Cría Cuervos (1976)

Heb net de film gezien en ben er ook heel enthousiast over. Ook zonder (enige) kennis over Franco's tijdperk is deze film interessant. Zelf ken ik die periode wel en na afloop zie ik de volgende overeenkomsten:


Ana vs haar tante kunnen gezien worden als synoniemen van de Spaanse bevolking vs de Franco dictatuur. Haar tante was autoritair en probeerde de plek van de moeder van de zusjes in te nemen. Deze moeder was juist heel aardig, heel goed, maar werd in haar vrijheid beperkt door haar man en Ana is er van overtuigd dat haar moeder daarom is overleden. Dat gebeurde ook met de socialistische regering die democratisch aan de macht was gekomen. Franco pleegde een coup op deze regering (wat de burgeroorlog tot gevolg had, en daaropvolgend de dictatuur van Franco).

Lijkt mij dus een redelijk subtiele wijze om de politieke gebeurtenissen van die 40 jaar daarvoor te weer te geven zonder dat het direct een duidelijke aanklacht was. In 1976 was Franco dus net gestorven en werden er al gesprekken gevoerd over de transitie naar een democratie. Dit verliep heel spoedig (in 1978 kreeg Spanje een democratische grondwet), omdat ook veel kopstukken van de dictatuur voor hervormingen waren, dus zolang films niet opruiend waren konden ze na de dood van Franco ongeschonden door de censuur komen. Ook de meeste tegenstanders van Franco waren geen voorstander van openlijke forse aanklachten tegen Franco en de dictatuur omdat iedereen een einde wilde aan de spanningen. Deze consensus heeft uiteindelijk ook geleid tot één van de succesvolste transities ooit.

Een stukje uit het leven van elfjarige Ana, haar twee zusjes, moeder en oma, haar vader en de huishoudster. Zij blikt terug na haar beide ouders verloren te hebben.
Ana heeft veel meegemaakt en gezien in haar leventje, o.a. de ziekte, het lijden en sterven van haar moeder en later het sterven van haar vader. Ook zag zij de spanningen in de relatie tussen de ouders en vaders buitenechtelijke escapades. Ze heeft ook niet echt een fijne band met de tante die haar verzorgt. Deze heeft een wisselende affectie t.o.v. Ana, dat brengt haar mede in de war. Ingrijpend allemaal en er ontstaat een steeds meer beklemmende sfeer als Ana zich bv steeds meer bezig gaat houden met het verschijnsel sterven.

Een heel interessante film over wat bepaalde uitspraken van mensen in de naaste omgeving en überhaupt (nare) ervaringen met kinderen in hun psyche doen.
Een prachtige, bijzondere en indringende film.

Goeie film waarin drie wees-zusjes worden opgevoed door hun tante en de huishoudster. De film richt zich vooral op de belevingswereld van het middelste zusje die gefascineerd is door de dood, en doet dit voornamelijk door herinneringen en fantasieën. Hierdoor krijgt de film een dromerige sfeer. Inhoudelijk wist de film me minder te boeien. Het acteerwerk van de kinderen is buitengewoon

Een meisje in een witte nachtjapon loopt de trap af. Ze is nauwelijks zichtbaar door het en gebrek aan licht. Door het spel van schaduwen en het wapperen van haar gewaad heeft ze iets spookachtigs. Dit is het eerste of tweede shot van de Cría Cuervos, de openingscredits met foto's niet meegeteld. Het vat meteen de sfeer van de hele film samen. En het is een zeldzaam moment waarin ik vanaf de eerste minuut compleet in de ban ben van een film. Nergens werd ik losgelaten. Dat ik keek naar een tv-opname op een dvd waar ik al meerdere films op heb opgenomen en daardoor de beeldkwaliteit ernstig achteruit gegaan was deed daar niets aan af. Cría Cuervos lijkt onmogelijk te verpesten.

Dit is een rijke film, dus waar kan ik beginnen met vertellen? Met het minst interessante feit: het is een politieke allegorie over het einde van de Franco-periode en de wonden die het achterlaat. Ik heb weinig behoefte om hierop in te gaan. Misschien is dit de reden waarom Carlos Saura aan dit project begonnen is, misschien kwam de allegorie pas later naar voren. Het doet er weinig toe, want Saura heeft in het proces een veel meer universele en minder eenduidige film gemaakt, vandaar dat zoveel mensen die weinig bekend zijn met de Spaanse geschiedenis deze film kunnen waarderen zonder de politieke context te herkennen.

Want boven alles is dit een film over omgaan met de dood en met herinneringen en hoe die twee met elkaar in verband staan. In principe wordt dit niet op een manier gedaan die ik nog niet eerder gezien heb. Heden en verleden gelijktijdig door elkaar heen laten lopen is meer gedaan. Dat geldt nog meer voor het terughalen van overledenen via dromen of hallucinaties. Niets nieuws onder de zon in principe, maar ik heb het nooit beter gedaan zien worden, misschien door de bijna achteloze manier waarop het gedaan wordt, zonder poespas. De eerste twee keer dat de moeder van Ana verscheen was het me niet meteen duidelijk dat het om een droombeeld ging. Ook de andere keren wanneer Ana in een herinnering of in een fantasie stapt gebeurt het zo achteloos dat je even jezelf opnieuw moet instellen. Er wordt geen gebruik gemaakt van speciale filmische trucs om deze overgangen weer te geven. Geen gekke camerastandpunten, montagetrucs of mysterieuze muziek. Het gebeurt gewoon. Dit komt op mij over als een geniale vondst. Het maakt de herinneringen en illusies natuurlijk, een onderdeel van het alledaagse leven van Ana en dat is het eigenlijk ook. Herinnering komen immers ook altijd gewoon naar boven.

Door deze aanpak creëert Saura een soort nieuwe realiteit, een nieuwe wereld die compleet die van Ana is, maar tegelijkertijd helemaal gevoed wordt door de realiteit waarin zij zich beweegt. Dat klinkt zwaarder en vergezochter dan het op film overkomt (het nadeel van veel beschrijvingen van een film is dat het minder mooi klinkt dan het is om te zien, zeker bij veel artfilms). Een van de beste kanten van Cría Cuervos is dat het allemaal heel natuurlijk overkomt. Het spel met realiteit en droom, met heden en verleden, maar ook al het andere. De acteerprestaties zijn allemaal compleet geloofwaardig en zelfs de strenge tante is menselijk en niet de dictator die dit soort personages altijd onvermijdelijk worden.

Het is een serieuze film over een droevig onderwerp, maar doordat het zo levendig gebracht wordt is het nooit deprimerend. Dit komt mede door scènes als die waarin de zusjes dansen op een aanstekelijk Spaans popliedje, maar ook doordat er schoonheid gevonden wordt in duistere scènes. Het beste moment voor mij uit de hele film is die waarin Ana in bed steeds haar ogen sluit en als ze die weer open doet ziet ze haar moeder steeds op dezelfde manier langs haar kamer lopen. Dit stelt haar gerust. Dan treed de moeder de kamer binnen en verteld Ana een verhaal. Plotseling wordt de illusie doorbroken en is de moeder weg, dood zoals ze in werkelijkheid is. De diepe band wordt eerst warm getoond en vervolgens simpel verstoord. Is wat het betekend om iemand te missen ooit beter in beeld gebracht dan hier?

Als bonus is het ook gewoon een mooi portret van een jong meisje dat niet weet hoe ze om moet gaan met dood en vragen van schuld. Dit is geen film waarin het meisje staat voor het onschuldige of voor de onbevangenheid van de jeugd (daarom vind ik de vergelijking met Spirit of the Beehive ook zo krom), hier gaat het om hoe moeilijk het is voor een kind om om te gaan met een harde realiteit en met de wereld van volwassenen. Ana Torrent is echt geweldig in deze film. Ze heeft een mysterieuze uitstraling, maar speelt zeer naturel. Wordt met gemak één van mijn favoriete acteerprestaties. Geraldine Chaplin is bijna even goed.

Carlos Saura kende ik tot nu toe alleen van naam, maar hij blijkt een meesterregisseur te zijn, in ieder geval bij deze film. Stilistisch is hij niet nadrukkelijk, maar vangt hij ieder moment toch heel precies. Dat de muziek grotendeels afwezig blijft (het popliedje en het pianospel van de moeder krijgen daardoor extra kracht) is bijvoorbeeld een goede keuze. Dat verstilde geeft het spookachtige iets gewoons, iets terloops. Het camerawerk is ook heel precies en weet het beeld vaak in verdelen in meerdere delen of verschillende lagen, wat past bij een verhaal met verschillende realiteiten.

Het resultaat is een film die mij erg aangreep. Ik kan geen andere film bedenken waarin de verwerking van de dood door een personage mij zo ontroerd heeft en ook de verwarring van een hoofdpersoon was zelden zo voelbaar. Het is de mix tussen mysterie en herkenbare werkelijkheid die uiteindelijk voor de poëzie zorgt. Geen verspilde minuut gezien. Ook zelden een film gezien met zoveel briljante scènes. De volle score is onvermijdelijk.
5*

Nee, dit doet het toch niet voor mij. Een verhaal verteld vanuit de belevingswereld van het kind (trouwens regelmatig verstoord door tamelijk overbodige 'terugblikken' van een nog steeds sippende volwassene) staat of valt voor een groot gedeelte toch met de 'geloofwaardigheid' van het kind als kind, en hier kon ik me eigenlijk geen moment aan de indruk onttrekken, dat ik naar zorgvuldig geïnstrueerde acteurtjes aan het kijken was, die braaf deden wat hen door volwassenen buiten beeld werd opgedragen. Het verkleedpartijtje en de dansscène spreken wat dat betreft boekdelen.

Een hufter van een vader en een aanbeden moeder als hulpeloos slachtoffer, de dood van de moeder, en een kind dat daar.. nou ja, niet zo gek veel mee kan. Het is niet alleen het verhaal op zichzelf dat deprimerend is, maar vooral de éénduidigheid ervan. Net zoals de fantasieën van het kind en haar blik op de capriolen van de volwassenen om haar heen ééndimensionaal blijven.

Eigenlijk krijgen we hier niet zozeer de belevingswereld van het kind voorgeschoteld, maar kijken we gewoon door de nuchtere ogen van een volwassene naar een wereld, waarin het kind een beetje verloren ronddobbert. De blik van de volwassene op het kind dus, en de volwassene kan dan ontroerd zijn (of ontroerd door zijn eigen ontroering) maar de twee ontmoeten elkaar nergens.

En was het leven in Franco's Spanje kwalitatief uitermate teleurstellend? Dat zal best. In die zin is deze film een prima allegorie.

Net als bij The Tree of Life van Malick vond ik juist dat de belevingswereld van de kinderen zo goed werd weergegeven, echt magistraal zelfs, en kon ik mij daar goed mee vereenzelvigen.

En dat er herinneringen worden getoond zonder oordeel, maar wel weergegeven met de pijnlijke situaties voor het kind, greep mij juist het meeste aan.

Dat het geheel uit het oogpunt van een volwassene verteld wordt, vond ik dus helemaal niet het geval.

De situaties werden juist getoond en vormgegeven zoals ze beleefd worden door een kind.

Het kind was voor mij uitermate geloofwaardig, door herkenning.

Ik begrijp dat dat de bedoeling is, maar het is voor mij juist die 'bedoeling' (van de maker, een volwassene) die zichtbaar blijft. Een speelfilm is altijd een constructie, maar als dat geconstrueerde zichtbaar blijft (tenzij dát weer de 'bedoeling' is, maar dat lijkt me hier niet het geval), kom ik er niet in, en kan ik mij niet 'vereenzelvigen' met de personages. De illusie van het kind dat zij greep heeft op dood en leven (met het gif, en met het verstoppertje spelen met haar zussen) is aardig bedacht, maar vooral inderdaad... bedacht.

Mijn beleving is natuurlijk ook subjectief. Dat het voor jou en anderen wél geloofwaardig is, daar kan ik best inkomen, maar ik heb niks met deze film. Het is me ook allemaal iets te slachtofferig, iets te humorloos.

Cría Cuervos is zo’n film waarbij het verhaal er eigenlijk helemaal niet toe lijkt te doen en waar je op een gegeven moment lijkt op te gaan in de beeldenpracht, die het allemaal te bieden heeft.

Het gaat vooral over de dood en de herinneringen, die daar uit voortvloeien en hoe jonge kinderen daar mee omgaan. Die kinderen spelen overigens erg goed. Vooral Ana Torrent is echt een schatje en speelt een ontwapende rol. Geweldig hoe zij al snel mij zich voor haar wist te winnen, maar ook de twee andere kinderen spelen erg sterk.

Dit is ook typisch zo’n film, waarbij het moeilijk is om iets over te vertellen, maar die je moet ondergaan en bekijken, waardoor je hopelijk net als ik de magnifieke aantrekkingskracht van het geheel weet te ervaren.

Op een gegeven moment komt er één of ander dansliedje voorbij en dat levert wel zo’n mooie magische scene op, dat het bijna niet te bevatten is. Dat nummer is trouwens helemaal fantastisch en komt gelukkig nog een paar keer terug. Cría Cuervos eindigt er ook mee en ik betrapte me erop dat ik gewoon zat mee te dansen met de aftiteling, fantastisch!!

Uiteindelijk is dit een zeer mooie filmervaring geworden. De film greep mij zowel aan, is ontroerend en daarnaast werd ik er ook nog eens vrolijk van. Een mooie mix dus. Dat de film politiek getint is, heb ik overigens nooit kunnen ontdekken en wist ik ook niet van tevoren. Het maakt de kracht er gelukkig niet minder om. Cría Cuervos boeit van begin tot einde, kent enorm sterk acteerwerk en is een unieke filmervaring, zoveel is zeker!

4,5*

Cría Cuervos
alternatieve titel: Cria Cuervos, Raise Raivens

Breng een graaf groot en hij pikt je ogen uit

Het Spaanse meesterwerk van Carlos Saura.

Cria Cuervos is geschoten in de zomer van 1975; de tijd dat dictator Franco op sterven lag. Saura zet het leven onder de Spaanse dictatuur neer in de vorm van een jeugd waar veel verdriet en angst voor het onbekende in voor komt. De symboliek en metaforen zitten verborgen...

De opening van de film heeft iets spookachtigs: 8-jarige Ana komt midden in de nacht naar beneden en loopt naar de slaapkamer van haar militaire vader. Vervolgens komt er een vrouw uit de kamer en vlucht in een snel tempo het huis uit. Haar vader ligt dood op bed. Wie hierdoor een horrorfilm met sfeer verwacht komt bedrogen uit aangezien de film daarna veranderd in een drama waarin Ana en haar twee zusjes moeten omgaan met de dood en verdriet.

Het slome tempo is niet voor iedereen verzadigend, maar ik vind 't geweldig werken. Damn... Die Ana Torrent is me toch een geweldige actrice! Ik werd werkelijk waar betoverd door haar verschijning. Die scènes dat ze met haar zusjes make-up zitten te doen en daarna een toneelstukje gaan doen waarin ze hun overleden ouders nadoen of wanneer Ana droomt over haar moeder en midden in de nacht huild om haar moeder . Prachtig!

Ana Torrent is geweldig in haar rol als Ana, die geweldig acteert als het meisje dat omgaat met verdriet en volwassen wordt, maar Geraldine Chaplin is ook ibdrukwekkend als de moeder van Ana en de volwassen Ana. Ook de cinematografie is indrukwekkend: er wordt met veel details gewerkt en dat liedje 'Porque te Vas' van Jeanette. Wat een geweldig lied!

Cria Cuervos is voor mij een meesterwerk! Een schitterende film.

*5,0

Dit krijg je gegarandeerd niet uit je kop na deze film.

YouTube - jeanette porque te vas

Nee inderdaad. Geweldig nummer ook.

Mijn waardering voor deze film geldt in het bijzonder het uitzonderlijke acteerwerk van de kleine Ana Torrent. Het is vooral haar overtuigende rol, die je gefascineerd doet kijken naar een jong meisje dat op een haast terloopse manier probeert af te rekenen met het trieste verleden vol onbegrepen verdriet en corruptie en tegelijkertijd te maken krijgt met nieuw gezag en dus nieuwe regels. Een mooie film, waarin verleden en heden door regisseur Saura op een toegankelijke manier met elkaar verweven zijn. Boeiend.

Knap om op je elfde al in twee meesterwerken geacteerd te hebben. En niet alleen acteren, maar die twee films als hoofdrolspeelster ook dragen. Cría Cuervos won een prijs in Cannes en werd o.a. genomineerd voor de Golden Globes.

Ik kwam op deze film uit via El Espíritu de la Colmena (1973), het andere meesterwerk, welke ik overigens beter dan deze vond. Beide films hebben veel gemeen, in beide zien we hoe een kind de wereld ziet en hoe die bepaalde zaken al dan niet verkeerd interpreteert. Beide spelen zich rond dezelfde tijd en plaats (Spanje) af, hebben prachtige beelden, een rustig tempo, zijn sfeervol en zitten vol goede muziekkeuzes. En Ana natuurlijk, die ook in beide gewoon Ana heet. Ook worden in beide films de beste scenes gevormd door kinderen die spelletjes spelen.

Deze twee van elkaar losstaande films volgen zich in zekere zin ook op. Cría Cuervos plukt als het ware de vruchten van een getraumatiseerd kind.

De rol van Chaplin (als de volwassen versie van Ana) is in deze film ook erg bijzonder en origineel. Zij is de vertelster van het verhaal, en zit voor de camera het verhaal te vertellen. Ik vraag me af of voor die tijd zulke scenes al in andere films te vinden waren. De film was voorbij voor ik er erg in had, het eindigt abrupt, net als de zomervakantie van Ana.

Een goede film.

Cria Cuervos is een vreemde film. De thema’s van een moeilijke jeugd en kinderen die omgaan met de dood doen een zwaarmoedige film vermoeden. In plaats daarvan is het vrij licht. Of eigenlijk denk ik dat hoe hij binnenkomt afhangt van je stemming. Misschien denk ik er anders over als ik hem een keer herzie wanneer ik wat gedeprimeerd ben, wat gelukkig zelden voorkomt.

Het dansen op dat aanstekelijke popnummer en het potje met gif op het begin en eind staan wel in mij geheugen gegrift. Verder zullen de acteerprestaties van met name de kleine hoofdrolspeelster me bijblijven (erg naturel en overtuigend) en de ongrijpbare sfeer. Wilde een wat uitgebreidere mening formuleren, maar dat lukt niet helemaal. Geen idee waarom. Ik zou nog een poging kunnen wagen om Franco in het verhaal te betrekken, maar dat is niet waar het om gaat w.m.b. in deze film (al speelt het wel mee). 4 dikke sterren, mooie cinema.

Porque te Vas. Nee, inderdaad. Dat nummer krijg je niet uit je hoofd. Ik ging er vannacht mee op bed en werd er vanochtend mee wakker. Bijzondere film deze 'Cría Cuervos'. Een intrigerend kijkje door de ogen van de kleine Ana. Prachtig gespeeld, wat een knappe prestatie. Mooi aan deze film vind ik dat regisseur Saura het kind zijn echt heel indringend overbrengt en ondanks dat de gebeurtenissen traumatiserend zijn geweest voor Ana, de film en haar leventje als klein meisje nog redelijk zorgeloos lijken te zijn. Daarom voelt 'Cría Cuervos' als geheel nog redelijk luchtig. Wat voor impact het kind zijn heeft op het latere leven, zien we echter wel terug als de oude Ana aan het woord is. Het is zo belangrijk om een goede jeugd te hebben. Maar die keuze heb je als kind niet. De dromerige sfeer versterkt de impact. Knappe film.

Sprookjesachtig en droomachtig verhaal, waarbij je in het geheugen dwaalt van Ana; een kind dat door haar jeugd geobsedeerd is geraakt door vragen van dood en leven. Opmerkingen en gedrag van volwassenen gaan daarbij een eigen leven leiden in haar gedachten, realiteit en fictie lopen door elkaar heen gedurende de film.
De actrice Ana Torrent zet een solide rol neer als de elfjarige Ana, middelste van drie kinderen. Haar droeve en expressieve ogen bepalen de sfeer, de zeldzame keren dat ze glimlacht vallen direct op en breken dan het moment. De rollen van haar twee zusters Irene (de oudste) en Maite (de jongste) worden ook goed vertolkt.
Haar overleden moeder had als pianiste een vrijer leven kunnen leiden, maar koos door faalangst voor een huiselijker leven. Haar later overleden vader was een vrijwilliger aan het Russische front voor het Spaanse leger. Hij voert de wens van zijn vrouw uit haar zus, de tante van de kinderen dus, als voogdes te benoemen. Die tante wordt nu ook weer niet echt streng neergezet, maar zit met het probleem dat ze een liefdevolle moeder moet vervangen.
De stemming, het ritme, van de film lijkt soms te worden doorbroken door bepaalde tussenbeelden. Daarin geeft een volwassen Ana commentaar op haar jeugd. Dat pakt niet helemaal goed uit. De politieke metafoor met het Spanje van 1976 en eerder is een extra. Ondanks die dubbele bodem, lijkt het toch alsof er iets meer verhaal in de film had kunnen zitten. Desondanks een ruime voldoende.


Cría cuervos y te sacarán los ojos.
Een Spaans gezegde. Dit wil zoveel zeggen als: “breng raven groot en ze pikken je de ogen uit”. Een omschrijving voor opvoeders, die geen geluk hebben met de opvoeding van hun kinderen. Vreemd genoeg lijkt dat beeld niet helemaal aan te sluiten bij de film zelf, het "potje met de inhoud" even daargelaten.

Die dans/verkleed scene is een stukje film magie. Eigenlijk geld dat wel voor de hele film. Heel erg mooi.

Ook een van de weinige scenes in de film waarin het meer zorgeloze bestaan van Ana goed overkomt, hoewel het nummer melancholisch is, hebben de zusjes wel plezier samen. Even weg zijn alle zorgen. Maar al snel gaat de bel van Oma en keert Ana weer terug naar haar zorgen en haar obsessie met het verleden en de dood.

Samen met de ogen dicht/ogen open scene een van de mooiste scenes in de film ondersteund door zo'n nummer die je never nooit niet uit je hoofd gaat krijgen en je voor altijd zult associëren met deze film. Misschien erg gespeeld, maar het gaat er uiteindelijk om wat de regisseur met deze scene wil vertellen.

Het verhaal van een meisje wat na de dood van haar moeder en haar vader een obsessie heeft met alles wat met de dood te maken heeft en zelf wat afglijd naar gedachten die een kind nooit zou mogen hebben is erg mooi verteld. Saura laat goed zien dat kinderen meer meekrijgen dan volwassenen denken doormiddel van flashbacks en flash forwards. Ook het niet helemaal kunnen omgaan met de dood van een persoon die je liefhebt is goed neer gezet. Dit is erg goed samengesmolten met onderliggende thema's van het Franco regime. Al hoef je daar niet meteen bekend mee te zijn om deze film te doorgronden en de schoonheid er van in te zien. Saura's film zou je ook gewoon kunnen zien als een soort van coming of age film en een greep uit het leven van een meisje die behoorlijk in de knoei met zichzelf zit. De emoties die er inzitten en de manier van vertellen laten je heel erg met Ana mee leven en je begrijpt haar in alles wat ze doormaakt. En ondanks dat het een best wel deprimerende film is, kijkt Cría Cuervos heerlijk weg. Mede dankzij dat heerlijke dromerig sfeertje.

Acteerwerk is erg goed. Vooral de jonge Ana Torrent weet erg te overtuigen in haar rol. De twee zusjes doen het ook erg goed. Soms misschien iets te knullig of te gemaakt in het acteerwerk, maar het komt wel erg oprecht en naturel over. Chaplin is vooral als moeder erg sterk. Erg mooi gespeeld. Ook Randall speelt erg goed als tante Paulina.

Technisch ook erg sterk. Ontzettend sterke regie. Camerawerk is niet heel erg uitbundig al krijgen we zeker een aantal mooie shots. Het is redelijk conventioneel, maar dat is juist weer het sterke aan de manier waarop dit geschoten is. Een mooi voorbeeld daarvan is de eerste scene. Ook de editing en gebruik van geluid is geweldig.

Cría Cuervos is een film die je moet beleven. Je kunt er moeilijk echt iets over vertellen aangezien het echt gevoels cinema. Alles komt op een fantastische manier samen in dit pareltje.

Hoewel de hele oorzaak van Ana's depressie (zo mag ik het wellicht wel noemen) mij niet zozeer boeide, was het wel mooi om eigenlijk zowat alles in een droom en flashback vorm door de ogen van Ana te beleven. Dit is trouwens de 2de film die ik van haar zie (na Secret of the Beehive) en waarin ze opnieuw onder haar eigen voornaam opereert. Deze film beviel me duidelijk een stuk beter, het is meer straightforward niet zo vaag als Beehive. De sterke scènes ja er zijn er teveel om op te noemen, maar goed ik noem er toch een paar. De verkleedpartij waarbij er wordt bewezen dat kinderen toch veel oppikken van hun ouders, de momenten waarbij Ana probeert te communiceren met haar grootmoeder tonen haar warmte en dan uiteraard de momenten waarin ze haar moeder terugziet waarbij droom en werkelijkheid samen komen. Straffe prestatie alweer en ja toch wel een sterke film. Stiekem had ik toch wel gehoopt dat Ana's plannetje om haar tante uit de weg te ruimen was gelukt. Dat einde doet me trouwens denken aan The Little Girl Who Lives Down the Lane, nog zo een straffe film. En ach ja dat liedje, Por que te vas (hoop dat ik dat juist schrijf) dat blijft wel hangen. het doet me zo denken aan de momenten dat een leuke tijd ten einde loopt en je dan probeert te troosten met een nummer dat je mooi vindt of dat je terug wil gaan naar mooie herinneringen die nooit meer terug zullen komen.

Mooie en ontroerende film die heel geloofwaardig de belevingswereld van een getraumatiseerd meisje laat zien aan de hand van herinneringen, meestal ernstig, soms luchtig. Realiteit en verleden/ dromen lopen soms in elkaar over, wat de film een magisch-realistisch tintje geeft. Knap geacteerd van de kinderen, maar ook van Chaplin en de actrice die haar zus speelt.

Een film die me minder raakte dan de meest recente meningen hierboven. Zeker geen slechte film, maar geweldig vond ik hem allerminst. Een verhaal dat wat voort sleepte en waar ik moeizaam in kwam. Vooral de kleine Ana Torrent viel op met een prima acteerprestatie als jonge meid.

Het plot werd verder interessant gemaakt door gebruik te maken van een vertelstem en te switchen tussen heden, verleden en toekomst. Er hangt wel een bepaald sfeertje over de film, maar voel me dus te weinig betrokken om er helemaal in ondergedompeld te zijn. Die verkleedscène viel inderdaad op in de film, was leuk en opgewekt, maar magisch of uitzonderlijk vond ik het nu ook weer niet.

Er is hier op deze 2 pagina's al danig gediscussieerd over de politieke insteek maar toch staat het vast dat deze film een allegorie is over het leven tijdens de Spaanse dictatuur (Franco regime). Er zijn al goede pogingen gedaan om dit argument te verklaren maar ik las op de site indebioscoop.com een kleine maar zeer heldere samenvatting door Cor Oliemeulen die ik wil delen :

'elk karakter is een metafoor voor de Spaanse situatie : lieve moeder wordt bedrogen door haar militaristische echtgenoot (burgers vs regime), intolerante tante collaboreert, zwijgzame oma verlangt naar de oude republiek, Anna en haar zusjes snakken naar vrijheid en liefde. '

Bewust en doordacht politiek pamflet dus. Alleen, hoe kan je dit te weten komen ? Ikzelf heb tijdens het kijken nooit die link gelegd, er is niet echt een aanknopingspunt. Enkel door de achtergrond te lezen, is deze visie duidelijk geworden.

Dan is de tweede vraag logisch : kan de film ook zonder die kennis overeind blijven ? Gedeeltelijk, vind ik. Centraal staat Anna en de obsessie van dood (de film begint er mee maar zal vreemd genoeg er niet mee eindigen) nl de dood van de vader, huisdier, en dan de niet dood van de grootmoeder en tante. Het is in een documentair, naturalisme gefilmd (die dansjes van de kinderen) en heeft een complexe narratief. Heden, flashbacks en droom door elkaar. Bv is in het begin wanneer Anna naar de ijskast gaat en plots is de moeder die opzichtig kucht en vraagt of het al laat is. Dus een droom omdat die dialoog later als een flashback zal opduiken en zo begrijpen we dan wat de uiteindelijke context van die dialoog was.

Ook de titel 'cria cuervos' heeft een diepere betekenis die niet zo gemakkelijk te lezen valt tijdens het bekijken. Het is nl een gezegde in Spanje dat letterlijk vertaald als 'breng raven groot en ze pikken je de ogen uit' wat zoveel wil zeggen als 'je oogst wat je zaait'.

een film die niet zonder zijn achtergrond kan, daar heb ik het moeilijk mee. Uiteindelijk is dit een aanklacht van Saura maar in hoeverre is dit de beleving van de film ? Dan blijft er enkel de eerste laag over en dat was voldoende maar niet echt beklijvend of groots.

Boeiende bijzondere film die filmisch gezien af en toe wat gedateerd aanvoelt en niet altijd evengoed werkt maar ook nergens verveelt en een dag later nog wat napruttelt in m'n gedachten. Vooral de jonge Ana Torrent is geweldig met haar blikken. Ze overdrijft nergens maar er zit zoveel diepte in. Creepy en boeiend en levendig tegelijk. Enkele scènes springen eruit (dat dansen! Die ken ik nog uit een Moviemeter Contest van enkele jaren terug) en de sfeer is ook prima de hele film.

Het stukje inzake Franco zie ik dan minder. Dat zou mede gaan om de verstikkendheid onder Franco en in de film onder die tante. Maar dat valt allemaal wel mee toch? Die tante doet haar best, krijgt wat moeilijke kinderen (niet zonder reden) maar dit is zeker niet Fanny och Alexander om maar eens een voorbeeld aan te halen. Dit is één voorbeeld maar ook verder wat betreft inhoud en thematiek werkt de film niet echt voor mij.

Wel vind ik de leefwereld van de jonge kinderen en Ana in het bijzonder sterk weergegeven alsmede de dagdromen. Visueel verder aardig met die kleurtint groen en met opvallend gebruik van zoom (dat gebeurt al 20 jaar nauwelijks meer en valt daardoor op maar voelt ook gelijk wat gedateerd aan) maar nooit echt heel bijzonder. 3,5*.