To the Bone (2017)

En toch bestaat dit echt.... ja, ook in NL. Met de algehele theorie van te weinig moederliefde in begin stadium van het leven...

Voor de geïnteresseerde: een jaar of 3/4 geleden was er een énorm aangrijpende docu van NLse bodem hierover.

Een meisje met anorexia maakte een reportage van haar leven, en nee, ze heeft het niet gehaald.

Edit gevonden en is nog gewoon online:

BNNVARA - Terugkijker | Emma wil leven - home.bnnvara.nl

Dit is by far de meest rauwe docu die ik heb gezien van NLse bodem! Let op: niet voor tere zieltjes!

De theorie erachter begrijp ik wel, maar ik vind het een wat vreemde methode.

Als het iemand helpt moeten ze het vooral doen natuurlijk, maar op mij komt het wat vreemd over. Sommige gemiste dingen uit je jeugd kan je nou eenmaal niet inhalen. Je krijgt die eerste jaren nooit meer terug, ook niet als je het naspeelt of nabootst.

Wat vinden jullie dan van die methode?

Die heb ik gezien, het was behoorlijk heftig inderdaad.

Interessante film over een onderwerp waar ik te weinig van af wist en waarmee ik iets meer inzicht door heb gekregen. Alleen het laatste half uur ben ik afgehaakt: ik geloof graag dat het in werkelijkheid ook zo gaat maar iets meer karakter-ontwikkeling was voor mij welkom geweest. En die bespottelijke - en hier al vaker genoemde - melkscene die volgens mij niet ironisch bedoeld was.

Goed gespeeld - over Keanu Reeves heb ik nooit wat te klagen gehad - door een fijne cast. Soundtrack, toonzetting, allemaal in orde. Bij vlagen ontroerend.

3,5*

Goede film ken een gedeelte ervan. Goede muziek acteerwerk was goed.

Ik voel me een beetje een ongevoelige hork nu. Anorexia is natuurlijk heel naar, maar ondanks een goed bedoeld onderwerp vond ik To The Bone stierlijk vervelend. Deels ligt dat aan mezelf, denk ik - ik kan me echt simpelweg heel weinig voorstellen bij hoe iemand tot anorexia (of boulimia) komt, en na het kijken van To The Bone heb ik daar nog net zo weinig voorstelling bij. Ja, Ellen heeft anorexia, en ook de andere mensen in haar behandeltehuis hebben soortgelijke problemen, maar noch in het geval van Ellen noch bij de andere voorbeelden begrijp ik nu beter hoe men hiertoe komt. Ik merkte ook weinig van karakterontwikkeling gedurende de film. To The Bone voelt verder aan als zo'n 'inspirerend' waargebeurd sociaal drama die Net5 en dat soort zenders nog wel eens uit willen zenden, en daar maak je mij ook niet heel blij mee. Ik had toch graag wat meer inzicht gekregen over wat iemand hiertoe drijft, maar dat is To The Bone helaas niet gelukt.

Ik weet niet wat ik van de methode zelf moet vinden, maar ik weet wel dat als je wanhopig bent je vanalles wil proberen (ook als het wat raar lijkt). Dat is wat ze in deze film uitbeelden, de wanhoop en de hoop dat het helpt.

Behoorlijk brave verfilming van een periode uit het leven van een anorexiapatiënte. De toch vooral luchtige toon van de film werkte wat mij betreft op sommige momenten wel erg goed en op andere momenten zat het de diepgang nogal in de weg. Want een echt rauwe inkijk in de beweegredenen, motieven en gevoelens van de hoofdpersoon heb ik in mijn idee niet echt gekregen, daar bleef het toch allemaal wat te oppervlakkig voor.

Meh. De film probeert duidelijk anorexia onder de aandacht te brengen, of althans een impressie te geven hoe het leven van een anorexiapatiente en haar familie is. Het interesseert me eigenlijk niet zo heel erg. Ik ben ook niet geheel overtuigd. Hoe mager Collins ook mag zijn, ze ziet er nou niet bepaald uit als een echte anorexiapatient. En verder kan ik ook maar weinig met haar personage. Het zoveelste karakter met problemen en een onwil om die aan te pakken totdat er zich een catharsis aandient. De enige die nog voor wat humor zorgt is het karakter van Sharp, en zelfs dat karakter irriteert me tegelijkertijd. 1*.

Vond het maar een vrij matige film, vrij saai en ie liet me nogal koud, had zeker niet de impact zoals een serie als '13 reasons why'.