Dansen op de Vulkaan (2014)

Vanaf 30 oktober in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

Die Nils Verkooijen duikt echt overal op.. Wie vertelt de beste jongen dat hij niet acteren kan.

Onweersvlieg: Deze film is zelfs bedacht door Nils Verkooijen. En als hij niet kon acteren dook hij niet zo vaak op in films, dus is het geen feit dat hij niet kan acteren, maar jouw persoonlijke mening.

Een soort Simon meets Step Up.

Ik vind het ook altijd vrij pijnlijk om naar hem te kijken.

Wat dat betreft is de prijsvraag op deze site typerend: in welke film speelde hij niet? Ja, dat vraag ik me ook weleens af als ik zijn naam weer langs zie komen. Vind Verkooijen overigens niet eens heel slecht, maar zijn uitstraling, houding, zijn hele verschijning: ik krijg er de kriebels van.

Wat een vreselijke poster zeg.

Bericht verplaatst naar Film > Genres en landen > De Nederlandse film

Op zich een best redelijk drama waarbij ik me niet veel geïrriteerd heb. Het enige 'probleem' is de belevingswereld van de tieners, die eigenlijk niet zoveel te bieden heeft. Maarten lijdt aan een stofwisselingsziekte en wat er voor de rest gebeurt is niet erg belangrijk. Het zijn onderdelen die je vrijwel altijd terugvind zoals de vriendin, stiekeme dingen en ouders. Dus zitten we opgescheept met een doorsnee pakket en ditto invulling, vormgeving, etc. Slecht is het zeker niet en een bezoekje aan de zaal is niet geheel verspilde tijd maar ik vond toch echts iets te standaard om te zeggen van ''wow wat een parel''.

Hanna Obbeek is in geen velden of wegen te bespeuren, toch? Of ze moet stiekem als figurante aanwezig geweest zijn.
Nogal een pluspunt naar mijn idee, dat Hanna in elk geval nergens te zien is. Die twee samen zetten, vind ik namelijk nogal uitgekauwd. (en ze waren in Achtste-groepers huilen niet, ook veel beter samen, dus dat gaan ze voor sowieso mij nooit meer evenaren)
Maar dat krijg je al snel, met een relatief klein productieland als Nederland. Er zijn maar heel weinig vakmensen aanwezig, en dus zie je vaak dezelfde acteurs.
Ik was aan de ene kant wel overtuigd, maar aan de andere kant ook weer niet, van Nils. De momenten dat de camera hem alleen vangt, in close-up en vervolgens, als de camera om hem heen draait, heeft hij het toch niet voor mij. Op de momenten dat hij met tegenspelers aan het spelen is, heeft hij veel meer mijn aandacht te pakken. Die vangen de onkundigheid van meneer Verkooijen namelijk soepel en zonder problemen op.
Ik vond Zorro.. Ik bedoel Tommie (Christiaan) Venneker om op te vreten, jawel. Leuk om hem te zien, na Afblijven, jaren geleden.
Verder is het zusje schattig, Roxanne wel aardig, vriend Stefan heel aandoenlijk, al heeft hij voor de verloop van het verhaal maar heel weinig scenes. Het verhaal blijft verder wel een beetje steken op wat slordigheden. Er zit geen echt afgeronde lijn in. Hij gaat dood, natuurlijk. Maar het is wel erg abrupt om het gewoon te stoppen op het moment dat Roxanne het weet. Geen begrafenis, geen symboliek dat ze in tranen steun zoekt. Gewoon een belofte voor een afspraakje, en dat is alles. Einde. Daar had wel echt een puntje naar gekeken mogen worden. Maar voor een Maatschappijleer project is het natuurlijk wel heel gaaf dat dit zo onder de aandacht gebracht kon worden.

Redelijk Nederlands drama met prima acteer prestaties.

Deze sympathieke productie had een aantal emotionele, aangrijpende scenes, maar ook ongeloofwaardige momenten en kwam toch in de eerste plaats als voorlichtingsfilm over. Maar merkwaardig genoeg kwam ik er als kijker niet achter wat de stofwisselingsziekte nu precies inhoudt. Daarnaast was het verhaal te voorspelbaar, de personages cliché en hadden de dialogen meer naturel mogen klinken. Ook de cast viel tegen (behalve Nils Verkooijen, die uitstekend speelde). Jammer, hier had meer ingezeten.

Het is natuurlijk hele andere koek maar vergeleken met "Pak van mijn Hart" het misbaksel die ik onlangs gezien heb weet deze "Dansen op de Vulkaan"wel te boeien.

Bizar toch dat soms de kleinere jeugdfilm de kaskraker weet te overtreffen als het om kwaliteit gaat.

Natuurlijk speelt het thema ook mee maar ook de piepjonge cast zet een goede vertolking neer.

Persoonlijk vond ik Marcel Musters een mooie rol spelen als vader.

Mooie film.

3.5*

Altijd bijzonder om te zien hoe schoolklassen in dit soort films voor 99% blank zijn.

Ga maar eens in Drenthe of Friesland en op sommige plaatsen in het oosten kijken dan klopt dat wel hoor maar bv in Amsterdam of Rotterdam is het weer andersom.

Jammer, het deed me allemaal niet veel. Het ging allemaal te snel en het bleef teveel aan de vlakte om me echt te kunnen raken. De band met zijn ouders kwam moeilijk uit de verf en het acteerwerk was behoorlijk ondermaats.

Hoewel de ziekte natuurlijk al vreselijk genoeg is vond ik dat er te snel overheen gewalst werd, met name in het begin. Wat zijn chronische ziekte precies inhoudt is totaal niet duidelijk. Hij is ziek, moet zijn pillen nemen anders wordt hij nog zieker. Pas tegen het einde aan leefde ik iets meer met Maarten mee. De strijd waar Maarten zich in blijft bevinden "Ik kan niet doen wat anderen wel kunnen, maar ik doe het toch want wil er bij horen" was nogal veel van hetzelfde.

Het einde geeft helemaal het gevoel dat je naar een voorlichtingsfilm hebt gekeken maar eigenlijk heb je weinig gezien. Als je een dergelijk thema aan wil snijden bij de jeugd had dat beter op een andere manier gekund.

Ondanks de korte speelduur af en toe toch een vrij stroperige vertelling. Een teken wellicht dat het inderdaad niet bijster goed is. Van de andere kant: als wake up call in ieder geval niet onverdienstelijk, dit fimpje doet de wereld allesbehalve kwaad.

Vooral dus een sympathiek werkje, inclusief de bijdrage van hoofdrolspeler/schrijver Verkooijen, die ondanks zijn jonge leeftijd het patent heeft op Nederlandse films met moeilijke onderwerpen(zie ook het betere achtste groepers huilen niet). Zijn acteerwerk is trouwens wel vergelijkbaar met de kwaliteit van deze film: talentvol, uitdagend en ambitieus maar nog te ongepolijst.

Geen hoogvlieger, maar het keek wel weg.

Acteerwerk is niet briljant, maar het irriteerde mij niet. Wat betreft het verhaal; aangrijpend, maar wel wat gammel. Veel clichés, maar af en toe verassend. Toch op sommige momenten dan de gemiddelde film uit dit genre.

3*

Wat mij vooral opviel is het verschil in kwaliteit tussen persoonlijke gedeeltes zoals met zijn familie, crush en dokter en de gedeeltes op school en met zijn vrienden. Er zit wel 2 hele sterren verschil in.

Dit laatstgenoemde gedeelte zit boordevol stereotypen, clichés en slechte acteurs. Dat hele vriendengroepje bestaat ook nog eens uit de meest 'talentvolle' (of voorkomende) acteurs uit die generatie... Vond Tobias Kersloot wel een uitzondering trouwens.

De betere stukken vond ik best prima. Nils Verkooijen speelt redelijk en Marcel Musters opnieuw goed. Typisch Nederlands wat kaal en weinig speciaals maar daar wou ik van tevoren mijn hele bankrekening wel op inzetten.

Prima in elkaar gezet drama dat lekker wegkijkt.

Goede regie, matig script.De beelden zijn soms mooi dromerig en fijn kleurrijk, lekker gemonteerd en af en toe krachtig veelzeggend waarin beeld de inhoud ondersteunt zoals de camera die weggaat bij het hok waar de ouders het slechte nieuws krijgen. Maar de film is ook enorm fragmentarisch en hopt van moment tot moment als Verkooijen weer eens geen pillen wil nemen of tegen advies ingaat. De rest ertussen wordt allemaal vergeten, om maar in een blokuur maatschappijleer te passen. Ook de dialogen zelf zijn niet altijd even goed. En zeker op school lopen wat slechte acteurs rond en heb je die typische gesprekken die zo vaak in films voorkomen maar ik op school nooit heb gehoord. Wat een verschil met de thuissituatie en de twee ouders die prachtig een vrij ingetogen rol hebben en fijn met elkaar omgaan. Sowieso heeft die Musters een fijne uitstraling. En dit was de eerste film ooit die ik zag waar je een link naar een website krijgt over een ziekte. Het einde, zo abrupt, is wel mooi. 2,5*.

Je zou toch denken dat in een film waarin veel wordt gedanst er toch op z'n minst een paar mensen redelijk kunnen dansen, maar dat is in Dansen op de Vulkaan geenszins het geval. Waarschijnlijk omdat het alleen maar blanken zijn. Werkelijk niemand in deze film kan behoorlijk dansen, de hoofdrolspeler danst misschien nog wel het allerberoerdst van iedereen, wat een stijve hark. Een moeder die alleen maar loopt te zeuren. Hoe ze daar in bijzijn van de schooldirectrice tegen haar zoon tekeergaat, je zal zo'n moeder maar hebben. Van dat gemekker alleen zou je al ziek worden. Het kan allemaal in vijf minuten bedacht worden, zo'n flutverhaal.

Hou van dit soort films maar had hier meer van verwacht.

Desalniettemin toch een voldoende, een 6.

Dansen op de Vulkaan

Prima film over een jongen met een stofwisselingsziekte die niets liever doet dan dansen. Geen geweldige combinatie, maar een tiener stop je niet zomaar. Vooral de scenes tussen Maarten en zijn ouders, zus en ‘crush’ Roxanne zijn sterk, maar jammer genoeg is er ook nog een gedeelte met zijn vrienden. Zeer matige acteerprestaties en de dialogen zijn ook verschrikkelijk. Nils Verkooijen als Maarten is aardig, maar hij blijft wat vlak en weet niet goed bepaalde emoties over te brengen. Marcel Musters als vader is dan wel weer erg sterk, en het einde is ook mooi gedaan.

Op zich best een aardige film. Er lijkt gekozen te zijn om het drama niet op de spits te drijven waardoor de vertelling heel dicht bij de realiteit aanhaakt. Ik vind dat wel prettig. Dan zijn de acteerprestaties niet uitzonderlijk maar is het doen en laten van de spelers gewoon erg herkenbaar. Dit 'klein' acteren komt mooi tot uitdrukking in de reactie van de ouders als ze van de arts te horen krijgen dat Maarten niet lang te leven heeft of als Maarten neerstrijkt op een bankje buiten met zijn vrienden en de uiterlijkheden van een jongedame benoemen zoals jongens van die leeftijd dat onder elkaar doen.

Een ander pluspunt van de film is het sounddesign, dat bijna onopgemerkt het verhaal mede vertelt. Wat een beetje wringt is dat Maarten niet echt een goede danser is, we zien hem nergens in de film al dansend excelleren.

Er was een periode waarin acteur Nils Verkooijen constant opdraafde in allerlei jeugddrama's, maar nu hij 26 jaar heeft aangetikt lijkt die voorbij te zijn. Ik vond vrijwel al zijn films rond hetzelfde niveau zitten en Dansen op de Vulkaan tikt die lijn min of meer precies aan. Voor een Nederlandse film vond ik de acteerprestaties helemaal niet verkeerd, maar het script is bijzonder uitgekauwd en de uitwerking clichématig. Een dieptepunt was de voorspelbare finale waarin Verkooijen op dat podium ineen zakt. De wereld van Nederlandse tieners wordt daarnaast nogal lomp (maar stiekem accuraat) weergegeven. Een speelduur van 81 minuten is verrassend kort voor een film als deze, maar de minuten worden wel optimaal benut. Er gebeurt veel en opdringerige messaging wordt daarbinnen gelukkig kundig vermeden, waardoor het een behoorlijk vlotte zit is. Medegebruiker Ebenezer Scrooge heeft 4 jaar geleden het opvallende feit aangekaart (en dat kan ik alleen maar ondersteunen) dat er eigenlijk weinig mensen goed kunnen dansen binnen een film die wel om het desbetreffende begrip draait, maar dat viel me ook echt serieus op. Na afloop rest de vraag of DODV de mensen die stofwisselingsziekte hebben enige eer heeft aangedaan. Met deze weinig verrassende uitwerking ben ik geneigd om nee te zeggen, maar dat mag ieder persoon voor zichzelf bepalen.