The Rider (2017)

Logisch toch dat een filosoof altijd op zoek is naar een boodschap? Had ie recentelijk ook bij Roma las ik, dus de boodschappenlijst wordt groter en groter. Als je op zoek bent naar boodschappen kun je echter beter naar Appie Heijn gaan(quote van de vermaarde Dickie Maas ooit) en hij had gelijk!

Fijne filmhuis productie, van de betere kwaliteit. Een familieproject waar met hart en ziel aan is gewerkt en dat zie je met name terug aan de schitterende visuele beelden, cameravoering etc. Knap dat een onervaren team dit aflevert, benieuw naar hun volgende projecten. Verhalend had het beter gekund en helaas is het ook qua acteerwerk onder de wenselijke maat. Zelden een hoofdrolspeler gezien die zo bedeesd voor de camera staat als deze Brady, lijk wel een autist, en dat zal de bedoeling niet zijn geweest. Door die afstandelijkheid kruipt deze wat mooi kunstig ogende film nooit echt onder de huid, en blijft hij steken op de kwalificatie bovengemiddeld.

Best derimerend drama over een rodeo rijder die probeert te herstellen na ernstig ongeval. Niet alleen hijzelf maar ook zijn broer is slachtoffer van een gelijkwaardig ongeval trauma. Tel daar bij op de moeizame realtie met zijn vader en een geestelijk achtergebleven zus en je hebt een hoop drama verpakt in een enkele film. " The Rider" is een langzaam verhaal. De beelden zijn soms mooi geschoten. Het is een zonder opsmuk realistisch en goed geacteerd drama.....3.5*

Deze lag in de bib en toch ook maar eens geprobeerd. Voor mij mocht deze toch wel wat korter. Het verhaal is redelijk eenvoudig en de acteerprestaties waren wel overtuigend.

Ik heb hem uitgekeken, maar één kijkbeurt is wel voldoende.

Op Vitamine C(ineville). Geniet ervan, één van de mooiste films van de laatste jaren.

Zondermeer een prachtig drama. Het is een familieproject geweest en - in tegenstelling tot wat de aftiteling ons vertelt - wel degelijk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De meest belangrijke spelers spelen zichzelf in de film: de vader, een licht zwakbegaafd zusje de vriend van de hoofdrolspeler die volledig verlamd is in een rolstoel en natuurlijk de hoofdrolspeler zelf. Ook bijzonder: één van de mooiste scenes uit de film waarin Brady een wild paart weet te temmen tot hij erop kan rijden is niet geacteerd. Het gebeurde toevallig terwijl de filmcrew aanwezig was en ze hebben het gefilmd. Prachtig. De liefde die Brady heeft voor zijn familie, voor paarden en voor het rodeo rijden is niet gespeeld en zo komt het ook over. Combineer dat met de prachtige beelden van south Dakota en je weet dat je iets bijzonders aan het kijken bent. Het is soms wat rauw en ongepolijst, maar heel realistisch. Het geeft een kijkje in een cultuur die ik niet van dichtbij ken. Het is helaas geen film zonder fouten. De film is traag. Voor mij soms iets té traag. Het verhaal is wat dun. Ook werd ik niet volledig 'meegenomen' door de film: Ik bleef me er volledig van bewust dat ik een buitenstaander ben die vanuit onze bioscoopkamer een glimp mag opvangen van deze Noord Amerikaanse cowboy (macho) cultuur. Het bracht me niet IN die cultuur zoals sommige films wel voor elkaar krijgen. Ondanks dat zeker het kijken waard als je niet allergisch bent voor wat tragere films. En wat interesse voor de Noord Amerikaanse cultuur helpt denk ik ook been beetje. Dik verdiend 3,5 ster.

Geweldige film over het unieke rodeowereldje.

Mooi om te zien wat een liefde die gasten hebben voor hun paarden. Cowboys die sterke onderlinge banden hebben, met hun paarden en hun eigen koninkrijk. Zhao legt alles heel gevoelig vast en maakt er een zeer ontroerend portret van.

"I got some healing up to do right now."

Naar deze film van Chloé Zhao was ik al langer benieuwd.

Brady is een jonge cowboy die na het oplopen van een ongeluk niet meer zijn droom zal kunnen volgen. De beste man staat voor een ware identiteitscrisis en wordt niet echt geholpen door de enorme machocultuur die er heerst in dit wereldje. Het levert een bijzonder portret op.

Achteraf las ik pas dat Zhao de film heeft gebaseerd op een soortgelijke gebeurtenis die Brady Jandreau heeft meegemaakt; uit het leven gegrepen. Dit zorgt voor een intieme registratie à la een documentaire. Als kijker word je zo meegenomen in deze levenswijze. Wel moet ik zeggen dat ik mij toch iets te veel een buitenstaander voelde.

Desondanks kan ik de authenticiteit zeker waarderen. Het is ontroerend om te zien hoe kwetsbaar Brady zich opstelt, terwijl hij eeuwig lijkt te worstelen met zijn situatie. De berusting in het afscheid nemen van iets wat je lief is en je daarbij neerleggen komt goed over. De prachtige natuurbeelden maken het plaatje helemaal compleet.

Al met al is 'The Rider' best een intrigerend drama, maar het pakte mij net niet helemaal.

3,0 Sterren.

Best mooi verhaal over een jonge rodeoster (Brady Jandreau) die na een zwaar ongeluk wanhopig probeert vast te houden aan zijn dromen. De film heeft helaas zo zijn tekortkomingen. Belangrijkste probleem is dat de cast volledig bestaat uit amateurs; iedereen speelt in feite zichzelf, iets dat weliswaar bijdraagt aan de authenciteit van het project, maar op dramatisch vlak schiet men herhaaldelijk tekort. Veel scenes missen hierdoor net de vereiste emotionele stootkracht en sporadisch worden de dialogen maar een beetje houterig opgedreund. Dit neemt niet weg dat de film veel mooie momenten heeft en er bovendien visueel bijzonder fraai uitziet.

In deze hedendaagse western laat Chloé Zhao vooral de beelden spreken. De ongetemde landschappen ogen erg spectaculair, maar ook de nachtelijke conversaties bij het kampvuur worden knap vastgelegd. De toeristische dienst van South Dakota (als die bestaat) zal tevreden zijn. Voorts acteert Brady Jandreau zeer authentiek en straalt hij een soort fatalisme uit dat helemaal aansluit bij de sfeer van deze film.

Toegegeven: The Rider staat ook wel bol van de redneck-clichés. Van de pruimtabak tot de zwaarmoedige cowboypraat: het voelt soms nogal geforceerd Amerikaans aan. Je moet er dus wel even voor in de stemming zijn. 3,5*

Biografisch drama over een rodeo-cowboy die na een ongeluk met letsel voor de keuze staat om zijn levensdromen al dan niet op te geven. De film is 60% realiteit en 40% fictie, zei Jandreau zelf, die werkelijk meemaakte wat hij hier speelt. Ook zijn autistische zus Lilly en vader spelen hun eigen rollen. Maar de echte emotie zat voor mij achter Lane Scott, jeugdvriend van Brady, die totaal verlamd is (tengevolge een gruwelijk verkeersongeval, niet door rodeo). De film is erg rustig, introspectief en blijft ook stilstaan bij de band tussen mens en dier. Zhao lijkt zich goed thuis te voelen in dergelijke semi-documentaires over gewone mensen in bijzondere situaties. Ook de ruime Amerikaanse landschappen weet ze als weinig andere regisseurs in haar lens te vatten. Ik vond deze persoonlijk beter dan het recentere Nomadland.

Het trieste relaas van een rodeo cowboy die na een ongeval met zichzelf worstelt en zijn wereld nooit meer hetzelfde zal zijn. Vraag is of je het nog acteren kan noemen, want het leven is gebaseerd op dat van Brady Jandreau zelf die de hoofdrol speelt. Ook zowat alle andere acteurs spelen zichzelf. Dat zorgt voor een authenticiteit natuurlijk.

Ik heb helemaal niets met de cowboys en de liefde voor rodeo. In grote lijnen is het onderwerp natuurlijk universeel. Chloé Zhao maakt met haar regie de film alvast mooi, maar tegelijk wat afstandelijk. Slecht wordt de film nooit, het kan me gewoon niet echt boeien. Het toont een lijden waar ik wel in kan meeleven, maar in een wereld die me niets doet. De focus ligt vooral op de jonge Brady zonder een echte tegenspeler. De enige waar ik wel boeiende scènes mee zag, was zijn grote voorbeeld Lane Scott.

Een film die vooral mooi is en interessant vanwege het onderwerp. Maar verder te weinig pit bevat en ook maar voorbij kabbelt. Daarvoor leunt Zhao misschien iets te veel op het concept van de non-acteurs en het allemaal zo naturel mogelijk te maken.

Don't give up on your dreams.

Intens, fraai en aangrijpend zijn de eerste woorden die me te binnen schieten na deze iet wat docu achtige film over het ware en wonderlijke verhaal van Brady Jandreau. Film die ik puur om de redelijke kritieken probeerde, toch niet helemaal wist wat te verwachten, maar mij helemaal heeft gegrepen in een soort kruising tussen The Crash Reel, rond snowboarder Kevin Pearce, en cinematografisch lijkt op The Dallas Buyers Club.

Veel introductie noch uitleg over het voorgaande krijgt de kijker niet, het moge duidelijk zijn, een armoedige en harde omgeving, de jonge Brady worstelend met zichzelf en zijn trauma. Het is een beeld dat aan alle kanten wringt en wrijving geeft, de acceptatie te moeten vinden van wel willen en niet meer kunnen versus een omgeving die verwijt of goed bedoel adviseert zsm weer op het paard te klimmen. De lastige positie van het gezin met een vader en zus die niet helemaal goed snik zijn en een fnuikende financiële situatie werkt niet mee.

Hoe mooi en triest kan verlies van iets gebracht worden de midden van de fraaie landschappen en dreigende luchten...? Fantastisch mooi wat mij betreft. Het toont de kwetsbaarheid van de mens ten top in een harde wereld die niet voor pussy's is en waar je doorzet en opnieuw het paard bestijgt. Fraai is het shot waar Brady met Gus staat met de maan tussen hen in, net zo mooi het fantastische landschap shot met Brady minuscuul terwijl de ene helft van de lucht helder en mooi is en de andere opgeslokt is door een naderende onweersbui. Net zo fraai en ademloos te bekijken zijn de momenten waarop Brady met paarden bezig is en andermaal een fraai beeld van de rust van het trainen en rijden met op de achtergrond het gebulder van onweer, symbolisch wat dat betreft voor alle problemen rond Brady tegen de rust die hij vind in de paarden.

Het is toch samen, met het al even schokkende relaas van zijn maatje Lane Scott, waar bij Brady een soort The Wrestler achtige essentie doordringt, dat het met hem erger had kunnen zijn, en dat hij vooral zijn gevoel en dromen moet blijven volgen. En wat zijn die momenten tussen Lane en Brady aangrijpend en wat is dat beeld van Lane zelf confronterend. Overigens heb ik zelf een familielid gehad die dermate in de vernieling lag, 17-jarig schoonzusje, de film en dergelijke beeld brengen voor mij dan ook herrineringen boven die ik liever zou vergeten.

The Rider is voor mij dan ook een behoorlijk eerlijk, rauwe en realistische film die extra aangrijpt vanwege de 'acteurs' en de ware geschiedenis. Brady is juist overtuigend in de door sommige mensen genoemde houding voor de camera. Mensen die van een dergelijke zwaar hersenletsel herstellen hebben juist moeite zich te uiten, affectie of emotie te tonen en komen juist afstandelijk, gesloten en wazig over. Tevens zijn de twee á drie woede uitbarstingen ook erg herkenbaar, sommige dingen kunnen ze niet meer tonen, op andere dingen zit juist geen rem meer. Daarom is The Rider voor mij extra eerlijk en realistisch en kan ik dit met recht een film noemen die mij wel eventjes beroerde.

Secuur drama.

Vrij ingetogen ook. Als eerste kennismaking met Chloé Zhao is deze niet tegengevallen. Nochtans ligt de dosis drama torenhoog, men slaagt er eigenlijk vrij gemakkelijk in om weg te blijven van vals sentiment. Zhao laat immers vooral het beeld spreken. Vanzelfsprekend vloeit daar een karrenvracht aan mooie shots uit voort.

Niettemin blijft het vrij vlak. Ik raakte niet ontroerd of wat dan ook. Ondanks de aanwezige ingrediënten en het gebrek aan foute keuzes, deed het me tijdens het kijken allemaal maar weinig. Dus ofwel ben ik weeral een beetje afgebot in mijn emoties ofwel ontbreekt er toch iets.

3

The Rider gaat over het proces van acceptatie. Net als in bijvoorbeeld Sound of Metal wordt een jong persoon geconfronteerd met ernstige lichamelijke beperkingen en dat heeft natuurlijk zijn weerslag op zijn leven en ambities. The Rider laat je dit proces van dichtbij meemaken en zit regelmatig ook vol met mooie beelden. Het drama heeft de overhand, omdat ook het familieleven van de hoofdpersoon niet bepaald vrolijk is. Heel veel gebeurt er eigenlijk niet, de film laat vooral het dagelijkse leven zien. Toch heeft The Rider wel impact, het is gewoon erg tastbaar wat de jonge cowboy na zijn ongeval doormaakt.

De film vertelt het verbeten gevecht van een jonge rodeo rijder die na een ongeval terug probeert het circuit te betreden. Zhao laat zien waarom hij dat wil. Want enkel een droom najagen is maar de halve waarheid. Er is de sociale druk, de economische situatie, er is niks anders te doen (geen stad), de gemeenschap lijkt een commune, iedereen is betrokken met rodeo, die samenhang, het zijn broeders. De film laat zoveel mogelijk invalshoeken zien. De docu inslag is niet alleen omdat de personages zichzelf spelen maar ook doordat het scenario een optelsom van alle externe factoren is. Een neutraliteit die het drama af en toe in de weg staat. Toch zijn er sterke momenten. De revalidatie van Lane die alleen nog paardrijden als een loopband kan meemaken. Aangrijpend en oprecht. In de ogen van Brady schuilt daar ook een oneerlijkheid in. De beste van de regio verbannen tot een bed. Zhao is vooral geslaagd in het visualiseren van die gemeenschap. Met een prachtige fotografie van landschappen toont ze de prairie als geïsoleerd, woest, verlaten. Het is een emotioneel klankbord voor de personages. Het scenario verdient zeker een pluim om geen love interest te integreren en de relatie vader/zoon is evenwichtig maar toch blijft dit steken op een observatie, op een portret die voor mij te mager aanvoelt (het gaat enkel over het traject van Brady) om echt gewicht in de schaal te kunnen werpen voor nominatie als een 4 sterren film.

Zo’n dertig jaar geleden heb ik samen met mijn vrouw in Cody (Wyoming) een rodeoshow bezocht. Binnen een kwartier had ik door dat dat een vergissing was. Dat gevoel kreeg ik ook tijdens het zien van deze film. Het is een gelikte voorstelling van een stukje Amerikaanse cultuur waar ik niets mee heb. Het familiedrama eromheen gaat nog wel, maar dat machogedoe is niets voor mij.

BBarbie Ik heb ook niets met macho gedoe, paarden of cowboys. Maar deze film had me in tranen, juist een heel gevoelige, wrange film. Dat die 'acteurs' in feite zichzelf spelen, maakte het extra indrukwekkend. Gelikt zou voor mij wel het laatste woord zijn dat in me opkomt, eerder rauw.

Maar nee, ik heb geen enkele behoefte om een rodeo in het echt te zien, en wanneer er weer eens een stierenvechter 'ontmand' wordt (of ander letsel), juich ik altijd een beetje voor de stier. Al zou ik liever zien dat de hele boel zou worden afgeschaft. Niet iets waarom je moet willen juichen.

Jammer dat je niet meer met de film kon Bernard, maar daar doe je niets aan. Wel tof dat je daar geweest bent. Ik heb zelf Maine, New Hampshire, Massachusetts en New York gezien, ook alweer bijna twintig jaar geleden. Alleen een stukje rechtsboven dus.

De gesprekken van de hoofdacteur met Lane (ook slachtoffer van een Rodeo-ongeval ?) en met z'n zus Lilly konden heel even mijn aandacht trekken. Maar verder vond ik dit een oersaaie bedoening over mensen voor wie het leven niks, maar dan ook echt niks anders inhoudt dan de rodeo, en die over niks, maar dan ook echt niks ander kunnen praten.

Lege, en zichzelf herhalende, dialogen, tussen een bende gasten met een heel hoog machogehalte.

Een van die films waarvan ik de hoge score echt niet kan vatten, zelfs al zouden alle stemmers zelf rodeorijders zijn.

Tja een hele poespas film over een ongelukje.

Oh oh wat ben ik zielig.

Maar over dieren mishandeling hoor je niks.

Zelfde met stierenvechter.