Gerald's Game (2017)

Flanagan & King.

Het boek nooit gelezen, ik ben vooral bekend met King's oudere werk, maar het regent echt wel King verfilmingen de laatste tijd. Had wel al begrepen dat dit een ietwat "ander" type King verhaal was, dat bleek uiteindelijk ook wel uit deze film.

De nadruk ligt hier héél sterk op het psychologische. Leuke premisse, dat zeker, daarna is het echter een beetje aanpoten om het interessant te houden. De film leunt daarbij ook op enige dramatiek, maar Flanagan weet nooit echt de juiste balans te vinden tussen het drama en de horror. Hij zit er niet zo héél ver vanaf, maar het drama is misschien net iets te dik aangezet, en wanneer de film dan iets smeriger wordt is er telkens een iets te korte aanloop.

Acteurs zijn ook niet denderend, maar kunnen er wel mee door. Einde is toch ook wat afgeraffeld, allicht was het beter geweest om de epiloog iets in te korten en het verhaal rond de Moonlight Man wat mysterieuzer te houden. Echt veel meerwaarde had die revelatie op die moment niet meer.

Op zich is het een aardig tussendoortje, toch voelt het niet aan als een film waar alles uitgehaald werd. Niet uit King's premisse en niet uit Flanagan's regie. Anderzijds is het wel weer een keer wat anders, toch ook iets wat te prijzen valt binnen het horrorgenre.

3.0*

Dit is een moeilijke om te beoordelen. Zeker omdat Flanagan echt een grote fan is van Stephen King zou het jammer zijn om hem hier af te gaan breken. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit maar wat is dit moeilijk om boeiend te blijven. Ik denk echter dat het nog beter had gekund. Het duurt misschien ook gewoon te lang. Toch slaagt hij er bijna in. Het einde vond ik ook wat afgeraffeld en had zoals Onderhond hierboven ook zegt beter mysterieus kunnen blijven, maar de gore op het einde is wel redelijk jakkes zeg en die Moonlight Man zag er heerlijk creepy uit. Flanagan haat jumpscares las ik net, dus die zitten er dan ook niet bepaald in, maar het is toch zo'n film met een aantal momenten dat je even achteruit gaat zitten van jakkes vooral bij die hand wtf, heel die huid kwam er gewoon af. Hoewel de vadsigheid heeel erg beperkt is, is het toch dat ene moment dat ik volgens mij niet al te snel ga vergeten. Speciaal filmpje en op zich brengt het wat originaliteit binnen het genre dus dat kunnen we alleen maar toejuichen. Toch vind ik dit de minste Flanagan tot nu toe, vooral omdat het gemakkelijk een 20 minuten korter had gekund.

Mike Flanagan flikt het toch maar mooi om een vrij saai boek van Stephen King ter verfilmen tot zoiets spannends. Jessie Burlingham en haar echtgenoot Gerald trekken er een weekend op uit naar een afgelegen verblijf. Tijdens een spannend spelletje sterft Gerald en zit Jessie nog steeds vastgeketend aan het bed. Dit is het begin voor haar van een nachtmerrie.

Toen ik vernam dat regisseur Mike Flanagan dit boek ging verfilmen, vroeg ik mij toch wel even af of dat nu wel zo'goed idee was. In het boek speelt de confrontatie met haar demonen zich namelijk af in het hoofd van Jessie. Iets wat in een film natuurlijk onmogelijk was. Maar door de demonen te visualiseren als haarzelf, haar man en vader is dat zeer geslaagd. En dan zijn er natuurlijk ook nog de hond en haar verdrongen jeugdherinneringen, die de film nooit saai maken. Dit is ook vooral te danken aan de kundigheid van Mike Flanagan. Hij perst zelfs nog de laatste druppels spanning uit deze nachtmerrie op één-locatie.

Doordat alles zich op één-locatie zich afspeelt zijn er ook niet veel acteurs en valt of staat de film met die spelers. Gelukkig verstonden zowel Carla Gugino en Bruce Greenwood hun werk goed. Hun acteerwerk was zeer sterk en dan vooral Carla Gugino die de fysieke en psychologische pijn van Jessie bijzonder goed overbracht. Ook vond ik ze perfect gecast, het leek alsof ze precies de acteurs waren zoals Kings ze voor ogen had. Iets wat ook van toepassing was op hoe alles eruit zag.

Een Stephen King-verhaal zonder 'bovennatuurlijk' element bestaat haast niet. In deze film komt dan ook "de man in het maanlicht" rondhangen. Deze wordt gespeeld door Carel Struycken die we het beste kennen als de Tall Man uit Twin Peaks. Helaas komt zijn personage iets minder goed uit de verf. Waardoor het misschien lijkt alsof de laatste gedeelte van de film er maar een beetje achteraan hangt. Toch is dit iets wat bij het Stephen King-verhaal hoort en dan ook een klein minpuntje was.

Het boek heb ik nooit helemaal tot het einde kunnen volbrengen echter regisseur Mike Flanagan weet van het saaie verhaal een prachtige, krachtige intense thriller met horror-elementen te maken. Hiermee levert hij dan ook wederom een sterke film af

Dancing in the moonlight

Mike Flanagan aan het roer bij een Stephen King verfilming? Kom maar op, dacht ik toen de eerste berichten van Gerald's game voorbij kwamen. Hoewel ik het boek nog nooit gelezen heb wilde ik me graag een keer laten verassen. Ik had dan ook expres geen enkele trailer gekeken. Na het enorm tegenvallende It kon dit weleens de sterke Stephen King verfilming zijn die ik graag wilde zien. Helaas werd ik ook bij deze King productie weer teleurgesteld.

Hoewel deze psychologische thriller zeker wel gewoon aardig te noemen is en de titelrol verpletterend wordt ingevuld door Carla Gugino was het grooste probleem van dit verhaal voor mij om simpelweg boeiend te blijven. De uitwerking dat Jessie tegen een ingebeelde versie van zichzelf en haar inmiddels overleden echtgenoot begon te praten was voor mij echt een afknapper.

Wel sterk vond ik hoe het verleden van Jessie steeds meer in de huidige tijd verwerkt werd. Een geinig trucje wat de regisseur ook al heel leuk wist toe te passen in het uitstekende Oculus. Ook de toevoeging van de man in het maanlicht zag ik niet aankomen. Tot slot vond ik de manier die Jessie bedacht om van het bed los te komen gruwelijk, en erg sterk tegelijk.
Dit waren echt de momenten die het verhaal naar een hoge niveau tilden.

Naast de ingebeelde versie van zichzelf en haar man was er ook nog een ander element wat de film omlaag haalde, en dit was de uiteindelijke ontknoping. Wederom was het weer goed uitgedacht dat de man in het maanlicht Carla waarschijnlijk niks aan had gedaan omdat ze dacht dat hij niet echt was en daardoor niet bang voor hem was, maar op het scherm kwam het niet goed over. Het slot voelde er een beetje aangeplakt aan, en daarnaast was de man in het maanlicht na zijn eerste verschijning ook niet indrukwekkend meer, totdat er in de rechtbank zelfs niks meer van zijn dreiging over bleek te zijn.

Al met al vond ik ook deze Stephen King te kwalificeren als redelijk. Hopelijk komt 1922 wel een keer boven een zesje uit, maar hiervoor moeten we nog even geduld hebben tot eind oktober.

3,0*

Het is dan eindelijk oktober en dat betekend dat voor mij (en ook degelijk voor sommige anderen hier op MovieMeter) het tijdperk aanbreekt om lekker te griezelen en een maandlang horror films te kijken. Voor mij is hij gisteravond (ook al was het toen nog september) van start gegaan door de wat milde horror/thriller film ‘Gerald’s Game’ en ik moet zeggen dat hij aardig vermakelijk is. Hij is niet spannend laten wat de dat vooropstellen en zoals met meerdere Stephen King films kent ook deze film soms zijn aparte en/of saaie scénes die soms nergens op slaan. Daarbij denkend dat de film spannender dan het boek is en Mike Flanagan hier een redelijke film neerzet want heel positief ben ik er niet over en word ik ook niet.

Zoals een standaard King film (tenminste die ik heb gezien) is ook deze film van begin tot eind erg wisselvallig. De film begint natuurlijk leuk, want hier gebeurd het meeste en hij blijft voor mij op dit punt wel erg spannend, de film zwakt daarna echt ontzettend af hij word saai en het verhaal word er niet al te fijn op. Na mate dat Jessie vast zit moet ze zien te overleven van drie dingen: de dorst/honger, een moordlustige wilde herders hond en de dood die s’ avonds met de maneschijn tevoorschijn komt. Wat Mike Flanagan dan wel ontzettend goed wist te doen is het moment wanneer Jessie een plan bedenkt om los te komen, en dat zag er niet bepaald fijn uit. Ze snijd een stuk door in haar pols maar niet te diep dat ze haar slagader door snijd. Ze trekt daar door een heel lap vlees van haar hand af maar zorgt er zo wel voor dat ze los komt met haar ene hand en zo weer op vrije voeten kan lopen (vluchten), uiteindelijk door de honger en het vele bloedverlies verongelukt vlak voor een ander huis en zo haar leven nog weten te redden.

Zo dan heb ik eigenlijk al het meeste verteld hoe de film zich afspeelt, hij is echt niet bijzonder. Het verhaal is dan alleen wel iets uitgebreider. Jessie en haar man Gerald gaan samen naar een afgelegen huis ergens in de bossen van Amerika. Ze willen daar iets stouts doen, een lekkere seksavond met Jessie vast gebonden aan het bed. Wanneer Jessie een beetje tegenstribbelt gaan ze praten waarna Gerald een hartaanval krijgt. Gerald is dood en Jessie zit nog steeds vast aan het bed niet wetend wat te doen. Ze gaat hallucineren en probeert een paar dingen om vrij te komen wat nog niet lukt. Tijdens haar periode aan het bed vast beginnen ze over de periode dat Jessie ‘verkracht’ was door haar vader in haar kinderperiode. Nadat allemaal geweest is en we zover zijn gekomen dat ze zichzelf bevrijd heeft gaat ze bezig met deze verschijnen als kinderverkrachting en hoe zo verder, maar echt interessant werd de film verder niet.

Al om al, matige horror om zo te beginnen maar altijd leuk om even tussendoor te zien. Er word teveel gefocust op de zonsverduistering en dat maakt het verhaal soms nog saaier om te volgen.

2.0*

Tegenvaller! Vond het begin van de film erg goed. Juist de hallucinaties kon ik erg waarderen! Vond het echt wel overtuigend neergezet, zeker omdat de denkbeeldige Jessie er frisser uitziet dan de Jessie op bed.

Waar het voor mij de mist in gaat is het laatste gedeelte. Want daar krijgt de man in het maanlicht een hele grote rol. Eigenlijk is dat dus waar de film ook om heeft gedraaid. Maar ik vond de dreiging van hem in de slaapkamer niet erg aanwezig. Ik vraag me ook af of Jessie in het boek ook nauwelijks bang voor hem is...

Voor mij kakt de film dan ook halverwege in. En na deze dip komt de finale voor mij niet heel indrukwekkend over. Terwijl het dat wél had moeten zijn. Ik kon in elk geval mijn aandacht er niet lekker bijhouden.

Leuk voor tussendoor, maar zeker geen Misery of It.

Mijn derde film van Mike Flanagan. Hoewel ik geen groot fan van de beste man ben, moet ik toegeven dat hij als regisseur wel snapt wat een echte horrorfilm is. Geen overdonderende geluidseffecten, maar gewoon echte mensen in grimmige situaties en een goede spanningsopbouw. Gerald's Game is niet perfect, maar tot nu toe wel mijn favoriet van deze regisseur.

Qua acteerwerk is dit één van de betere horrorfilms. Carla Gugino speelt zeer overtuigend en ook Bruce Greenwood en Henry Thomas kon ik wel waarderen.

Waar het fout gaat, is het script. Ik heb het boek van Stephen King niet gelezen, maar het script is vrij rommelig. Het verhaal treuzelt soms een beetje, wat opgelost had kunnen worden door een wat kortere film te maken. Er zaten veel onnodige scènes doen. Ook vond ik, net als vele anderen hier, de onthulling van de Man in the Moonlight/Death afbreuk doen van de rest van de film.

Ik wist dus niet dat het op een boek gebaseerd was, laat staan dat King het had geschreven. Plot klinkt geinig, maar had nooit durven dromen wat voor een saaie voorstelling ik voorgeschoteld zou krijgen. Het was naar mijn smaak wel erg weinig horror, en teveel nadruk op drama.

Het begin is nochtans best leuk. Gerald en Jessie proberen hun liefde een nieuw leven te geven door te vertrekken naar een groot vrijstaand huis om daar de nacht door te brengen. Gerald wordt iets te enthousiast, een beetje creepy zelfs, en dan gaat het fout. Voor Jessie, en voor mij.

Ik kreeg een erg flauw gevoel toen Gerald Jessie begon toe te spreken en later zelfs Jessie die Jessie toespreekt. Oh is het zo'n film... de verwachtingen waren gekelderd. Tot mijn ergernis werd ik opeens doodgegooid met flashbacks over een saai gezinsdrama waaruit Jessie kracht kan putten om zichzelf te bevrijden. Gelukkig is Gugino in de hele film te bewonderen in een jurkje wat niet verkeerd is. Hoewel ze sterk acteert, dat moet gezegd worden.

De Moonlight Man, gespeeld door een Nederlander blijkbaar, wel iets engs over zich heen heeft komt ook hij niet goed uit de verf. Positieve dingen waren de hond en de hand waarbij het vlees loskwam. Een tof special effect. Het einde is ook ergerlijk waarbij een heel verhaal wordt opgelezen om dingen te verklaren. Wat een moeite heeft me dit gekost om dit prul uit te zitten zeg.

Een uitstekende Netflix-original, deze spannende en bij vlagen behoorlijk creepy Stephen King-verfilming. Van het gelijknamige (en nogal saaie) boek was ik nooit zo gecharmeerd, maar de film manoevreert handig om de voornaamste tekortkomingen van het verhaal heen. Vooral op psychologisch vlak is de film erg sterk, daarbij flink geholpen door prima akteerwerk van hoofdrolspelers Carla Gugino en Bruce Greenwood. De flashback-structuur is daarnaast ook een groot pluspunt. Goed opgebouwd en uitgewerkt door regisseur Mike Flanagan, al met al.

Ik ben niet zo van de horror eigenlijk - ik vind dat namelijk allemaal veel te eng en daar slaap ik maar slecht van. Af en toe, dat is me vaak genoeg, en ik zal me in dit geval wel door de poster hebben laten verleiden.

En voor mij als onervaren en incidentele horrorkijker is het dan meteen raak, want ik de rillingen liepen me over de rug toen de moonlight man tevoorschijn kwam. Wel jammer dat de film echt ernstig langdradig is verder, hoe goed de cast ook speelt, het kan niet voorkomen dat ik op de klok ging kijken met de vraag ‘hoe lang moet dit nog duren’. En het einde is ook wel erg zwak, het had beter geweest om een minuutje of tien eerder te stoppen. Was ook wellicht nog een heel stuk creepier geweest dan.

Wel een toffe king verfilming eigenlijk.

Goed acteerwerk door de spelers en er zit ook echt weer zo'n "Stephen King sfeertje"in.

En film die van begin tot eind lekker wegkijkt......een beetje vreemd maar wel lekker.

Aangenaam verrast door deze film. Heb destijds het boek, een psychologische thriller(niet Kings beste, maar wel goed en allesbehalve saai) met veel plezier gelezen, en dacht toen dat dit nagenoeg niet te verfilmen was. Maar Flanagan toont creativiteit en komt een heel eind. Gugino en zeker Greenwood zijn goed, maar met twee echte topnamen in hun plaats had deze prent absoluut ook meer waardering gekregen. Minpuntjes: De bizarre vader-dochter verhouding kwam in het boek een stuk sterker over, het nevenverhaal met die rare griezel komt niet van de grond en had daarom beter weggelaten kunnen worden, en de film oogt soms wat chaotisch en te vluchtig. Zeker geen perfecte kijkervaring dus maar als geheel toch wel de moeite waard en vooral lekker spannend voor zo'n steriel basisgegeven.

Een vreemde film over een vrouw die in een penibele situatie verzeild raakt. Haar fantasie neemt een loopje met haar en ze moet haar innerlijke demonen onder ogen zien. Aan de cast heeft het in ieder geval niet gelegen, Gugino en Greenwood hebben hun sporen inmiddels wel verdiend. Het verhaal is, ondanks alle bizarre scènes, gewoon niet zo sterk. De lol is er eigenlijk al snel af en om de tijd te vullen worden er maar wat oninteressante subplotjes in gepropt. Er zitten hier en daar wat leuke scènes in maar over het geheel genomen vond ik dit niet zo geslaagd.

Redelijk sterke thriller met een vleugje horror. Het verhaal is best aardig. Het lijkt simpel en saai maar Flanagan weet het aardig uit te werken. De film verveelt geen moment en er is voldoende spanning met enkele smerige scenes. De kijker wordt een aantal keer op het verkeerde been gezet. De twist op het einde had beter gekund, maar is wel typisch Stephen King. Het acteerwerk is best goed. Leuk! 3.5/4.0

Aiii..

Ik ben op zich wel een Flanafan, met driemaal een 3,5*. Hij zal nooit de standaard horrorweg inslaan, en doet alles net even wat anders. Dat is best een bewondering waard, maar hier vergaloppeerd hij zich toch flink. Eigenlijk is Gerald's Game nog het best te beschrijven als een volbloed drama met overdreven en onnodige horrorelementen. Vond deze combinatie hier totaal niet geslaagd en op een paar leuke scènes na had GG gewoonweg te weinig te bieden. Het einde had tevens een kwartier korter kunnen duren, als ze niet per se alles moesten uitleggen. Sonde.

Met pijn in mijn hart: 2*.

Zwolle84, ben jij ook niet een Flanafan of alleen Oculus fan?

“If anyone ever asks you what panic is, now you can tell them: an emotional blank spot that leaves you feeling as if you've been sucking on a mouthful of pennies.” ― Stephen King

Ik kan me niet herinneren dat ik Gerald’s Game ooit heb gelezen. En ja, ik zou het me herinnerd hebben, zo te zien. King mag dan wellicht geen literair genie zijn, waar het op spanning en memorabele enscenering aankomt, heeft de man altijd indruk op me weten te maken. Als jonge tiener was de naam Castle Rock al in mijn geheugen gebrand.

Wat de film betreft, ging ik er aanvankelijk positief in met Mike Flanagan aan het roer; zowel Oculus (2013) als Hush (2016) bevielen me prima. Ik was dan ook wat verrast dat ik de afgelopen dagen redelijk wat 2* en 2,5* waarderingen zag: dat temperde de verwachtingen enigszins. Maar gelukkig vormen we nog altijd onze eigen mening.

En ik was tevreden. ‘Sekspelletje met handboeien loopt fout’, een simpelere synopsis is nauwelijks denkbaar en voorstelbaar. Het is met name de uitwerking die even wennen is. Ik heb geen idee hoe het op papier werkt, maar filmisch moest ik me er toch wel even overheen zetten, hoe Flanagan Jessie’s interne monologen en tweestrijd verbeeldt. En ik moet zeggen, zodra ik dat deed, werkte het. Al ben ik dat trucje na Dexter en al wat volgde wel een beetje zat. Desondanks was het hier eigen genoeg om het de film niet aan te rekenen. Ook de flashbackstructuur werkt filmisch net niet helemaal, al snap ik de reden, en geeft het wel de nodige afwisseling en achtergrondinformatie.

Het is bij vlagen behoorlijk spannend, en ik merkte dat ik behoorlijk meeleefde, al meen ik nog steeds dat ik met wat lening benenwerk die bedpoten wel kapot had kunnen drukken, of het bed van de muur kunnen krijgen om te kunnen manoeuvreren. Los daarvan, bleef het genietbaar. Carla Gugino speelt uitstekend, en ziet er met haar 46 jaar bijzonder goed uit. Maar het is bizar genoeg (als heteroseksuele man) Bruce Greenwood die op dat vlak nog iets meer indruk maakt, met zijn 60 jaar oude lijf. Holy shit. Mag ik me gaan schamen met mijn net 37 geworden kadaver. Verder komt Flanagan oudgediende Kate Siegel nog even langs, en E.T. of the Fall Henry Thomas in een gewaagde rol. Mocht je je afvragen wie die engerd is, dat is Neerlands trots Carel Struycken.

Al met al, best genietbaar.

3,5*

Op deze door Netflix gemaakte Stephen King boekverfilming film, werd ik door Kondoro0614 op geattendeerd om deze eens te bekijken en dat heb ik gisteravond dan ook gedaan en dat mede ook omdat ik niets anders meer voorhanden had. Deze film staat genoteerd als een Horror / Thriller, maar eigenlijk is Horror niet echt van toepassing en is het meer een Drama / Thriller film en dat vanwege het verleden van hoofdrolspeelster Jessie Burlingame in het verhaal.

In dit verhaal draait het dus om Jessie Burlingame (gespeeld door Carla Gugino), die na een misgelopen seksspel met haar man Gerald Burlingame (gespeeld door Bruce Greenwood) die daarbij onverwacht sterft, vastgeboeid (met handboeien) met haar handen op een bed ligt in een afgelegen huisje. Ze wordt daarbij geconfronteerd met vreemde visioenen, duistere geheimen en een grimmige keuze om los te komen uit haar benarde situatie.

Ondanks dat deze film met minimale middelen (speelt zich vooral af op en rond een bed en ook met een beperkte cast) is gemaakt, wist het verhaal me toch wel te vermaken en te boeien en bovendien vond ik het ook niet bepaald een straf om circa 100 minuten te moeten kijken naar de inmiddels op leeftijd (leeftijdsgenoot ) gekomen rondborstige en mooie Carla Gugino. Het verhaal zit eigenlijk ook best aardig in elkaar, met ook een aantal verrassingen, zoals de terugblik naar het verleden van Jessie (oftewel het duistere geheim van Jessie), waarbij haar vader Tom (gespeeld door Henry Thomas), die zijn dochter steeds "Muis" noemt, zich tijdens een zonsverduistering aan het meer tijdens een familie-uitje zit te masturberen, met de aanblik zijn 12-jarige dochter Jessie (gespeeld door de talentvolle Chiara Aurelia), die bij hem op de schoot zit en een kort zomerjurkje draagt.

Ook het einde (welke er zeker mocht wezen) m.b.t. "Death" (fraai gespeeld door onze eigen Nederlandse acteur Carel Struycken, die o.a. ook te zien is in de bekende Komedie / Familiefilm "The Addams Family (1991)" en het vervolg erop "Addams Family Values (1993)"), die ook wel "Moonlight Man" wordt genoemd, vond ik best verrassend en dat omdat hij een echt persoon (wel een behoorlijk ziek en gestoord persoon, die aan grafschending doet en daarbij sieraden steelt en lichaamsdelen afsnijdt en ook de lijken seksueel misbruikt, maar dan alleen maar met mannen) blijkt te zijn en geen verzinsel van Jessie en bovendien heeft hij ook betekenis voor Jessie en hielp hij haar min of meer om er doorheen te komen.

Hier en daar gaat het er overigens wat smerig en grof aan toe en dat bij de momenten dat een hond (die voorheen nog duur eten kreeg van Jessie in de vorm van Kobe rundvlees) het lichaam van Gerald gaat gebruiken als voedsel en ook de manier hoe Jessie met één hand en met behulp van een stuk geslagen glas, zich bevrijdt uit een handboei. Dat laatste werd overigens behoorlijk gedetailleerd in beeld gebracht, waarbij ik zelfs soms even een oogje moest dichtknijpen (omdat het er behoorlijk pijnlijk en smerig uitzag) en ik ben behoorlijk al wat gewend qua harde en zieke films welke ik allemaal al gezien heb.

Overigens vond ik het ook wel leuk gedaan dat Jessie verwikkelt is in een tweestrijd tussen de verbeelde Gerald (die dan al dood is) en een verbeelde haarzelf (een Jessie die zogenaamd weet te ontsnappen uit de handboeien), waarbij vooral de verbeelde Gerald lekker vernederend tegen haar te keer gaat en een vrouw omschrijft als "De beademingsmachine voor een kut", waarbij hij het nog iets later wijzigt naar "Het is eerder de beademingsmachine voor een achterlijk kutwijf", waarbij hij refereert naar zijn vrouw

De cast speelt best goed en overtuigend en vooral natuurlijk de twee hoofdrolspelers in het verhaal, te weten de mooie Carla Gugino en Bruce Greenwood. Gezien het behoorlijk leeftijdsverschil tussen beiden, is het wel wat vreemd dat ze een getrouwd stel vormen, maar maakte het wel overtuigender toen Gerald tegen Jessie tijdens het seksspel zei "Verzet je maar. Papa krijgt zijn zin toch", waarop Jessie heel boos (achteraf gezien heel logisch) wordt en antwoord "Haal die grijns van je kop. Maak me los en noem jezelf verdomme geen Papa". Hoewel Carel Struycken bepaald niet veel zegt, maakte hij wel indruk met zijn uiterlijk, waarbij hij er ook best creepy uitzag.

Ondanks dat deze Drama / Thriller film maar met minimale middelen is gemaakt, is deze film toch wel het kijken waard en niet alleen vanwege Carla Gugino, maar ook vanwege het best aardige verhaal met daarin eveneens aardige verrassingen.

Hoewel het allemaal niet slecht is en Gugino het niet onverdienstelijk doet weet de film me nergens echt te boeien(!).

Aardige film waarin een echtpaar met huwelijksproblemen een paar dagen doorbrengen in een afgelegen huisje. Een prima opzet waarbij de gedachten en de innerlijke demonen van de vrouw op een onderhoudende manier verbeeld worden. Zeker wel een aantal spannende scenes (het gebroken glas als hoogtepunt). Maar de spanning wordt niet de gehele lengte vastgehouden en het plot omtrent de moonlight-man had beter achterwege kunnen blijven.

Had hier toch meer van verwacht. Het uitgangspunt is erg leuk en de eerste 15 a 20 minuten is de film ook erg interessant. Helaas begint daarna het gepraat, gepraat, gepraat, gepraat en gepraat. Ik had het op een gegeven moment wel gehad met Greenwood's geest die door Gugino's gedachten heen dwaalde.
De film had nog een paar spaarzame momenten dat het echt angstaanjagend had kunnen zijn.
De build up naar de inbreker was wel goed. Carel Struycken is hier wel goed in gecast. Hier had wel wat meer uit gehaald kunnen worden uiteindelijk, want het einde is iets te uitleggerig daarin.

Jammer, want ik vind Hush Ouija 2 Before I Wake en uiteraard Oculus wel echt beduidend betere films dan Gerald's Game.

2,5*

“Isn't this why we came up here? To spice things up and try and push the boundaries.”

Verrassend sterke film. Het concept van Gerald’s Game (naar een boek van Stephen King) is simpel en de film ontvouwd zich langzaam als een ijzersterke psychologische thriller. Seksspelletje tussen man en vrouw loopt uit de hand, waarna de vrouw aan het bed blijft vastgebonden terwijl haar man door een hartaanval dood op de grond ligt.

Dit is de basis, maar daarna begint de film pas echt leuk te worden. Gugino is fantastisch als de vrouw die haar persoonlijke demonen onder ogen moet zien te komen, en ze krijgt bijval van sterke acteurs als Greenwood, Thomas, Siegel en de jonge Aurelia. De regie van Flanagan is speels en eigenzinnig, met Gugino die de hele tijd advies, beledigingen en de waarheid te horen krijgt van zichzelf en haar dode man (hallucinaties). Het is vreemd, maar het werkt. Visueel ziet Gerald's Game er ook fantastisch uit, met vooral de rode gloed door de zonsverduistering als indrukwekkend schouwspel. De film vergeet ook niet om soms lekker gruwelijk te zijn, en vooral de scene met Gugino die haar bebloede hand uit de handboeien wil krijgen springt eruit. Het einde is wat uitleggerig en de Moonlight Man verhaallijn voelt wat overbodig, maar de film blijft wel trouw aan het boek. En dat kan ik alleen maar toejuichen.

Aparte film, redelijk origineel en met prima vertolkingen maar het mist focus in het plot en kan ook niet beslissen of het een horror wil zijn, een psychologisch portret of een overlevingsdrama. Hierdoor blijft het matig.

Niet te voorspelbaar gelukkig, maar vooral het gedeelte waarin ze in haar hoofd allerlei gesprekken heeft is wat zwakker. Verder zat ook ik continue te denken: waarom niet proberen hard te trappen tegen die bedsteun zodat ie breekt. Tegen het einde aan wordt een nieuw creepy element toegevoegd maar de manier waarop, met de voice over, vond ik te afgeraffeld. De film heeft te weinig focus en zwabbert eigenlijk allerlei kanten op. Eerst moet je die man van haar eng vinden met zijn verborgen kinky neigingen, vervolgens opeens allerlei nieuwe elementen: eerst die hond, vervolgens haar schijnbaar hopeloze situatie, vervolgens haar verleden waarin papa zich met haar op schoot aftrok, vervolgens die crypt keeper griezel....het is alsof de schrijver elke keer naar iets extra's zocht omdat het verhaal te kaal en niet beklemmend genoeg was. Verder vraag ik me oprecht af hoe traumatiserend zo'n ervaring als zij had echt is: ze is niet aangeraakt en ze heeft niets gezien. Het einde vond ik ook een beetje raar: "you're not real...you're moonlight!" OK dus die misvormde kerel dacht dat ze niet echt was? En zij dacht dat hij niet echt was. Whatever...

Carel Struycken kon ik nog maar net herkennen! Eigenlijk ziet hij er veel te grotesk uit voor wat toch als een serieus verhaal bedoeld is. Jammer, er had meer in gezeten.

Niet boeiend genoeg.

Een nogal langdradige en saaie zit die op het einde ook nog eens enorm wordt afgeraffeld. Deed allemaal wat rommelig aan en het leek wel of de makers er wat verhaallijnen aan hebben toegevoegd om het erg magere concept nog wat body te geven. Jammer. Laat maar lekker hangen denk ik dan.

Met 3 sterren net voldoende. Redelijke film, echter wat saai en eentonig. Streep horror maar door, thriller is meer van toepassing. Leuk om een keer gezien te hebben, niets meer en niets minder.

WBijna goed.

Jammer dat Flanagan zijn film weer eens vreselijk langdradig maakt. Daar gaat de film voornamelijk de fout in, want op sommige scenes was deze film bijzonder smerig en moeilijk om te zien. Eindelijk eens iets waar Flanagan in uit kan blinken.

De film is redelijk boeiend maar af en toe ook gewoon heel erg saai. Zo saai dat ik snel de neiging had het verhaal niet meer te volgen. Gelukkig is er niet veel te begrijpen aan dit verhaal, want op een paar flashbacks na bestaat de film vooral uit waanbeelden.

Leuk dat onze eigen Struycken ook weer even op komt dagen, al past zijn verhaal niet altijd even goed in de film. Het einde ontspoort daarom ook eigenlijk gewoon. Daarnaast is Cugino ook niet bepaald goed bezig, dan is Greenwood een stukje beter in zijn charme.

De film blinkt uit door zijn soms pijnlijke scenes. Ongemakkelijke momenten, die er zeker uit sprongen en ook erg goed uitgewerkt waren. Lekker smerig, zeker momenten die onder horror vallen, al is de film meer een soort drama/thriller.

Duurt gewoon te lang uiteindelijk, dit had korter gemoeten en krachtiger gekund. Benieuwd of Flanagan me (eindelijk) eens kan overtuigen met zijn spookhuis serie.

Een ingeslapen huwelijk op de ruïnes van een psychologisch trauma. Ik heb 'Gerald's Game' (1992) nooit gelezen, maar het lijkt in alles alsof regisseur Mike Flanagan het origineel recht heeft willen doen. Het is zo kenmerkend voor Stephen King's thrillers waarin protagonisten (zonder tussenkomst van bovennatuurlijke krachten) worden teruggeworpen op zichzelf. Waar ze met magisch denken zowel innerlijke demonen als muzen op hun pad vinden om hun geestesgesteldheid te bewaren in hun plotselinge isolement. Of het de echtgenote is die alleen thuisbleef en in 'Cujo' (1981) een moordlustige Sint Bernard tegenover zich heeft, of het meisje dat in 'The Girl Who Loved Tom Gordon' (1999) van het pad raakt en hoop vindt in de baseballspeler. 'Gerald's Game' (2017) schetst het innerlijke conflict van huisvrouw Jessie Burlingame (Carla Gugino) die nooit eerder nee zei tegen haar oudere echtgenoot, maar pas een grens stelt wanneer Gerald (Bruce Greenwood) haar heeft vastgeketend in zijn verkrachtingsfantasie. Helaas slikte de zestiger te veel viagra om zijn libido op peil te houden en krijgt om die reden een dodelijke hartaanval. Haar huwelijk is voorbij en nu moet Jessie zichzelf redden, als ze niet sterft door watergebrek of een hongerige straathond.

Volgens mij zijn er niet veel single-location movies waarin één vrouwpersonage van midden veertig centraal staat. In die zin is Carla Gugino ook een fijne actrice, want ze heeft het charisma voor de ontwikkeling van lieve, volgzame huisvrouw naar iemand die met haar verleden moet breken om haar situatie te keren. De oudere acteurs zijn fijn op elkaar ingespeeld (zelfs ná zijn overlijden) in hun vileine steekspel vol gaslighting en manipulatie. Veel indringende dialogen in de intimiteit van een halfnaakt mannenlichaam in een boxershort en een kapot gescheurde nachtjapon. Het ene moment indringend en eng, maar een volgend moment hilarisch. En dan een problematisch puntje bij meer verhalen van Stephen King: de man is niet zo best met z'n eindes, ook 'Gerald's Game' (2017) gooit het over een compleet onverwachte boeg. Maar eerlijk? De aanvankelijke teleurstelling sloeg bij mij om in een huivering toen ik de implicaties ervan tot me liet doordringen; het werkt goed als een slowburner. Zo ver staat de lugubere wending ook weer niet af van de thematiek rond seksuele dwang en de monsters die hun wil opleggen aan anderen.

Toch weer niet echt onder de indruk van Flanagan. Net als bij bijvoorbeeld een Before i Wake voelt het allemaal wat te 'obvious' aan. De hallucinaties die haar gedachten en overpeinzingen weergeven, de symboliek aan de hand van traumatische ervaringen, de flashbacks uit Jessie's jeugd. Het komt hier over als een wat flauwe en voor de hand liggende poging om om er meer dan 'slechts' een genrefilm van te willen maken.

Ook het einde voelde erg afgeraffeld aan. Geen idee hoe dit zich verder verhoudt tot King's boek, maar die hele wending waarin de Moonlight Man wél echt bleek kwam enorm gekunsteld over. Alsof het eigenlijk een los ideetje voor een andere film was dat Flanagan er per se nog even snel in wilde proppen. Gelukkig is de film verder wel redelijk sfeervol en zijn er enkele positieve uitschieters die geheel nog wat glans geven. De gory scene met de hand is uiteraard zo'n moment, zag hem niet direct aankomen. 2,5*.

Als King dit einde werkelijk zo heeft geschreven, dan stelt Flanagan mij teleur; had hij maar de ballen om te zeggen dat het een compleet achterlijke conclusie van het verhaal is. Echt waanzinnig slecht. Mocht dit er zelf bijgeschreven zijn, dan is dat extra pijnlijk. King zelf stelt overigens in geen enkel geval teleur; ben zelden onder de indruk geweest van zijn verhalen. Ik heb ook zelden de neiging gehad om bij een film, die ik verder érg goed kon hebben, maar zelf een punt te zetten. Ergens rond de crash tegen de boom... dat was er wel één. Er gaat gewoon een hoop van het mysterie / het bovennatuurlijke verloren wanneer je het allemaal zo wilt afronden en kapot relativeren. Met een afschuwelijke voice-over en tenenkrommende 'empowerment' van de protagonist in die rechtszaal. Ik was gewoon fysiek aan het cringen. Tot aan dat einde was het echter een fijne film die nauwelijks onderdoet voor Flanagan's overige werk. Het blijft een regisseur die zich altijd prima lijkt te redden, maar wel moeite heeft om écht onderscheidend / bijzonder te zijn.

Moeite met deze film, krijg niet voor mekaar om hem af te kijken. Val bijna in slaap. Weer zo kut film van Netflix.

Ik had het boek van King ooit gelezen, lang láng geleden en dat had echt indruk op me gemaakt, Ik vond deze verfilming dan ook echt niet tegenvallen.

Ik vond het trage niet storend... het boek vond ik nl destijds ook zo slepend. Nee hoor, prima film!