat er überhaupt nog belangrijk is. Betekenis heeft. Wat normaal een mogelijk kritiekpunt zou zijn, wordt hier omgebogen in een sluimerende leegte die je juist moet voelen. Heel bewust verdrinkt Mitchell zichzelf en zijn publiek in de metafictie; zijn eigenzinnige sfeertrip is een speels satirische verkenning van onze fascinatie voor film- en popcultuur. Die fascinatie moet gevoed en gevat worden via een bombardement van referenties: naar Alfred Hitchcock, Marilyn Monroe, Brian de Palma, the Amazing Spider-Man, de complete popencyclopedie, Janet Gaynor en David Lynch. En dat is dan het tipje van de sluier.

Under the Silver Lake heeft lak aan narratieve coherentie en de 139 minuten speeltijd breken de film af en toe wat op. Na de vermeende apotheose in een kil penthouse duurt het bijvoorbeeld nog minimaal een half uur voor de credits intreden. Mitchell doet daarnaast geen pogingen om zijn cultuurkritische content enigszins geloofwaardig te maken, maar heeft de film dat eigenlijk wel nodig? Zonder illusies, raadsels en holle betekenissen kan de wereld van Sam, en daarmee de wereld van de kijker, niet langer bestaan. Precies daarom creëren we gretig ons eigen nepnieuws: in de hoop dat het mysterie voorlopig nog even niet door de werkelijkheid wordt ingehaald.

uitgebreide recensie

Sam [Andrew Garfield] woont in een appartementencomplex in Silver Lake in Los Angeles waar hij graag zijn buren bespiedt met zijn verrekijker. Hij maakt kennis met een aantrekkelijke buurvrouw, maar de ochtend nadat ze een onverklaarbare vuurwerkshow hebben gezien blijkt ze opeens te zijn vertrokken. In haar appartement vindt Sam een doos met enkele persoonlijke bezittingen en een mysterieus teken op de muur. Wanneer hij ziet dan een onbekende jonge vrouw de doos uit het appartement haalt, besluit hij haar te volgen in de hoop zo te ontdekken wat er precies is gebeurd met zijn voormalige buurvrouw. Dat is het begin van een odyssee in een bizarre wereld waarin achter elke culturele uiting, elk symbool mogelijk een code bevat die Sam moet zien te ontcijferen.

Andrew Garfield is voortreffelijk in een film die zich een uur lang ontvouwt als een intrigerend, spannend mysterie met leuke verwijzingen naar talloze films, waaronder Rear Window (1954) en Vertigo (1958) - MovieMeter.nl. Daarna overspeelt schrijver/regisseur David Robert Mitchell zijn hand en verzandt hij in een rommeltje van bizarre ideeën die als los zand aan elkaar hangen. Er valt al gauw geen touw meer aan vast te knopen en wat resteert is een parade aan kleurrijke karakters die de film eerder bizar dan interessant maken. Bovendien is de ontknoping ronduit teleurstellend.

Wat een heerlijk kunstwerk. Ik ben er echt dol op als je het eerste anderhalfuur over je heen moet laten komen, zonder exact te weten waar de film je heenvoert. Een film vol fantasie, verrassimgen, heerlijke personages en een mooie ontknoping.

Heb hier echt vollop van genoten. Zou me verbazen als ik dit jaar nog iets beters zie.

5*

De film wordt wel met het werk van Lynch vergeleken en dat is begrijpelijk want ook van deze film is moeilijk chocola te maken en heeft een neo noir-sfeer. Maar toch is het m.i. een heel ander soort film (en hou ik meer van de films van Lynch): bij Lynch volgt de film het ‘onderbewuste’ hetgeen betekent dat we rationeel niet alles begrijpen wat we zien (maar die wel boeit omdat er direct een spanning wordt geschapen zodat je wil weten hoe het verder gaat), maar deze film presenteert zich meer als een wiskundige puzzel of game waarbij we worden uitgenodigd om met Sam de code te kraken en het raadsel op te lossen maar waarvan je al snel het gevoel bekruipt dat je de code niet gaat vinden zodat je wilt afhaken. Je verwacht dan dat de boodschap van de film iets is als: het leven is een mysterie die niemand kan oplossen. Maar zo ‘postmodern’ is de film niet: Sam vindt de code wel en tegen het einde van de film wordt het raadsel wel (ten dele) opgelost. Nu ben ik echter niet onder de indruk van die oplossing zoals eigenlijk vele plotlijnen mij niet overtuigen.

Maar Sam en al z’n avonturen zullen ook wel weer een geheimtaal zijn die moet worden ontcijferd door de kijker. Wat ik er uit op kan maken is dat de film vooral de boodschap wil overbrengen dat we allemaal bekeken en gevolgd worden hetgeen ons gedrag bepaalt waarvan enkelen profiteren; achter de popcultuur c.q. massacultuur met z'n rebellie gaat een elite schuil die alles bestiert (ofschoon dit ook de paranoia van Sam kan zijn als gevolg van onze samenleving van kijken en bekeken worden). Er zal nog veel meer in zitten, maar wat me tegenhoudt om er verder in te graven is dat ik geen urgentie voel om te willen weten waar de film over gaat zoals me ook nooit duidelijk werd wat Sam dreef in zijn zoektocht. De film suggereert dat Sams drijfveer slechts verveling is, nu alle grote ontdekkingen al zijn gedaan; in onze tijd zouden zelfbedachte raadsels en puzzels de enige vorm van vermaak of zelfs levensvervulling zijn geworden omdat de echte mysteries zijn opgelost. Ik heb eens een korte tijd wel puzzels opgelost (en games gespeeld) uit verveling, maar die tijd ligt gelukkig ver achter mij. Deze puzzel laat ik dan ook graag liggen.

Al met is het leuke van de film de noir-sfeer (met ditto orkestmuziek) en andere nostalgische verwijzingen naar oude tijden van stomme films tot en met Nintendo en Playboy. Maar het verhaal en de gepresenteerde puzzel c.q. oplossing kon me minder bekoren.

Deze film moest het van mij niet hebben van het verhaal want daar kon ik geen touw aan vastknopen. Ik heb de berichten hierboven aandachtig gelezen om enigszins te weten te komen wat het nu allemaal betekende. Echt wijzer ben ik er helaas niet door geworden. Of ik het nog verder wil uitpuzzelen, dat is nog maar de vraag. Maar... op visueel vlak viel er op deze nogal Lynch-achtige film niets aan te merken. Dat was dik in orde. Kan ook gezegd worden van de soundtrack en uiteraard de toch best wel mooie dames. Van Hollywoodse preutsheid was in deze film gelukkig niets te merken. Die schaars erotische scènes oogden best wel mooi.

In het kort samengevat;

Een best wel mooie film dit Under the Silver Lake die het voor mij vooral moet hebben van het schitterende camerawerk maar komt in zijn geheel toch niet in de buurt van Mitchell's uitstekende horrorfilm It Follows. Die laatste moest ik eigenlijk maar weer eens gaan herzien hoewel dit vervolg ook best wel in aanmerking komt om voor een 2e keer te gaan bekijken.

3,5*

Wat de beweegredenen zijn voor de wat sullige, dromerige Sam om overal in zijn omgeving codes en patronen te zien, die ergens naartoe zouden leiden (mogelijk zelfs een groter mysterie of complot bloot zouden leggen) en die gevolgd/onderzocht moeten worden, is mij niet duidelijk. Je zou denken dat de prioriteit van Sam zou moeten zijn om iets van werk te zoeken, zodat hij zijn naderende huisuitzetting kan voorkomen, maar dat lijkt niet zo urgent. Iets wat soms ook te zien is bij mensen met een psychiatrisch ziektebeeld (zelfverwaarlozing), dus wie weet kijken we in deze film naar iemand die in een psychose verkeert. Hoe dan ook: het is geen straf om Sam in deze surrealistische prent te volgen en ondanks dat niet duidelijk wordt wat Sam beweegt, is Under the Silver Lake een onderhoudende en bij vlagen zelfs zeer komische film. Een ode aan de fantasie ook. Visueel is deze film eveneens een genot om naar te kijken, onder andere door de uitmuntende cameravoering. Alle visuele pracht en praal ten spijt, evenals de talloze verwijzingen naar en invloeden van die te vinden zijn (denk Hitchcock), dit rechtvaardigt niet helemaal de duur van deze film, die voor mij wat korter had gemogen.

Bijzonder fraaie film.

Het blijkt maar weer dat er geen enkele filmlocatie boven Los Angeles gaat. Die warme, dromerige sfeer waar ik als geen ander van hou is ook hier weer volop aanwezig en het was me dan ook weer een waar genoegen om me eraan over te geven. Andrew Garfield speelt een wazige nietsnut genaamd Sam die een oogje heeft op zijn geheimzinnige buurmeisje. Als datzelfde buurmeisje plotseling van de aardbodem verdwenen blijkt te zijn samen met haar hele inboedel, gaat Sam op onderzoek uit. Tijdens zijn zoektocht belandt Sam van de ene bizarre situatie in de andere. Het zou per slot van rekening geen neo-noir zijn of er zijn geheime codes die hij moet zien te kraken en mysterieuze personages die hun puzzelstukjes niet zomaar prijsgeven.

De sfeer doet inderdaad denken aan die van Inherent Vice, maar waar ik het gevoel had dat in die film vooral gebakken lucht werd verkocht, zat ik hier ontzettend te genieten van de stortvloed aan pop-culture referenties en hidden messages waarbij ik het gevoel had dat ze allemaal zorgvuldig uitgekozen waren met een achterliggende gedachte. Het is bij uitstek een film waarbij je je moet laten onderdompelen in de broeierige doch bruisende sfeer. En hoewel regisseur David Robert Mitchell zijn horror-roots niet verloren is, blijft de bovenliggende toon luchtig van aard. Daarnaast is het zeer aangenaam dat er een rode draad door de film loopt die op zichzelf al enorm vermakelijk is. Ondanks dat je behoorlijk wat gekke situaties voorgeschoteld krijgt, raak je de draad nooit kwijt en kun je je blijven verplaatsen in Sam. Met als gevolg dat zelfs ik tijdens het eind van de film als een bezetene op zat te letten of personages geen verdachte oogbewegingen maakten met als doel een geheime boodschap te seinen.

Dat gevoel van paranoia wordt ook versterkt door het uitstekende camerawerk dat met veel flair een woelige ervaring op het scherm tovert. Er wordt ook een scala aan montage-effecten op een smakelijke manier gebruikt die ervoor zorgen dat het geheel fris blijft en niet gaat vervelen. Zo komt er zelfs een korte animatie-sequentie aan te pas. Ik kon er in ieder geval geen genoeg van krijgen en was telkens bang dat de film ten einde liep. De 2,5 uur speeltijd was daarom ook een aangename verrassing en geen minuut te lang. De muziek was ook fijn en bestond voornamelijk uit een typische noir score, maar ook een aantal zweverige popnummertjes passeerden de revue en pasten goed bij de gecreëerde sfeer. Een iets experimentelere soundtrack had de film echter naar een hoger plan kunnen tillen.

Bij dit soort films waar een groot mysterie wordt geconstrueerd loopt de ontknoping bijna altijd uit op een anticlimax. Vreemd genoeg, gaf het eind van deze film genoeg voldoening. Niet alle losse eindjes worden aan elkaar geknoopt, maar dat is maar goed ook. Het leidt er in ieder geval toe dat ik nu nog steeds zit te puzzelen en ik niet kan wachten om de film nog een keer te zien. Een ding is zeker, ik zal niet rusten voordat ik weet wat die verdomde papegaai nou zei!

Zoek en gij zult vinden.

Een weirde zoektocht. Maar naar wat eigenlijk? Dat is voor velerlei uitleg vatbaar. Een vleugje neo-noir, snufje Hitchcock en wat Bernini mysterie gedoe met codes geven de film een vreemde mysterieuze vibe die best interessant is om te volgen. Mooie nachtshots en aardige droom cq. delier-achtige shots maken het allemaal wat spannender. Het duurt echter allemaal wat te lang om te blijven boeien.

Under the Silver Lake: Ein Bild der Zeit

Sam bespioneerd vanuit zijn appartement in Los Angeles zijn knappe buurvrouw en krijgt een oogje op haar (nee niet die oude vrouw, maar dat Laura Palmer-type). Maar dan verdwijnt ze ineens spoorloos. Ondertussen worden er steeds meer honden vermoord in de stad en heeft een vooraanstaande bewoner een tragisch ongeluk. Sam ontdekt een complottheorie die iets te maken heeft met popcultuur en alles met elkaar zou kunnen verbinden…

Under the Silver Lake lijkt op het eerste gezicht een heel erg oppervlakkige en behoorlijk maffe film. In het begin dacht ik te maken te hebben met wel een heel platte hertelling van Hitchcock’s Rear Window of De Palma’s Body Double. In werkelijkheid is het echter een erg sterke poging van Mitchell om een portret te maken van deze tijd, de huidige obsessie met popcultuur en de revival van de 21e eeuw. Verpakt in een Hitchcockiaanse Thriller met zowel invloeden van Lynch, De Palma als de vooroorlogse film.

Zoals al eerder gezegd is de film een echt portret van deze tijd en van hoe jongeren deze tijd zien. Seks is net zoiets geworden als met iemand praten over het weer. Kan wel even tussendoor terwijl je naar het nieuws aan het kijken bent. Iedere zichzelf respecterende actrice is prostituee. Vinyl is weer dood normaal. Iedereen is wel ergens obsessief fan van. De subculturen waarin iedereen zo extravagant mogelijk gekleed gaat maar wel door moderne en retro-dingen te combineren. Populaire bands die muziek maken die zo uit de jaren ’70 /’80 zou kunnen komen maar wel met totaal nonsensicale teksten, een belachelijke act eromheen en een naam die meerdere “mainstream”-dingen combineert tot iets dat heel “undergound” is. Om nog maar te zwijgen over totaal bizarre post-dadaïstische cultuuruitingen. Een begraafplaats is een hangplek, openlucht cinema of restaurant geworden en in een mausoleum worden concerten gegeven. De doden zijn dus niet langer heilig, maar wee je gebeente als je als man voet zet in de dames wc.. Waar kindermoord het schokkendste was wat men zich in de jaren ’70 voor kon stellen is dat nu hondenmoord. Over kinderen gesproken, die etterbakken trappen we helemaal in elkaar (volledig gerechtvaardigd overigens).

Alsof dat nog niet herkenbaar genoeg is zijn complottheorieën, paranoia en urban legends ook aan de orde van de dag. Overal wordt immers iets achter gezocht. Nu vrijwel iedereen niet meer gelooft zijn mensen de meest vreemde vormen van bijgeloof gaan aanleren om toch verklaringen te zoeken. De gemiddelde huisvrouw (en vermogende zo blijkt uit de film) geloofd dingen waar zelfs middeleeuwse horigen vreemd van zouden hebben opgekeken.

Net als het werk van Tarantino is Under the Silver Lake een film over film. Mitchel doet geen enkele moeite om ons ervan te overtuigen dat de film zich in de werkelijkheid af speelt. Dode dieren zijn komisch-gedateerde animatronics, bij scènes in de auto zijn achtergronden projectie-schermen en de maté paintings die van de jaren ’30 tot ’80 de belangrijkste optische effecten waren zijn terug van weggeweest. Waarom een huis bouwen als je het ook kan schilderen? In Citizen Kane deden ze het ook. Naarmate de film vordert worden deze verwijzingen steeds stilistische. Wanneer Sam door de zwerver-koning in een grot is geketend lijkt de set zo uit een Duitse Expressionistische film gehaald.

Toen De Palma zijn expliciete en gewelddadige thrillers combineerde met de prachtige melodische Italiaanse muziek van Pino Donaggio zal dat mensen net zo ontoepasselijk hebben geleken als de klassieke Hermann-esque muziek van Rich Vreeland dat bioscoopbezoekers van nu doet. Ik vind het echter prachtig omdat dit soort muziek bij uitstek geschikt is om de kijker mee te slepen in een verhaal.

Hoewel Hitchcock ook wel het nodige gebruik heeft gemaakt van Red herrings zorgde die ervoor dat de film altijd één geheel bleef. Mitchel kiest eerder het naïeve pad van De Palma en Argento waarin de cinematische werkelijkheid van de filmmaker geen grenzen heeft en zijsporen niet bijzaak maar hoofdzaak zijn. De dode honden die zo prominent zijn in de eerste helft worden uiteindelijk helemaal niet meer genoemd. Het zelfde geldt voor de angstaanjagende uilenvrouw die in het middenstuk voorkomt. En eigenlijk ook voor alles tussen “de openbaring” en het einde. The Songwriter vond ik wel geniaal gevonden. Wat als je hele cultuur het product is van één man die geld wilde verdienen? Wat zou dat leeg en betekenisloos zijn.

Ik keek de film in een vrijwel lege zaal met twee ouderen die tot mijn grote ergernis meenden dat je mag praten tijdens een film (even voor de duidelijkheid: dat mag niet!). Dom gelach en kreten van verbazing waren er genoeg maar ook uitspraken als “dit is echt amateuristisch” en “slechtste film die ik ooit heb gezien”. Naast ergerlijk is het eigenlijk ook wel grappig dat ze dat juist zeiden wanneer er gebruik werd gemaakt van technieken die in vooroorlogse films al werden gebruikt zoals de maté-painting. Ik denk dat het een understatement is als ik zeg dat ouderen deze film niet kunnen begrijpen. Vreemd dat juist ik dat zeg, want ik ben bij uitstek iemand die jongeren en hun cultuur niet begrijpt (al ben ik er zelf een). Het verbaasde me niet dat bij de IMDb statistieken te zien dat de film het hoogst gewaardeerd is in de categorie 18-30 en het laagst in 0-18 en 50+. Ook niet verbaasd dat mannen de film beter waarderen dan vrouwen, het is immers net zoals het werk van Hitchcock, De Palma of Argento een film die volledig vanuit het mannelijke perspectief is geschoten.

Mijn eindoordeel? Een aparte film, maar ondanks de verwijzingen naar Twin Peaks en Mulholland Drive geen Lynchiaans apart maar eerder een extreme droogkomische variant van wat Argento en De Palma in een melige bui zouden verzinnen. Ondanks mijn bedenkingen aan het begin wist de film me prettig mee te slepen in het mysterie. De combinatie van de kritische en weinig subtiele blik op de wereld van nu en de stilistische benadering met popcultuurverwijzingen maken Under the Silver Lake tot een prettig gedurfde film. Mitchell’s pogingen tot provocatie en humor leveren een paar totaal van de pot gerukte scènes op (een keer zelfs letterlijk), maar dat mag de pret niet drukken. Geen film voor iedereen, maar gaat dat zien!

Nou, ik ben toevallig twee weken terug nog op het festival Into The Grave geweest, gehouden op een oud plein en voormalig kerkhof (Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden), en heb ook meerdere brouwerijen in kerken gezien (Jopenkerk in Haarlem bijvoorbeeld). Maar ook hier denk ik dat er weinig nieuws onder de zon is, kerken e.d. worden al eeuwen voor andere doeleinden gebruikt als het als kerk niet meer nodig is, en kerkhoven zijn ook al eeuwen een plaats voor jonge stelletjes om een beetje privacy te vinden .

Nu ben ik ook niet bepaald een expert wat betreft 'de jeugd', ik ken überhaupt nauwelijks mensen van onder de 25 - maar wat ik zo zie in de stad en wat ik meekrijg uit de tweede hand en de media lijkt wel in lijn met een wat conservatievere golf. Maar ben het wel eens met Bélon hier, de jeugd nu zal het niet fundamenteel zwaarder of makkelijker hebben dan vorige generaties jeugd. Verder is het volgens mij ook niet een heel tijdsgebonden beeld, en waarschijnlijk meer van een plek: het had net zo goed een Hank Moody of iemand van die leeftijd kunnen zijn.

Under the Silver Lake is een bijzondere ervaring geworden waarbij je je middenin een religieus getint boek van Dan Brown overgoten met een sausje Twin Peaks van David Lynch en Mark Frost waant.

Centraal staat Sam (Andrew Garfield), een wat luie werkloze nietsnut die niets beters te doen heeft zijn buren te bespieden met zijn verrekijker. De één is hier al wat knapper dan de andere al zal later in de film wel blijken dat het vrouwelijk schoon toch de bovenhand neemt. Wanneer er eentje op Houdini-wijze verdwijnt gaat hij op speurtocht en komt hij terecht in een nietsontziende rollercoaster van complotten en vooral absurde situaties. Hilarisch ook bij momenten waarbij Garfield een prachtrol tot zich heeft genomen.

Veel stof tot nadenken, deze “Under the Silver Lake”, maar er iets aan kunnen vastknopen is weer een ander verhaal. Wie niet houdt van een mooi verklaarbaar verhaal binnen de lijntjes is eraan voor de moeite. Het is een kwestie van betekenissen te verlenen aan de dingen die je dagdagelijks ervaart: of je je nu laat leiden door een pakje vervallen cornflakes of de songteksten van een Bijbelse zanggroep, Nirvana of Satie doet op zich niet ter zake. En ook opstandige zwervers, halve piraten, een occulte sekte, een tunnelcomplex, hondenmoordenaars en een naakte gemaskerde moordenaar passeren de revue, om maar te zeggen dat er heus wel wat gebeurt zonder dat je er overal een touw aan kan vastknopen. Mysterieus is dus het sleutelwoord voor deze neo-noir film en tegelijk balanceert hij op de rand van absurditeit en toch serieus. Mitchell vond hier een perfect evenwicht in. Erg fijn camerawerk en montage geven de film extra glans waardoor de prent nooit verveelt.

Begrijpelijk dat er sommigen deze film totaal niets vinden. Fijne arthouse film voor de liefhebbers. Bovendien is het wel leuk om in de film verborgen zaken te zoeken in stripverhalen, songs en vooral andere films. Al dan niet relevant natuurlijk. Zo hingen in de kamer van Sam leuke posters van onder meer Rear window en Psycho (Alfred Hitchcock), maar is er ook een link naar Robert Altmans The long goodbye, Brian De Palma’s Body Double of filmhelden uit het verleden als daar zijn James Dean en Janet Gaynor. Eentje om zeker nog eens terug te zien al was het maar om een aantal zaken aan elkaar te kunnen linken.

Vermoeiende film waar geen einde aan komt...en als het einde komt blijf je alleen achter met een zak met stront.

Acteerwerk van Garfield is het enigste wat een beetje te pruimen is.De film zit aardig vol met doordenkertjes waar ik de kracht niet voor heb omdat er verder ook geen moer gebeurt,op wat grappige scenes na dan.

Nee niet mijn ding dit maar gelukkig zijn er vele kijkers wel tevreden met deze film

Wat mij betreft één van de beste films van de laatste jaren. Sam kleurt de betekenisloze maatschappij waarin we leven op zijn eigen manier in, door overal boodschappen en mysterieuze verbanden te zien. Dit moet ook wel, want die helpen hem te zoeken naar de mysterieuze Sarah. Geïnspireerd door Hitchcock, De Palma, Lynch, Altman, etc, schept regisseur Mitchell een eigen moderne vertelling van de ontsnapping uit het zinloze leven, naar de eigenlijk al net zo lege popcultuur (en toch ook weer niet), waarin we al snel verzuipen in sfeer (LA, beter wordt 't niet), mysterie, spanning en creatieve vondsten. Kinderen op hun hasses slaan, een uilenvrouw, een rare grot die leidt tot een supermarkt, een Playboy cover die doodgeschoten wordt, blaffende mensen en een aai over James Dean z'n hoofd. Niks is te gek in dit fabelachtige meesterwerk.

Mooi omschreven met onder andere ook complimenten voor allerlei details.

Desalniettemin vond ik de verhaallijn van deze film te geflipt om waardering voor te hebben. In dat opzicht lijken mij alle betrokkenen het spoor redelijk bijster. Best wel eng eigenlijk als je mensen in deze 'vage' of 'bezeten' toestand om je heen zou hebben in je dagelijks leven.

Ik vind het knap dat er zoveel mensen zijn, die hier iets mee kunnen. Ik kan met de beste wil van de wereld geen chocola maken van deze gekunstelde verzameling beelden, die —voor zover ik het heb kunnen volgen— ternauwernood enige onderlinge verwantschap vertonen. Als het dan nog erg mooie plaatjes zouden zijn, dan zou dat tenminste nog een beetje goed maken, maar ook dat heb ik node gemist. Al met al, zonde van mijn tijd dus.

De moeder van de protagonist stuurt hem een bandopname van Janet Gaynor’s 7th Heaven uit 1927. Een verstandige vrouw, die moeder, want dat is in menig opzicht daadwerkelijk een mooie film.

Leuk! Deed me erg denken aan Mulholland Drive maar dan een stuk luchtiger. Ook de link naar Inherent Vice kan ik wel begrijpen, al voelt deze film gelukkig een stuk levendiger aan. De non-lineaire structuur van de film is perfect en elke scene is zowat een avontuur op zich. De vele ogenschijnlijk onbelangrijke zijpaadjes/plotjes zullen niet bij iedereen goed vallen, maar zijn voor mij absoluut hetgeen wat de film maakt. De film verliest ook nergens echt zijn frisheid wat voor een speelduur van ruim twee uur best knap is.

Visueel mag de film er bij momenten zeker wezen, al zit je met L.A. als locatie meestal wel goed. Enige minpunt vond ik de nogal flauwe en identiteitsloze soundtrack. Wat dat betreft kan het toch echt niet tegen een Lynch opboksen, maar soit. Misschien een beetje flauw steeds die vergelijking te trekken, aangezien de film meer dan genoeg heeft om op eigen benen te staan. Goeie 4* wel, heerlijke film.

Speciale film. Ik vond de film wel goed genoeg om te blijven kijken alleen mistte het wat sfeer en is de soundtrack niet opvallend genoeg of zelfs volledig afwezig. Soms vond ik het ook wat te absurd naar mijn smaak.

Andrew Garfield speelt een wat eenzame, werkloze kerel die maar wat lijkt aan te modderen en zijn tijd verdrijft met voyeurisme. Om de één of andere reden weet hij dan nog een vrouw in bed te krijgen. Wie zij is, komen we niet echt te weten. Eigenlijk weten we over geen enkel personage veel. Zo is een man met complottheoriën bezig. En zijn buurvrouw loopt graag naakt rond en heeft een parkiet die volgens mij Hollywood zegt. Het is dus absurd hoe weinig we weten en te weten komen. Nog absurder zijn de situaties waarin hij belandt. Als je hiervan houdt moet je zeker kijken.

Zeker niet verveeld, maar ik kan er geen touw aan vast knopen. Wat een bizarre, maffe film.

Echt iets voor de liefhebbers want 140 minuten dit soort cinema zou wel eens een irritante zit kunnen worden voor de meeste onder ons. Al zullen ook veel mensen na een tijd afhaken. Och, ik was toch nieuwsgierig naar het mysterie en al die weirde personages die de revue passeren. Ook leuke knipoogjes naar Hollywoodfilms vroeger. 6/10

Fascinerend. Normaal gezien ben ik de eerste om zo'n films af te breken maar deze vond ik wel geslaagd. Net als een bal in een flipperkast word je van de ene kant naar de andere geslingerd en vraag je je af waar dit allemaal naartoe zal leiden. Voor één keer kunnen we wel zeggen dat de film totaal onvoorspelbaar is. Of het dan allemaal ergens op slaat is dan weer een andere vraag. De verdwijning van een rijke mogul en de crush van Sam voor een overbuurmeisje zijn de aanleiding voor een vreemde zwerftocht doorheen Silver Lake, op zoek naar antwoorden. Veel cryptische symboliek, subliminale boodschappen, gekke ontmoetingen, surrealistische gebeurtenissen, absurde complottheorieën die lijken te hinten op een dolgedraaide irrationele maatschappij (en hoofdfiguur). Zeker niet voor iedereen maar uiteindelijk toch een boeiende mystery-film die ijzersterk in beeld is gebracht. Humor en een vleugje erotiek zijn ook nooit ver weg...

Intrigerend, of toch tijdelijk.

Bijzondere 'metafilm' die eerder bespiegelingen aanreikt over de donkere zijde van Hollywood en de leegheid van het supersterrenbestaan dan een coherent verhaal. Vreemde personages, gênante ontmoetingen en complottheorieën zijn daarbij schering en inslag. Mulholland Drive en Inherent Vice springen zeker voor het geestesoog, al kun je het ook een Twin Peaks in Los Angeles noemen.

Hoogtepunt was wellicht de pianist die achter de schermen meerdere wereldhits had geschreven, of het mysterie van de Owl's Kiss. Voorts kabbelt de film richting het einde, met hier en daar een mooi plaatje.

Atypisch misdaadverhaal. Film speelt zich in onze tijd af (zie je bijv. aan tv’s en auto’s in het decor) maar gebruikt filmtechnieken en bepaald decors genre jaren 50. Verwijzingen ook naar de vervlogen jaren, let bijv. op posters en grafopschriften. (Vraag me af wat ik niet heb gezien...) Maakt deze film uniek. Als je al veel genres gezien hebt zal je dit kunnen plaatsen en waarderen. Verhaal op zich blijft vrij mysterieus zonder echt spannend te worden. Alles wordt duidelijk op einde. Dus ondanks vreemde stijl, blijf je niet zonder vragen. Gewaagde film. Niet iedereen zal deze waarderen, maar ik vond hem wel geslaagd...

I found some kind of code or like, secret message in her apartment

Het moet denk ik één van de leukste cinema ervaringen van de afgelopen jaren zijn geweest, de vertoning van It Follows. Dat was de vorige film van David Robert Mitchell en ik was oprecht benieuwd naar Under the Silver Lake. Uiteindelijk jammer genoeg niet in de cinema geraakt, maar dan gisteren eindelijk maar eens tijd voor vrijgemaakt. Expres niets van trailers gezien, geen plotomschrijving gelezen, ... Ik ben denk ik zelden zo blind aan een film gestart.

Want ik wist zelfs niet meer dat Andrew Garfield de hoofdrol vertolkte. Wat we voorgeschoteld krijgen is echter meer dan alleen een performance van bepaalde acteurs. Mitchell maakt er langs de ene kant een ode van en langs de andere kant een aanklacht tegen Hollywood van en doet dat op sublieme wijze. Veel referenties voor de liefhebbers van oud Hollywood (die scènes met Sarah in het zwembad lijken zo te zijn weggelopen uit Something's Got to Give met Marilyn Monroe. De liefhebber moet maar eens op zoek gaan naar de documentaire The Final Days waar de overgebleven beelden aan elkaar zijn gemonteerd) maar het is ook een film geworden waarbij je met meerdere kijkbeurten nog zaken gaat herkennen. Ik zal hoogstwaarschijnlijk sommige stukken van hetgeen Mitchell probeert aan te kaarten gemist hebben, maar het nodigt in ieder geval wel uit om nog eens van vooraf aan te beginnen. Vooral ook omdat dit visueel ook weer erg de moeite is. Die moord op de dochter van Millicent Sevence die dan op dezelfde manier naar beneden zinkt als Sam's geliefkoosde Playboy cover..

Er is over nagedacht in ieder geval en dat zie ik altijd wel graag. De spilfiguur in Under the Silver Lake is Andrew Garfield en die is hier ver verwijderd van zijn Peter Parker rol uit The Amazing Spider-Man. Dat betekent echter niet dat hij hier niet thuishoort, want de manier hoe hij zich dieper en dieper vastbijt in het mysterie rond de verdwijning van Sarah is een heerlijk staaltje acteren. Vooral eigenlijk naar het einde wanneer hij haar eindelijk terugvind en ze dat telefoongesprek hebben. Sarah - ook een degelijke rol van Riley Keough trouwens - die zich afvraagt waarom hij al die moeite heeft gedaan en dan Sam die daar zowat schouderophalend zit.. Het hakte er om de een of andere reden in. Verder ook nog een toffe soundtrack met natuurlijk die heerlijke scène met de componist.

Wel vreemd trouwens om dit in 2011 te situeren en ik kan me niet voorstellen dat dat enkel en alleen is gedaan om een verwijzing te kunnen maken naar Elizabeth Taylor die ook in dat jaar is gestorven. Daar zal ik dus overduidelijk iets gemist hebben, maar misschien dat dat duidelijker wordt bij een nieuwe kijkbeurt. Dat die er gaat komen staat al vast in ieder geval. Jammer dat ik dit niet nog in 2018 heb gezien, had gemakkelijk in de top 10 2018 kunnen staan.

4*

Niet helemaal geslaagd en aan de lange kant, maar deze surrealistische trip heeft zeker zijn momenten. Andrew Garfield is uitstekend in de hoofdrol en de plot is net coherent genoeg. Echt boeiend of spannend wil het helaas niet worden, maar bij vlagen weet de film een lekker maf en onbehaaglijk sfeertje neer te zetten. Een beetje David Lynch-achtig, maar met voldoende kwaliteit om op eigen benen te kunnen staan.

Uitstekende film waarin een jongeman op zoek gaat naar een meisje die hij de avond daarvoor ontmoet heeft. Een bijzonder origineel en mysterieus verhaal dat wegkijkt als één grote puzzel met veel puzzelstukjes (waarbij het niet erg is dat ze niet allemaal passen). Intrigerend van begin tot eind en sommige momenten komen verrassend uit de hoek. Bovendien ziet het er allemaal prachtig uit (de hele enscenering). Met gemak 4.0 sterren.

Iemand schreef eens dat dit een hipster-versie van Mulholland Drive was.

Nouja, hipster zou een belediging zijn, maar dat Mitchell zijn inspiratie bij Lynch vandaan heeft gehaald is wel vrij duidelijk.

Under the Silver Lake is om te beginnen stukken beter dan de teleurstellende It Follows en valt al meteen op met de zonnige rijke L.A. locaties, bizarre reclame en verveling en leegte. We volgen Sam, een ietwat onverschillige dertiger die leeft bij dag en graag naar de topless buurvrouw kijkt. Het lijkt in eerste instantie een beetje te draaien om de rituelen van Sam, maar langzaam maar zeker krijgt hij interesse in enkele mysterieuze zaken in zijn omgeving. Is dat misschien vanwege de hoeveelheid aantrekkelijke meisjes of is er meer aan de hand? Ook is er een hondenkiller actief, en Joost mag weten wat de motieven daarvoor zijn. Sam laat zich meevoeren door de schoonheid (alsof dat voor hem prioriteit heeft) en dan ineens lijkt de film een soort aanklacht te willen geven tegen de mainstream muziek. Waar gaat dit toch in hemelsnaam naartoe?

De christelijke bandjes waar Sam zich tussen dringt klinken overigens ook niet verkeerd.

De film lijkt eerst lekker uitgebreid voort te pruttelen, maar hoe langer het duurt, hoe meer je als kijker toch wel verzeilt raakt in een bizar en surreëel speurtocht. Eigenlijk nog voor je het kan beseffen. Nouja... iets met een mysterieuze groep meisjes, iets met dode honden, iets met zo'n naakte gemaskerde moordenares, iets met mainstream (die scene bij die oude muzikant was geniaal), nachtmerries, ontvoering... en vele coderingen, boodschappen en ontcijferingen die Sam uit de muziek en enkele andere dingetjes haalt.

En ja... de conclusie kan alleen maar nog weirder zijn.

Met andere woorden: Subliem.

En nogmaals, Mitchell lijkt er wel geen geheim van te willen maken dat hij lonkt naar Lynch. Maar dan wel meer in een zonnige exotische sfeer gegoten dan het sepia donkere wat Lynch gebruikt. Want de sfeer is echt prachtig. Om over de verborgen attracties, puzzeltochten, eigenzinnige locaties en andere rariteiten onder het dagelijkse leven van L.A. te zwijgen. Alles lijkt mogelijk te zijn hier.

Ja, dit was creativiteit van hoog niveau.

4,5*

Leuk leuk leuk.

De link met Mulholland Drive en zeker ook Inherent Vice is niet zo heel moeilijk te trekken. We baggeren dik twee uur in Los Angeles rond, het is allemaal erg mysterieus en een beetje onsamenhangend, vaak ook wat vervreemdend. Op basis daarvan zou je denken dat Mitchell z'n karretje makkelijk aanpikt.

Maar qua sfeer is dit toch echt wel een andere film. Het is eerder guitig dan duister. Een beetje maf en weird, maar op een erg luchtige en frisse manier. Geen onderhuidse spanning, zware muziek of levenloze personages die ten onder gaan in een stad, wel iemand die mapjes uit dozen Frosties trekt om die over de map van Zelda 1 te leggen. Een beetje jonger dus.

Of je dat waardeert is wat anders. Ik vond het best geinig, maar af en toe verliest de film toch wat aan tempo. Mitchell slaagt er niet in om het 100% mysterieus te houden, af en toe is het gewoon iets teveel grappige gekte, waardoor de aandacht toch een beetje weggleedt. Zeker het einde had wel iets vinniger gemogen.

Maar da's beperkte kritiek voor een film die verder erg makkelijk wegkijkt. Zo laat Mitchell toch zien best wat in z'n mars te hebben. Ik zie hem nog wel eens alle elementen perfect op een rijtje krijgen om een meesterwerk af te leveren.

3.5*

Andrew Garfield in vorm als Sam in een Hitcock/Lynch aftreksel. Of mag je het ode noemen? De meesters hebben een gekende stijl en het is David Robert Mitchell toch maar mooi gelukt om hun stijlen weer te geven met een eigen insteek in een fris kleedje. En ook al is dit zeker geen meesterwerk, mag het eindresultaat er best zijn. Boeiend verhaal, voldoende spanning en zwarte humor en nog meer geheimen en fantasy. Heerlijk om te zien. Een soort neo film noir fantasy.

Vind het meer lijken op Donnie Darko dan op Lynch. Het is een puzzel waar elke clou vergezelt gaat van een zwaailicht die de kijker erop attendeert dat hier een aanwijzing gegeven wordt. Het plot wordt voortgedreven door de diverse vrouwen die zich gewillig in de armen werpen van de ietwat wezenloos rondlopende protagonist. Teveel scenes slaan helaas nergens op, vooral naar het einde toe. De crypte waar op R.E.M. wordt gedanst is wel heel fijn en een ander moment dat blijft hangen is dat waarin twee mannen via een drone een model bespieden die, terwijl ze haar blouse uittrekt, in snikken uitbarst. Under the silver lake is een prima wegkijker maar komt op me over als een lichtelijk puberale poging (al die wilde dolly shots ook) om een Hollywood-meesterwerk te maken over cultuur, pop, film en het al.