Vrouwelijke Regisseurs en Protagonisten Challenge maart 2025

Je veronderstelling is juist Le bonheur (1965) - Trivia - IMDb

23. Rien à Foutre (Film, 2021)

België - 110 minuten - Vrouwelijke regisseur: Julie Lecoustre

FTV (2 punten)

Puntentotaal: 46

Bron: Sooner

Quotering: 3,0*

https://image.tmdb.org/t/p/w780/605UmqIQujqVgLXdF5Uu7rpUGZk.jpg

Een film met Exarchopoulos valt nooit te negeren en was dus voor mij de hoofdreden om de film aan te vatten. Zeker en vast geen foute film, al schiet men hier ook wel niet de hoofdvogel mee af.

Interessant is het wel om het reilen en zeilen bij een low cost vliegmaatschappij eens van dichterbij te zien. Een erg aangename job om voldoening uit te halen lijkt me dat toch niet. Naar buiten toe lijkt het allemaal glitter and glamour, daar blijft vervolgens weinig van over. Het is een beroep met een negatieve connotatie en toch willen veel meisjes erbij horen.

Door kort om de huid te zitten voelt de film beklemmend aan en voel je wel mee met het personage van Cassandre. Haar persoonlijke issues maken haar extra kwetsbaar. Een degelijk drama, maar veel komedie zag ik er toch niet in.

24. The Duchess (Film, 2008)

Verenigd Koninkrijk - 110 minuten - Vrouwelijke protagoniste: Keira Knightley

FTV (2 punten)

Puntentotaal: 48

Bron: Sooner

Quotering: 3,5*

https://image.tmdb.org/t/p/w780/gDZ2FdWWQYz9PZbk553SEFOGJ1j.jpg

Kostuumdrama's liggen me in principe wat minder en zo heeft Keira Knightley er wel een paar op haar palmares staan. Deze film vond ik dan toch één van de betere kostuumfilms die ik al zag. Daarom wederom niet spectaculair, maar er was wel een duidelijk plot naar werd toegewerkt en ik vond die spanning tussen hertog en hertogin best intrigerend.

Dat komt ook door het prima spel van Fiennes in de eerste plaats en eveneens Knightley. Wederom niet wereldschokkend, maar zeker wel goed. Van Rampling ben ik véél minder fan - ik kan haar zelfs niet echt hebben -maar hier speelt ze in haar minieme rol de ideale afstandelijke bitch mother.

Verder een verzorgde film waarbij decor en kostumering steeds op punt staan. Het blijft toch een vreemde wereld als je naar de pruikentijd kijkt. Het lijkt eerder een toneelopvoering dan real life.

25. Madeleine Collins (Film, 2021)

Frankrijk - 106 minuten - Vrouwelijke protagoniste: Virginie Efira

FTV (2 punten)

Puntentotaal: 50

Bron: Sooner

Quotering: 2,5*

https://image.tmdb.org/t/p/w780/1dH2Y0aUVHg8kIQCMAWpeTMjvTT.jpg

Een film met Virginie Efira valt nooit te negeren. De Brusselse staat sinds Benedetta echt in de spotlights en sindsdien probeer ik geregeld een filmpje van haar mee te pikken. In Vlaanderen nauwelijks bekend bij het grote publiek, maar zij is zeker één van die hedendaagse Europese topactrices genre Trine Dyrholm, Exarchopoulos, Hüller of Binoche.

Haar filmkeuzes zijn weinig spectaculair en liggen veelal binnen dezelfde marges van thriller of drama. Weinig uitschieters daar. Ook dit is al bij al een vlakke film, een film die ik eerder onevenwichtig vond. Nochtans een intrigerend onderwerp over personen met een dubbelleven, liefst nog ver verwijderd van elkaar. Je moet het maar kunnen om zoveel balletjes tegelijk in lucht te houden.

Een film die onduidelijk en daarom misschien me wat met een onbevredigend gevoel achterlaat. Kan ook zijn dat dergelijke personen nimmer te doorgronden vallen en daarom een zweem van mysterie over zich heen trekken. Aan Eifra lag het zeker niet!

79. SGaawaay K'uuna (2018)

Canada - 101 minuten - Vrouwelijke regisseur: Helen Haig-Brown (met Gwaai Edenshaw)

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 155 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 168 punten

Bron: pindakaas

https://image.tmdb.org/t/p/w780/vsWphdGk9OXHsdT1tRmWbrZyfyl.jpg

Een groep mensen leeft samen op de Haida Gwaii-eilanden in de negentiende eeuw. Een van hen, Adiits'ii, is tijdens het vissen betrokken bij de dood van Gaas' Xaants'ii, de zoon van zijn beste vriend. Verscheurd door spijt verdwijnt hij in het woud waar hij verandert in Gaagiixiid, de wildeman, volgende de legende van de inheemse Haida.

De eerste film opgenomen in de Haida taal lees ik. Ik had daar niet eens van gehoord, dus des te interessanter. En het is geen matige film geworden wat mij betreft, al gaat er vast een hoop langs me heen hier.

3,2*

80. Bairokêshon (2013)

Japan - 119 minuten - Vrouwelijke regisseur: Helen Haig-Brown (met Gwaai Edenshaw)

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 157 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 170 punten

Bron: pindakaas

https://image.tmdb.org/t/p/w780/CuZFISClorHn2xBHPqoolJ0wMt.jpg

Shinobu Takamura (Asami Mizukawa) is een nog onbekende schilder. Op een dag wordt ze beschuldigd van het gebruik van vals geld. Shinobu snapt het niet aangezien ze dat nooit heeft gedaan en thuis zat wanneer de misdaad werd begaan. De politieman Kanou neemt haar mee naar een plek waar een groep mensen is bijeengekomen. Ze zijn allemaal bezorgd dat er dubbelgangers rondlopen die er net als hen uitzien en zich hetzelfde gedragen. Ze noemen dat ''bilocation''.

OK Japanse horror met een interessant gegeven, maar ik vond hem wel wat herhalend. Zeker niet slecht maar er had meer ingezeten. #43 op de lijst: Highest Rated Horror Films Directed by Women.

2,8*

81. Three Cases of Murder (1955)

Verenigd Koninkrijk - 99 minuten - Vrouwelijke regisseur: Wendy Toye (met David Eady en George More O'Ferrall)

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 157 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 170 punten

Bron: pindakaas

https://www.picturepalacemovieposters.com/wp-content/uploads/2018/08/three_cases_of_murder_UKquad.jpg

Drie verhalen over moord en het bovennatuurlijke. In de eerste, wordt een man die in een museum werkt in een wereld achter de beelden hij elke dag ziet getrokken. Ten tweede, wanneer twee vrienden op dezelfde vrouw vallen en zij wordt gedood, zijn zij de hoofdverdachten. Is hun vriendschap sterk genoeg om elkaar aan een alibi te helpen? Ten derde, wanneer een jonge politicus vreselijk door de arrogante staatsecretaris van Buitenlandse zaken Lord Mountdrago wordt gekwetst, gebruikt hij de dromen van Mountdrago om wraak te nemen.

Aardig, maar wat belegen drieluik van onze stiff-upper lip vrienden. En Orson Welles. Wat traag en oubollig hier en daar, maar met 99 minuten en drie verhalen goed uit te zitten. Ik rond deze af naar boven. #45 op de lijst Highest Rated Horror Films Directed by Women.

One little piggy to go!

3,4*

9. Les Enfants des Autres (Film, 2022)

104 minuten

FTV: 2 punten

Puntentotaal: 17

Perfecte film voor deze challenge: Mooi vrouwelijk perspectief over een gepast onderwerp voor vrouwen, met een vrouwelijke hoofdpersonage en geregisseerd door een vrouw. Het is een intiem drama zonder al te zwaar te worden over de worsteling met kinderwens en het vervullen van stief/bonusmoederrol. Mooi geacteerd en verrassend sterk geregisseerd ook. Heel sfeervol, mooi camerawerk en fijne scene transities.

Ruime 3.5*

10. The Neon Demon (Film, 2016)

118 minuten

RW

Puntentotaal: 18

Man wat een heerlijke film. Veel beter dan bijvoorbeeld The Substance, terwijl beiden met vergelijkbare thema's werken. The Neon Demon doet dit gelukkig iets subtieler en veel mooier. Muziek is interessanter en kleurgebruik (zoals bij Refn normaal is) is fenomenaal. Maakbare schoonheid die gestaag onderhuids anderen en het hoofdpersonage tot waanzin leidt. Viel me gelukkig ook niet tegen bij de rewatch, blijft een geweldige film, hoewel niet zo goed als Drive of Only God Forgives.

4.5*

10/18 films die ik bekeek betrof een vrouwelijke protagonist of vrouwelijke regisseur.

Toch knap, ik ga onverwacht wel de helft halen gemiddeld. Terwijl ik totaal niet de films op de challenge geselecteerd hebt.

19. Chocolat (Film, 1988) - MovieMeter.nl

https://rialto.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/1600x_65b26dce7f7a274b7093f53ed082458e94db36a1b311c.jpg

Regisseur: Claire Denis.

FTV - 2 punten.

Puntentotaal - 36 punten.

3.5*

Mooie film van Denis. Schitterende beelden van de omgeving en een sterk script waarin verschillende dingen samenkomen. De oplopende spanningen in het land, racisme, een coming of age verhaal en romantiek. Maar Denis waakt er wel voor dat dit geen sentimentele draak wordt (Out of Africa), maar juist een zeer indringend en aangrijpend verhaal. Schitterende rol ook van Isaach De Bankolé.

24. Sakuran (2006)

Regisseur: Mika Ninagawa
Speelduur: 111 minuten
FTV: 46+2 punten = 48 punten totaal

Een manga-adaptatie gesitueerd in het Edo-tijdperk van Japan (1603-1868). Ondanks de historische setting, geeft Ninagawa (zelf fotograaf en visueel kunstenaar) haar eigen schwung aan het verhaal van Kiyoha. Het bordeel waar zij als kind geplaatst werd is gedompeld in een felkleurig, veelal primair kleurpalet, de kostuums en make-up zijn extravagant te noemen en hoewel de film veelal binnenkamers geschoten is, weet Ninagawa dankzij inventieve shots en indrukwekkende art design de kleine ruimtes toch een ruimtelijk gevoel mee te geven. Visueel erg indrukwekkend en ook de anachronistische muziekkeuze weet de klassieke setting overtuigend in een eigentijds jasje te steken.
https://screenmusings.org/movie/blu-ray/Sakuran/images/Sakuran-095.jpg
Verhaaltechnisch blijft de film wat steken in een alledaags verhaal waarin Kiyoha zich weet op te werken tot oiran, binnen de hiërarchie van courtisanes het hoogst haalbare. Oiran worden bewonderd vanwege hun schoonheid, intelligentie en verleidkunsten en ook waren zij doorgaans bedreven in verschillende artistieke vaardigheden. Hoewel het bordeel opereert binnen strikte kaders van etiquetten en gebruiken, probeert Kiyoha ook in haar nieuw verworven positie van aanzien trouw te blijven aan haar eigen verlangens naar liefde en vrijheid en probeert ze het vuur van haar haar rebelse geest te behouden. Het is de vraag of ze daarin kan slagen binnen de parameters van haar bestaan binnen het bordeel (het motief van goudvissen in een vissenkom komt meermaals voorbij) en onderweg wordt het haar bemoeilijkt door onder andere een teleurstelling in de liefde, een onverwachte zwangerschap en een huwelijksaanzoek uit prestigieuze hoek.

Tsuchiya is een ongewone schoonheid en vervult de rol van de eigenzinnige Kiyoha to a tee. Haar innerlijke belevingswereld blijft echter wat op afstand (enkele quasi-existentiële mijmeringen daargelaten) en de urgentie van haar verhaal had wat beter aangescherpt kunnen worden, waardoor het wel boeiend is om te volgen maar nooit echt meeslepend wordt. Dat gebrek aan inleving of spanning wordt lange tijd opgevuld door alle visuele pracht en mooie plaatjes, al raak je er als kijker allengs ook wat door verzadigd.

Veelal een audiovisuele masterclass dus die wel degelijk indruk maakt, al had je als kijker gewenst dat er inhoudelijk ook wat grootser uitgepakt had kunnen worden. 3,5*

25. Fuga (2018)

Regisseur: Agnieszka Smoczynska
Speelduur: 100 minuten
FTV: 48+2 punten = 50 punten totaal

Alicja lijdt aan geheugenverlies en heeft de afgelopen twee jaar over de straten van Warschau rondgezworven zonder te weten wie ze in haar vorig leven was of wie ze daar heeft achtergelaten. Wanneer ze op een gegeven moment gearresteerd wordt (in de openingsscène zien we haar zonder gene plassen op een drukbevolkt metroperron), krijgt ze de keuze om op tv te verschijnen in een Pools programma waar kijkers worden aangespoord te bellen als ze de afgebeelde vermiste personen herkennen. Alicja’s vader belt het programma en al snel ziet ze zichzelf herenigd met haar ouders, echtgenoot en kind.
https://screenanarchy.com/assets/2023/03/Fugue%20Poster.png
Het is echter van beide kanten niet het vreugdevolle wederzien dat je na twee jaren van verwijdering wellicht verwacht had. Man en kind reageren koud tot ronduit vijandig en ook Alicja zelf lijkt zich te hebben geconformeerd met de nieuwe persoon die zij is geworden, in plaats van terug in te voegen in het burgerlijke bestaan wat haar leven was. Omdat de aanvraag van nieuwe identiteitspapieren weken op zich laat wachten, verblijft ze toch in wat haar huis moet zijn en hoewel ze niet staat te springen om de herinnering aan haar vorige leven aan te wakkeren, begint de aanloop naar haar ongeluk en geheugenverlies zich toch steeds verder te ontrafelen.

Het is een wat ongewone behandeling van een bekend thema, omdat doorgaans protagonisten met geheugenaandoeningen niets liever willen dan zich te herinneren wie ze waren. Fuga vormt het onopgesmukte maar ongewone tegenwicht in die traditie door de onaangepaste Alicja, die zich daar vooral tegen lijkt te verzetten, centraal te stellen. Dat zij daar uiteindelijk ook haar beweegreden voor lijkt te hebben is een welkome ontvouwing, maar onderweg is het boeiend om te zien hoe de (weinig sympathieke) personages wat ongemakkelijk manoeuvreren als er plots een vreemde opnieuw invoegt in je leven.

In niets heeft deze de allure of grootse fantasie die Smoczynska’s The Lure zo intrigerend maakte, maar als anekdotische vertelling weet Fuga toch een oprecht verhaal te vertellen. De hele aankleding van de film is soberheid ten voeten uit, dus laat je door de poster en openingssequentie niet verleiden hier iets groots of fantasievols in te verwachten; de film draagt het verhaal haast in documentaire-achtige stijl uit. 3*

26. Hana to Arisu (Film, 2004)

Japan - 135 minuten - Vrouwelijke protagonisten: Anne Suzuki, Yû Aoi

FTV (2 punten)

Puntentotaal: 52

Bron: Archive.org

Quotering: 3,5*

https://image.tmdb.org/t/p/w780/pWrvUUGh3IjOxNJbtIiv0qYoepp.jpg

Een film over tienerliefde met een verhaal rond een driehoeksverhouding tussen twee vriendinnen die beiden verliefd zijn op een jongen. En het doel heiligt de middelen waarbij leugens en misbruik niet geschuwd worden. De naïeve jongen is er vervolgens ook de dupe van. Toch is de ondertoon van de film eerder luchtig en zelfs schattig. Door toedoen van een incident ontstaat er een onwaarschijnlijk verhaal en dat is best leuk om volgen. Het voelt allemaal aan als een tienerfilm, maar de film heeft wel wat meer in zijn mars.

Vriendschap en prille liefde staat hier centraal en staat elkaar ook in de weg. Het is ook deze reflectie die ze bij zichzelf moeten plaatsen om ongeschonden uit het liefdesavontuur te komen. De film wordt goed ondersteund door klassieke muziekstukken die veeleer rust en ingetogenheid brengen. Veel aandacht ook voor de kleine dingen zoals de regen, de trein en de slotscène met het ballet. Leuk!

27. Shimotsuma Monogatari (Film, 2004)

Japan - 102 minuten - Vrouwelijke protagonisten: Kyoko Fukada, Anna Tsuchiya

FTV (2 punten)

Puntentotaal: 54

Bron: Archive.org

Quotering: 3,0*

https://image.tmdb.org/t/p/w780/4QCs7akSCJPOs2IYnLOTDvHFdVh.jpg

Een bijzondere Japanse film die erg guitig, fris en opgewekt oogt met allerlei gimmicks en animatie-effecten. In dat oogpunt voor sommigen grappig, maar misschien ook wat kinderlijk of flauw. Ik laat het wat in het midden, want het enthousiasme van de film slaat wel aan, net als het personage Momoko.

Inhoudelijk vond ik het weinig transparant van lolita Mokoko en een vriendin die geheel tegengesteld is dan Momoko. Wanneer Momoko verschijnt, waan je je in een sprookjesachtige droomwereld met felle kleuren en waar alles rozengeur en maneschijn lijkt. Haar vriendschap met Ichigo staat centraal en die laatste leert echte vriendschap en waarden kennen.

Kamikaze girls is vooral een visuele film geworden. Er is weinig diepgang bij de personages zelf, maar de film tracht wel een boodschap naar voren te brengen, hoe zoet die ook is. Een film die beter onthaald zal geweest zijn in Japan met al die subculturen die voor ons moeilijker in te schatten is.

07. The Electric State

128 minuten

FTV: 2 punten

Puntentotaal: 14

https://www.moviemeter.nl/images/cover/1166000/1166106.300.jpg?cb=1741430436

Jammer, de film is toch echt wel een tikkeltje slechter dan ik had gehoopt en verwacht. Normaal ben ik best te porren voor dit soort Sci-Fi films en ook hier kon ik me af en toe wel vermaken maar, het was met vlagen vooral erg kinderachtig. Ik moet zeggen dat de CGI er best tof uit zag, daar zeker niks op aan te merken. Millie zag er prachtig uit, daar ook niks op aan te merken maar, voornamelijk het storyline gedeelte lag me toch een beetje in de weg. Conceptwijs vond ik het nog wel te doen, stiekem ook wel leuk eigenlijk maar, alles eromheen, ik weet het niet, ik miste iets.

https://images.bauerhosting.com/empire/2025/03/electric-state-1.jpg?ar=16%3A9&fit=crop&crop=top&auto=format&w=1440&q=80

Het begon allemaal best onschuldig, Millie lijkt meer een soort probleemkind te zijn maar haar achtergrondverhaal is wel tragisch. Het verhaal rondom Spectre en de wereld van de robots vond ik dan wel weer erg geinig, Er zit zeker wat komische stukken tussen, Chris weet dat goed op zich te nemen maar, zoals ik al zei is het allemaal wat kinderlijk.

https://dnm.nflximg.net/api/v6/BvVbc2Wxr2w6QuoANoSpJKEIWjQ/AAAAQfPfV64fWKgNCEBsl3HEBAti0_KG9OIJHEzTPhPArArp94AQaNbiV_qoYcryG4IJ6ZDkpOOhmU3-s4o4Eu1yFSU8CWC04RZKFkJaB5BKdxnyH_AsHRx59KKzI92N7IwUmcyfeMdYNkCcmQujCEcGCiqeCb8.jpg?r=aaa

Volledige mening.

08. Bird Box

123 minuten

FTV: 2 punten

Puntentotaal: 16

https://www.moviemeter.nl/images/cover/1121000/1121862.300.jpg?cb=1545934344

Toen deze film was aangekondigd was ik eigenlijk al niet echt onder de indruk, het duurde dus echt een tijd voordat ik hem eindelijk zag, want nu heb ik hem dan eindelijk gezien en ook dankzij de huidige challenge die zich nu afspeelt op het forum. Ik denk als die er niet was, had ik de film wellicht nooit gezien aangezien ik hem dus ook nooit had gemarkeerd in mijn kijklijst.Het deed me eigenlijk ook allemaal weinig, en dat vind ik bijzonder want normaal gesproken ben ik echt wel te porren voor dit soort projectjes.

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BNDk4MzYyMzk2OF5BMl5BanBnXkFtZTgwNTY0ODQxNzM@._V1_.jpg

Het zag er in het begin overigens wel aardig uit, het hele idee van onzichtbare gevaartes vond ik tof en werkten ze ook wel leuk uit maar, dan komt de rest. Het is vooral een onwijs slome, saaie film die me op geen enkel moment weet te integreren. Na het leuke begin raak je eigenlijk verstrikt in een ellenlange dialoog die eigenlijk niks toevoegt en weinig spanning naar boven haalt. Jammer man, had een beter potentieel dan dat ze er daadwerkelijk uit hebben gehaald.

https://variety.com/wp-content/uploads/2018/11/birdbox-sandra-bullock.jpg

Volledige mening.

8. Good Luck to You, Leo Grande (2022)

Vrouwelijke protagonist:

regisseur: Sophie Hyde

vrouwelijke hoofdrol: Emma Thompson

Speelduur: 97 minuten

FTV: 2 punten

Bekeken via: Opname

Puntentotaal: 15 punten

https://m.media-amazon.com/images/S/pv-target-images/bece9eab60987a9401794d86cbd71780395f91282d5fa0c4379d2a7e1e76ec9f.jpg

Film die kijkt als een toneelstuk, zichzelf vrijwel volledig afspeelt op één locatie en het vooral moet hebben van de interactie tussen de twee hoofdrolspelers.

Degelijk maar niet echt mijn ding.

3*

Down in the shadow of the penitentiary, Out by the gas fires of the refinery, I'm ten years burning down the road, Nowhere to run aint got nowhere to go/Born in the u.s.a., I was born in the u.s.a. Deze lyrics van Bruce Springsteen heb ik vandaag nog eens doorgemaild naar het Witte Huis. Het was nodig. Moreel kompas is weg vermits de president nu Tesla’s verkoopt die door zijn minister zijn vervaardigd. Historisch onbenul door Palestijnen naar een resort in Egypte te willen verhuizen. Discriminerend nu het leger enkel mannen en vrouwen aanvaard en zo de lgbtqia+ gemeenschap negeren in zijn/haar bestaan. Deze schreeuw van 'Born in the USA' bewijst nog steeds dat burgers het slachtoffer zijn van het beleid van hun leider. Ze hadden toch beter naar de echte 'Boss' geluisterd ten tijde van de verkiezingen vorig jaar.

14. Leave No Trace (Film, 2018)

109 minuten - vrouwelijke regisseur Debra Granik

FTV : 2 punten - totaal 27 punten

https://www.awardsdaily.com/wp-content/uploads/2018/07/dbc42e777ea899bddd85b33b2cac8668.jpg

Een ontroerend portret van een vader/dochter relatie waarin de vader rusteloos is. Hun weg is dan ook ver van de maatschappij, ze kiezen voor een geïsoleerd leven (door een PTS van de vader ?). We zien dat de maatschappij vrij paternalistisch reageert, willen ze redden maar moeten niet gered worden. Granik zoekt opnieuw de bossen van Oregon op waarin mensen leven buiten de maatschappij, een maatschappij die hen heeft ontgoocheld of verraden. Het is vooral een registratie van een overlevingsstrijd (zowel in de natuur als op de boerderij als op de camping) van vader met zijn dochter waarin Granik duidelijk sympathie voor heeft en waarin gesuggereerd wordt dat dit helemaal niet nadelig hoeft te zijn voor de dochter. Langzamerhand komt er een drama binnen sluipen doordat uiteindelijk de dochter liever een ander levensstijl (zich settelen) prefereert boven de steeds 'on the road' behoefte van de vader. Als maatschappij kritiek zeker een voldoende maar inhoudelijk is de studie tussen vader en dochter wat oppervlakkig.

9. MaXXXine (2024)

Vrouwelijke protagonist:

vrouwelijke hoofdrol: Mia Goth

Speelduur: 103 minuten

FTV: 2 punten

Bekeken via: Netflix

Puntentotaal: 17 punten

https://aeyenah.com/wp-content/uploads/2024/08/fc88d-maxxxine.jpg

Halverwege de jaren 80 keert Maxine naar Los Angeles om daar een beroemdheid te worden. De traumatische gebeurtenissen uit 'X' blijven haar achtervolgen en ondertussen loopt er ook nog een mysterieuze moordenaar door de donkere straten van Hollywood.

De laatste van een drieluik dat in mijn ogen slechts gedeeltelijk geslaagd is. Als horror vond ik het allemaal te soft, eerder een mooie ode aan filmklassiekers en de periode waarin die zich afspelen. Mia Goth is driemaal uitstekend, hoewel het bij deze eerder op een herhaling van zetten begint te lijken. Ook opvallend is dat de cast van deze 'MaXXXine' een pak bekendere namen bevat dan die van zijn twee voorgangers. Het is dan ook niet Goth maar eigenlijk Kevin Bacon die hier de show steelt en dat kan volgens mij niet de bedoeling geweest zijn.

Leuk om gekeken te hebben maar ik ga deze drie niet gauw opnieuw zien.

3*

11. Katie's Mom 2023

FTV – 113 minuten

Puntentotaal: 19

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BMTk5NGZiYTItMzNlZC00N2Y0LTgzNDMtNTAzMzAzNzgzN2M3XkEyXkFqcGc@._V1_.jpg

protaganist : Nancy gespeeld door Dina Meyer

Oké, ik begon deze challenge met Babygirl, een behoorlijk gehypete film over een oudere vrouw en een jongere man, die ik uiteindelijk nogal overrated vond. Maar Katie’s Mom overtreft dat onderwerp in het kwadraat – en niet op een positieve manier.

Bijna twee uur lang voor een verhaal dat je in twee minuten kunt samenvatten: moeder begint iets met de liefdesvlam van haar dochter, geeft wat drama, dochter komt erachter… en klaar. Geen verrassingen, geen diepgang. En dan krijgt deze film hier bijna drie sterren gemiddeld? WTF?

Een willekeurige aflevering van GTST is net zo goed (zo niet beter). Echt zonde van de kijktijd. Tot nu toe was deze challenge steeds een leuke verrassing, maar dit was een flinke tegenvaller. 1 ster.

28. Clara Sola (2021)

Regisseuse: Nathalie Álvarez Mesén + vrouwelijke hoofdrol: Wendy Chinchilla Araya

106 minuten

FTV (2): totaal aantal punten = 56

Bron: Film1

Clara Sola is het speelfilmdebuut van de Costa Ricaans-Zweedse Nathalie Álvarez Mesén. En dat is verder ook het enige Zweedse aan deze film. Het verhaal speelt zich af in Costa Rica en is volledig Spaans.

Ik moest er wel even inkomen, maar uiteindelijk krijg je een best wel boeiend portret te zien van de eenzame Clara. In het dorp zien ze haar als heilige met helende krachten. Volgens haar moeder staat ze in contact met de heilige maagd Maria. Clara, die leidt aan een ontwikkelingsstoornis, heeft hier niet echt een boodschap aan. Ze is met name wanhopig op zoek naar liefde, genegenheid en oprechte aandacht. Alleen haar paard Yuca kan het gevoel van eenzaamheid bij haar wegnemen.

Mooi en rustig gefilmd. De beelden in het Costa Ricaanse regenwoud zijn fraai. Puike slotscène ook.

3,5*

12 Big Love 2012

FTV – 95 minuten

Puntentotaal: 22

[embed]https://www.dailymotion.com/video/x96d1ke[/embed]

Regisseur Barbara Białowąs levert met Big Love een indrukwekkend debuut af. De film bevat behoorlijk prikkelende erotische scènes, die nergens vulgair of geforceerd aanvoelen, maar wel verrassend ver gaan. Toch blijft het geheel stijlvol en natuurlijk.

https://64.media.tumblr.com/869f7cd050a403f7be30dfe239096427/tumblr_n0svdboEwN1t8f15go2_500.gif

De hoofdrolspelers zetten sterke prestaties neer, en hoewel het verhaal op zichzelf niet per se bijzonder is, wordt het mooi in beeld gebracht. De speelduur is precies goed, en het langzaam onthullen van het minder fraaie plot houdt de aandacht vast. Bovendien is hoofdrolspeelster Aleksandra Hamkało niet alleen een goede actrice, maar ook een mooie verschijning.

Een extra pluspunt is de sfeervolle live-muziek die in de film is verwerkt. Al met al een aangename verrassing. 3,5 sterren.

https://hardgif.com/fallback_screenshot.php?post_id=234249352

Helaas bleek de belofte van dit sterke debuut later totaal niet waargemaakt. Białowąs ging hierna verder met een gruwelijk slechte trilogie, waardoor deze veelbelovende start uiteindelijk een eenmalig succes bleek.

20. Sakuran (2006)

Regisseur: Mika Ninagawa

Speelduur: 111 minuten

FTV: 2 punten

Totaal: 39 punten

Nou ja, wat een toeval, zie deze film vandaag al eerder langskomen.

Oogverblindend mooi, de kleuren spatten van het scherm. Het is een historisch geisha verhaal, maar met volop moderne elementen in styling, jurken en muziek, heel vet. Verhaal is iets minder spectaculair, veel intriges in het bordeel, maar het boeit wel en maakt ook niet echt uit, ik was toch al verkocht. Snel helter skelter een herbekijken.

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTs3n9pOBELQBpsUeRLrv-2Qnlu9gBdHT8tTA&s

https://screenmusings.org/movie/blu-ray/Sakuran/images/Sakuran-118.jpg

26. The Nightingale (2018)

Regisseur: Jennifer Kent
Speelduur: 136 minuten
FTV: 50+2 punten = 52 punten totaal

Jennifer Kent gooit het over een andere boeg na haar succesvolle debuut The Babadook, toch wel een inventief horrorwerkje dat zonder al teveel bezwaar een van de pioniers van het elevated horror subgenre genoemd kan worden. De verweving van genre-elementen met familiedrama en thema’s van geestelijke gezondheid is uiteraard niet nieuw en was binnen horror misschien (veelal als metafoor) altijd al aanwezig, Kent heeft met haar debuut wel een steentje bijgedragen aan de exploratie en verfijning van die combinatie. Maar op de formule voortborduren doet ze dus niet, waardoor we ons in The Nightingale in een hele andere setting en genre bevinden.

In het Tasmanië van 1825 staat de jonge Ierse Clare onder toezicht van Britse officier Hawkins voor een niet nader benoemde misdaad. Samen met man en kind wacht zij op het verlossende woord van Hawkins dat ze haar straf uitgezeten heeft. Deze ontzegt haar niet alleen meermaals deze verlossing, wanneer de echtgenoot van Clare verhaal komt halen, loopt dat noodlottig af en blijft Clare moederloos als weduwe achter. Gezind op wraak achtervolgt Clare Hawkins naar een nabijgelegen nederzetting, vergezeld door lokale gids en aboriginal Billy.
https://live-production.wcms.abc-cdn.net.au/aedf3258ce346e4d7e8a460974c8dff1?impolicy=wcms_crop_resize&cropH=799&cropW=1200&xPos=0&yPos=37&width=862&height=575
Wat volgt is een zoektocht met beproevingen vanuit verschillende hoeken (de barre tocht, de verwilderde natuur, de achtergestelde status van Clare als vrouw en Billy als zwarte man) en het duurt misschien een tijdje voordat we als kijker getrakteerd worden op gerechtigheid, maar de manier waarop die vormgegeven wordt weet toch te verrassen. Zelf vond ik het wat jammer dat de (bij)personages wat eendimensionaal vormgegeven worden en Clare zelf ook wat eentonig vertolkt wordt door Franciosi, die een soort constant geïrriteerde Keira Knightley neerzet.

Het wraakverhaal mag dan anders vormgegeven worden dan je gewend bent, echt bevredigend zou ik het niet noemen. En naast alle interessante thema’s die de film onderweg aansnijdt, blijft het meerendeel toch wat aan de oppervlakte hangen. Het eindresultaat is zeker niet vervelend om naar te kijken (afgezien van de verkrachtingen, waarvan de eindteller op een imposante 5 uitkomt), maar een beetje lang en repetitief voelt het wel op een gegeven moment. 3*

27. High Life (2018)

Regisseur: Claire Denis

Speelduur: 110 minuten

FTV: 52+2 punten = 54 punten totaal

Ik ben in de loop der tijd toch een beetje fan geworden van Robert Pattinson, met name door zijn vertolkingen in The Lighthouse, The Devil All The Time, Good Time en het recente Mickey 17. Hij was veelal de reden om deze film eens aan te zwengelen, want van Denis zag ik eerder alleen Vendredi Soir, die ik op 1* heb staan.

https://newcityfilm.com/wp-content/uploads/2019/03/High-Life-Claire-Denis-6-1024x683.jpg

Ook deze kon me niet helemaal bekoren. Ja, het is een wat ongebruikelijke film die genre-elementen verzamelt en bundelt met enkele gewaagde scenes en een overall gevoel van ongrijpbaarheid; het eindresultaat is niet altijd even boeiend en soms ronduit opzettelijk vaag en onbevredigend.

In feite vond ik het eerste half uur, als Pattinson met de jonge Willow opgescheept zit het meest intrigerend, de flashbacks naar de missie worden gepresenteerd als een verklarende backstory, maar is irritant rommelig en artsy en de scenes met de inmiddels opgegroeide Willow geven weinig verdieping en leiden uiteindelijk tot een een wat zinloos aandoende fade-out.

Geen idee wat deze film uiteindelijk te zeggen heeft en op cinematografisch vlak doet het wat amateuristisch aan. Mijn 2,5* vormt de waardering voor een handvol scenes die het geheel overeind houden en het degelijke acteerwerk van met name Pattinson en Binoche, maar het is vast niet voor niks dat ik deze in twee sessies wat plichtmatig uitgezeten heb.

14. Showing Up (2022)

Regisseur: Kelly Reichardt

108 minuten - Verenigde Staten

FTV 2 - Totaal: 28

https://res.cloudinary.com/jerrick/image/upload/d_642250b563292b35f27461a7.png,f_jpg,q_auto,w_720/657b411fa6c6b0001c7fd4a6.jpg

Voor Showing Up begeeft regisseur en schrijver Kelly Reichardt zich naar Oregon om zich aldaar in het kunstacademische milieu van Portland en in het leven van beeldhouwster Lizzie te verdiepen. Reichardt maakt met Showing Up een film met een verhaal dat behoorlijk traag verloopt, redelijk luchtig is en gespeend is van melancholie. De melancholische sfeer en de onderhuidse spanning die in First Cow (2019) en in Wendy and Lucy (2008) zo prominent worden geëtaleerd, ontbreken in Growing Up tot mijn grote spijt.

Reichardt presenteert scènes uit het dagelijkse leven van de personages en het staat de kijker vrij daarbij zijn eigen interpretaties te bepalen. Een aardige scène is in dit opzicht een scène waarin Lizzie en een collega naar een groep dansende mensen kijken. Een of andere kunstacademische cursus blijkbaar. Terwijl de collega de vertoning licht spottend observeert, gaat Lizzie niet mee in de spotternij. Zij neemt het blijkbaar wel serieus. Twee verschillende visies. Reichardt legt mij hier geen mening op maar gunt mij grootmoedig mijn eigen mening. En dat laat ik mij niet twee keer zeggen. Wat een sneue, onzinnige en belachelijke vertoning, dacht ik en voelde me daarna erg opgelucht en blij.

De diepzinnigheid en de emotionele lading zijn in Showing Up van een mindere orde dan in de films die ik eerder noemde. In plaats daarvan is er weinig relativering bij de personages en is er luchtigheid. De accentuering van beide dingen leidt niet tot een kennismaking met interessante personages of tot een fijne onderdompeling in een emotioneel geladen verhaal. Showing Up is een goed kijkbaar werkje maar de film raakte me verder niet heel erg.

2.5*

21. Holland (2025)

Regisseur: Mimi cave

Speelduur: 108 minuten

FTV: 2 punten

Totaal: 41 punten

Slechte film, ongelooflijk rommeltje. Ook Nicole Kidman maakt hier geen enkele indruk. Maar ik moest dit toch zien, Nicole Kidman in Nederlandse klederdracht. Met verbazing zitten kijken naar Holland, Michigan, een creepy conservatief dorp met tulpenvelden, molens, klompendans, klederdracht en zelfs Rob de Nijs op de dag van zijn begrafenis. Bestaat echt.

https://townsquare.media/site/43/files/2025/02/attachment-holland-nicole-kidman-movie.jpg?w=780&q=75

30. Black Snake (Film, 1973)

82 minuten

FTV

Puntentotaal: 60

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BOGQxOWIxMDEtMTQyMS00MTcwLWJlNTYtNWM2NmRlYTk0ZDI5XkEyXkFqcGc@._V1_.jpg

De liefhebbers van Russ Meyer zijn typische films met naakte dames met grote borsten en "grappige" seksscènes (ik zet dit opzettelijk tussen aanhalingstekens want ik vind het meer stupide) gaan weinig plezier aan deze film beleven. Dus ja ik begrijp de lage score die Theunissenhier aan geeft maar al te goed. Ja het geweld werd vaak niet expliciet getoond, maar voor Russ Meyer zijn doen is dit best grafisch en het is vaak explicieter dan de films uit die periode als we HG Lewis buiten beschouwing laten. Met andere woorden dit is de meest exploitatieve film van Meyer, een film met amper 2 vrouwen en de naaktscènes van de sadistische blanke Lady Susan kwamen van een body double. Enkele blanke mannen en voor de rest zwarte slaven en oppassers. Een van die bewakers was homo, dat lijkt ook zo een dingetje te zijn bij Russ zijn latere films.

Had Russ er nu wat meer vrouwen in gezet onder andere bij het slavenvolk en echt naakt, het had zowaar een sterke film opgeleverd. Hoewel met Russ weet je nooit hij zou net zo goed hebben kunnen vervallen in de typische seksistische fake feministische boodschappen die je terugziet in veel van zijn andere films. Ok ik moet toegeven Russ Meyer was dan toch niet helemaal talentloos, qua brutaliteit en verhaal is dit het beste wat ik van hem heb gezien. Je zou bijna denken dat niet hij niet zelf die keuzes heeft gemaakt, haast alsof iemand anders de beslissingen nam hoe alles moest in beeld gebracht worden. Het is bijna pijnlijk om te gaan vaststellen dat de beste film (naar mijn mening dan) van Meyer een film met weinig vrouwen en naakt is, maar uiteindelijk veel meer exploitation, serieuzer en gewelddadiger is dan de rest van zijn oeuvre. Nu dat ik elke sexploitation film van Russ heb gezien blijft mijn opinie onveranderd, zijn vroege nudies waren wel leuk om te kijken, zijn rauwere sexploitation midden jaren 60 tot vroege jaren 70 zijn veel te braaf ten aanzien van generatiegenoten en bestaan veelal uit zwakke personages en steeds weer dezelfde kale landschappen als setting. Uiteindelijk ging hij zich vooral focussen op kolderieke seks en rondborstigere dames hetgeen ongetwijfeld op de lachspieren werkte bij een bepaald publiek en de horndog kwam eveneens aan zijn (of haar) trekken. King of sleaze die titel verdient hij dan wel maar als we het over sexploitation hebben staat hij toch onderaan de ladder.

49.Feng Fei Fei (1971) 3,5*

Regisseur : Pao-Shu Kao

91 minuten

FTV : puntentotaal 107 +2 = 109

https://blueprintreview.co.uk/wp-content/uploads/2025/03/lady-with-a-sword-2.jpg Het regiedebuut van de eerste vrouwelijke regisseur Pao-Shu Kao, (eveneens ook actrice) van de Shaw Brothers Studio. Een solide Wuxia-film met een aantal prima vechtscènes en een solide prestatie van hoofdrolspeler Lily Ho, als Feng Fei Fei, Het plot is vrij eenvoudig; een vrouw en haar jonge zoon worden overvallen, de dame wordt verkracht en vermoord terwijl de zoon weet te ontsnappen en het huis van de zus van zijn moeder weet te bereiken die wraak zweert, maar wraak is niet zo eenvoudig als blijkt dat haar toekomstige echtgenoot de dader is. Ik had niet verwacht dat er nog zo veel bloed in beeld zou vloeien. De regisseur had denk ik wat te bewijzen en speelt dus zeker niet op safe! De ontknoping van het laatste gevecht doet afbreuk en is een actieclimax, maar het is een klein minpuntje in deze verder solide film.in de Shaw-stijl uit de jaren 60. Regisseur Pao-Shu Kao slaagt erin om de actie strak te houden en tegelijkertijd maakt het dat vanuit het perspectief van een vrouw het net even iets meer diepgang bezat dab de standaard wraakfilm.

50.Carmilla (2019) 2,5*

Regisseur : Emily Harris

94 minuten

FTV : puntentotaal 109 +2 = 111

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BNTk5NGFiMzgtM2M1ZC00NWVkLWEyNWMtYTY5MWQxMTVlYzE0XkEyXkFqcGc@._V1_.jpg

Wat ik niet goed begrijp; waarom je baseert op de gothic novelle en één van de vroegste werken van vampierfictie, Carmilla (1872) van J. Sheridan Le Fanu, maar veel van de belangrijkste elementen eruit laat. De film volgt de eerste helft van het verhaal; na de afzegging van het bezoek van Charlotte (in het boek Bertha) gebeurt er vlak buiten het landgoed van haar vader een ongeluk met de koets waarin Carmilla zat.

De familiegeschiedenis van de Karnsteins en generaal Spielsdorf worden compleet aan de kant geschoven, zodat de tweede helft van het verhaal kon worden vervangen voor een weemoedige lesbische meisjes-fantasie. Eveneens kwam de gouvernante, een bij-personage in het Le Fanu-verhaal nu plots centraal te staan. Probeerde men nu werkelijk de gothic novelle te gebruiken om heteroseksueel verlangen te symboliseren tegenover girl-on-girl liefde?

Regisseur Emily Harris filmt verder veel alleen dromerige landschappen. Die worden afgewisseld met diverse macro-close-ups van insecten die prooien verslinden. Tjonge...nog meer symbolisering. Onbegrijpelijk waarom er wel verwijzingen als deze zijn maar nooit echt iets van de traditionele elementen van vampirisme zoals hoektanden en bloeddrinken of de wel genoemde slachtoffers. Er is zelfs de verwijzing dat linkshandig zijn des duivels is maar meer dan een gewone film over twee verliefde meisjes kwam het niet!

Terug van een paar daagjes rust...en nu weer aan de slag, hier zijn de eerste drie!
51.Holland (2025) 2,5*
Regisseur : Mimi Cave
108 minuten
FTV : puntentotaal 111 +2 = 113
https://moviedelic.com/wp-content/uploads/2025/03/Holland.jpg Tja...meer dan een matige mysterieuze thriller werd het ook niet! Dat kon zelfs de aanwezigheid van Nicole Kidman niet veranderen. Voor ons misschien iets interessanter omdat het gaat om de stad Holland in het westen van de staat Michigan en de Nederlandse afkomst van de inwoners. Maar meer dan dat er een molen staat, de klompendans werd opgevoerd tijdens Tulip Time Festival, Kidman in klederdracht en oubollige Nederlandse liedjes heeft dat niet echt meerwaarde. Het script vond ik ook nogal rommelig; och...als een conservatieve huismoeder haar man verdenk van een affaire, dus gaat op onderzoek uit want dat kan natuurlijk niet maar euh...omwille van het onderzoek dan een affaire beginnen...trouwens wordt de film als onvoorspelbaar versleten maar rond de 30 minuten wordt het al weinig subtiel duidelijk gemaakt. Helaas duurt het nog flinke tijd voordat de film het laat zien...en afgelopen is het dan ook nog niet.. Het is niet geweldig, ook niet slecht, maar het laat je gewoon achter in een staat van ach het is "Oké...