All the President's Men (1976)

vanavond te zien op televisie, 00:20uur op de 13th Street kanaal op digital televisie

Schedule | 13th Street Universal - 13thstreetuniversal.nl

Hele goede politieke thriller. Eindelijk eens een film zonder subplotjes, melodramatische scenes, of wat dan ook, gewoon rechttoe rechtaan een verhaal neerzetten. Ook een goed punt was dat de karakters niet werden uitgediept, deze film draait gewoon enkel om het schandaal.

Bijzonder sterke film in alle opzichten.

Helaas heb ik hem wel twee tot drie keer moeten bekijken

om alles helemaal te snappen, maar daar heb ik vaker last van.

Parallax view was door zijn uiteenlopende locaties een stuk avontuurlijker,

dit is een vrij zakelijke weergave v.d. gebeurtenissen, waarbij je

de details in de gaten moet houden.

Ook mooi weergegeven hoe Redford het gevoel krijgt bespied te worden...

Goed opgemerkt, rensie. Alles is heel behoorlijk sec.

Deze film heb ik ook gezien nu. Het verhaal moet je echt aanspreken vooral, maar vond het eerste uur wat traag op gang komen, maar daarna zat ik echt in de film en vond ik het best een boeiend verhaal. Deze heeft van de jaren 70 paranoia thrillers de meeste oscars gekregen, maar er zijn nog wel een paar van dezelfde kwaliteit. Klute, Three Days Of The Condor, A Parrallax View, Marathon Man en The Conversation. Ik heb van net genoemden alleen nog maar Marathon Man gezien, omdat Hoffman daar ook de hoofdrol in speelt. De rest heb ik nog niet gezien, maar hoort ook in hetzelfde rijtje van top jaren 70 paranoia thrillers thuis.

Ultieme praatfilm, moeder aller dossierthrillers en een historisch document. Dat zijn zo ongeveer de termen die in mijn beleving rond deze film zweven. Wat het laatste betreft valt de doelgerichtheid van het script op en in zekere zin het lef van de makers. Geen gekunstelde karakteropbouw en dat soort zaken, het staat volledig in het teken van het onderzoek, draait grotendeels op dialoog en is dapper genoeg om ook de droge kant van de journalistiek te tonen.

Zo worden er meer deuren dicht gesmeten dan geopend voor verdere aanwijzingen. Wat daarbij het meest in het oog springt, zijn de volkomen natuurlijke vertolkingen en dito wijze waarop het onderzoek voorbij komt. Zoals bijvoorbeeld de gesprekken, die met geroezemoes en getik op de achtergrond zelden vloeiend en daarmee naturel verlopen. Door die zuivere aanpak kan je verdwalen in de namen en rangen, maar erg problematisch wordt dat ook weer niet.

Iets in de zeventiger jaren spreekt mij sowieso wel aan, het shotje in de bibliotheek zal iedereen wel opvallen en de duistere scènes met Deep Throat zijn genieten. En zo ontstaat er, ondanks de bekende afloop, een uiterst intrigerende film. Het slotakkoord mag er ook zijn. Een schrijfmachine die de letters zo hard aanslaat, dat je het idee krijgt dat Watergate met een ratelende voorhamer in de annalen van Amerika wordt gebeukt. Het doet er toe. Net als deze film.

Ik houd van (waargebeurde) politieke, journalistieke thrillers. Ik had wel gehoord van het Watergate-schandaal en ik wist wat de gevolgen waren, maar wat het nu precies inhield heb ik nooit geweten. Super als geschiedenislesje en het onderwerp is altijd interessant, maar komt net niet in de buurt van JFK.

Zeer boeiend van begin tot eind , alleen had de einde wel met een spectaculaire vuurwerkshow mogen afgesloten hoor, was gewoon te simpel , maar ja toen waren de tijden anders aangezien de film uit 79 '' is .

Hij is uit '76, maar dat terzijde

Ontzettend knappe reconstructie van een krant met enorm oog voor detail, volledig geloofwaardig, plotgericht tot het extreme en inderdaad gaat het alleen om Watergate en subplotjes zijn eigenlijk niet aanwezig.

Een journalistieke thriller pur sang die daardoor ook niet helemaal slaagt voor mij. We weten immers als hoe het afloopt en die journalistieke werkwijze blijft niet twee uur lang even boeiend, althans niet voor mij. Dat houdt hem van de 4 sterren af.

Realistische en straight-to-the-point film. Degelijk, kwaliteitsbewust en oog voor detail. Dat maakt de prent echter niet voor iedereen even toegankelijk, net zoals The Pelican Brief, die ik eerder van Pakula zag. Maar voor wie van politieke intriges houdt kan All The Presidents Men geen enkele moeite zijn geweest. De setting op de redactie van de Post komt naturel over, evenals het gros van de cast. Cinematografisch erg verzorgd, maar ergens heb ik het gevoel dat Pakula wel heel erg ruim binnen de lijntjes blijft. Iets meer scherpte had deze prent wellicht wat meer dynamiek mee kunnen geven. Maar daar was Pakula duidelijk niet naar op zoek. Voor mij niet zozeer teleurstellend, want een ruime voldoende misstaat zeker niet, maar het had de film voor het grote publiek wellicht toegankelijker gemaakt.

Redford en Hoffman in topvorm. Zij dragen deze prent. Goede realistische film, hoewel ik geen idee heb hoe het in het echt is gegaan natuurlijk. De film heeft geen onnodige zijsporen en blijft daardoor overeind met het vertellen van het verhaal van de Watergate affaire.

Minpunt is wel dat het soms moeilijk te volgen was omdat er veel namen genoemd werden die verschillende relaties tot de zaak hadden.

Wat een film, wie hier van houdt-ik-die zit hiermee goed.

Een dijk van een verhaal en de lafhartigheid van de politici uit die tijd in de Verenigde Staten.

Je ziet het bv. aan Nixon die zijn twee belangrijkste adviseurs H.R. Haldeman en John Ehrlichman op 30 april 1973 vraagt op te stappen om zo door de opoffering van deze twee mannen aan vervolging probeerde te ontkomen. Als men maar zondebokken heeft dacht hij waarschijnlijk.

Toch moest ook hij op 9 augustus 1974 het veld ruimen als president van de Verenigde Staten van Amerika!

Pas in 2003-dus 21 jaar later werd bekend dat deze president zelf telefonisch opdracht had gegeven voor het afluisteren van zijn democratische tegenstanders.

Pure smeerlapperij om het maar recht voor zijn raap te noemen en deze film geeft een mooi en vrij realistische kijk op die geschiedenis!

Vakkunig geregiseerde politieke thriller over het beruchte Watergate schandaal. Uitstekende rollen van Redford en Hoffman. Mooi historisch document. Zeker het kijken waard.

Uitstekende film over het Watergate schandaal, waar ik voorafgaand aan het kijken van deze film maar weinig vanaf wist. Een boeiend historisch portret met sterk acteerwerk van Redford en Hoffman. De focus blijft ook liggen op het Watergate schandaal zelf, zonder (onnodige) subplotjes, een goede keuze.

Vond het een beetje teleurstellend, deze vlakke film die pretendeert het journalistenleven tot in detail weer te geven maar ondertussen toch behoorlijk veel clichés bevat. Dit soort registerende films (Serpico, The day of the jackal, om er nog twee te noemen) is sowieso niet aan mij besteed. Vakkundig is het wel maar daarmee houdt het ook ongeveer op.

Misschien is dat ook wel de reden dat ik hem zo vaak kijk.

Welke clichés? Vergeet niet, de film is gebaseerd op echte gebeurtenissen. Ik bedoel, misschien zijn de clichés die je storen wel echt gebeurd.

Uitstekende film met een zeer goede Redford. Niet dat Hoffmans bijdrage tot de marge kan worden gebracht, maar het is duidelijk wie de show steelt. Als ik er zo even Hoffmans cv op na sla, is dit ook niet verwonderlijk in een tijd waar de Marathon Mans en de Papillons over de toonbank rolden. Die gozer die voor Nixons sabotagecampagne had gewerkt, mag ook een zeer memorabele passant genoemd worden. Verder worden de pluimen toebedeeld aan Deep Throat en enkele niet te versmaden vrouwen.

Toch moet deze film het hebben van enkele geniale momenten en is het dus niet altijd onophoudelijke aaneenschakeling van virtuositeit. De briljante momenten laten zich als volgt opsommen: de paranoïde momenten van Redford, de ouverture en het slot met de ratelende typemachine, de beraadslaging van de redacteuren en andere waar ik zo 2, 3, 4 niet op kan komen.

Tot besluit de volgende kanttekening: deze film heeft overduidelijk de potentie om na een tweede of derde kijkbeurt hoger uit te vallen. Misschien dat ik bovenstaande frases dan overboord gooi. We gaan het weldra meemaken.

Hoe het journalisten-leven wordt weergegeven, vol avontuur en spannend speurwerk. Een enorm romantisch beeld.

Dat het een "devastating detective story" is staat op de filmposter. Vandaar dat de ingetogen, sobere documentaire stijl een goeie zet was. Het brengt alles in balans. Natuurlijk kan je één van de meest legendarische journalistenverhalen uit onze geschiedenis niet vergelijken met het dagelijkse bestaan van de gewone, lokale dagkrantjournalist. Dan had de film niet over het Watergateschandaal mogen gaan.

Gisteravond op Netflix gekeken, leek me grappig op de dag van de eerste voorverkiezing voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen

Een behoorlijke film over het Watergate schandaal, waarbij de echte spanning wat mij betreft een beetje ontbrak. Ook was het een wirwar van namen die voorbij schoot, ook van mensen wiens stem je niet eens te horen krijgt (er wordt veel getelefoneerd in deze film).

Viel me ietwat tegen, wel heerlijk om de sfeer van de jaren zeventig weer te proeven en om een jonge Redford en Hoffman in actie te zien.

3,5*

Geweldige film over twee journalisten die onderzoek doen naar een inbraak in het hoofdkwartier van de Democraten. Gebaseerd op de Watergate-affaire is dit een realistisch neergezette en boeiende politieke thriller. Maar daarnaast is dit ook een interessante film over hoe journalisten te werk gaan. Zonder enige opsmuk wordt het verhaal langzaam steeds spannender. Dustin Hoffman en Robert Redford vullen elkaar perfect aan.

Een van de beste films ooit.

Aaaah, de Seventies! Met in de kielzog het genre dat nooit meer echt zou worden geëvenaard in latere jaren: de paranoia thriller. Denk aan The Conversation, The Parallax View, Three Days Of The Condor. Inderdaad knap scenario (Goldman) hoe je uit voor velen misschien niet bijster interessant journalistiek speurwerk de narratieve krenten haalt. Tuurlijk sprake van knap acteerwerk. Iedereen had er zichtbaar zin an. Naar het eind toe, werd het via de telex een soort versnelde trein. Let op het camerawerk (en vooral de belichting) van Master Of Darkness, Gordon Willis. Die ook voor The Godfather en andere thrillers voor veel schaduwspel en onderbelichting zorgde, dat het zijn trademark werd. Veelzeggend dat toen zoveel verontwaardiging kon ontstaan over inbraak bij de politieke tegenstander.... terwijl nu natuurlijk veel kwalijker zaken gebeuren. Maar wat beter verborgen kan worden, omdat de overheid veel meer grip heeft op afluisteren, dat niet meer fysiek hoeft te gebeuren (lees: plaatsen van microfoons e.d.). Plus dat nu de media niet meer die macht hebben die ze hadden in de 70's.

Zoals wel vaker gezegd –maar het herhalen waard– is dit een film uit de krantekoppen geplukt maar zó knap sensatieloos en feitelijk gebracht dat het bijna een documentaire lijkt, zonder bijlijntjes, romantische subplots of cliché's (géén gescheiden journalist met drankprobleem zoals bijna elke moderne NYPD detective). Technisch subliem, met alle bijrolacteurs uitstekend en de twee hoofdrolspelers in de vorm van hun leven, effectief zonder enige vorm van showing off – ik heb Redford vroeger nogal eens onderschat, maar sinds ik Three days of the condor heb herzien zal ik die fout niet gauw meer maken. Voornaamste minpunt van deze film wat mij betreft is de manier waarop je gedurende de laatste minuut (de telex) opeens leest hoe de plot afgewikkeld wordt en de belangrijkste witte-boord-criminelen voor het gerecht zijn gedaagd en veroordeeld, hetgeen misschien wel realistisch is omdat daarbij het werk van "Woodstein" al voorbij was, maar persoonlijk blijf ik een beetje met een onbevredigd gevoel achter, vergelijkbaar met een film waarbij de schurk in het laatste bedrijf off-screen wordt geëxecuteerd omdat het geld op was voor een mooie massascène met beul en publiek. Maar dat is slechts een klein smetje wat mij betreft.

Droog.

Al vond ik dat niet eens zo het probleem. Ik treed eRCee wel bij dat het allemaal wat avontuurlijker en spannender gemaakt is dat allicht in realiteit geweest was, toch valt het op dat deze film zich nauw aan z'n onderwerp houdt. Daardoor blijft de spanning redelijk continue.

Probleem was dat de zaak zich wel érg traag voortbewoog. Sign of the times uiteraard, want als je vroeger wou weten welke boeken een schrijver op z'n naam had dan moest je bellen naar een bibliotheek, maar het vertraagt een hoop van het speurwerk aanzienlijk. Vond het daarom toch geregeld saai worden.

Hoffman en Redford zijn een redelijk duo, al vind ik Redford nog steeds geen beste acteur. Visueel verder erg karig en wanneer er toch eens wat gepoogd werd vaak erg slordig uitgevoerd (dat top shot in de bibliotheek wiebelt als een gek en heeft twee erg lelijke fades nodig om tot boven te geraken - doe het dan gewoon niet).

Weet de aandacht nét vast te houden, gelukkig dat het einde niet nog de hele zaak zélf er door moest halen, want dan was ik denk ik definitief afgehaakt. Dit twee uur was méér dan voldoende voor dit ijsschotsenverhaal.

2.0*

Erg sterke film, vind ik. Ik vond het acteerwerk ontzettend sterk. Heel naturel, met als hoogtepunt het stuk waarin Woodward (Redford) met zijn hand aan de hoorn naar achteren roept: "Hey, do any of you guys speak English? Or... Do any of you guys speak Spanish?". In deze scène verspreekt Redford zich, maar dat draagt zeker bij aan het realisme.

Ik ben blij dat deze film niet gericht is op spektakel. Het is gewoon een onderzoek, en vrij realistisch in beeld gebracht, naar ik vermoed. Het is een realistisch inkijkje in de journalistieke wereld. Daar moet je uiteraard dan wel geïnteresseerd in zijn. Anders heb je wel twee zware uren voor de boeg.

Gelukkig vond ik het interessant.

Goed acteerwerk, interessant verhaal, dito muziek en zo'n heerlijk jaren zeventigsausje.

4,0

Dit is en blijft na zovele jaren een prachtige film.

Twee topacteurs (destijds ook al) in de hoofdrollen.

Een waar gebeurt verbijsterend verhaal, dat leidde tot het aftreden van de president.

Het was niet de eerste maal dat ik deze film zag, maar telkens weer weet de prent me te boeien.

Aanrader, hoewel iedereen waarschijnlijk de geschiedenis nu wel kent.

Gebaseerd op het Watergate-schandaal uit 1972, dat uiteindelijk zou leiden tot de val van president Nixon. In zijn genre vind ik dit beslist een klassieker. Sterke bijrol van Hal Holbrook in zijn optreden als informant c.q. 'hoestende man in parkeergarage'. Het thema van de film is in veel opzichten te vergelijken met Three Days of the Condor uit dezelfde periode (1975/1976).

DEEP THROAT: You're missing the overall! They were frightened of Muskie, and look who got destroyed. They wanted to run against McGovern - look who they're running against! They bugged, they followed people - false press leaks, fake letters. They cancelled Democratic campaign rallies, they investigated Democratic private lives, they planted spies, stole documents, and on and on. Now don't tell me you think this is all the work of "little" Don Segretti...

Ben Bradlee: Goddammit, when is somebody going to go on the record in this story? You guys are about to write a story that says the former Attorney General, the highest-ranking law enforcement officer in this country, is a crook! Just be sure you're right.

17 juni 1972, vijf inbrekers (beter bekend als de “loodgieters”) worden betrapt tijdens het inbreken in het hoofdkantoor van de Democratische Partij in het Watergate-gebouw. Deze inbrekers waren niet zozeer bezig met het stelen van zaken maar met het plaatsen van afluisterapparatuur. De gebeurtenis op 17 juni was het begin van een lange reeks gebeurtenissen en openbaringen die uiteindelijk zou leiden tot het gedwongen aftreden van president Richard Nixon op 9 augustus 1974.

‘Watergate’ is de verzamelnaam voor een reeks van illegale door het Witte Huis geïnitiëerde en gestuurde operaties met als doel het afluisteren, zwart maken van politieke tegenstanders, het stoppen van het lekken uit het Witte Huis en het verkrijgen van informatie. Deze operaties werden door een eigen team van het Witte Huis met de toepasselijke naam de loodgieters uitgevoerd.

‘Watergate’ staat niet alleen voor een affaire waarin machtsmisbruik door centrale figuren binnen de regering centraal stond, de term staat ook voor een tijdperk waarin paranoia en wantrouwen de boventoon voerden. Dit klimaat wordt duidelijk weerspiegeld in films als The Conversation (1974), Marathon Man (1976), Three Days of the Condor (1975), The Parallax View (1974), en natuurlijk All The President’s Men (1976). Dergelijke films konden alleen maar in het klimaat dat door ‘Watergate’ was gecreëerd worden gemaakt.

Carl Bernstein en Bob Woodward, de twee jonge journalisten van de Washington Post die vanaf die beruchte 17de juni onderzoek deden naar de gebeurtenissen, en hebben bijgedragen aan de val van president Nixon besloten op aandringen van Robert Redford de focus van hun boek met de titel All the President’s Men niet te richten op de gebeurtenissen zelf maar op de wijze waarop ze het onderzoek uitvoerden. Redford was vooral geïnteresseerd in de wijze waarop het onderzoek werd uitgevoerd en de werkrelatie tussen beide mannen. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat hij de rechten van hun boek kocht en besloot een film met dezelfde titel te maken. Het gevolg is dat de film geheel wordt verteld vanuit het perspectief van beide journalisten en dat de moeilijke relatie tussen hen beide de film een extra dynamiek geeft.

All the President’s Men heeft als onderwerp een van de belangrijkste gebeurtenissen in de Amerikaanse geschiedenis, of om preciezer te zijn het journalistieke onderzoek naar die gebeurtenissen. Het is een van de weinige films die onderzoeksjournalistiek als thema hebben.

Laag voor laag pellen de Woodward en Bernstein de leugens af totdat er een gore kern van waarheid over blijft. ‘Watergate’ was een zeer complex schandaal en ook in de film is dit wel te merken. Zo worden namen en data vaak tussen neus en lippen door genoemd, waardoor het voor de kijker wel eens moeilijk wordt om alles goed te volgen. All the President’s Men is daarom ook een film die meerdere keren gekeken moet worden maar hierin zit dan ook de kracht van de film want men blijft steeds nieuwe details ontdekken.

Redford was van mening dat er een regisseur moest komen die onderzoeksjournalistiek en journalisten begreep en kwam tot de conclusie that Alan Pakula de beste keuze was. Pakula (Klute, The Parallax View) schoot de film op een wijze waarin duidelijk wordt hoe gigantisch de taak is die Woodward and Bernstein en hoe klein zij wel niet zijn door bijvoorbeeld de massieve gebouwen te contrasteren met de kleine bibliotheekkaartjes uit de prachtige overheadshot in de Library of Congress.

De hand van Gordon Willis (die ook de cinematografie van The Godfather, The Godfather: Part II en The Parallax View had gedaan), die ook wel de prins der duisternis wordt genoemd vanwege zijn donkere cinematografie, en op aanraden van Pakula aan het team werd toegevoegd, is duidelijk te zien in de scenès in de garage, scenès die alleen al vanwege hun sfeer en de knappe prestatie van Hal Holbrook veel toevoegen aan de film.

Een ander belangrijk element is de soundtrack van David Shire (The Conversation, The Taking of Pelham One Tw...) die pas laat in de film voor het eerst is te horen en heel subtiel aanwezig is en tegelijkertijd bepaalde scenès goed weet te ondersteunen, met name tijdens de scenès in de parkeergarages en die in de Library of Congress .

Al met al is All the President’s Men een zeer geslaagde film die niet alleen een belangrijk stuk Amerikaanse politieke geschiedenis blootlegt maar ons tevens leert hoe belangrijk een vrije onafhankelijke pers is voor een maatschappij.

Er is veel gezegd over het einde van All The President’s Men, maar in feite komt het hier op neer dat het verhaal van de Washington Post dan is verteld waarna het verder gaat met het juridisch onderzoek en de beroemde impeachment-procedure. Bovendien wist het publiek in 1976 toch al hoe de rest van het verhaal zou aflopen (ook al wist men niet de details van het eerste deel van het verhaal). Persoonlijk vind ik het een prachtig en uitstekend einde. Niettemin is het goed voor te stellen dat veel kijkers teleurgesteld waren omdat de film je zo meesleept in het onderzoek dat beide heren doen.

Wie zouden de film moeten gaan kijken? Ten eerste mensen die geïnteresseerd zijn in die periode van de Amerikaanse geschiedenis of Watergate maar ook mensen die geïnteresseerd zijn in een thriller waarin op een ‘bare-bones’-achtige wijze en zonder zijpaden in te slaan het verhaal wordt verteld en de geheimen worden onthuld.

Kortom deze film is een must voor de intelligente kijker.