Rabu & Pîsu (2015)

Leuke Sono.

Dat hij niet zo graag met Miike vergeleken wordt zal best, maar gezien deze film zoekt hij het toch ook wel een beetje op. Dit is namelijk Sono's onversneden kinderfilm, een mengeling tussen Kaiju en kerst met een stevige dosis muziekdrama als vulsel.

Vooral dat laatste zorgt er toch wel voor dat ik de film niet hoger beoordeel. Geen fan van het genre en zeker niet wanneer Japan het doet. Hun pop-scene zegt me betrekkelijk weinig, het pop/rock gedeelte al helemaal niet. Beetje jammer dat Sono hier iets teveel aandacht aan besteedt.

De rioolscenes zijn gelukkig wel geniaal. Sono die compleet wild gaat met poppen en robotjes. En Pikadon natuurlijk, de echte ster van deze film. Lange tijd blijft het onduidelijk waar deze film naartoe wil met z'n riool-deel, moet zeggen dat het een mooi einde krijgt.

Waar de film naartoe wil met de romance en het rockdrama is echter halverwege al duidelijk, Sono neemt ook teveel tijd om dit stap per stap in te vullen. Vond ik veruit het minste stuk. Einde is gelukkig wel weer geweldig, met Pikadon Kaiju, onvermijdelijk natuurlijk.

Gericht op de wat jongere medemens deze film. Gelukkig nog wel steeds prettig gestoord, al moet ik toch weer zeggen dat Miike ook in dit segment toch betere films heeft afgeleverd. Enkel jammer van het rocksoapje tussendoor, dat maakt deze film nét niet goed genoeg voor een hoge score.

3.5*

Oef! Flinke tegenvaller dit.

Eigen scheelt er best veel aan deze film. Een overacting hoofdrolspeler, met name als zijn personage pathetisch over moet komen, een verhaaltje dat nergens over gaat en dat langdradig is, en slechte muziek in de vorm van J-pop, met name het liedje op het einde. Sono gebruikt ook heel vaak klassieke muziek in zijn films, met name Beethoven. Jammer dat hij dan hier een hele lelijke bewerking van een fragment uit de finale van de negende symfonie van Beethoven gebruikt. Deed me een beetje denken aan de elektronische versie van hetzelfde fragment in A Clockwork Orange; daar ook al zo lelijk.

De rioolscènes zijn dan wel aardig, al is het lang niet zo creatief met speelgoed als bijvoorbeeld in een film als Micmacs à Tire-larigot. En ook de schildpad was best aardig, met name in de scène door de stad. Door dit soort dingen kom ik toch nog op 1,5* uit, al is dat natuurlijk nog steeds niet al te best.

Wederom erg leuke film van Sono. Ditmaal geen gore of naakte schoolmeisjes, maar een innemend kerstverhaal over vergankelijkheid en ambitie. Fantasierijk vormgegeven zoals altijd.

Had geen idee wat mij te wachten stond toen ik de blu ray in de speler schoof, maar heb er enorm van genoten. En omdat ik 4* net te weinig vind, ga ik voor de 4,5.