Silence (2016)

TornadoEF5 dan zou ik je het fantastische Hugo aanraden. Ook een aparte Scorsese, maar veel behapbaarder dan deze film. Vooral visueel echt schitterend. Silence is inderdaad geen film die ik snel aan iemand zou aanraden .

staat nog op het programma.

Hugo is de beste van Scorcese. M.i.

Top 5 voor mij. Maar goed, ik heb ook pas 14 films van Scorsese gezien . Silence staat wel mijlenver onderaan. Volgens mij heb ik geen van de andere 13 films onder de 3,5 ster gegeven...

Een film van regisseur Martin Scorsese, kan niet slecht zijn toch ?

Maar deze is me totaal niet bevallen, kon me op geen enkel moment boeien.

Té lang, té saai...

Teleurstelling over de ganse lijn.

Eén ster voor de cast..

Duidelijke stempel omtrent de poging tot het creëren van de geloofsovertuiging in Japan. Het begin, met Liam Neeson zag er veelbelovend uit maar doofde langzaam uit.Geen kwaad woord over het acteerwerk, maar de film bevat geen hoogtepunten en duurt veel te lang...

Ook voor mij is dit één van de mindere Scorseses. De film duurt is erg langdradig en is met zijn 161 minuten een beproeving op zich voor de kijker. Twee uurtjes zouden ruim volstaan hebben. De film vertoont nogmaals de waanzin godsdienstfundamentalisme (behoud van de eigen cultuur) of de absurditeit om vast te houden aan het geloof ten koste van zichzelf en vooral van anderen. De martelingen waren telkens iets anders (verbranding, verdrinking, kruisiging, laten doodbloeden, onthoofdding en kokend water) en waren de enige 'spannende' momenten in de film. Het is één van de weinige films waarbij ik de pauzeknop niet heb ingedrukt om naar het toilet of de keukenkast te rennen. Ik denk niet dat ik iets gemist heb...

De film doet je wel even stilstaan over religie of het groeiproces ervan. De houvast in het geloof is bij sommigen echt misselijkmakend (al respecteer ik hun keuze wel). Maar waarom? Zoals het ook in de film werd gezegd zou zelfs Jezus aan zichzelf verzaken indien hij het lijden van de mens kon verhelpen. De setting is eens iets anders. Het moet niet steeds over de Romeinen, ketters of de missionarissen uit de 'Congo' gaan. Origineel en onderbelicht onderwerp, goede strakke regie en mooi decor, maar dat is het dan ook.

mooie film je moet een beetje spiritueel zijn om deze film tewaarderen. Hele bijzondere film en Andrew Garfield o.a. van The Amazing SpiderMan speelt in deze film een hele mooie rol. Ik wist niet dat hij het in zich had ik zou een ieder deze film aanraden. Mooie film in japan geschoten. Het is mij onduidelijk als dit een waar gebeurt verhaal is of niet .

What would Jesus do?

Wat zou Jezus doen? Zichzelf verloochenen om de lijdenslast rondom hem te reduceren? Misschien. Hoewel, eigenlijk is de vraag of men zich als diepgelovige überhaupt kàn afkeren? Of is elke geste in die richting slechts een moment van tijdelijke zwakte, zoals het religieuze en judasachtige personage van Kichijiro lijkt te suggereren?

Rodrigues laat zien dat in het diepste innerlijk, daar waar oorverdovende stilte heerst, God altijd gehuisvest blijft. Precies in de geluidsloze leegte van de volslagen vertwijfeling verheft Hij zijn stem – voorbij hoop, voorbij rede, voorbij elk perspectief is het in de pure radeloosheid dat Christus zijn oorspronkelijke offer herhaalt, door zich uit liefde te laten loochenen door diegenen die hem lief hebben.

Hoopgevend is dat hoe ver men ook gaat in martelingen, pesterijen en chantage, de katholieke leer blijft woekeren en echoën in de kamers waarvan de buitenwereld de taal niet kan horen: die van het hart. Die zogezegd “vreemde” God, die lichaam en geest naar verluidt heeft afgezworen, blijft “onze” God, zoals de Freudiaanse verspreking van Ferreira duidelijk maakt. Eens priester, altijd vurige tong?

‘Silence’ neemt epische proporties aan. Martin Scorsese begrijpt dat tijd een belangrijke parameter is om de filmische ervaring te versterken, dus bouwt hij geduldig op naar de onvermijdelijke ontmoeting tussen Ferreira en Rodrigues, waarin de grote vragen over missiewerking en over de persoonlijke verhouding tot het hogere samen komen. De finale is ontroerend, de aanloop echter nogal kabbelend.

Cinematografisch is de film evenwel fenomenaal, vooral dan voor wat de duizelingwekkende landschapsfotografie betreft. De afwezigheid van een soundtrack is overigens een schitterende metafoor voor God’s zwijgen. Het feit dat atmosferen niet muzikaal worden onderstreept, verhindert dat ‘Silence’ escapistische cinema wordt, of met andere woorden: de inhoudelijke worsteling van de karakters komt door deze ingreep echt op de voorgrond te staan.

Geen meesterwerk. Niet uitzonderlijk meeslepend. Wel interessant en bij momenten hartroerend.

3*

Een goede drama/avontuur/historie film...

Heerlijk Japanse film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs Andrew Garfield en Liam Neeson spelen goed, maar

dit zijn geen Japanse acteurs...

Prima camerabeweging...

Super mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

voor mij een van de mindere films van Scorsese , beetje te langdradig

Een uitstekende Scorsese die weer eens aantoont dat het geen Amerikaanse misdaad en maffia moet zijn om een film te brengen met veel cinematografische kwaliteiten.

Een moeilijk op het scherm te brengen verhaal dat evenwel, ondanks een stevige lengte, niet verveelt, veel afwisseling brengt, ons een weinig gekend aspect van de Japanse geschiedenis brengt en overwegingsstof over het geloof en tot hoever een mens kan gaan om dit geloof in stand te houden.

Enkele merkwaardige scènes. Keurige vertolkingen.

Fantastisch, één brok sfeer, geweldige beelden, acteeprestaties zitten top. Thema dat me in combinatie met de lengte niet echt aansprak maar uiteindelijk een zeer aangename verrassing, mag gerust wat meer van dit soort werk zijn Martin, werken als The Wolf Of Wallstreet zijn ook niet slecht maar ik weet ondertussen dat je dat aankan en dat je Di Caprio goed kan laten acteren .

godsdienstwaanzin in al zijn glorie

dat zeg je toch ook niet over Schindler's List

Krachtig waargebeurd dramatisch verhaal. Ook leuk dat er in de film nog even aandacht was voor het feit dat wij als Nederlanders alleen met Japan mochten handelen voor een lange periode.

Zelden zo'n prachtige mooie film gezien. De blu ray spat er vanaf. Beelden zijn schitterend gemaakt. Japan laat weer eens een hele mooie kant zien van haar schoonheid. Blijf dat toch fascinerend vinden. De film zelf is wel een zware kost. Nu heb ik nooit zo'n moeite met geloofsfilms, maar dit dringt toch wel diep in je ziel. De dialogen zijn lang en alles in het teken van het Christendom. Een stukje zelfreflectie is nergens te vinden zo diep zit het geloof in onze twee jezuïten die hun rol overigens subliem spelen. Dat er andere wetten nodig zijn is Ferreira "Liam" wel achter gekomen. Overigens speelt hij maar een kleine rol. Onze hoofdrolspeler Andrew Garfield had beter op deze prent kunnen staan, maar goed die is kennelijk niet zo bekend.

Silence sleept zich voort met zoals gezegd vele dialogen. Vooral ook vaak in een vertelsfeer. Dat kan langdradig overkomen. Sowieso is de speelduur best wel (te) lang. We zien geen echte spanning en het geheel blijft zeer serieus. Hoe breng ik het geloof over in Japan dat er niets van wil weten. Ondertussen is er een kleine zoektocht naar Ferreira (Liam), maar dat mag geen betekenis hebben in deze film.

Silence is prachtig mooi gemaakt, maar heeft geen spanningsboog. Het geloof overbrengen vergt vele opofferingen, terwijl de Japanners er nog best een uitweg in zien. Het valt echter niet mee om Christus te vertrappen.

Film 3 (English subtitles) goed te doen overigens.

Beeld 5

Geluid 4

Extra's 3,5

Krachtige, indringende film. Wat blijft er van een missionair en vurig geloof over wanneer het tot zoveel lijden, hopeloosheid en - natuurlijk - stilte leidt? Wat betekent het verloochenen van je geloof precies? Wat is de rol of betekenis van symbolen en rituelen in geloof? Hoe subjectief - of niet - is waarheid? Al deze lagen, en nog veel meer, zitten in deze film verweven. De film kent tal van ijzersterke dialogen zonder makkelijke antwoorden te bieden en fascinerende personages zonder daar karikaturen van te maken (muv de inquisitor allicht...). De film duurt lang, is traag, maar kon ook niet korter duren zonder de thematiek tekort te doen. Alles bij elkaar een van de beste films van de afgelopen jaren.

Lange film. Die ik uitgekeken heb omdat ik wou weten hoe het eindigde. Geen eenvoudige zit. En ik stelde me vooral de vraag hoe onbuigzaam ben je , als je verantwoordelijk bent voor het lijden en de dood van medemensen. Maar als atheïst en levend na de verlichting zal ik dat wel nooit begrijpen.

Films over het geloof kunnen meevallen, maar ze kunnen ook zwaar tegenvallen. Silence is een voorbeeld van dat tweede. Ik voelde nergens emotionele betrokkenheid bij de personages. Het gaat tergend maar dan ook echt tergend sloom vooruit. Een schildpad is haast sneller. Een film die bijna drie uur lang de vraag stelt waarom God niets doet tegen al dat lijden is me veel te lang. Er is ook geen soundtrack aanwezig en ergens begrijp ik wel waarom maar van sfeer is er daardoor ook al geen sprake. Het is twee uur wachten tot Neeson weer in beeld verschijnt. En zelfs dat was een teleurstelling.

Zeker geen typische Scorsese. Minder druk in de dialogen en de voice-overs zijn ook minder aanwezig dan in tal van andere van zijn films. Het is natuurlijk zijn goed recht om deze film te willen maken maar ik heb me steendood verveeld.

Bishop Barron over Silence:

Bishop Barron on “Silence” [Spoilers] - YouTube

Patience Padre!

En dat is ook precies wat je moet hebben om deze film goed te te kunnen beoordelen.

De beleving werd steeds intenser door het verhaal maar ook zeker door het sterke acteren.

Je voelt je ook echt in die tijd te verkeren waar in het geloof zo sterk is en zoals altijd aangevallen word.

Maar geduld loont meestal en dat geld zeker ook voor deze film het is een film met een dubbele bodem maar niet voor jan en alle man.

Ik heb niks met het Christelijk geloof (en alle anderen). Met name het dogmatische staat me erg tegen. Zat dan ook met de nodige irritatie te kijken hoe hun koppigheid tot onnodig lijden leidt. En voor wat? Voor een of andere timmermanszoon met grootheidswaanzin?

Vond het toch een erg lange zit. Maar gelukkig kwam hij toch nog tot inkeer. Hoewel het eindshot nog een soort van punt wil maken.

Productie value en de schoonheid Japan en de japanse gebruiken, maken dat ik nog een een hele krappe 3 uitkom.

Erg matig.

Martin Scorsese schijnt een gelovige man te zijn en maakt dat hier heel erg duidelijk, maar ik denk dat er toch veel meer uit dat bronmateriaal te halen viel. Een lange, trage en sluimerende zit had mogelijk geweest, en Scorsese probeert dat, ware het niet dat het gewoon niet goed gemaakt is.

Vooreerst komt de zagerige Andrew Garfield echt veel te kort in acteertalent en charisma om zijn rol te dragen. De film staat of valt daar toch wel deels mee, want de rollen van Liam Neeson en Adam Driver zijn te klein om echt indruk te maken.

De geloofscrisis (nu ja...) van Rodrigues komt dus al niet echt interessant over. Maar ook de andere kant, de martelingen van christenen en de uitroeiing van dat geloof, komt weinig genuanceerd over. Ook de Japanse acteurs, steevast in slecht Engels, bakken er niks van. Zo zit je eigenlijk naar een slecht toneeltje te kijken, terwijl er echt veel meer van te maken viel.

Visueel komt Scorsese wel eens met een mooi shot hier en daar, maar voor een film van dik 2u30 is het ook op dat vlak eigenlijk weinig imponerend. De focus lijkt echt op het geloof te liggen, tot het zweverig wordt met die stem van God. Ik had meer verwacht van Scorsese, maar zijn eigen geloof lijkt precies een harde maar genuanceerde en gelaagde vertelling in de weg gestaan te hebben.

2

Het is 1633 en de Japanse inquisiteur Inoue [Issei Ogata] onderdrukt op hardhandige wijze de verspreiding van het Christelijke geloof. Portugese missionarissen Rodriguez [Andrew Garfield] en Garupe [Adam Driver] krijgen opdracht om te achterhalen of de geruchten waar zijn dat het Christelijke boegbeeld Ferreira [Liam Neeson] God publiekelijk heeft afgewezen en nu als Japanner leeft. Tijdens hun zoektocht zijn Rodriguez en Garupe getuige van, en ondervinden ze aan den lijve, hoe Inoue de Christelijke leer tot aan de wortel wil uitroeien. Enige kennis en begrip van het Katholicisme is een pre om de motieven van de hoofdpersonen in de juiste context te plaatsen. Scorseses bewondering voor het werk van Akira Kurosawa is nadrukkelijk zichtbaar in deze uitstekend gespeelde, maar vrij trage en minder toegankelijke historisch drama.

Je kunt het beter omdraaien als je het wilt begrijpen. Je zou als atheist gedwongen moeten worden om de Here te eren op straffe van allerlei vreselijke dingen. Hoe absurd groot het offer hier ook is (en ik zou ook gewoon denken....play along...), de vrijheid om er niet aan mee te hoeven doen blijft een groot goed.

Mooi gefilmd en interessant thema in een boeiende setting, maar beter genietbaar in delen door een lange speelduur. Ergens beviel dat trage wel, ik keek de film toen ik in de lappenmand lag.

Neeson is erg sterk, ondanks zijn Ierse accent (als ik me niet vergis moeten de priesters op missie allemaal Portugezen voorstellen). Garfield en de minder aanwezige Driver voldoen ook prima. Scorsese's fascinatie met het katholicisme staat in mooi contrast tot de botsing ervan met een land waarin het maar niet wil aarden. Japan blijft ook voor Scorsese een enigma. Overigens zijn de Japanse acteurs uitstekend. Vriendelijkheid en wreedheid lijken vaak hand in hand te gaan. De vele kwellingen van de Japanse christenen krijgen gelukkig geen Passion of the Christ behandeling, maar het is zeker geen makkelijke kost.

Wie de film beziet vanuit conflicten die ook buiten religie spelen, kan er zeker van leren. Bekeringsdrang versus pragmatisme, zelf heb ik bijv te vaak mijn hoofd gestoten tegen de starheid van oogklepvolk dat de feiten niet wilde zien. Acceptatie en loslaten zijn dan beter en vooral zich richten op wat wel mogelijk is.

Het heeft regisseur Martin Scorsese 28 jaar gekost om Silence gemaakt te krijgen. Hij heeft dus werkelijk 28 jaar de tijd gehad om een betere hoofdrol dan Andrew Garfield te vinden, maar dat was het geduld dan klaarblijkelijk weer voor op. Silence profiteert van een mooi landschap gefilmd in het Aziatische Taiwan (en dus niet Japan), een uitstekende keuze voor de setting. Achtergrondinformatie gaf aan dat de keuze voor Taiwan boven Japan vanwege budgettaire beredenering is gemaakt, dus dat hebben ze dan weer mooi voor elkaar gekregen. Voor Scorsese zijn doen viel het me vooral op hoeveel knappe sfeer hij weet op te roepen, met meerdere unieke camerastandpunten en uitzonderlijke versiering van de locaties. Ik was het van hem in ieder geval niet op deze, licht kunstzinnige wijze gewend, maar ik kroon mijzelf dan ook niet tot Scorsese-kenner. In ieder geval vond ik het concept, het uitroeien van het Christendom binnen Japan, gedurende het eerste uur interessant. Daarna wordt het duidelijk dat er toch wat te breed mee wordt omgesprongen en blijft de film maar duren en duren.

Enigszins boeiend blijft het allemaal (gelukkig) door enkele naargeestige executiescenes, maar die staan amper centraal in de film. Het is jammer dat de kern en het personage van Garfield me nergens wat deden, dus de persoonlijke kwelling en twijfeling konden me niet bekoren. De verschijning van Issey Ogata had wat mij betreft zelfs geschrapt mogen worden. Het verbaasde me dat zijn personage er überhaupt inzat, want zijn clowneske verschijning deed enorme afbreuk aan de behoorlijk serieuze toonzetting. De "stem van Jezus" die Garfield tegen het einde aan hoort is trouwens nog zo'n moment die me laat twijfelen aan de tegenwoordige kieskeurigheid van Scorsese. Silence is een film die door de professionele aankleding en opsomming van grote gebeurtenissen nog interessant blijft, maar de speelduur van 161 minuten niet kan rechtvaardigen (28 jaar of niet) en geen moment de dramatiek rond haar hoofdpersonages maar een beetje beklijvend kan maken.

Sorry, ik vond dit echt een lange vervelende film. Iemand zei ergens, je kan beter die 161 minuten een kerkblaadje lezen, is zeker zo spannend. En het had misschien nog iets kunnen worden met een andere acteur in de hoofdrol. Garfield is zeker geen slecht acteur, maar deze rol was niets voor hem. Scorsese of niet, dit was een flauwe vervelende hap, ik moet er wel bijzeggen dat ik totaal ongelovig ben.....

Een van de allerbeste films van Martin Scorsese? Niet helemaal, als fan van 'Goodfellas', 'Raging Bull' en 'Taxi Driver'. Een van Scorsese's beste films van de afgelopen jaren? Naar persoonlijke mening is dat wel zo, maar vanwege het uitdagende karakter zal 'Silence' niet alle smaakpapillen aanspreken.

Met ruim twee en een half, bijna drie uur is 'Silence' iets te lang en het langzame tempo kan voor sommigen een uitdaging zijn. Lange lengtes zijn meestal geen probleem in films, vooral als een film voortdurend meeslepend genoeg is om dit te rechtvaardigen, en langzaam tempo is ook niet nodig, terwijl daar vaker wel dan niet een reden voor is.

Het was duidelijk dat het tempo opzettelijk was en dat het helemaal geen probleem was, vanwege hoe goed gemaakt 'Silence' is en wat het doet met zijn thema's. Vind persoonlijk echter dat een paar van de eerste delen van de film ingekort of aangescherpt hadden kunnen worden, omdat er een paar slepende, doelloze stukken zijn die ook nogal aan de repetitieve kant zijn, de punten die 'Silence' maakt zijn heel duidelijk gemaakt maar op deze paar plekken was het alsof hij niet helemaal wist hoe of wanneer hij moest stoppen.

Aan de andere kant is 'Silence' visueel verbluffend. Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe prachtig de cinematografie is en ik ben blij dat het een Oscarnominatie heeft gekregen. De sombere en meedogenloze landschappen doen zeer denken aan het onderwerp en de wrede sfeer. De regie van Scorsese is voorbeeldig, keihard maar soms ook opmerkelijk ingetogen. De muziek zit eveneens lekker in het gehoor en voelt niet zwaar aan.

Het script is duidelijk met veel aandacht en bedoeling geschreven en roept zeer sterke emoties op, hoewel het hier en daar een beetje repetitief is. Het verhaal is eenvoudigweg meeslepend en levert beelden op die keihard zijn, met volledige impact en met complexe thema's die uitgebreid worden verkend met brute kracht, maar ook op een ingetogen manier. Het einde is verwoestend en de scènes van Liam Neeson, die een integraal onderdeel zijn van de film, laten het verhaal het meest geconcentreerd zien.

Al het acteerwerk is uitzonderlijk, geholpen door sterke teksten en scherp getekende karakters. Andrew Garfield is ingetogen maar nog steeds schitterend, terwijl Adam Driver krachtig humeurig is. Liam Neeson is in onverschrokken vorm en geeft misschien wel zijn beste optreden sinds 'Kinsey'. Issei Ogata is buitengewoon schaduwrijk, en Yōsuke Kubozuka had eerlijk gezegd geen heerlijk sap meer naar Kichijiro kunnen brengen, zelfs als het geprobeerd werd.

Kortom, meeslepende film, eentje om te ervaren en mee te leven zonder ooit te vergeten, met een iets kortere lengte en een beetje bijsnijden zou het een meesterwerk zijn geweest.

Een ruime 7!

Misschien ligt het ook wel aan de mensen zelf?

Voorbeeld:

Communisme en Christendom, het heeft vaak mensen (aan)getrokken die de leer ervan in de praktijk niet naleven.

Denk aan de vroegere Sovjet-Unie waarin de kleine kring geleefd werd en de arbeider nauwelijks een brood kon kopen en aan de rijke Christenen die volgens de Bijbel "moeilijker in het Koninkrijk Gods kunnen komen dan een kameel door het oog van de naald kan gaan".

Communisme heeft als basis dat je met zijn allen een samenleving opzet waarin iedereen gelijk is en waarbij de bezittingen gedeeld worden.

Ook het ongemak van het bezit!

Christendom heeft als hoofdregel: "Heb je naaste lief als jezelf".

Zo te zien naar de geschiedenis, hebben veel mensen een ontzettende hekel aan zichzelf gehad!

En zo zijn er wel meer stromingen met een prima basis maar ........ inderdaad, misbruikt.

Basis en uitvoer, zal het 'eeuwig' een probleem blijven?

Ik vond het echt een matige film. Tegen beter weten in heb ik Silence uitgekeken, want het was me al snel duidelijk dat ik deze film niet ging waarderen. Het duurde echt veel te lang en verviel constant in herhalingen. De afwisseling bevond zich in de martelmethoden. Wat dat betreft zijn die Japanners wel creatief, verder kwam het neer op een hoop religieuze flauwekul.

Hoe de overtuiging een houvast vormt in het desolate bestaan van 2 priesters die uit vrije wil de confrontatie aangaan met zichzelf gekoppeld aan een Japanse bevolking die lijdt onder het juk van een Shogun en in de priesters een uitweg zien door hun geloof te omarmen. De priesters zelf kampen met hun eigen zieleroerselen en de aardse last die zij daarin met zich mee dragen. De immense onverzettelijkheid van het Japanse systeem wordt goed vormgegeven. Weetje: Nederland was het enige land wat in de 17e eeuw zaken mocht doen met Japan. Traag doch goed. Speciaal: de waterreflectie i.c.m het verraad.