Gerald's Game (2017)

Naar het gelijknamige boek van Stephen King.

Netflix Original. Releasedatum nog niet bekend (later dit jaar).

Een nieuwe van Mike Flanagan is wel iets om naar uit te kijken, en ook nog eens naar een boek van Stephen King. Hoog op mijn lijstje bij deze

Veruit zijn gemeenste en wellicht spannendste boek in mijn optiek.

Nice, een nieuwe Flanagan Kan wel eens een zeer spannende film worden.

Ook ik ben zeer benieuwd naar deze nieuwe van Mike Flanagan. Zijn vorige films waren zeker niet slecht.

Zoals ik op het forum in het horror-topic al geschreven had, verheug ik me hier ook enorm op.

Ik ben heel blij dat Carla Gugino de hoofdrol heeft; een van m'n favoriete actrices en een prachtige vrouw.

Ook cool dat Bruce Greenwood Gerald gaat spelen; toevallig ook een van m'n favoriete acteurs. En typisch zo'n van gezicht bekende acteur omdat hij in heel veel films te zien is, maar tegelijkertijd onbekend omdat hij geen "grote naam" is bij het grote publiek.

En ik ben al helemaal dolenthousiast dat Mike Flanagan de regie en het script doet! De 3 films die ik van hem gezien heb vond vond ik serieus stuk voor stuk geweldig.

Hush en Before I wake moet ik nog zien; kan niet wachten!

Dat vind ik persoonlijk zelfs zijn twee beste, dus hopelijk staat je nog wat moois te wachten dan Al heeft hij mij nog nooit teleurgesteld.

M'n verwachtingen zijn zeker heel hoog gespannen. Ik laat het je weten Alathir!

Vanaf 29 september op Netflix.

Geregisseerd door Mike Flanagan, sorry Stephen, ik ben groot fan van je novels, maar deze laat ik aan mij voorbij gaan.

Ow shit, een boekverfilming...

En niet van zomaar een boek, fantastisch verhaal waar ik maanden later nog over droomde.

Gaat al een beetje fout met de casting van Greenwood, Gerald moet een vieze, mollige vent zijn met serieuze conditie en hartproblemen. Greenwood is daarentegen (voor zijn leeftijd) een zeer fitte verschijning

Vond het boek erg saai, net als misery.

1 omgeving word snel saai.

Ga hem wel eens kijken op netflix.

Wacht hier niet echt op.

Wel op de nieuwe IT

Het boek kwam ik niet doorheen, sowieso waren vele boeken uit de latere carrière Stephen King niet aan mij besteed. Maar regisseur Mike Flanagan wist zelfs van de slechte Ouija-franchise iets moois te maken. Een fantastisch regisseur dus! Ga deze dus zeker een kans geven!

Vroeger was het echt horror. Nu meer psychologisch

Flanagan

Misery is een klassieker

Gerald's Game daar in tegen is echt een borefest. Zoooo saai... Ik had eigenlijk een soort horrorversie van Fifty Shades verwacht ofzo, maar je zit voornamelijk naar Jessie te kijken die tegen zichzelf praat en de stukken over haar verleden, tsja beetje cliche wel. Ik moet nog 3 kwartier uitzitten, hopelijk gaat er nog wat gebeuren, zodat ik mijn mening nog eventueel kan bijstellen.

De nieuwe Flanagan staat nu op Netflix!

trailer ziet er wel oke uit.
Verhaallijn had zeer spannend kunnen zijn.
Helaas was dit een tegenvaller.

de film duurt 103 minuten, ik dacht dus aan een langzame opbouw, maar na de eerste 10 minuten ligt mevrouw al in de boeien geslagen op het bed.

Dus vervolgens was het wel een enorme lange zit naar het einde.

Onnodige scenes, vooral onnodige dialogen.
Ik had een heel andere ( veel spannendere wending verwacht, maar toen madam ( en meneer) ineens in kwadraat in beeld kwamen was voor mij de hele spanning en sfeer eraf.

Flanagan & King.

Het boek nooit gelezen, ik ben vooral bekend met King's oudere werk, maar het regent echt wel King verfilmingen de laatste tijd. Had wel al begrepen dat dit een ietwat "ander" type King verhaal was, dat bleek uiteindelijk ook wel uit deze film.

De nadruk ligt hier héél sterk op het psychologische. Leuke premisse, dat zeker, daarna is het echter een beetje aanpoten om het interessant te houden. De film leunt daarbij ook op enige dramatiek, maar Flanagan weet nooit echt de juiste balans te vinden tussen het drama en de horror. Hij zit er niet zo héél ver vanaf, maar het drama is misschien net iets te dik aangezet, en wanneer de film dan iets smeriger wordt is er telkens een iets te korte aanloop.

Acteurs zijn ook niet denderend, maar kunnen er wel mee door. Einde is toch ook wat afgeraffeld, allicht was het beter geweest om de epiloog iets in te korten en het verhaal rond de Moonlight Man wat mysterieuzer te houden. Echt veel meerwaarde had die revelatie op die moment niet meer.

Op zich is het een aardig tussendoortje, toch voelt het niet aan als een film waar alles uitgehaald werd. Niet uit King's premisse en niet uit Flanagan's regie. Anderzijds is het wel weer een keer wat anders, toch ook iets wat te prijzen valt binnen het horrorgenre.

3.0*

Dit is een moeilijke om te beoordelen. Zeker omdat Flanagan echt een grote fan is van Stephen King zou het jammer zijn om hem hier af te gaan breken. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit maar wat is dit moeilijk om boeiend te blijven. Ik denk echter dat het nog beter had gekund. Het duurt misschien ook gewoon te lang. Toch slaagt hij er bijna in. Het einde vond ik ook wat afgeraffeld en had zoals Onderhond hierboven ook zegt beter mysterieus kunnen blijven, maar de gore op het einde is wel redelijk jakkes zeg en die Moonlight Man zag er heerlijk creepy uit. Flanagan haat jumpscares las ik net, dus die zitten er dan ook niet bepaald in, maar het is toch zo'n film met een aantal momenten dat je even achteruit gaat zitten van jakkes vooral bij die hand wtf, heel die huid kwam er gewoon af. Hoewel de vadsigheid heeel erg beperkt is, is het toch dat ene moment dat ik volgens mij niet al te snel ga vergeten. Speciaal filmpje en op zich brengt het wat originaliteit binnen het genre dus dat kunnen we alleen maar toejuichen. Toch vind ik dit de minste Flanagan tot nu toe, vooral omdat het gemakkelijk een 20 minuten korter had gekund.

Mike Flanagan flikt het toch maar mooi om een vrij saai boek van Stephen King ter verfilmen tot zoiets spannends. Jessie Burlingham en haar echtgenoot Gerald trekken er een weekend op uit naar een afgelegen verblijf. Tijdens een spannend spelletje sterft Gerald en zit Jessie nog steeds vastgeketend aan het bed. Dit is het begin voor haar van een nachtmerrie.

Toen ik vernam dat regisseur Mike Flanagan dit boek ging verfilmen, vroeg ik mij toch wel even af of dat nu wel zo'goed idee was. In het boek speelt de confrontatie met haar demonen zich namelijk af in het hoofd van Jessie. Iets wat in een film natuurlijk onmogelijk was. Maar door de demonen te visualiseren als haarzelf, haar man en vader is dat zeer geslaagd. En dan zijn er natuurlijk ook nog de hond en haar verdrongen jeugdherinneringen, die de film nooit saai maken. Dit is ook vooral te danken aan de kundigheid van Mike Flanagan. Hij perst zelfs nog de laatste druppels spanning uit deze nachtmerrie op één-locatie.

Doordat alles zich op één-locatie zich afspeelt zijn er ook niet veel acteurs en valt of staat de film met die spelers. Gelukkig verstonden zowel Carla Gugino en Bruce Greenwood hun werk goed. Hun acteerwerk was zeer sterk en dan vooral Carla Gugino die de fysieke en psychologische pijn van Jessie bijzonder goed overbracht. Ook vond ik ze perfect gecast, het leek alsof ze precies de acteurs waren zoals Kings ze voor ogen had. Iets wat ook van toepassing was op hoe alles eruit zag.

Een Stephen King-verhaal zonder 'bovennatuurlijk' element bestaat haast niet. In deze film komt dan ook "de man in het maanlicht" rondhangen. Deze wordt gespeeld door Carel Struycken die we het beste kennen als de Tall Man uit Twin Peaks. Helaas komt zijn personage iets minder goed uit de verf. Waardoor het misschien lijkt alsof de laatste gedeelte van de film er maar een beetje achteraan hangt. Toch is dit iets wat bij het Stephen King-verhaal hoort en dan ook een klein minpuntje was.

Het boek heb ik nooit helemaal tot het einde kunnen volbrengen echter regisseur Mike Flanagan weet van het saaie verhaal een prachtige, krachtige intense thriller met horror-elementen te maken. Hiermee levert hij dan ook wederom een sterke film af

Dancing in the moonlight

Mike Flanagan aan het roer bij een Stephen King verfilming? Kom maar op, dacht ik toen de eerste berichten van Gerald's game voorbij kwamen. Hoewel ik het boek nog nooit gelezen heb wilde ik me graag een keer laten verassen. Ik had dan ook expres geen enkele trailer gekeken. Na het enorm tegenvallende It kon dit weleens de sterke Stephen King verfilming zijn die ik graag wilde zien. Helaas werd ik ook bij deze King productie weer teleurgesteld.

Hoewel deze psychologische thriller zeker wel gewoon aardig te noemen is en de titelrol verpletterend wordt ingevuld door Carla Gugino was het grooste probleem van dit verhaal voor mij om simpelweg boeiend te blijven. De uitwerking dat Jessie tegen een ingebeelde versie van zichzelf en haar inmiddels overleden echtgenoot begon te praten was voor mij echt een afknapper.

Wel sterk vond ik hoe het verleden van Jessie steeds meer in de huidige tijd verwerkt werd. Een geinig trucje wat de regisseur ook al heel leuk wist toe te passen in het uitstekende Oculus. Ook de toevoeging van de man in het maanlicht zag ik niet aankomen. Tot slot vond ik de manier die Jessie bedacht om van het bed los te komen gruwelijk, en erg sterk tegelijk.
Dit waren echt de momenten die het verhaal naar een hoge niveau tilden.

Naast de ingebeelde versie van zichzelf en haar man was er ook nog een ander element wat de film omlaag haalde, en dit was de uiteindelijke ontknoping. Wederom was het weer goed uitgedacht dat de man in het maanlicht Carla waarschijnlijk niks aan had gedaan omdat ze dacht dat hij niet echt was en daardoor niet bang voor hem was, maar op het scherm kwam het niet goed over. Het slot voelde er een beetje aangeplakt aan, en daarnaast was de man in het maanlicht na zijn eerste verschijning ook niet indrukwekkend meer, totdat er in de rechtbank zelfs niks meer van zijn dreiging over bleek te zijn.

Al met al vond ik ook deze Stephen King te kwalificeren als redelijk. Hopelijk komt 1922 wel een keer boven een zesje uit, maar hiervoor moeten we nog even geduld hebben tot eind oktober.

3,0*

Redelijk maar tegen het einde werd het flink afgeraffeld. Daar had veel meer in gezeten.

Het is dan eindelijk oktober en dat betekend dat voor mij (en ook degelijk voor sommige anderen hier op MovieMeter) het tijdperk aanbreekt om lekker te griezelen en een maandlang horror films te kijken. Voor mij is hij gisteravond (ook al was het toen nog september) van start gegaan door de wat milde horror/thriller film ‘Gerald’s Game’ en ik moet zeggen dat hij aardig vermakelijk is. Hij is niet spannend laten wat de dat vooropstellen en zoals met meerdere Stephen King films kent ook deze film soms zijn aparte en/of saaie scénes die soms nergens op slaan. Daarbij denkend dat de film spannender dan het boek is en Mike Flanagan hier een redelijke film neerzet want heel positief ben ik er niet over en word ik ook niet.

Zoals een standaard King film (tenminste die ik heb gezien) is ook deze film van begin tot eind erg wisselvallig. De film begint natuurlijk leuk, want hier gebeurd het meeste en hij blijft voor mij op dit punt wel erg spannend, de film zwakt daarna echt ontzettend af hij word saai en het verhaal word er niet al te fijn op. Na mate dat Jessie vast zit moet ze zien te overleven van drie dingen: de dorst/honger, een moordlustige wilde herders hond en de dood die s’ avonds met de maneschijn tevoorschijn komt. Wat Mike Flanagan dan wel ontzettend goed wist te doen is het moment wanneer Jessie een plan bedenkt om los te komen, en dat zag er niet bepaald fijn uit. Ze snijd een stuk door in haar pols maar niet te diep dat ze haar slagader door snijd. Ze trekt daar door een heel lap vlees van haar hand af maar zorgt er zo wel voor dat ze los komt met haar ene hand en zo weer op vrije voeten kan lopen (vluchten), uiteindelijk door de honger en het vele bloedverlies verongelukt vlak voor een ander huis en zo haar leven nog weten te redden.

Zo dan heb ik eigenlijk al het meeste verteld hoe de film zich afspeelt, hij is echt niet bijzonder. Het verhaal is dan alleen wel iets uitgebreider. Jessie en haar man Gerald gaan samen naar een afgelegen huis ergens in de bossen van Amerika. Ze willen daar iets stouts doen, een lekkere seksavond met Jessie vast gebonden aan het bed. Wanneer Jessie een beetje tegenstribbelt gaan ze praten waarna Gerald een hartaanval krijgt. Gerald is dood en Jessie zit nog steeds vast aan het bed niet wetend wat te doen. Ze gaat hallucineren en probeert een paar dingen om vrij te komen wat nog niet lukt. Tijdens haar periode aan het bed vast beginnen ze over de periode dat Jessie ‘verkracht’ was door haar vader in haar kinderperiode. Nadat allemaal geweest is en we zover zijn gekomen dat ze zichzelf bevrijd heeft gaat ze bezig met deze verschijnen als kinderverkrachting en hoe zo verder, maar echt interessant werd de film verder niet.

Al om al, matige horror om zo te beginnen maar altijd leuk om even tussendoor te zien. Er word teveel gefocust op de zonsverduistering en dat maakt het verhaal soms nog saaier om te volgen.

2.0*

Zeer behoorlijke King verfilming. Heb me geen moment verveeld.

Tegenvaller! Vond het begin van de film erg goed. Juist de hallucinaties kon ik erg waarderen! Vond het echt wel overtuigend neergezet, zeker omdat de denkbeeldige Jessie er frisser uitziet dan de Jessie op bed.

Waar het voor mij de mist in gaat is het laatste gedeelte. Want daar krijgt de man in het maanlicht een hele grote rol. Eigenlijk is dat dus waar de film ook om heeft gedraaid. Maar ik vond de dreiging van hem in de slaapkamer niet erg aanwezig. Ik vraag me ook af of Jessie in het boek ook nauwelijks bang voor hem is...

Voor mij kakt de film dan ook halverwege in. En na deze dip komt de finale voor mij niet heel indrukwekkend over. Terwijl het dat wél had moeten zijn. Ik kon in elk geval mijn aandacht er niet lekker bijhouden.

Leuk voor tussendoor, maar zeker geen Misery of It.

Mijn derde film van Mike Flanagan. Hoewel ik geen groot fan van de beste man ben, moet ik toegeven dat hij als regisseur wel snapt wat een echte horrorfilm is. Geen overdonderende geluidseffecten, maar gewoon echte mensen in grimmige situaties en een goede spanningsopbouw. Gerald's Game is niet perfect, maar tot nu toe wel mijn favoriet van deze regisseur.

Qua acteerwerk is dit één van de betere horrorfilms. Carla Gugino speelt zeer overtuigend en ook Bruce Greenwood en Henry Thomas kon ik wel waarderen.

Waar het fout gaat, is het script. Ik heb het boek van Stephen King niet gelezen, maar het script is vrij rommelig. Het verhaal treuzelt soms een beetje, wat opgelost had kunnen worden door een wat kortere film te maken. Er zaten veel onnodige scènes doen. Ook vond ik, net als vele anderen hier, de onthulling van de Man in the Moonlight/Death afbreuk doen van de rest van de film.

Ik wist dus niet dat het op een boek gebaseerd was, laat staan dat King het had geschreven. Plot klinkt geinig, maar had nooit durven dromen wat voor een saaie voorstelling ik voorgeschoteld zou krijgen. Het was naar mijn smaak wel erg weinig horror, en teveel nadruk op drama.

Het begin is nochtans best leuk. Gerald en Jessie proberen hun liefde een nieuw leven te geven door te vertrekken naar een groot vrijstaand huis om daar de nacht door te brengen. Gerald wordt iets te enthousiast, een beetje creepy zelfs, en dan gaat het fout. Voor Jessie, en voor mij.

Ik kreeg een erg flauw gevoel toen Gerald Jessie begon toe te spreken en later zelfs Jessie die Jessie toespreekt. Oh is het zo'n film... de verwachtingen waren gekelderd. Tot mijn ergernis werd ik opeens doodgegooid met flashbacks over een saai gezinsdrama waaruit Jessie kracht kan putten om zichzelf te bevrijden. Gelukkig is Gugino in de hele film te bewonderen in een jurkje wat niet verkeerd is. Hoewel ze sterk acteert, dat moet gezegd worden.

De Moonlight Man, gespeeld door een Nederlander blijkbaar, wel iets engs over zich heen heeft komt ook hij niet goed uit de verf. Positieve dingen waren de hond en de hand waarbij het vlees loskwam. Een tof special effect. Het einde is ook ergerlijk waarbij een heel verhaal wordt opgelezen om dingen te verklaren. Wat een moeite heeft me dit gekost om dit prul uit te zitten zeg.

Een uitstekende Netflix-original, deze spannende en bij vlagen behoorlijk creepy Stephen King-verfilming. Van het gelijknamige (en nogal saaie) boek was ik nooit zo gecharmeerd, maar de film manoevreert handig om de voornaamste tekortkomingen van het verhaal heen. Vooral op psychologisch vlak is de film erg sterk, daarbij flink geholpen door prima akteerwerk van hoofdrolspelers Carla Gugino en Bruce Greenwood. De flashback-structuur is daarnaast ook een groot pluspunt. Goed opgebouwd en uitgewerkt door regisseur Mike Flanagan, al met al.

Ik ben niet zo van de horror eigenlijk - ik vind dat namelijk allemaal veel te eng en daar slaap ik maar slecht van. Af en toe, dat is me vaak genoeg, en ik zal me in dit geval wel door de poster hebben laten verleiden.

En voor mij als onervaren en incidentele horrorkijker is het dan meteen raak, want ik de rillingen liepen me over de rug toen de moonlight man tevoorschijn kwam. Wel jammer dat de film echt ernstig langdradig is verder, hoe goed de cast ook speelt, het kan niet voorkomen dat ik op de klok ging kijken met de vraag ‘hoe lang moet dit nog duren’. En het einde is ook wel erg zwak, het had beter geweest om een minuutje of tien eerder te stoppen. Was ook wellicht nog een heel stuk creepier geweest dan.