Pink (2016)

Een 8,4 op IMDB met bijna 18k stemmen belooft eigenlijk best veel goeds!

In 2016 was ik in Sri Lanka waar ik een cricketfilm in de bioscoop zag toen de trailer voorbij kwam. Ik had deze toen erg graag in de bioscoop willen zien in Colombo maar de bioscoop en haar personeel weigerden elke vorm van medewerking. Gelukkig kwam ik 'm tegen op Netflix - door de speelduur een tijdje afgehouden, maar gelukkig toch maar gaan kijken en geen moment spijt van gehad.

In documentaires hou ik niet van pamfletten of preken - Michael Moore, vreselijk - in fictie kan ik het beter hebben. Doordat ik wist dat het een pamflet zou worden tegen de dubbele moraal rond de verkrachtingscultuur kon ik het einde van de film ook al vrij makkelijk raden. Helemaal geen probleem: ik vond de film 136 minuten lang fascinerend genoeg om te blijven kijken.

Hoogtepunten voor mij: de prachtige score van Shantanu Moitra die als een soort soundscape wél constant op de achtergrond aanwezig is maar geen moment overheerst; de klootzak van de film die prachtig wordt neergezet door Angad Bedi (die ogen, mijn god wat kan die man eng kijken!) en de twee advocaten, zowel de in India blijkbaar heel erg bekende Amitabh Bachan (229 credits volgens imdb, doe het hem maar na :O ), en dat mannetje van de tegenpartij doet het natuurlijk ook fantastisch, hoewel ik hem wellicht een wat minder eendimensionaal personage had gegund.

Pamflet tegen de Indiase cultuur van de omgang met vrouwen, maar nadat ik de afgelopen weken voor werk wat interviews heb zitten uitwerken met slachtoffers van seksueel misbruik weet ik: dit soort shit gebeurt óók nog steeds in Nederland, in Nederlandse blanke gezinnen.

'Zeg nee, nee is nee.'

4,5*

Bollywoodfilm met aardig verhaal, maar waar je eigenlijk van tevoren al weet hoe het afloopt. Kijkt lekker wel weg, maar heel bijzonder is het allemaal niet.

"No means 'NO'!"

Nadat een aantal notoire verkrachtingszaken in India tot massale protesten leidde en wereldnieuws werd, is in dat land mondjesmaat wetgeving tot stand gekomen om vrouwen beter te beschermen en daders strenger te straffen. In die context past deze film, die mij niet alleen bestemd lijkt voor binnenlands gebruik in India, maar ook ver daarbuiten.

Los daarvan is het een boeiende film over corruptie en over vooroordelen inzake vermeend aanstootgevend gedrag van vrouwen in het openbaar. Vooral het tweede deel, waarin mannelijk chauvinisme beetje bij beetje wordt afgepeld en blootgelegd sprak mij enorm aan. Dat is met name te danken aan de kundige regie van Chowdhury en aan de overtuigende acteerprestaties, die van Taapsee Pannu en van good old Amitabh Bachchan in het bijzonder. Een indrukwekkende film.

Let op! Als de aftiteling begint is de film nog niet afgelopen.

"No means 'NO'!"

Ai... ik weet niet waarom ik er toch aan begin... ik ben geen fan van de bollywood-cinema, maar vanwege de hoge waardering ben ik toch maar gaan kijken. Ik snap dat dit onderwerp taboedoorbrekend is, het moet een risicovolle onderneming geweest zijn voor de makers en de cast. Maar als ik de film puur cinematisch moet waarderen dan houdt het niet over. Het acteerwerk is ondermaats, de soundtrack komt forcerend over, het camerawerk is saai, kan er niet veel meer van maken. *2,5

Ik hou niet van Indiase cinema en dit herinnert me er weer aan waarom : als je een film over verkrachting maakt mag je gerust wat taboes proberen te doorbreken. De film faalt daarin en blijft precies gehuld in die taboesfeer, manipuleert de kijker in een belachelijk opgevoerde rechtszaak dat totaal ongeloofwaardig overkomt (waarin de rechter zelfs duidelijk partij lijkt te kiezen voor de dames) en is doorspekt met onnodig sentiment. Dat het einde erg voorspelbaar is maakt het er ook niet beter op. Het is allemaal best door te komen maar veel indruk maakt het verder niet.