Hungry Hearts (2014)

Vanaf 23 april in de bioscoop (A-film)

Een heftige film die alsmaar verder afdaalt, neerwaarts in een negatieve spiraal. Vooral de scènes in het appartement zijn bijzonder, bevreemdend en luguber. Mooie emotionele en fysieke vertolkingen door iedereen en een passende soundtrack. Ik heb eigenlijk weinig op te merken, enkel dat de film net iets te lang duurt misschien.

Voor wie houdt van familiedrama's en schetsen van ouderschap en opvoeding is deze film echt een aanrader.

4,5/5

Voor mij was deze film een tegenvaller. Het is redelijk realistisch neergezet,

maar er vindt weinig tot geen verdieping plaats in de beide hoofdpersonen.

De film kabbelt voort in een traag en voorspelbaar tempo,

een thriller mag het zeker niet genoemd worden. *2,5

Grappig bij In Memoria di Me (2007) maakte LaVozDormida een vergelijking met Sokurov, die ik in die film helemaal niet ontdekte. Komt Costanzo met zijn cameraman Cianchetti in deze Hungry Hearts na ongeveer een uur met een enorm 'Sokurov'-stuk op de proppen als de inzinking van Mina en de spanning in de relatie van Mina en Jude op het hoogtepunt is. De camera hangt of aan het plafond, terwijl de hele gang zo'n beetje in beeld is of staat vlak naast de hoofdpersonen, terwijl ze bijna geheel in beeld zijn. Het mager, stakerige lijf van Rohrwacher wordt nog maar dunner en haar halsje nog langer dan-ie al is, zo ook de neus van Driver. In de scene dat ze samen naast elkaar op bank zitten lijkt de kleine, fragiele Rohrwacher haast een dwerg en de grote Driver ineens reus. Mooi effect. Later in de film stabiliseert het weer.

Er was veelvuldig sprake van een dreigende sfeer in dit traag verlopende, gecompliceerde, indringende en duistere liefdesverhaal met een thriller ondertoon, waarin de hoofdpersoon heen en weer werd geslingerd tussen de liefde voor zijn vrouw en het welzijn van zijn kind. Ik vond vooral Alba Rohrwacher ijzersterk spelen in de rol van de psychisch manische neurotische moeder. Het spel van Adam Driver sprak me minder aan.

Erg benieuwd

Wat betreft de vergelijking met Sokurov. Zou Costanzo en of Cianchetti het werk van Frans Zwartjes kennen? De scène die MR beschrijft doet me met terugwerkende kracht denken aan één van de delen uit de Home, Sweet Home reeks. En dan in het bijzonder Living. Erg vervreemd en surrealistisch allemaal.

Mooi gespeeld en erg fraai in beeld gebracht.

Wel een wat naargeestig drama, het begin is nog hier en daar grappig en positief, maar naarmate de film vordert verdwijnen alle zonnige randjes. Het hoe en waarom daarvan blijft misschien wat onduidelijk, maar daar denk ik dan ook weer bij dat dat in het echt ook vaak zo gaat. Ik vond zowel Driver als Rohrwacher erg sterk, precies op hun plaats ook - goed gecast voor deze rollen. Erg mooie cinematografie, ongegeneerd lange shots en extreme groothoeken worden mooi gebruikt om dicht op de karakters te komen - waarmee soms ietwat onflatteuze beelden van de grote neus van Driver of het uitgeteerde lijf van Rohrwacher nog versterkt worden.

"Wel wat naargeestig" is het understatement van de week mijn inziens. Ik heb er verder eigenlijk weinig zinnigs over te zeggen. Behalve dan dat je niet zoveel films meer ziet die zo durven. Erg fraai, de rest van deze reg. ook maar rap kijken. Maar nu even geen film meer, na deze klap.

Een erg zwaar, maar tevens erg goed drama dit, die vooral een heel erg sterk begin en einde heeft. In het midden vond ik het soms wat onevenwichtig, maar dan nog is het niveau behoorlijk goed.

Het camerawerk is overigens erg goed. De close-ups, de lange takes en het dicht op de huid zitten van de camera, vond ik erg goed. Het acteerwerk is ook in orde. Zowel Adam Driver als Alba Rohrwacher zijn overtuigend en passen hier goed, mede doordat ze er verre van perfect uitzien. Vooral de neus van Driver, viel me meer dan eens op hier.

Het onverwachte einde hakt er wel in. Ik vond er overigens ook constant een bepaalde dreiging hangen, die elk moment kon gaan exploderen. Ik wist alleen niet, wie de dreiging zou omzetten in daden. Verder is ook de soundtrack erg goed en blijft deze in combinatie met de film zelf, in mijn hoofd rondspoken.

4,0*

Matige film waarbij een kersverse moeder geobsedeerd raakt door de gezondheid van haar baby. Het verhaal wordt steeds donkerder van toon en het isolement waarin het gezin zich bevindt wordt versterkt door het prima camerawerk. Ook het acteerwerk is goed. Maar de film is veel te langdradig en de personages weten niet echt te boeien (ondanks de situatie waarin ze zich bevinden).