Amityville: The Awakening (2017)

Eigenlijk kijk je naar deze film omdat je liefhebber bent van het genre en de vorige versies ook hebt bekeken. Maar rationeel gezien gaat het nergens meer over. Matig acteerwerk, obligaat verhaaltje en draaien maar.... Maar toch, ik heb de zit toch weer uitgezeten en me best vermaakt. Jammer dat het aantal schrikmomenten is gereduceerd. Daarvoor zet je toch zo'n werkje op. Met moeite een vijfje.

Trage slappe film die ik met moeite afgekeken heb, die 85 minuten duurde erg lang.

Eerste Amityville-film.

Ik heb het origineel en de remake nooit gezien, staan wel op het lijstje maar tot nu toe nooit aan toegekomen. Alhoewel dit deel een later deel is in de reeks, kon ik met wat achtergrond info de film prima begrijpen en volgen.

Khalfoun is volgens mij best een groot horrorregisseur al heeft hij nooit een klassieker af kunnen leveren. Er staan nog wel een paar titels van hem die ik wil zien. Echter geeft dit filmpje me niet veel hoop op zijn toekomstige talenten helaas. Vond het maar een slappe hap.

Thorne heb ik nooit echt een bizar goed actrice gevonden. Eigenlijk mag ik haar gewoon niet zo, maar hier was ze wel ok uiteindelijk. Wel wat beperkt met het script, maar het werd nergens pijnlijk. Vond Monaghan overigens wel echt een stuk overtuigender.

Qua horror is er niet veel te bleven. Khalfoun heeft een slechte opbouw en totaal geen controle over zijn horror lijkt het wel. Soms wordt er een ton schrikmomenten op de kijker afgevuurd maar slechts enkele werken echt goed.

Hier en daar wel een beklemmend moment, maar de horrormomentenvzijn zo snel en volgen elkaar soms zo snel op dat het simpelweg chaotische wordt en dat neemt de ervaring weg. Jammer, want het had veel enger en creepier kunnen zijn.

85 minuten die ik nooit meer terug zal krijgen. Wat een saaie film zeg! De special effects voor de metamorfose van het lichaam van die broer waren nog wel redelijk goed, maar voor de rest vond ik deze film erg saai en nergens spannend. Zelfs Jennifer Jason Leigh, die nochtans schitterde in The Hateful Eight (2015), kon de boel niet redden. Maar de hoofdrol was eigenlijk weggelegd voor Bella Thorne, die het er als emo girl nog wel degelijk vanaf bracht. Het ontbreekt deze film vooral aan een goed verhaal en spanningsopbouw. Zelfs de schaarse schrikmomenten zijn zodanig terloops en plichtmatig, dat ze mij helemaal niets deden. Dit is duidelijk een geval van een poging tot horror, maar er absoluut niet in slagen.

Werkelijk...? Zodra je de comateuze James bij Ocean Avenue 112, Long Island in New York ziet aan komen, weet je hoe laat het is! Nee...het zal toch niet....? Jawel echt wel! Tja uiteraard is er ook een moeilijke tiener die te weinige aandacht van haar moeder krijgt Zucht...uiteraard wat beproefd familiedrama er doorheen. De film ziet er nog wel verzorgd uit, Franck Khalfoun is zeker een fatsoenlijk regisseur. Echter dit is vooral een luie film. Men gebruik een paar elementen uit de welbekende geschiedenis van het beroemde spookhuis (rode kamer, vliegen) en vermengt dit met een drama van een schuldgevoel. Er is amper mysterie, bitter weinig spanning en de demon laat zich wel heel makkelijk verslaan. Ook de personages kunnen dit niet goedmaken? Nee, ook op dat vlak weet de film geenszins te boeien. Ondanks gerenommeerde acteurs als Jennifer Jason Leigh, Cameron Monaghan en Kurtwood Smith. Tja met weinig echte ‘scare’-scènes, een voorspelbaar verhaal en flinterdunne personages had dit beter goed verborgen op een plank kunnen blijven liggen.

Ik ken helaas het eerste deel niet dus moet het doen met dit vervolg wat erg voorspelbaar is, je ziet alles al van ver aankomen dat er ook amper schrikmomenten komen, het positieve aan de film is de rol van het gothic meisje, die speelt goed waar ik de moeder heel matig vind spelen

Blumhouse besloot de Amityville-franchise nieuw leven in te blazen door er wat budget tegenaan te gooien, te zorgen voor een degelijke cast en trouw te blijven aan de geest en de mythologie van The Amityville Horror uit 1979. Veertig jaar na de oorspronkelijke Amityvillemoorden verhuist Joan [Jennifer Jason Leigh] met haar dochter Belle [Bella Thorne] en Juliet [Mckenna Grace] naar het beruchte huis aan 112 Ocean Drive omdat de kelder een ideale ruimte is om Belles tweelingbroer James [Cameron Monaghan] te verzorgen en omdat Amityville over de juiste medische faciliteiten beschikt om bij te springen in geval van nood. Belle probeert haar moeder tevergeefs over te halen om James vredig te laten sterven. Wanneer James tegen alle verwachtingen in voorzichtig lijkt te herstellen, ontdekt Belle al gauw dat er duistere machten aan het werk zijn. Een slim scenario, sfeervolle regie en een huiveringwekkende rol van Monaghan maken dit tot (veruit) de beste film uit de Amityville-franchise.

Niks bijzonders, maar ook zeker niet de slechtste uit de "reeks"!

Ik hoopte dat deze herziening me een kleine traktatie zou opleveren nu ik me door alle voorgaande delen heen heb gezet, maar het eindresultaat werd er achteraf enkel minder op. Voordelig is wel dat de relatie tussen Bella Thorne en Cameron Monaghan een originele horrorinsteek oplevert en bovendien wordt versterkt door het degelijke acteerwerk van beiden, jammer genoeg leek Jennifer Jason Leigh er alleen absoluut geen zin in te hebben. Problematisch aan deze heropleving van de reeks is dat er geen geslaagde vorm van spanning wordt opgeroepen, waardoor je als kijker vooral wacht totdat er iets noemenswaardigs is gebeurd. De dramatische inslag kan de film namelijk niet dragen en de achterliggende legende is dermate uitgekauwd dat ook dit niet bepaald een filmische meerwaarde levert, waardoor de conclusie dat regisseur Franck Khalfoun duidelijk niet de juiste man voor deze film was alleen maar wordt versterkt. Links en rechts nog een redelijke opbouw, maar vaak genoeg teniet gedaan door de belabberde uitwerking van het paranormale. De film raakt een wat wildere toonzetting eenmaal de finale aanbreekt, maar het is niet genoeg om deze ietwat zoutloze remake te laten excelleren.