Xiao Wu (1997)

Mijn tweede Jia, maar hij kan nu al bijna niets meer fout doen bij mij. Zelfs Xiao Wu, zijn tweede project, staat al bol van de durf om veranderend China in beeld te brengen. Visueel erg netjes, met een gruis die de kleine huisjes, straatjes en pleintjes een treffende touch meegeven. Het decor is 'klein' China. Het China van de armen en lowlifes die de veranderingen op een compleet andere manier beleven dat de rijken. Ook hier weer een prachtige quote die dit en de gehele film pijnlijk illustreert: "Het verleden verdwijnt, maar ik zie niets nieuws". Tegen deze achtergrond volgen we dus een zakkenroller die doelloos zijn weg bewandeld. Het verleden verdwijnt, zijn oude vrienden zijn van hem weg. En een duidelijk toekomst is iets wat Xiao Wu al helemaal niet heeft.

Alle rollen zijn overigens gespeeld door amateur-acteurs. En wie goed oplet zal zien dat Zhang Ke Jia zelf ook nog een klein rolletje speelt.

Als aanloop op Still Life ook maar eens het eerdere werk van Zhang Ke Jia bekijken.

Vond het verre van super. De setting is zoals NKyou al aanhaalt "klein" China, maar dan wel erg mistroostig in beeld gebracht. Beetje visuele sleur deze film, weinig treffend vond ik zelf.

De amateur acteurs zijn, redelijk onzichtbaar, enkel het hoofdpersonage doet het wel goed. Verder geen echt meerwaarde, maar zeker ook niet storend.

Als karakter is Xiao Wu zeker interessant genoeg, hij draagt de film dan ook. Jammer dat er verder weinig sprake is van "film" om hem bij te staan. Vreselijk klankband (en dan heb ik het niet meteen over de muziek), brakke editing en ook visueel erg onverzorgd en kneuterig.

Ik ben arm China ook wel een beetje beu ondertussen. Iets te veel sociale dramas uit die hoek gezien, deze is té onopvallend om daar ergens als interessant buitenbeetje in te passen.

2.5*, onderhoudend, maar wéér hetzelfde. Einde was in dat opzicht vreselijk voorspelbaar. Geen aanrader, al heb ik meer vertrouwen in Still Life, gezien de vooruitgang die Jia boekte met Shijie.

Ik zit ergens tussen Onderhond en NKyou in. Interessante film, maar ik zie hier toch vooral een nog onrijpe Jia Zhang Ke. De thema's zijn er al, de sfeer ook al enigszins, maar het is nog lang niet zo trefzeker en boeiend als het later zou worden.

Xiao Wu gaat over een man die achterblijft waar anderen doorgaan. Zijn vrienden hebben hun wilde verleden en criminele neigingen van zich afgeschud. Ze hebben een vrouw en een deugdzaam leven. Xiao Wu heeft nog steeds hetzelfde leven als jaren geleden. En ook de pogingen die hij doet om er iets van te maken stranden. Ook hier weer tegen de achtergrond van het veranderende China met de door NKyou aangehaalde quote als sleutelzin.

Stillistisch is Ja Zhang Ke aan het zoeken. De scenes zijn vooral in de eerste helft nog korter dan ze in zijn latere werden. De film is ook kleiner dan zijn latere films. De hoofdpersoon staat centraler, waarlater de omgeving nog veel belangrijker zou worden.

Platform staat binnenkort op het programma, de laatste full length speelfilm die ik nog van 'm moet zien volgens sommigen Jia Zhang Ke's beste film. Ik ben benieuwd.

3.0*

Ergens is het wel duidelijk dat dit een debuut betreft, aangezien de visie, zowel inhoudelijk als visueel wat te kort schiet. Ben niet echt onder de indruk van de vertelstijl, alles is veels te hak op de tak en ik mis vooral een samenhang tussen bepaalde scènes. Ook de losse cameravoering voelt weinig sterk aan en is op zijn zachts amateuristisch te noemen. Dan heb ik toch veel liever zijn lange statische shots.

Inhoudelijk doet niks de film eigenlijk ontstijgen tegenover gerelateerde-films die dezelfde thema's behandelen. Interessant is wel de relatie van kruimeldief met die karaoke-zangeres, minder interessant is diens aankomst in zijn familiehuis en de daaropvolgende gebeurtenissen. Uiteindelijk mis ik een echte clou en een visie die mij dikwijls ontgaat. Wel een lekkere soundtrack. Vooral dit nummer, geleend uit John Woo's The Killer.

Zeg dat maar niet tegen Martin Scorsese. Die was helemaal ondersteboven van deze film...

Een treurige maar authentieke film dat wat weg heeft van het Italiaanse neorealisme. Het gebruik van mensen in plaats van acteurs, echte locaties in plaats van decors, sociale veranderingen en documentaire-achtig camerawerk. Door deze gekozen stijl raakte ik betrokken bij alle misère die de zakkenroller zonder commentaar op zich nam. Hij toont zijn gevoelens niet via woorden maar eerder door kleine gezichtsuitdrukkingen waardoor hij al snel op sympathie van mij kon rekenen. Uitgekost door de medemens maar diep van binnen misschien wel een beter mens dan jij en ik.

Een simpel en oprecht, soms ironisch, bijna op een terloopse wijze, verteld verhaal over een arme en bescheiden kruimeldief/zakkenroller. Onderweg kwam je verschillende delen van de Chinese samenleving tegen. De trage film ging verder over een verloren gegane vriendschap, een erecode onder dieven en een ingewikkelde romantische verhouding. Het beste deel van de film zat voor mij aan het einde (afkeuring).

Kan me niet echt vinden in de tegenvallende commentaren. Vond het wel een aangename, confronterende en ontroerende film. Maar ik heb ook een zwak voor die foute melancholie die aan karaoke verbonden is.

In een interview verteld Jia dat hij noodgedwongen die film maakte buiten het systeem maw bescheiden budget, beperkte middelen. Dat verklaart natuurlijk dat amateurisme, Jia ging dus underground om een film te maken die kritisch tegenover de Chinese maatschappij stond. Maar hij had wel zijn stijl en onderwerp gevonden. Docu manier van filmmaken (die straatgeluiden !) en over teloorgang van een periode – vooral die locaties. Een shot zegt het al : straat s' nachts, geen straatverlichting, enkel licht van lichtreclame van winkels en van auto's, silhouetten van mensen die in de straat wandelen. Bijna een apocalyptisch beeld, een stad die wegkwijnt, door het economisch beleid van China. Xiao is een tragisch figuur, verstoten door zijn jeugdvriend (die ook een crimineel is maar door het regime als respectabel aanzien - die tv spot !), verlaten door zijn geliefde (die muzikale aansteker !) en uiteindelijk vernederd door de maatschappij (op straat én op TV !). Jia toont het met een schrijnend realisme.