Keoma (1976)

Je geeft aan dat het een upgrade was op wat je had. Vandaar mijn vraag welke je (hiervoor) had. Ik vraag mij af of het een upgrade is tov de blu ray die ik heb.

Ok, misverstand.

Ik had de Amerikaanse blu ray van Mill Creek waarop ook The Grand Duel met Van Cleef staat.

Maar voor de duidelijkheid: De uitgave van Arrow, die specifiek op de Amerikaanse markt is gericht en niet op de Europese, is wel regio A/B/C?

Leuke spaghetti western met een prima verhaal. Stilistisch geschoten en met zorg gemaakt. Alleen het gezang werkt ontzettend op de zenuwen en past niet echt bij deze film.

Franco Nero blijft toch wel erg overtuigend. Fijne acteur.

3.0*

Briljante western

Herzien. Ditmaal de Arrow versie en dat blijkt de upgrade (tov de Western Colletjes blu ray) meer dan waard te zijn. De film ziet er werkelijk schitterend uit! De fantastische art direction en prachtige fotografie komen volledig tot hun recht op deze nieuwe editie. Het was alsof ik een andere film keek.

Verder is het een vlotte en actierijke film, die geen seconde verveelt. Een soort Shakespeariaans drama in de modder van het Wilde Westen. Film heeft zich ook duidelijk laten inspireren door McCabe en Mrs Miller want de film wordt deels aan elkaar gezongen met prachtige Leonard Cohen achtige nummers.

Tot slot is het uiterlijk van Keoma ook nog benoemenswaardig. Nu is Nero altijd al een charismatische verschijning, maar als Keoma ziet hij er cooler uit dan ooit.

4,5

Ik dacht met een vervolg van Corbucci's Django te maken te hebben, maar dat bleek toch niet het geval. Veel maakte dit niet uit aangezien Keoma een prima ander verhaal is hoewel soortgelijk aan Django.

De checklist kan er bij en het afvinken kan beginnen. Een verlopen stadje, dames in nood, uitzichtloosheid, een stel meedogenloze schurken en een zwijgzame maar standvastige held. Dat levert al heel veel vinkjes op. Het wordt uiteraard in de spaghetti western stijl gebracht van dramatische muziek, een in en intrieste omgeving, neo noir/minimalistisch en uitermate gewelddadig uiteraard. Het enige dat Keoma ontbreekt is de kenmerkende nasynchronisatie, het moet ook gezegd dat het geen Corbucci is maar Castellari die de scepter zwaait en later zei dat Keoma zijn beste film was.

En het moet gezegd dat Keoma inderdaad sterk en overtuigend is. Nero uiteraard in zijn element net als de rest van de voor mij redelijk onbekende cast. Het geweld mag er zijn en uiteraard zijn een aantal knokpartijen fraai gebracht. Enige echte mispeer is de muziek met de titelsong die naar ik vermoed Keoma heet en volgens de info van ene Sybil & Guy moet zijn. Onnodig te zeggen vind ik het afschuwelijk gezongen, komt het te vaak voorbij en is een bron van irritatie. Maar dat is dan ook één van de weinige dingen die ik bedenken kan. Behalve dat is Keoma een meer dan vermakelijke en sfeervolle film in de stijl van Django en het spaghetti western genre.

Wat een ogen.