Gerald's Game (2017)

Het moet buiten regenen. De griep krijgt vat op je lijf maar je moet de middag toch door. Voila, de ingredienten voor deze film die niet onaardig wordt gespeeld maar erg langdradig is. Het plot is nog best goed gevonden. Al met al kan het ermee door maar hoger dan 2,5 ster kunnen we toch niet toekennen.

Hoewel de uitgangspunten goed zijn vervalt de film in herhalingen met overloos geleuter van haar man. Hoewel de psychologische en emotionele elementen goed overkomen is hij van tijd tot tijd erg saai. Verder blijf je zitten met de vraag of het nu niet mogelijk zou zijn de bed-staanders stuk te trappen.... en als dit niet kon, waarom geen ultieme poging? Vreemd.

Ik ben toch wel een enorme fan van Flanagan, vooral door het sublieme Hush, wat naar mijn mening een van de beste home invasion movies is.

Nu even over deze film, en het is duidelijk het is niet zijn beste. De film sleept voort met eindeloze dialogen en flashbacks. Nu heb ik begrepen dat Stephen King fans deze zeer goed vinden, omdat hij de verhaallijnen uit het boek zeer goed volgt, maar dat is mijn probleem natuurlijk niet.De Film is volledig uit balans, vooral omdat aam het eind '' de dood'' met handen en voeten d'r bij gesleept word om het verklaarbaar te maken. Teveel willen en geen tijd d'r voor hebben is van volledige toepassing op deze film.

Ps :Flanagan gaat het vervolg op de shining maken.

Stephen King is altijd al mijn held geweest. Deze film was een aardige verfilming. Af en toe tikkeltje traag, maar heel saai werd het ook weer niet. Fraaie thriller met een heftig thema. Weer een origineel verhaal met fraaie conversaties. Het einde was weer typisch King, hoewel het zowaar wel een afgerond geheel was en geen open eind. 3*

Doorgezapt naar het einde.. Duurde te lang en gebeurde veelte weinig..

Goed gespeeld. Maar film duurde te lang, te veel gepraat. Duurde écht lang voordat er iets gebeurde. Pas tegen het einde werd het spannend. Gekeken met griep op bed.

Ik vond het een prima film. Zeer goed gespeeld en een mooie mix van spanning en psychologie.

En inderdaad een verrassende plot! Aanrader wat mij betreft!

Aparte film, redelijk origineel en met prima vertolkingen maar het mist focus in het plot en kan ook niet beslissen of het een horror wil zijn, een psychologisch portret of een overlevingsdrama. Hierdoor blijft het matig.

Niet te voorspelbaar gelukkig, maar vooral het gedeelte waarin ze in haar hoofd allerlei gesprekken heeft is wat zwakker. Verder zat ook ik continue te denken: waarom niet proberen hard te trappen tegen die bedsteun zodat ie breekt. Tegen het einde aan wordt een nieuw creepy element toegevoegd maar de manier waarop, met de voice over, vond ik te afgeraffeld. De film heeft te weinig focus en zwabbert eigenlijk allerlei kanten op. Eerst moet je die man van haar eng vinden met zijn verborgen kinky neigingen, vervolgens opeens allerlei nieuwe elementen: eerst die hond, vervolgens haar schijnbaar hopeloze situatie, vervolgens haar verleden waarin papa zich met haar op schoot aftrok, vervolgens die crypt keeper griezel....het is alsof de schrijver elke keer naar iets extra's zocht omdat het verhaal te kaal en niet beklemmend genoeg was. Verder vraag ik me oprecht af hoe traumatiserend zo'n ervaring als zij had echt is: ze is niet aangeraakt en ze heeft niets gezien. Het einde vond ik ook een beetje raar: "you're not real...you're moonlight!" OK dus die misvormde kerel dacht dat ze niet echt was? En zij dacht dat hij niet echt was. Whatever...

Carel Struycken kon ik nog maar net herkennen! Eigenlijk ziet hij er veel te grotesk uit voor wat toch als een serieus verhaal bedoeld is. Jammer, er had meer in gezeten.

Aha, Flanagan heeft ook het vrij waardeloze en bij vlagen zelfs bespottelijke Hush op zijn naam staan, een film met een plot die de meest eenvoudige logica weet te tarten. Nou, dan is deze film in elk geval al een stukje beter. Volgende keer gewoon beter bronmateriaal gebruiken, Mike.

Eigenaardig...

Ik vind eigenlijk het begin zeer goed qua concept, het einde ook zeer goed en de flashbacks ook. Maar het tussenstuk is inderdaad van een minder niveau. Niet per se qua visuele trucjes maar qua hoe boeiend het is. Ik vond het niet goed werken dat die man in gedachten nog leeft en dat ze met haar dode man en zichzelf praatte. Een gemiste kans. Dit had echt top kunnen worden want de potentie was er. Uiteindelijk nog wel ruim voldoende.

3,5*

Mag dat niet?

Helaas voor mij weer een niet al te beste verfilming van Stephen King.

Horror kon ik het niet echt noemen, meer drama/thriller. Daarbij ook nog is een verhaal die zich vreselijk langzaam voortkabbelt en uiteindelijk niet bevredigend was. Spannend was het daarbij ook niet en de speelduur was ook net wat te lang.

2,0*

Niet boeiend genoeg.

Een nogal langdradige en saaie zit die op het einde ook nog eens enorm wordt afgeraffeld. Deed allemaal wat rommelig aan en het leek wel of de makers er wat verhaallijnen aan hebben toegevoegd om het erg magere concept nog wat body te geven. Jammer. Laat maar lekker hangen denk ik dan.

Beetje lullig om een halve film te beoordelen.

Typisch Stephen King verhaal. Sfeer druipt eraf, maar er zijn ook genoeg verwijzingen om het niet te eentonig te houden. Ook met onze Carel Struycken. Leuk maar geen hoogvlieger.

Met 3 sterren net voldoende. Redelijke film, echter wat saai en eentonig. Streep horror maar door, thriller is meer van toepassing. Leuk om een keer gezien te hebben, niets meer en niets minder.

Nachtmerrie-film met de typische elementen: ben ik nou wakker? Waarom kan ik me niet bewegen? Een shadowman ik de kamer? Veel leukere flim hierover is de pseudoc: The Nightmare (2015)

Een dame geketend aan het bed in haar nieuwe doch conservatieve nachtjaponnetje de dood in de ogen kijkend met een enge rothond aan het bed, ook nog eens gekweld door de geest van haar man en haar eigen geest (?) Wordt ze bovendien belaagd door de dood in levende lijve. Dan volgen er lange dialogen/ monologen over jeugdtrauma's gesymboliseerd door de ketens en zo... Wie kan je vertrouwen? Kan ze ontsnappen? Hoogdravend aan de ene kant, wat simpel aan de andere kant. Ik zat me constant af te vragen welke andere film er nou is gekopieerd? Helaas kom ik daar even niet achter.

WBijna goed.

Jammer dat Flanagan zijn film weer eens vreselijk langdradig maakt. Daar gaat de film voornamelijk de fout in, want op sommige scenes was deze film bijzonder smerig en moeilijk om te zien. Eindelijk eens iets waar Flanagan in uit kan blinken.

De film is redelijk boeiend maar af en toe ook gewoon heel erg saai. Zo saai dat ik snel de neiging had het verhaal niet meer te volgen. Gelukkig is er niet veel te begrijpen aan dit verhaal, want op een paar flashbacks na bestaat de film vooral uit waanbeelden.

Leuk dat onze eigen Struycken ook weer even op komt dagen, al past zijn verhaal niet altijd even goed in de film. Het einde ontspoort daarom ook eigenlijk gewoon. Daarnaast is Cugino ook niet bepaald goed bezig, dan is Greenwood een stukje beter in zijn charme.

De film blinkt uit door zijn soms pijnlijke scenes. Ongemakkelijke momenten, die er zeker uit sprongen en ook erg goed uitgewerkt waren. Lekker smerig, zeker momenten die onder horror vallen, al is de film meer een soort drama/thriller.

Duurt gewoon te lang uiteindelijk, dit had korter gemoeten en krachtiger gekund. Benieuwd of Flanagan me (eindelijk) eens kan overtuigen met zijn spookhuis serie.

Wat vond je van zijn eerdere werk?

Een remake dacht ik bij het begin. Maar alhoewel het gegeven ik reeds in een eerdere film heb gezien. Bleek dit toch een ander verhaal. De film gaat wel door de te lange conversaties vervelen.

Een ingeslapen huwelijk op de ruïnes van een psychologisch trauma. Ik heb 'Gerald's Game' (1992) nooit gelezen, maar het lijkt in alles alsof regisseur Mike Flanagan het origineel recht heeft willen doen. Het is zo kenmerkend voor Stephen King's thrillers waarin protagonisten (zonder tussenkomst van bovennatuurlijke krachten) worden teruggeworpen op zichzelf. Waar ze met magisch denken zowel innerlijke demonen als muzen op hun pad vinden om hun geestesgesteldheid te bewaren in hun plotselinge isolement. Of het de echtgenote is die alleen thuisbleef en in 'Cujo' (1981) een moordlustige Sint Bernard tegenover zich heeft, of het meisje dat in 'The Girl Who Loved Tom Gordon' (1999) van het pad raakt en hoop vindt in de baseballspeler. 'Gerald's Game' (2017) schetst het innerlijke conflict van huisvrouw Jessie Burlingame (Carla Gugino) die nooit eerder nee zei tegen haar oudere echtgenoot, maar pas een grens stelt wanneer Gerald (Bruce Greenwood) haar heeft vastgeketend in zijn verkrachtingsfantasie. Helaas slikte de zestiger te veel viagra om zijn libido op peil te houden en krijgt om die reden een dodelijke hartaanval. Haar huwelijk is voorbij en nu moet Jessie zichzelf redden, als ze niet sterft door watergebrek of een hongerige straathond.

Volgens mij zijn er niet veel single-location movies waarin één vrouwpersonage van midden veertig centraal staat. In die zin is Carla Gugino ook een fijne actrice, want ze heeft het charisma voor de ontwikkeling van lieve, volgzame huisvrouw naar iemand die met haar verleden moet breken om haar situatie te keren. De oudere acteurs zijn fijn op elkaar ingespeeld (zelfs ná zijn overlijden) in hun vileine steekspel vol gaslighting en manipulatie. Veel indringende dialogen in de intimiteit van een halfnaakt mannenlichaam in een boxershort en een kapot gescheurde nachtjapon. Het ene moment indringend en eng, maar een volgend moment hilarisch. En dan een problematisch puntje bij meer verhalen van Stephen King: de man is niet zo best met z'n eindes, ook 'Gerald's Game' (2017) gooit het over een compleet onverwachte boeg. Maar eerlijk? De aanvankelijke teleurstelling sloeg bij mij om in een huivering toen ik de implicaties ervan tot me liet doordringen; het werkt goed als een slowburner. Zo ver staat de lugubere wending ook weer niet af van de thematiek rond seksuele dwang en de monsters die hun wil opleggen aan anderen.

Toch weer niet echt onder de indruk van Flanagan. Net als bij bijvoorbeeld een Before i Wake voelt het allemaal wat te 'obvious' aan. De hallucinaties die haar gedachten en overpeinzingen weergeven, de symboliek aan de hand van traumatische ervaringen, de flashbacks uit Jessie's jeugd. Het komt hier over als een wat flauwe en voor de hand liggende poging om om er meer dan 'slechts' een genrefilm van te willen maken.

Ook het einde voelde erg afgeraffeld aan. Geen idee hoe dit zich verder verhoudt tot King's boek, maar die hele wending waarin de Moonlight Man wél echt bleek kwam enorm gekunsteld over. Alsof het eigenlijk een los ideetje voor een andere film was dat Flanagan er per se nog even snel in wilde proppen. Gelukkig is de film verder wel redelijk sfeervol en zijn er enkele positieve uitschieters die geheel nog wat glans geven. De gory scene met de hand is uiteraard zo'n moment, zag hem niet direct aankomen. 2,5*.

Als King dit einde werkelijk zo heeft geschreven, dan stelt Flanagan mij teleur; had hij maar de ballen om te zeggen dat het een compleet achterlijke conclusie van het verhaal is. Echt waanzinnig slecht. Mocht dit er zelf bijgeschreven zijn, dan is dat extra pijnlijk. King zelf stelt overigens in geen enkel geval teleur; ben zelden onder de indruk geweest van zijn verhalen. Ik heb ook zelden de neiging gehad om bij een film, die ik verder érg goed kon hebben, maar zelf een punt te zetten. Ergens rond de crash tegen de boom... dat was er wel één. Er gaat gewoon een hoop van het mysterie / het bovennatuurlijke verloren wanneer je het allemaal zo wilt afronden en kapot relativeren. Met een afschuwelijke voice-over en tenenkrommende 'empowerment' van de protagonist in die rechtszaal. Ik was gewoon fysiek aan het cringen. Tot aan dat einde was het echter een fijne film die nauwelijks onderdoet voor Flanagan's overige werk. Het blijft een regisseur die zich altijd prima lijkt te redden, maar wel moeite heeft om écht onderscheidend / bijzonder te zijn.

Ondanks de minder goede kritieken die ik lees vond ik het wel een goede film.

Het verhaal kon me wel boeien, al is er dan veel dialoog en weinig actie.

Vond het op sommige momenten wel een beetje luguber, maar wat wil je als het een verhaal is van de hand van Stephen King !!

De film overtrof mijn verwachtingen en daar ben ik dus blij om. Heb me geen seconde verveeld !

Ur not real Ur only Made of moooon light!!!!!!!

Teveel blabla maar origineel verhaal einde snap ik niet.

Moeite met deze film, krijg niet voor mekaar om hem af te kijken. Val bijna in slaap. Weer zo kut film van Netflix.

Ik had het boek van King ooit gelezen, lang láng geleden en dat had echt indruk op me gemaakt, Ik vond deze verfilming dan ook echt niet tegenvallen.

Ik vond het trage niet storend... het boek vond ik nl destijds ook zo slepend. Nee hoor, prima film!

Gerald’s Game is een wat vreemde eend in de bijt in het oeuvre van King. De film poogt te veel horrorsubgenres te combineren en slaagt er daardoor niet in een coherent geheel te worden. Want wat wil het nou eigenlijk zijn? Het psychologische aspect staat voorop, maar er worden te veel andere dingen bij gehaald. Aan het einde wordt het nog eens compleet over een andere boeg gegooid en wordt helaas alle mysterie uit de doeken gedaan waardoor het een hapklare blok wordt. Dat had het niet hoeven zijn. Of dit alles nou aan het bronmateriaal ligt of aan Flanagans interpretatie ervan weet ik niet. Het acteerwerk is verder redelijk maar de CGI is beneden peil. Vooral de rode luchten bij de zonsverduistering zijn te veel van het goede. Het drama ligt er met name in de flashbacks vaak ook te dik op. Overigens zag ik bij de aftiteling pas dat dit werkje is geregisseerd door Flanagan. De regie is daarom wat mat, aangezien je van hem toch meer mag verwachten.