Tokyo Fiancée (2014)

Net als Stupeur et Tremblements (2003) gebaseerd op een boek van Amélie Nothomb.

Release datum België: vanaf 8 oktober in de bioscoop.

Wat een film! Als ouwe romanticus ben ik makkelijk te verleiden door Stefan Liberski en zijn Pauline Etienne. Wat een koppie. Daar wil je wel een dikke anderhalf uur ademloos naar blijven kijken. En verder zorgt hij nog voor prachtige beelden van Japan, visuele grapjes en een score die een eigen verhaal vertelt en perfect bij de beelden past. En het verhaal? Een liefdesgeschiedenis. Een gewone, en daarom minder gewoon. Met Japan en met Rinri (Taichi Inoue). Knap naturel spel van beiden.

Héél erg leuke film als je van Japan en van Amélie Nothomb houdt !

Is dit een vervolg ?

"Het was zo veel mooier dan een domme histoire d'amour", zegt Amélie (Pauline Etienne) in het slot van de film, terwijl ze knipoogt. en gelijk had ze.
Een Belgische ( wat een spetterende opsomming van Belgische bieren) verliefd op Japan.
Een kwieke, fris acterende Pauline Etienne - viel reeds op in "Qu'un seul tienne et les autres suivront - deed me in het begin even denken aan Audrey Tautou als Amélie (wat een toeval) Poulain, met dezelfde enthousiaste gedrevenheid.
Stefan Liberski - mij eigenlijk onbekend - maakte de film naar de roman "Ni d'Eve, ni d'Adam" van Amélie (wat een toeval) Nothomb en mag best tevreden zijn met het resultaat. Het is charmant, humoristisch, stoeiend op cultuurverschillen (saus op de kin...), niet gewichtig, goed geacteerd, met mooie muziek, kleurrijk en bergt naast het romantisch verhaaltje ook enkele expressieve natuurbeelden.
Het duurt misschien iets te lang en daarvoor was het rampzalig gebeuren een goede voorzet naar het slot.

Nothomb.

En de andere kant van haar verhaal dat we in Stupeur et Tremblements al te zien gekregen hebben - allebei nogal duidelijk autobiografisch, maar ook wel twee heel andere kanten van hetzelfde verhaal. En waar die andere film een enorme indruk achterliet, is deze veel lichter van toon en veel ongedwongen vrolijker. Niet in het minst door Pauline Etienne met haar, zoals Movsin al aanhaalt, aan Amelie Poulain denkende mimiek en motoriek. En dat lijkt dan ongeveer de hele film te drijven, totdat er nog een wat onverwachte draai volgt die nog even wat extra voer tot nadenken geeft. Maar voor het zover is is het prettig rondkijken in Japan, met veel mooie beelden en wat lichte observaties over de Japanse cultuur.

Hoogtepunt van de film: J'aime la vie met aangepaste lyrics en de geluidjes van de metro en stoplichten.

Dat liedje J'aime la Vie vond ik juist een minpunt. Paste helemaal niet in deze film. Voor de rest een prima filmpje met mooie landschappen, impressies van Tokyo en mooie erotische plaatjes van Amélie. Tja, en dan die cultuurverschillen. Die overdreven beleefdheid en discipline van die Japanners. Ik zou in dat land niet kunnen wonen denk ik en dat is dus niet alleen omdat de aarde daar af en toe flink schudt. Oh ja, en dan die Belgische biertjes die Amélie even uit de mouw schudde, ik zou er zowaar dorst van krijgen. Ze vergat alleen de Westmalle Dubbel op te noemen, mijn favoriete Belgisch bier.

3.5*

Kleine, sympathieke film. En dat stukje waarin ze uitleg geeft over de diverse Belgische bieren is heel erg handig . Een kleine 3,5*

Behalve een uitgebreide reclamespot voor de onovertroffen Belgische bieren een alleraardigst, pretentieloos filmpje over de cultuurverschillen tussen Japan en Europa, verpakt als een lieflijke romance. Er zit niet zo veel verhaal in en eigenlijk gaat de film uit als de spreekwoordelijke nachtkaars. Dat is misschien maar best zo.

Tussen de 2. toch mooi om 1x te bekijken.