L'Avenir (2016)

Samen met de documentaire van Gianfranco Rosi tot nu toe de film die unaniem lovend is ontvangen in Berlijn. Overigens zijn beiden titels aangekocht. Kortom kan niet wachten.

Vanaf 8 september in de bioscoop (Cinemien)

In het ironisch getitelde L’Avenir krijgen we een Parijs voorgeschoteld dat enkel nog bestaat in de verbeelding van seniele Franse intello’s, lieden op wie de 35-jarige regisseuse misschien indruk hoopte te maken. Niet alleen handelt de film over het angstvallig tegenhouden van verandering (Huppert speelt een lerares filosofie die nog liever opstapt bij haar uitgeverij dan dat de marketingidioten haar teergeliefde kaften wat zouden opleuken), maar bovendien lijken de personages jaren '60 rive gauche hologrammen: 18-jarige middenklassers zijn nog steeds verbolgen over het asociale overheidsbeleid, leerkrachten secundair onderwijs hebben een riante flat in het stadscentrum en het kleinburgerlijk keurslijf dwingt iedereen met ook maar een beetje kritisch denkvermogen om de maatschappelijke ratrace te verlaten en geitenkaas te produceren op een Bretoense hoeve. Dat de film met prijzen overladen wordt, vind ik dan weer weinig verrassend: het internationaal publiek smult nu eenmaal van romantiek en escapisme. Maar wat als de Fransen uiteindelijk zelf de dupe worden van hun fantasietjes? Kijk maar naar de moeder van het hoofdpersonage, een afgeleefde vedette die Barbara Bui vestjes draagt en met veel koketterie oesters bestelt in het rusthuis waar ze gecolloceerd is. “C’est qui ce type? Il est moche!" gromt ze wanneer Sarkozy op tv verschijnt. Vooral die oogkleppen ophouden, Frankrijk.

De premisse van de film is dat mensen die intellectueel zijn een heel andere kijk hebben op het leven. Het jammerlijke van de film is dat juist dat gegeven niet uit de verf komt. Ik moet eerder aan de waarschuwing denken die je op tabak ziet staan:

"het lezen van boeken kan de emoties van uwzelf en mensen in uw omgeving ernstig afvlakken"

En die waarschuwing mag ook gelijk op deze koude, vlakke film gezet worden. Wat een kitsch, het rijke belezen binnenleven van de hoofdrolspeelster leidt er op het moment supreme als ze een weekend in een hutje met een aantal denkers zit. Toe dat ze alleen wat boektitels door de handen laat gaan en niet verder komt als "ja toen ik jong was, was ik ook activistisch". Dus scherpe geesten verzamelen zich een weekend lang in een hutje, zijn het fundamenteel oneens, wordt gesuggereerd door wat boektitels te name droppen EN er komt geen spetterende discussie? Huh? WTF? En oma doet mee met de jonkies door een joint te roken, kom op zeg, ik ging door mijn stoel van plaatsvervangende schaamt over die stoplap

De halve ster is voor de slecht ge-voice acte kat.

Alle Isabelle Huppert-filmcliché's verzameld in één film:

- speelt zich af in het hogere millieu CHECK

- intellectuele 65+ echtgenoot is tandarts/concertpianist/kunstcriticus/leraar CHECK

- leest Sartre/Camus/Adorno/Schopenhauer CHECK

- echtgenoot heeft minnaar CHECK

- lastige kinderen CHECK

- knappe jongeman/leerling maakt avances CHECK

- was vroeger anarchist/communist/politiek rebels CHECK

- moeder is raar mens CHECK

- rookt joints CHECK

1*

.

Misschien is deze wel bedoeld als parodie op salonsocialisten

Hij draait hier wel in een goede zaal dus ik ga wel even kijken (misschien maar even ja).

Deze film vanavond gezien in een zaal vol 50 plussers en volgens mij vermaakten de meesten zich best. Dat kan niet gezegd worden door deze 65 plusser - wibro dus - want ik vond dit de meeste vreselijke film die ik dit jaar gezien heb. Waar gaat dit nu in godsnaam over?! Over het wel en wee van een docent filosofie die van filosofie in mijn ogen ook nog eens geen snars begrepen heeft. Een beetje oeverloos academisch lullen en titels van filosofen opnoemen. Tja, dat kan ik ook. Daar hoef je geen filosoof voor te zijn.
En verder gebeurde er ook gewoon helemaal niks.
Moeder die van ouderdom dood gaat. Tja, we gaan allemaal een keer dood.
Echtgenoot heeft een andere vrouw gevonden. Och wereldnieuws, want dit komt natuurlijk nooit voor.
Pandora, de kat loopt weg. Woehoe Pandora, waar ben je?
Pandora komt terug met een muis in de bek. Oei, dit kan echt niet. Marianne Thieme*, hier moet tegen geprotesteerd worden!
Dochter Chloë krijgt een kindje. Tja, ik mag niet alles verklappen natuurlijk.
En dan het einde...Ach, laat ik maar ophouden. Het is de moeite niet.
Oh wacht. Mijn waardering mag natuurlijk niet achterweg blijven.
0.5* ster voor Pandora de kat en 0.5* ster voor Chloé, de dochter van mevrouw huppelepup. Tja, die Chloé zag er best wel lekker uit.

1.0*

* Fractievoorzitter van de Partij van de Dieren.

Er is wat mij betreft niet zoveel mis met pretenties in de cinema. Vaak is het een makkelijk en bovendien niet te weerleggen (want: subjectief en onmeetbaar) argument om een film af te branden. Een pretentieuze filmmaker? Prima, als het briljante filmkunst van de bovenste plank oplevert zoals bij Terrence Malick. Pretentieuze personages? Mag ook, als de regisseur daarmee wil ridiculiseren zoals Woody Allen dat vaak doet. De Franse filmmaakster Mia Hansen-Løve maakt met L’Avenir echter de fout om haar über-pretentieuze personages bloedserieus te nemen. In plaats van een statement tegen het snobisme van de zure elite, lijkt ze het te vieren. Dat doet ze zonder diepgang en dat maakt van L’Avenir een vrij vervelende filmervaring.

Lees verder op Cinema Interruptus

In 1 woord: Saai.

Über klassieke Franse filmhuisfilm voor de "leraren elite" die gesponsored had kunnen zijn door de "Alliance Francaise". Draait al meerdere weken dus bereikt doelgroep. Dikke kat was leuk, Huppert lult het wel aan elkaar en na afloop hen je een "mozaïek van het leven" gezien of zo. Ja nee, nee... in 2016 te oudbollig om leuk te zijn voor <65.

Oeverloos gewatel zonder inhoud.

Vreemd genoeg heb ik normaal een pesthekel aan dit soort elitaire gezwam zonder diepte, maar wellicht dat Huppert er net voldoende sjeu in brengt om me dat te laten vergeten. Of misschien was het de whisky die me erg goed smaakte, dat kan ook. Niettemin slaan Redlop en wibro de spijker wel genadeloos hard op de kop, en steelt de kat alle punten qua authenticiteit. Zelfs met een slechte dub - al is me dat dan niet opgevallen.

Typisch Frans eindeloos geneuzel. Wel prettig gefilmd en prima sfeertje, geschikt om de tijd door te komen, en je kan tussendoor rustig iets anders doen zonder dat je wat dreigt te missen. Vooral leuk als je Isalle Hubert-fan bent, aan haar ligt het zeker niet.

'k Zie in Isabelle Huppert niet het type van een prof Filosofie. Maar dat is niet zo erg. Spijtig vind ik wel het gebrek aan opwinding en emotie in de film, waarbij het filosofiemilieu ook al niet van aard is om er direct een sappig geheel van te maken.

Bepaalde scènes lijken naast het eigenlijk gebeuren te vallen (Sarkozy-scène), maar anderzijds vond ik de omgang lerares-student wel goed geschetst en ook blijft Isabelle toch wel klasrijk voor de camera te kunnen bewegen.

Middelmatig.

De elite is een bovenlaag in de bevolking die zich onderscheidt door prestaties. Iets waar iedereen naar kan streven. Wat een treurige "kop niet boven het maaiveld uitsteken" Nederlandse reacties hieronder. Elite dit, pretentieus dat en de film is daarom slecht. Want alleen als daar de draak mee steekt mag je de elite (....) in beeld brengen? We kennen geen filosofie dus daar mogen mensen niet over praten in films....

Volgende film meer explosies dan maar? Bijna geestige oneliners als geweld wordt toegepast? Meer metal of hip-hop in de soundtrack? Meer Hans Zimmer die je vertelt wat je moet vinden met een orkest? Schieten, tieten, helicopters?

Genoeg gal gespoten.

L'avenir, de toekomst of in dit geval Things to come. Wat gaat veranderen?

Welke vaste waarden blijven? Hoe ga je om met verlies? Hoe ga je om met veel verlies? We kunnen allemaal wel een verlies aan. Een baan kwijt of een relatie die eindigt of een overlijden van een dierbare. Als we de tijd krijgen zoiets te verwerken kunnen we er weer tegenaan. Maar te kort achter elkaar?

Dit is geen film waar belangrijke gebeurtenissen aangekondigd worden en geanalyseerd en op terug gekomen word. Als je niet oplet mis je iets maar als je niet oplet denk je dat er weinig gebeurt omdat de kleine verschillen meer betekenen. Isabelle Huppert lijkt constant in beweging te zijn gedurende

L'Avenir. Sterk geacteerd, mooi gefilmd, fijne locaties waar je zelf ook zou willen rondkijken.

Niemand wordt vermoord, niemand wordt gewroken, niemand is hopeloos verliefd of krijgt het hart gebroken. Tja, dan gebeurt er kennelijk niets.

Wat een hoop negatieve reacties hier allemaal. Inderdaad een beetje naïef en nostalgisch, maar wel heerlijk om in te verdwalen met een fijn zomers sfeertje, extra versterkt door de altijd schijnende zon. Goed fijn kabbelende tempo, soms mooie muziek en wederom een ijzersterke Huppert die nooit grootse gebaren nodig heeft om toch een gevoel over te brengen. Geen wereldcinema dit verder, maar wel typisch zo'n moderne Franse film, en daar kijk ik gewoon graag naar. 3,5*.

De ene dag heb je alles. De andere dag hou je van dat alles niets meer over.
Omdat mensen veranderen – …en je man er van door gaat met een andere vrouw.
Omdat generaties veranderen – …en je favoriete student een intellectuele moord begaat door zich tegen alles waar jij voor staat te keren.
Omdat je kinderen veranderen - …en je beseft dat diegenen rond de keukentafel eigenlijk bijna vreemden voor je zijn.
Omdat de tijden veranderen - …en ideeëngoed moet gehoorzamen aan de wetten van de vrije markt, punt, andere lijn.
Omdat de dood altijd en overal om de hoek gluurt - …en ineens blijft je achter zonder moeder om je dag en nacht te tiranniseren.

Toch zijn er lichtpunten, bronnen van troost (groot en klein) die alle tegenslagen (groot en klein) in perspectief plaatsen.
Bijvoorbeeld - als een wonder uit een doos: een kat.
Of nog: een boek.
Gras.
Water.
Een hoorcollege waar de aanwezige tieners geen snars van begrijpen.
Een kind dat zich de ziel uit het lijf weent, en jouw aanwezigheid die deze ziel kan louteren.
Die vreemden rond je keukentafel, waar je ondanks hun verraad toch van houdt.
En nee, niet Schumann of Brahms – maar Schubert.

Ach, es entschwindet mit tauigem Flügel
Mir auf den wiegenden Wellen die Zeit;
Morgen entschwinde mit schimmerndem Flügel
Wieder wie gestern und heute die Zeit,
Bis ich auf höherem strahlendem Flügel
Selber entschwinde der wechselnden Zeit.

Ah, ‘L’avenir’ kruipt niet echt onder de huid, maar is wel een getrouwe schets van onze menselijke staat. We vallen, vertwijfelen, verliezen… – …en doen voort.
Altijd.
Toch?

3*

Aardige film over een lerares filosofie die in een korte tijd een aantal tegenslagen in het leven krijgt te verwerken. Niet echt een verhaal, maar meer een kijkje hoe het hoofdpersonage hiermee om gaat. Door de korte scenes en sommige filosofische dialogen kan het wat afstandelijk overkomen. De film moet het dan ook van de kleine momenten hebben. Vanwege het aangename tempo en de perfect gecaste Isabelle Huppert kijkt het wel gemakkelijk weg.

Ook deze eens meegepikt en het was geen slechte film, maar ook niet waw. Het hoogtepunt was toch wel de cast, vooral Isabelle Huppert. Niet echt een groots verhaal, maar vervelen deed hij evenmin.

Was wel eens het bekijken waard, maar één kijkbeurt is wel voldoende.

Deze film viel mij reuze mee. Ik vreesde iets anders na het lezen van recensies hier. Ik vind het een fijne film. Een aangenaam rustig tempo, een fijne Franse sfeer en een verhaal dat mij goed beviel. Qua acteerwerk vind ik het ook goed. Ik vind Isabelle Huppert heel naturel acteren. Hier houd ik wel van. 4*

Ofschoon de echt diepe denkers uit Duitsland komen zijn de Fransen een volkje dat van filosofie houdt: filosofie is er geloof ik zelfs een vak op school. Jean-Luc Godard wist het medium film zelfs te verheffen tot een filosofisch essay. Maar de meeste Franse films dwepen wel met filosofie maar hebben te weinig kennis van filosofie om er iets zinnigs mee te doen (wat dat betreft kunnen de Fransen veel van bv. Pixar leren): Franse films worden gekenmerkt door het pseudo-intellectueel en quasi-filosofisch geleuter van een gemiddelde Woody Allen-film maar dan helaas zonder de humor; de Fransen nemen zichzelf veel te serieus. En dat geldt ook voor L’Avenir dat eveneens vol zit met onzinnig pseudo-filosofisch geraaskal en ander oninteressant gewauwel. Nu is dat allemaal slechts context voor een dramatische vertelling over een ‘intellectuele’ vrouw die moeder en man kwijtraakt en met die ‘totale vrijheid’ die het verlies van verbintenissen meebrengt moet zien om te gaan, maar het eindeloos onzinnig geleuter irriteert en het drama is ook weinig meeslepend. De film is de zoveelste bevestiging dat ik niet van de Franse cinema houd (met uitzondering van Godard die mijn held is).

Ik houd wel van Franse cinema (even als antwoord op bovenstaande kritiek) en ik ben idolaat van Isabelle Huppert, die altijd de vrije, onafhankelijke vrouw speelt, die zich onder alle omstandigheden staande weet te houden. Zo ook hier. Alles zit haar tegen, maar met een onverwoestbaar optimisme gaat de hoofdpersoon de strijd aan met haar omgeving.

Maar deze film viel me toch niet mee. Af en toe taai en saai, met behoorlijke inzakkers. Ook al heeft hij een hoog ironisch gehalte, want ik denk niet dat we dat oeverloze semi-filosofische gewauwel serieus moeten nemen. En die moeder die oesters wil en niet zegt te weten wie Sarkozy is en met je blote voeten in de modder om 'bereik' te vinden (voor je mobieltje), daar heb ik wel om moeten (glim)lachen.

Het sterke van de film zit hem nu juist in het feit dat al die zogenaamde waarheden en bedenksels geen enkele hulp of oplossing bieden bij de 'waarheden' van alle dag: je man laat je in de steek, je raakt je zomerhuis kwijt, je kinderen lijken wel vreemden, je uitgever wil je boeken niet meer uitgeven, je leerlingen begrijpen je niet en je zogenaamde vrienden zijn behoorlijk liefdeloos. Kortom, er gebeurt genoeg en ik heb me zeker niet verveeld. En dan is er nog Isabelle Huppert, toch altijd een feest om naar te kijken.

Mooie gezellige film. Met prachtige beelden van enerzijds de reuring van de stad en anderzijds het rustige buitenleven in Bretagne en in de Alpen.

Een film uit het leven gegrepen. Als het leven zelf. Met zijn ups en downs.

Ben dol op Franse films en Huppert is één van de favoriete actrices, dat wel.

Deze film maakt beschrijvingen niet waar: ik heb met aandacht zitten kijken en toen kwam de aftiteling alweer. Hoofdpersoon maakt grote veranderingen mee (zo'n echtgenoot die het huwelijk in vijf minuten totaal onverwacht opzegt..Ik ken deze vorm uit IJslandse boeken, waarin men ook een huwelijk van zoveel jaren opzegt als een huurcontract) en meer veranderingen. De vrouw krijgt veel te verstouwen, maar gaat er zó gladjes mee om: ze staart wat in de Alpen rondom Grenoble, ze leest wat, huilt een keer en gaat als een tefalpannetje verder. Het filosofische geklets geeft nou juist het bedachte, onechte, rationele aan, dat zo haaks staat op het doorleven van dit soort grote veranderingen en zo tekenend voor dit type.

De beelden zijn mooi, natuur van Bretagne en het kabbelt zo door.

Huppert speelt de rol van mentaal ingestelde lerares goed, maar dat is nu juist het manco van de film.

Als kijker krijg je geen verdieping mee van het proces waar ze doorheen gaat.

Een Franse film old school, die wat onwerkelijk aanvoelt maar toch prettig wegkijkt. De besognes van een gezin vol met intellectuelen, allen met een fascinatie voor filosofie, kan het nog meer op zijn Frans? Toch wel een leuke groep mensen om ruim anderhalf uur te volgen, iedereen blijft ook vriendelijk en beleefd bij al het lief en leed wat hen overkomt. Als haar man vertelt te willen scheiden omdat hij een andere minnares heeft, focust Nathalie zich gelaten en zonder ophef verder op haar oprechte vriendschap met een voormalig student. Als haar moeder plotseling overlijd is ze een moment later al bezig met de verhuizing van de kinderen.....Je zou willen dat iedereen in deze opgefokte maatschappij zo goed kon relativeren als de hoofdpersoon in deze film, niets kan deze mensen er onder krijgen en in die zin werkt L'avenir echt geweldig. Ook geweldig is de rol van Huppert, vrijwel continue in beeld deze kordate prachtvrouw, en ze overtreft zonder zichtbare moeite, haar vlekkeloze rol in Elle. Jammer dat deze nu toch al wat oudere actrice zo lang onder de radar is gebleven, ze maakt van L'avenir eigenlijk een one woman show.

Een vreemd verhaal. Met vooral wezenloze beelden. De personages worden ongevoelig en emotiearm neergezet. De hoofdrollen worden zo ongevoelig gebracht Dat je als kijker niet emotioneel betrokken kan geraken

Lekkere wegkijkfilm, oneerbiedig gezegd. La Pianiste light; een sterk aanwezige moeder, een bioscoopuitje dat bijna op seks uitdraait.. Huppert is een groot actrice, maar behoort niet tot mijn allerbeste, daarvoor vind ik haar spel net iets te serieus en lacht ze te weinig. Maar die ernstige blikken zijn ook wel weer haar visitekaartje. Huilen doet ze heel mooi en gaat haar gemakkelijk af. Ze doet me steeds denken aan mijn lerares Duits van de middelbare school, De Roos, die een soort kruising was tussen Mevrouw ten Kate en Isabelle Huppert. Was ook zo'n frêle ding. Iets minder sexappeal, dat wel.. alhoewel..

En altijd leuk, een poes in een film. Een zwarte deze keer, met de raadselige naam Pandora.

Waar heb ik naar zitten kijken?

Er zat geen verhaal in. Geen plot. Het was niet goed uitgewerkt. Er gebeurde helemaal niks. Er werd niet ingezoomd op bepaalde onderwerpen. Het was langdradig, maar bovenal gewoon SAAI.

Ook waren er een aantal dingen in de film, inhoudelijk, die ik niet begreep. Ik bedoel kom op, je man gaat bij je weg, je moeder is ziek (heeft vooral veel aandacht nodig en voelt zich dus zwaar eenzaam) maar jij besluit haar naar een tehuis te brengen ipv haar in huis te nemen? Je huis staat toch leeg! Je kinderen zijn al het huis uit. Waarom zou je niet je moeder -die zich gedraagt als een kind en om aandacht SMEEKT- in huis nemen? Dit was voor mij echt een shock om te zien. Het was dus ook totaal geen verrassing om te horen dat die moeder was overleden. Het was te verwachten.

En waarom begon die dochter na haar bevalling in het ziekenhuis ineens zo te huilen? Dat begreep ik ook niet.

Al met al pure tijdverspilling en geen aanrader.

0.5 voor alleen Huppert

Te prijzen poging om het totaal totaal on-spectaculair te houden. Wel erg fragmentarisch en koel/rationeel. Op de goede weg maar de kern nog niet geraakt.

Wat zijn Nederlanders toch bot, ik vond de film best waard om naar te kijken. Er gebeurt namelijk nauwelijks iets spannends, totaal geen sensatie. Gewoon even binnen kijken bij anderen, want Nederlanders laten daarvoor speciaal de ramen vrij. Toch? En dan is er nog niets te zien ook, want aan een zwarte korthaar kat die hilarisch Pandora heet valt niet veel te beleven. Want Nederlanders moeten altijd iets beleven.

Ze kunnen moeilijk zonder. Dus filosofie is niet echt aan Nederland besteed.

Daarom is deze film en vooral Isabelle Huppert zo aangenaam. Vanwege het contrast.

De kern is nog niet geraakt, maar de filosofische vraag is wel wat de kern dan wél is.

Typsisch Mia Hanse-Love. Het thema is wat minder direct hier wat wel fraai is. Ik had wel een probleempje met Huppert, niet dat ze slecht is, maar in een film als deze loopt een zo bekende actrice altijd wat verloren. Het werkt niet zo goed. Een iets minder herkenbaar grote naam had de film goed gedaan. Sterren bijten met de stijl van Hansen-Love. Meestal zijn haar namen ook minder enorm beroemd,

Thematsch wel heel boeiend over zekerheid en avontuur. Voorspelbaarheid en verrassing.

De aanwezigheid van Isabelle Huppert alleen wekt al de verwachting van een kwaliteitsfilm, maar die kwaliteit is ver te zoeken in dit onsamenhangende drama over een filosofiedocente [Huppert] die op school te maken krijgt met studentenprotesten, bezig is met onderhandelingen over een hernieuwde uitgave van een boek, regelmatig telefoontjes krijgt van haar depressieve moeder [Edith Scobb] die dreigt een einde te maken aan haar leven en ook nog eens moet verwerken dat haar echtgenoot [André Marcon] een buitenechtelijke affaire heeft. Fraai camerawerk van Denis Lenoir is een pluspuntje, maar tenzij je werkelijk alles van Huppert gezien wil hebben is dit verspilling van je tijd.