The Man Who Killed Don Quixote (2018)

Aan de hand van de trailer had ik niet verwacht dat deze film in mijn straatje zou passen, maar ik las hierboven enkele berichten van lieden met wie ik het over het algemeen wel ongeveer eens ben, dus ik ging toch. Nou. Het was mij wat. Een lange zit vooral. Het is in feite een avonturenfilm met een literair-historische basis vol absurde humor en surrealisme. Nu hou ik niet echt van avonturenfilms (ik lig liever een dag met koorts in bed dan dat ik de LOTR-trilogie moet binge-watchen), maar had het vermoeden dat dit wel eens een uitzondering kon zijn.

Helaas. Het is een lange queeste (met een onduidelijk/abstract doel, maar dat vond ik niet zo'n probleem), de humor was voorspelbaar en niet grappig, het absurdisme was mij niet absurd genoeg, de overdadige slapstick werd opgediend zonder de noodzakelijke over-de-top-knipoog, de personages vond ik totaal onsympahtiek (zodat het mij geen bal kon schelen of ze zouden vinden wat ze zochten) en dan voelt 132 minuten als een eeuwigheid. Vervelendste film die ik dit jaar zag op Call Me By Your Name na.

Sloot mooi aan op een andere film maar als er geen regenbui over was getrokken was ik weggelopen.

Het absolute dieptepunt was om bij een zowat 30 jarig lopend projekt een Trump vergelijking het script in te jassen: wat een middelmatige triestigheid.

Het leukste werd eigenlijk nog tot het laatste bewaard: het CGI gevecht met de reuzen zag er best goed uit.

Een zeer intelligent iemand, die voor zijn eveneens zeer intelligente en zeer onderbouwde stelling voor 't gemak maar even vergeet dat jongeren verreweg het meest frequent de bioscoop bezoeken en vooraf echt niet eerst alle oude Marvel films gaan zitten bekijken, maar gewoon lekker instappen bij infinity war.

Buiten dat is een paar keer per jaar een film in een bepaald genre bezoeken praktisch gezien natuurlijk niet heel vaak. Of dat nu een Tarantino (dat vind ik dan weer blegh) , Marvel, Bond, Statham, horror, thriller, of wat je verder maar leuk vindt is.

Op zich snap ik best waar je op doelt, hoor: er zijn inderdaad films die in de bioscoop niet de aandacht krijgen die ze eigenlijk verdienen. Zo zaten wij een tijd geleden bij hidden figures in de kleinste zaal van de bioscoop, die voor de helft gevuld was met -gemiddeld gezien- veel ouder publiek. En dat terwijl deze film destijds net uit was. Ergens is dat zonde. Maar het is zoals het is, en om vervolgens zo zuur over het filmaanbod te zijn... dan heb je allicht teveel films gezien in korte tijd en kun je misschien beter een time out nemen vwb de filmhobby.

De documentaire Lost In La Mancha maakt deze film nog interessanter, aangezien je Terry Gilliam ook kan zien als Don Quixote.

Moeilijk te beoordelen film. Het ziet er allemaal mooi uit met name vooral de Spaanse oude dorpjes en landschappen én natuurlijk niet te vergeten de Spaanse schoonheid Angelina. Ik ga er vanuit dat de film ook in in Spanje is opgenomen. Maar dan het verhaal. Ik moest nog al eens denken aan de film Monty Python and the Holy Grail. Ook daar was het surrealisme ten top. Heb ik niets op tegen overigens maar het moet ook weer niet te rommelig worden. Het ging bij deze film wel behoorlijk van de hak op de tak. Te veel vind ik zelf. Film kende wel enkele zeer mooie scènes waarbij ik nog steeds de mooiste vind die in het begin waar Don Quichotte de strijd aanging met de windmolen. Hoe dat afliep dat ga ik niet verklappen want dan is de lol voor diegenen die deze film nog willen gaan zien er af.

3.5*

Komisch collectief.

Na maar liefst 8 pogingen sinds 1989 maakte Terry Gilliam eindelijk zijn inmiddels beruchte film over Don Quixote af. Het mocht even duren dus. Zonder Robert Duvall, Johnny Depp en John Hurt en helaas zonder Michael Palin, die andere ex-Python. De bewierookte regisseur van Monty Python and the Holy Grail en Monty Python's The Meaning of Life begon al met zijn plannen enkele jaren nadat de groep de allerlaatste film had afgeleverd. Een link naar het meest grappige Engelse collectief is daarom snel gelegd.

Zo gaat dat wel vaker bij de films van Gilliam, die eveneens verantwoordelijk is voor klassiekers als Brazil, 12 Monkeys en Fear and Loathing in Las Vegas. Maar ook hier loopt die vergelijking met zijn oudere Python-werk spaak, ondanks de aanwezigheid van ridders, humor en surrealisme. De clou ontbreekt hier eveneens, of ligt er misschien wel erg dik bovenop. Het is in ieder geval duidelijk dat de regisseur niet gecharmeerd is van Trump, het hedendaagse egoïsme en de vreemdelingenhaat et cetera.

Maar wat zo ontzettend jammer is, is dat de film eigenlijk nergens risico's neemt. Het blijft allemaal ontzettend braaf. Ondanks dat er soms geen touw aan vast te knopen is. Er valt amper iets te lachen en tegen het einde lijkt de regisseur zelfs allerlei steekjes te laten vallen, hetgeen een rommelig geheel oplevert. Waar vlees nog vis in de jaren zeventig en tachtig nog wel wist te werken, mits die andere komische crew ook aanwezig was, is het hier vooral de geest ontwaren van iets wat had kúnnen zijn.

**½

Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.

Zeker niet perfect en eigen een dik half uur te lang, maar er valt genoeg te genieten. Zeker in het toch ietwat chaotische einde weet de film uiteindelijk wel te ontroeren. Al blijft Lost in La Mancha uiteraard altijd verlangen naar de film die Gilliam op de toppen van zijn kunnen had kunnen maken.

Geen hoogvlieger van Gilliam. Merkwaardig omdat hij zo lang geprobeerd heeft om dit toch gemaakt te krijgen en dan is het eigenlijk maar middelmatig voor zijn doen. Misschien net het gevolg van te lang ermee bezig te zijn geweest? Misschien is de ziel geleidelijk aan uit het idee gegaan. Adam Driver en Jonathan Pryce doen het nochtans niet slecht.

Zoals hierboven al eens gesuggereerd gaat het misschien eigenlijk over Gilliam zelf, hoe hij zelf geworsteld heeft met verfilmen en het zelf veranderen in Don Quichote. En misschien is hij dan wel The Man who killed Don Quichote door zijn krampachtige pogingen Don Quichote te 'vangen' in het keurslijf van een speelfilm... Zou een interessant gegeven kunnen zijn, maar of het klopt...?

Dit is totaal mijn ding niet. Ondanks de cast vind ik deze film ronduit slecht.

De humor hierin ontgaat mij volledig.

Voor mij puur tijdverlies.

30 Years of Disasters Held Up Terry Gilliam's The Man Who Killed Don Quixote - YouTube

Tragisch.

Niet zozeer het feit dat Gilliam zo lang nodig heeft gehad om de film uiteindelijk finaal af te krijgen, wel de buzzloze release van The Man Who Killed Don Quixote, kwam er deze week pas achter dat hij zowaar ook te bekijken was. Da's in deze tijd toch een hele prestatie, een film met zo'n geschiedenis zo mager lanceren.

Of de film zelf het waard was? Twijfelachtig. Vond de aanloop echt véél te lang. Het duurde pas tot ze bij de eindlocatie (het kasteel) aankwamen alvorens ik het een beetje interessant begon te vinden. Daarvoor is het veel te minnetjes. Deels omdat Driver iets té gretig de rol van irritante Amerikaan speelt, deels omdat het fantasierijke van Gilliam niet zo geweldig goed naar voren komt. Het is allemaal wat makjes.

Wanneer er om het einde dan een versnelling hoger geschakeld wordt is het beter te verteren, maar dan zit er toch al goed 90 minuten film op en heeft Gilliam even nodig om het vertrouwen terug te winnen. Uteindelijk heb je dan 20 leuke minuutjes, toch wat te weinig voor een film die vlot over de twee uur gaat.

Het blijft een regisseur die wel intrigeert, maar toch zelden echt een goeie film weet te maken. Dit is ook maar half geslaagd. Je mag toch meer verwachten van een film waar 30 jaar aan gewerkt is.

2.5*

Niet echt wat nee.
De eerste helft van de film is prima te doen. Beetje vreemd/mysterieus sfeertje en houdt je aandacht vast, Absurd komisch soms. Het eerste stuk van de reis was ook nog wel aardig. Het leukste was wel de oude man die denkt dat hij Don Quixote is. Na een tijdje was ik hier wel klaar mee en begon het te vervelen. Ik wist ook niet waar het verhaal nu heen wou gaan. En vervolgens het einde in het kasteel vond ik al helemaal niks. Een paar vreemde scènes en alleemaal vreemde kostuums. Rare climax ook.
Nee dit vond ik niks.
2*

Een typische Terry Gilliam film waarbij realiteit en droom door elkaar lopen. Het verhaal van de vertraging bij het maken van de film zijn misschien wel boeiender dan de film zelf. Ik was niet helemaal vertrouwd met het verhaal achter Don Quixote, buiten het beeld van de ridder met z'n schildknaap vechtend tegen de windmolens. Het script maakt een soort inception verhaal van Don Quixote in een Don Quixote verhaal of toch weer niet (of toch weer wel...). Ondanks alle problemen is het verhaal niet slecht en kon Gilliam rekenen op een hoop bekende acteurs. Maar het geheel werkt niet en de film lijkt wel een rommeltje. Om hier zoveel jaren aan te werken, had het toch wat meer finesse mogen krijgen. Langs de andere kant is het ondanks alle problemen beter geworden dan je zou denken.

Zestien jaar na de eerste poging Gilliam's droomproject van de grond te krijgen, zo mooi vastgelegd in de documentaire Lost In La Mancha, is hier nu eindelijk het resultaat van al die moeite. En het is een flinke tegenvaller. Gilliam is al heel wat jaren over zijn hoogtepunt heen, dat blijkt helaas ook hier. Met de cast is niets mis, Adam Driver is uitstekend in de hoofdrol en de rest is ook prima, maar het flauwe script zwalkt alle kanten uit en de rommelige film weet slechts sporadisch de juiste toon te treffen. Het sfeervolle camerawerk en de mooie production design ten spijt- dit had beter een mythisch onverfilmd script kunnen blijven.

Gilliam verzwakt.

Zat ooit tijdens de jaren '80 perfect op z'n stoeltje binnen de regiewereld, ondertussen is hij nog steeds fantasierijk en creatief maar komen zijn projecten niet meer echt op die lekkere toonzettingen terecht. The Man Who Killed Don Quixote voelt eigenlijk aan als regisseur die zichzelf eventjes kwijt is.

Wel moet ik zeggen dat het desondanks geen slechte film is geworden, maar het is wel een film waarvan ik veel meer had verwacht. Zeker gezien de tijd die het Gilliam heeft gekost om de film te maken. Denk dat hij sommige dromen maar gewoon kan opgeven, want ik zag deze film een stuk beter werken als hij het 30 jaar geleden had gemaakt.

Acteerwerk is redelijk, zeker de locatiekeuze slaat verder aan, verder zit vooral het komische aspect van de film het eindresultaat in de weg. De focus op flauwe grapjes is behoorlijk aanwezig, maar voor de film zelf is het weinig voordelig. Het zorgt namelijk nergens echt voor de luchtige toon, en aangezien de wat grotere sequenties met intentie tot humor nogal lang doorgaan is de film al snel relatief vermoeiend te noemen.

Ik kan het waarderen in termen van schaal en rollen, verder duurt het vooral enorm lang zonder dat het ergens echt een hoogtepunt bereikt. Gilliam brengt in principe niets over. Geen warmte, geen sympathie en al helemaal geen komedie. De film ziet er goed uit als je hem ziet, maar laat je vervolgens met zo'n koud gevoel achter dat je niet veel anders kan dan je een beetje bedrogen voelen.