Vrouwelijke Regisseurs en Protagonisten Challenge maart 2025

Wees wel blij dat je een jaren 70 film van hernn Russ Meyer hebt gezien, want die begin jaren 60 films van hem zijn niet te doen Ik heb er drie (1x 2,0*, 1x 1,0* en 1x 0,5*) van gekeken tijdens deze challenge en dat was echt afzien. Ik moet meen ik alleen nog "Fanny Hill (1964)" kijken, maar daar ga ik denk ik niet meer aan beginnen (speelt zich ook een aantal eeuwen geleden af en daar ben ik ook nooit zo'n fan van).

P.S. die Ann Marie en Kitten Natividad waren wel twee fraaie exemplaren in "Beneath the Valley of the Ultra-Vixens (1979)". Vooral Ann Marie was enorm rondborstig

18. La Mujer sin Cabeza (2008)

Speelduur: 87 minuten

Geregisseerd door: lucrecia martel

FTV 2 punten

Totaal 35 punten

3 films zag ik al van Martel, die ik allemaal goed of erg goed (la cienega) vond. Deze film staat echter nog wel wat hoger aangeschreven in de lijstjes, maar kon ik helaas bij een eerste kijkbeurt nog weinig mee. Een vrouw rijdt iets aan, we zien een hond in de achteruitkijkspiegel, maar er zijn direct aanwijzingen dat dit wellicht niet klopt (let op handafdruk in screenshot). Vervolgens kijk we de hele film naar een vrouw die behoorlijk verward en apathisch rondloopt, is ze alles vergeten of doet ze alsof? Om haar heen overtuigen de mannen haar dat er niks aan de hand is, of zijn ze het bewijsmateriaal aan het wegwerken? Dit klinkt allemaal erg interessant, maar is in de film vooral erg vaag, desoriënterend en helaas soms ook gewoon een beetje saai. Misschien was ik te moe, maar idee dat ik veel details en subplot over argentijnse junta miste. Wat nalezen helpt wel, al lees ik mijn bezwaren ook bij andere moviemeter recensies. Heeft denk ik ooit een tweede kijkbeurt nodig, maar is voor mij zeker niet haar topper. Voor nu slechts 3*

https://static01.nyt.com/images/2009/08/19/arts/19head600.jpg?quality=75&auto=webp&disable=upscale

25. Gervaise (1956)

Vrouwelijke hoofdrol: Maria Schell

116 minuten

FTV (2): totaal aantal punten = 50

Bron: Netflix

Fijne maar bij vlagen ook wat vlakke verfilming van Emile Zola’s roman L'Assommoir (1877). Maria Schell zet een vrij sterke rol neer als Gervaise, een vrouw die constant de eindjes aan elkaar moet knopen en bij wie het geluk bepaald niet aan komt waaien.

Cinematografisch prima in orde. Het verhaal is aan de magere kant om de gehele (vrij lange) speelduur te blijven boeien. Gervaise geeft wél een mooi beeld van een Parijse (arbeiders)wijk in de tweede helft van de 19de eeuw.

Nipte 3,5*

19. Variety (1983)

Speelduur: 100 minuten

Geregisseerd door: Bette Gordon

FTV 2 punten

Totaal 37 punten

Deze film is puur op mijn radar gekomen dankzij de enthousiaste recensies van Remorz en Woland, waarvoor dank! Vrouwelijke taxivervoer, dat sprak wel tot de verbeelding. Ik sluit mij graag aan bij hun sterke recensies, heerlijk sfeertje van gritty New York, mooie beelden en soundtrack, mysterieuze protagonist wiens gedrag niet echt verklaart wordt, maar misschien juist daardoor wel intrigeert. Voelde soms bijna documentair en gebeurt niet altijd veel, maar dit is echt sfeerfilmpje.

Gek hoe dat kan gaan. The headless woman voelt duidelijk als de betere film, maar toch heb ik bij deze film geboeide zitten kijken.

Klein rolletje voor Nan Goldin, die ook deze foto maakte.

https://images-prod.anothermag.com/600/azure/another-prod/110/7/117007.jpg

26. Point Break (1991)

Regisseuse: Kathryn Bigelow

122 minuten

FTV (2): totaal aantal punten = 52

Bron: tv-opname

Point Break is in liefst 9 ICM-lijstjes terug te vinden. Het is een vrij vermakelijke film die een minuut of 20 te lang duurt. Je moet niet te lang stilstaan bij het plot, dat is nogal vergezocht en op sommige momenten behoorlijk belachelijk. Acteerwerk viel mij niet mee. Leuk om eens gezien te hebben, maar zeker geen topper. Wellicht heeft Point Break een bepaalde status gekregen omdat er een vrouw op de regisseursstoel zat, wie weet.

Kleine 3*

12. Speak (2004)

Regisseur: Jessica Sharzer

90 minuten - Verenigde Staten

FTV 2 - Totaal: 24

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp7hP1w5g8vWM8ZaQzgCdeJlv1YNLeH9u_NOrFnKP7VLjV7l3M_yl0uU5Yf5pX1AltgxCZkP_9J-oltUsLdc0u_0LPtptm9HQyLFEomTMBacEcfF2gC3IiP7v0hpPqy6AoUc5XW9dYZ94/s400/Speak+%25282004%2529.jpg

De film volgt de 13-jarige Melinda (Kristen Stewart) die aan haar eerste jaar op de highschool begint. Een gebeurtenis in de vakantie heeft ertoe geleid dat zij uit haar vriendengroep is gestoten. Nu is ze van populair meisje gedegradeerd tot een buitenstaander. Ze trekt zich steeds meer terug in haar eigen wereldje en spreekt nog amper een woord tegen iemand. Aan haar gedrag ligt een beladen geheim ten grondslag waarover zij met niemand kan praten.

Omdat regisseur Jessica Sharzer een gering budget tot haar beschikking had, was zij gedwongen het verhaal niet heel breedvoerig maar juist heel wezenlijk te vertellen. De film werd met slechts één camera gedraaid. Dat betekent geen ruimte voor veelzijdige perspectieven. Het gemis aan perpectieven is eigenlijk geen heus manco want het gemis leidt juist tot fascinerende beeldcomposities. Vaak ziet de kijker Stewart volkomen alleen en verloren in een reusachtig frame staan en daarmee heel indrukwekkend het isolement en de eenzaamheid van haar personage onderstrepend. Het zijn krachtige impressies. Indringend en ontroerend.

Ondanks de wat vlakke invulling zijn de bijrollen niet per se oninteressant. Steve Zahn als excentrieke en geëngageerde leraar, Hallee Hirsch als beste vriendin, Elizabeth Perkins en D.B. Sweeney als wanhopige ouders vormen een sterke basis waarop Stewart kan excelleren in deze prima film.

18. The Heat: A Kitchen (R)evolution (Film, 2018)

Regisseur: Maya Gallus

Speelduur: 75 minuten

FTV

Puntentelling: 36 punten

https://i.postimg.cc/wxNbmWVs/Anne-Sophie-Pic-Maison-Pic-courtesy-Red-Queen-Productions-1024x576.jpg

In deze documentaire wordt een aantal vrouwelijke chefs en hun problemen in een wereld gedomineerd door mannen uitgelicht. De wereld van de horeca hoef je mij niet uit te leggen. Mijn ouders werken al heel hun leven in de branche en ik zit er nu ook al even in. Uiteraard zijn de verhalen die de chefs hier aankaarten me ook niet onbekend. Er wordt inderdaad heel wat vrouwonvriendelijke brol uitgekraamd en het gaat er vaker dan niet heftig aan toe. Ik snap hun gedachtegoed dan ook volledig.

Het blijft echter een heel eenzijdige docu die niet diep genoeg gaat. Het duurt allemaal te kort om de chefs en hun zaak echt te leren kennen. Op de manier waarop het hier werd uitgelicht konden deze 75 minuten gemakkelijk in een lang krantenartikel gepast hebben. Jammer, want het is iets wat universeel gevoeld wordt binnen de branche.

3*

19. Spirit: Stallion of the Cimarron (Film, 2002)

Regisseur: Lorna Cook

Speelduur: 83 minuten

FTV

Puntentelling: 38 punten

https://i.postimg.cc/L5stN8PX/spirit-002.jpg

In mijn jaren op de basisschool zat er een mottig kind in mijn klas. Het meisje zat bijna full-time bedekt in het opgedroogd snot, met een vinger in de neus en haar passie voor paarden was overal zichtbaar: paardenmappen, paardenpennen, paardenalles. Praktisch iedere dag vroeg ze ons of we Spirit al hadden gezien. Dat was - natuurlijk - haar favoriete film want ja... Paarden.

Zo is mijn haat jegens deze film en dergelijke paardenkinders organisch gegroeid. De aversie tegen Spirit is iets wat ik tot nu toe volledig vergeten was. Voor deze challenge had ik zin in een animatiefilm en aangezien deze best goed scoort was ik toch wel benieuwd. Uitkomst? Ik haat paarden nog meer.

Spirit: Stallion of the Cimarron heeft eigenlijk weinig boeiends. Het titelpaard communiceert enkel via voice-over naar het publiek en de andere paarden galopperen er maar voor spek en bonen bij. Wel kan ik appreciëren wat men wilde bereiken maar het was erg moeilijk voor mij om te kunnen meeleven met een bende middelmatig geanimeerde paarden. De menselijke personages zijn bijna stuk voor stuk onuitstaanbaar.

Qua animatie is het allemaal nogal ongeïnspireerd. De blend van traditionele en computergegenereerde animatie is vaak een doorn in het oog. Het is allemaal nogal vlak en niet mijn stijl. Het helpt ook niet mee dat ik de kriebels krijg van Bryan Adams. Dit komt vooral door het volk dat uit de bol gaat bij Summer of 69 bij trouwfeesten. Er bestaan andere en betere liedjes dan dat! Stop met dit door mijn strot te duwen.

Een positief punt is dat men probeerde out of the box te denken. Ook de uitkomst met de slechteriken was wat atypisch voor een tekenfilm van deze aard.

Paarden... Nog steeds niks voor mij. Dit had beter een kattenfilm geweest.

2*

17. Rez Ball (Film, 2024) - MovieMeter.nl

https://dnm.nflximg.net/api/v6/BvVbc2Wxr2w6QuoANoSpJKEIWjQ/AAAAQcd07zyEhTmI1BkLaTl5_ZtRaBNEYKobEBstkMYB2hafbL-7F9b9qEkxat_eHoUPcjBdsIhwbYdtC1rGT5qEKVzsbOphlmWn_1bpPVnvqKjSvfljpERFQh7WWEcYId0TqMZAZy1SmhBdDRoglXcN.jpg?r=8ac

Regisseur: Sydney Freeland

FTV - 2 punten.

Puntentotaal - 32 punten.

Netflix

3*

Prima sportfilm. Niet origineel of baanbrekend, maar zeer effectief en soms best ontroerend. Ook het feit dat dit om de Navajo gemeenschap gaat - en het harde leven op een Indianenreservaat - geeft de film een extra dimensie. Acteerwerk kan er mee door, en zeker Jessica Matten als Coach Hobbs is prima op dreef.

20. Our Friend (Film, 2019)

Regisseur: Gabriela Cowperthwaite

Speelduur: 124 minuten

FTV

Puntentelling: 40 punten

https://i.postimg.cc/5y5xNTmW/at-the-movies-22heaven22-22our-friend22.webp

Films over kanker zijn nooit gemakkelijk kijkvoor. Our Friend is een erg zware film die wordt gedragen door de acteersprestaties van Dakota Johnson, Casey Affleck en Jason Segel. De drie zijn ijzersterk in het overdragen van dit moeilijke verhaal. Ze zijn geloofwaardig en door het script zijn hun personages voldoende uitgediept. Je weet de hele film lang waar het verhaal naartoe gaat maar op het eind was ik helemaal niet onberoerd gelaten. De non-lineaire structuur vond ik eerder afleidend dan interessant dus qua narratief schiet de film nogal tekort.

3,5*

21. The Beguiled (Film, 2017)

Regisseur: Sofia Coppola

Speelduur: 94 minuten

FTV

Puntentelling: 42 punten

https://i.postimg.cc/3JCgPwmn/The-Beguiled-Trailer1.jpg

Op voorhand wist ik niet dat The Beguiled een boek was of dat er überhaupt al een verfilming van bestond. Dat Coppola er een versie van gemaakt heeft die zich focust op de kant van de dames las ik ook pas achteraf. Voor mij werkte het erg goed en zou het vreemd zijn om dit verhaal vanuit het mannelijke standpunt te zien. Het verhaal zelf is nogal dun maar de uitvoering maakt veel goed.

Coppola weet de Southern Gothic-sfeer erg goed naar voor te schuiven. Met prachtige kostuums, een immens landhuis en een minimale score die bijna uitsluitend bestaat uit vogelzang wordt een serene doch onderliggend scherpe atmosfeer gecreëerd. De dames acteren de sterren van de hemel en ook Colin Farrell is sterk. Jammer dat het plot zelf wat magertjes is maar gelukkig duurt de film niet al te lang.

3,5*

22. Rye Lane (Film, 2023)

Regisseur: Raine Allen-Miller

Speelduur: 82 minuten

FTV

Puntentelling: 44 punten

https://i.postimg.cc/LX896NbJ/2660.webp

Rye Lane is een luchtige doch verfrissende rom-com. Hoofdrolspelers David Jonsson en Vivian Oparah hebben een uitstekende chemie samen. Oparah's enthousiasme werkt aanstekelijk en balanceert perfect met de neurotische Jonsson. Het verhaal gaat vlot vooruit en duurt met zijn 82 minuten helemaal niet te lang. De film voelt aanvankelijk nogal hyperkinetisch en karikaturaal aan maar uiteindelijk kon ik er wel aan wennen. Waar ik dan weer geen fan van was, is het overmatig gebruik van de groothoeklens. Het is een nogal afleidende stijlkeuze.

3,5*

21. Ghost World (2001)

Protagonisten: Thora Birch en Scarlett Johansson

Speelduur: 111 minuten

FTV: 40+2 punten = 42 punten totaal

Geinig coming of age filmpje over twee cynische meiden Enid en Rebecca, die vanuit hun bubbel van vriendschap plezier halen uit het afkeuren en beschimpen van omstanders en alles wat riekt naar burgerlijkheid en mainstream. Na hun afstuderen is het tijd om hun lang geleden gevormde plan om samen te wonen (en verder te studeren te laten schieten) dan eindelijk te verwezenlijken. Maar liggen de twee nog wel op één lijn? Wanneer Enid na een uit de hand gelopen prank een ongewone vriendschap met de eigenaardige platenverzamelaar Seymour (Steve Buscemi) aanvangt, begint Rebecca te zich buitengesloten te voelen en lijkt er steeds meer een wig tussen de vriendinnen te ontstaan.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIiJRUFZh2HcbMKj0z-G0SaeHOtI4OpzSVVLqYBAXdXsar-mb4y_wzeqRfwmv6myG9DBFDtPV61nqBt7ZaL7w0PgPdk9nHuIJ0EVC_7SjXqqZQu5u2_mNE4KaDMLQl33fPHHgoLiGKGBys/s1600/httpwww-google-co-ukimgresimgurl253dhttp2-bp-blogspot-com_msb7eqa-rfys_7bo_q-4qiaaaaaaaacdak1nfqbaocoys1600ghost-world-scarlett-johansson-thora-birch-1279px2526imgrefurl253dhttpafistfulofsoundtrack.jpg

De film typeert voor mij een herkenbaar stukje vriendschap, dat centreert om idealen en patronen die zij weliswaar beiden gewoon zijn te cultiveren, maar tegelijk weinig open staat verandering. Beiden hebben moeite om hun eigen volwassenwording in een andere richting vorm te geven, waardoor de verwijdering tussen de twee onvermijdelijk lijkt. Langs curieuze omweggetjes als kunstcolleges, platenverzamelaarsbijeenkomsten en noodzakelijke bijbaantjes, worden we als kijker getrakteerd op een scala aan gekkige bijrollen maar is er af en toe ook ruimte voor sentiment in hun existentiële zoektocht.

Ik vond de film nooit écht grappig en ook zelden écht ontroerend, maar de ingrediënten voor een typische indie-darling zitten er wel in. Misschien had ik er meer van verwacht. Waarschijnlijk weerhield het aanvankelijk cynisme van met name Enid me ervan om werkelijk in te voelen met de (bijtijds onsympathieke) hoofdpersonages, al is hun gedrag wel typisch te noemen voor de puberige buitenbeentjes die ze zijn. Leuke bijrol voor de sullige Buscemi, die laat zien dat jeugdigheid niet de bepalende factor is om te kunnen verdwalen in het leven. 3*

22. Safety Not Guaranteed (2012)

Protagonist: Aubrey Plaza
Speelduur: 85 minuten
FTV: 42+2 punten = 44 punten totaal

Plaza ken ik voornamelijk uit interviews en snippets van talkshows waarin ze bij mij al snel wist te scoren met haar strak geplooide gezicht en dead pan delivery. In deze film komt die eigenaardigheid ook wel enigszins naar voren maar gaandeweg lijkt de film toch wat meer oprecht sentiment te willen verwezenlijken (denk aan een film als Garden State). Niet alleen vind ik dat niet direct bij haar als actrice passen, de film zelf komt er ook niet zo goed mee uit de verf.

Nu had ik aan de hand van de premisse waarschijnlijk een hele andere film verwacht: het scenario dat om het krantenknipsel heen is bedacht, legt de focus meer op alledaagse thema’s van vervlogen kansen, onbenut potentieel en de angst om te leven, dan dat het de directe sci-fi implicaties van het tijdreizen exploreert. Prima, het is altijd leuk als een film een andere afslag durft te nemen maar naast de centrale ambiguïteit (is de man van de advertentie gek of geniaal), worden bovenstaande thema’s wat oppervlakkig uitgewerkt. En erger: het mist een beetje de charme, timing, humor en scherpte om van deze insteek een overtuigende indie-film te maken.
https://static01.nyt.com/images/2012/06/08/arts/08SAFETY_SPAN/SUBSAFETY-superJumbo.jpg
Grootste obstakel is voor mij de casting van Duplass, die het charisma en komisch talent mist om effectief te balanceren tussen ontwapenende dromer en labiele, enigszins gestoorde wetenschapper. Met een prestatie die erg one-note overkomt nestelt hij in het veilige midden, terwijl je als kijker maar al te graag door zo’n personage meegenomen wordt, ook al weet je niet of je hem kunt vertrouwen. De chemie tussen Duplass en Plaza komt daarmee ook nooit echt overtuigend over, met enkele houterig-romantische momentjes als gevolg. Vaak weet je als kijker niet of wat je ziet een oprecht momentje moet voorstellen, omdat de film zelf ook een beetje blijft hangen tussen sarcasme en sentiment.

De bijrollen zijn op momenten wel goed voor een lach, maar de verhaallijn wordt er ook door versplinterd. En wanneer op het voorspelbare einde - als kijker hoef je geen enkel moment te twijfelen of de tijdreis daadwerkelijk plaats gaat vinden - de hereniging van het stel wordt toegejuicht voelt dat wat onoprecht, alsof dat al die tijd al de bezielde missie van het gezelschap was.

Nee, echt slecht is het niet maar de film mikt op een charmant en tegelijk eigenaardig eindresultaat zonder echt te kunnen scoren op de vlakken die ertoe doen. Een paar leuke losse momenten in een rommelig en dissonant geheel, waar een veel leukere film in verstopt zit. 2,5*

23. Anatomie d'une Chute (2023)

Regisseur: Justine Triet
Speelduur: 151 minuten
FTV: 44+2 punten = 46 punten totaal

Derde film op rij die bij mij een beetje moet onderdoen voor de verwachtingen. Dit keer veroorzaakt door veel lof van omstanders, eindejaarslijstjes waar deze vaak in hogere regionen eindigde en natuurlijk de Palme d’Or 2023 die deze op de mantel heeft staan. En al moet ik me door al die dingen natuurlijk niet teveel laten leiden, het is opmerkelijk dat je dan toch een wat doorsnee mysterie slash rechtbankdrama voorgeschoteld krijgt.
https://substackcdn.com/image/fetch/f_auto,q_auto:good,fl_progressive:steep/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2Fd10fb296-94fa-423c-a26d-853eb681bdaa_1000x500.jpeg
De dood van echtgenoot Maleski wordt als verdacht aangemerkt, waardoor schrijver en moeder Voyter ter juridische verantwoording geroepen wordt. Sinds het ongeluk dat hun zoon op vierjarige leeftijd grotendeels van zijn zicht beroofd heeft, kampen de twee met spanningen over schuldgevoelens, onvervulde ambities en financiële problemen. Zowel moeder als zoon brengen nogal onhandige wijzigingen in hun getuigenissen aan, wat voer is voor de openbare aanklager, maar het verleent het mysterie nooit de spanning die nodig is om echt nieuwsgierig te worden naar de afloop. Sterker: de twijfel die gezaaid wordt moet voortkomen uit een reeks uitgekiend gedoseerde onthullingen, maar doet over het algemeen wat geschreven aan. Echte verrassingen of twists heeft de film ook niet te vergeven, hoogstens neemt het af en toe een zijweggetje om uiteindelijk uit te komen op een punt wat je doet afvragen wat nou de hele point van het circus is geweest.
https://static0.srcdn.com/wordpress/wp-content/uploads/2024/02/anatomy-of-a-fall-snoop-1.jpg
Ik vond het een boeiende reconstructie van de sluimerende onvrede binnen een gezin waarin idealen en ambities hervormgegeven moeten worden als het lot hun levens een andere wending geeft, maar binnen het kader van de rechtszaak voelt ook dat als een wat secundair gegeven. De rechtszaak zelf herbergt weinig spanning of urgentie en loopt uiteindelijk met een sisser af. Pluspuntje was het acteerwerk van met name Huller, al mag hond Messi ook niet onvermeld blijven. 3*

19. Turning Red (Film, 2022) - MovieMeter.nl

100 min

Ftv

Puntentotaal 38

20. Stopmotion (Film, 2023) - MovieMeter.nl

93 min

Ftv

Puntentotaal 40

21. Oddity (Film, 2024) - MovieMeter.nl

98 minuten

Ftv

Puntentotaal 42

Ik heb even geen puf voor verdiepende analyses. Ik heb ze gezien, ik heb me vermaakt. Daar zullen jullie het mee moeten doen.

Don't just stand there, let's get to it, Strike a pose, there's nothing to it, Vogue, vogue. Deze lyrics van Madanna had ik nog nooit van gehoord maar met deze docu heb ik natuurlijk direkt de link gelegd. Vermits ik niets met mode heb (ik schrijf dit in jogging broek en koerstruitje met gele sokken), doe ik ook geen moeite om dit buitenaards fenomeen te verklaren.

13. The September Issue (Film, 2009)

90 minuten - vrouwelijke protagonist Anna Wintour

FTV : 2 punten - totaal 25 punten

https://elegantlypapered.com/cdn/shop/files/57_c45c434b-e82d-4c38-9463-6addd4090273.jpg?v=1717669409

Een docu over een hoofdredactrice van een modeblad Anna Wintour is dan ook ver uit mijn comfortzone maar dat is ook wel de bedoeling van een challenge. En zie, geenzins een marteling (die locaties van Rome en Parijs met hippe modellen kijkt lekker weg) maar ook vrij oppervlakkig. Weliswaar een interessante inkijk op het maken van het blad Vogue (de september editie - cf de still) met de gebruikelijke discussies, de aanwezige hectiek, de hindernissen en het botsen van ego's. Maar over Anna Wintour zelf kom je weinig te weten. Een bazige CEO die in alles de eindbeslissing wil nemen en met haar medewerkers zakelijk omgaat. Niet vriendelijk of warm maar kort en beslissend. Slechts 1x zien we een emotie nl wanneer ze het over haar broers en zussen die haar en haar beroep niet serieus nemen (ze had het daar ook over in de inleiding van de docu). Geen erkenning, het piekt. Een tragisch moment dat door de filmmakers onmiddellijk met een piano score werd voorzien zodat de kijker zeker mee zou zijn.

Hoe en waarom het blad Vogue de succesvolste magazine blijkt te zijn, laat de docu ook nauwelijks zien. Maar het is duidelijk : als het in Vogue komt, zal het zeker verkopen (gigantisch aantal lezers) dus alle designers willen hun merken en ontwerpen erin krijgen. Vogue bepaalt wat hot is, wat 'in' is en het publiek volgt.

Vermits Mme Wintour weinig open is, zijn de makers genoodzaakt andere verhaallijnen te zoeken. Een verhaallijn over haar naaste medewerker Grace , een vroeger top model dat er nu wel bijloopt als de heks uit Sneeuwwitje, die de artistieke kant probeert te beklemtonen maar natuurlijk door de commerciële kant van Wintour wordt kort gewiekt, de actrice Sienna Miller die werd gekozen voor de cover maar blijkbaar niet echt een talent in poseren is (de retouches die gedaan werden aan de cover is van dien aard dat slechts 10% nog van de werkelijke foto komt) en een jonge 'coming man' designer Thakoun die tot zijn verrassing plots in het celebrity wereldje de 'flavor of the day' is. En dat is voor mij nu de mode wereld : roem en glorie dat zo vergankelijk is als de edities van het blad zelf.

73. Tore Tanzt (2013)

Duitsland - 110 minuten - Vrouwelijke regisseur: Katrin Gebbe

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 143 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 156 punten

Bron: Pindakaas

https://image.tmdb.org/t/p/w780/1igsha7VL0GF141XMGjOFdc7k7N.jpg

De jonge Tore wil in Hamburg een nieuw leven beginnen bij een religieuze groep genaamd de 'Jesus Freaks'. Als hij autopech heeft en daardoor bij toeval een familie ontmoet die hem helpt bij de reparatie van zijn auto, gelooft hij dat dit een sein is vanuit de hemel. Hij begint een vriendschap met de vader van het gezin, Benno. Al gauw trekt hij bij hen in, in hun tuinhuis, niet beseffend welke wreedheid op hem wacht.

#28 op de lijst Highest Rated Horror Films Directed by Women. En wat een bak met narigheid, deze film. Moeilijk te beoordelen, schreef joolstein; en dat onderschrijf ik volledig. Goed gespeeld, maar ik weet niet heel goed wat ik er nou van vind...

3,2*

74. Vlci Bouda (1987)

Tsjechoslowakije - 92 minuten - Vrouwelijke regisseur: Vera Chytilová

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 145 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 158 punten

Bron: Pindakaas

https://64.media.tumblr.com/aab8505a2f7e621c334677cc45dc28d6/341066e24118c180-2d/s1280x1920/a22f8d5209fdd6f019c8a7c872ef881ffdf95593.png

Talentvolle skiërs van verschillende scholen krijgen een uitnodiging voor een speciale skiworkshop, waarvoor maar tien van hen zouden zijn uitgenodigd. Op de dag van de seminar staan er echter elf jongelingen bij de skihut, allen met een uitnodiging. Een enorme lawine vindt plaats en de hut is afgesneden van de buitenwereld. De voorraden in de hut zijn echter gelimiteerd en de drie instructeurs raden de jongeren aan om samen te werken òf één van hen te vragen op goed geluk te vertrekken. Als de tijd daarna verstrijkt beginnen de studenten door te krijgen dat hun 'leraren' niet zijn wie ze lijken.

#34 op de lijst Highest Rated Horror Films Directed by Women. Die zoom-ins waren toch wel hinderlijk hoor. Kwam er sowieso niet heel lekker in. Daarmee is ook mijn derde Chytilová geen daverend succes, helaas.

2,5*

75. Gekijô-ban: Zero (2014)

Japan - 104 minuten - Vrouwelijke regisseur: Mari Asato

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 147 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 160 punten

Bron: Pindakaas

https://image.tmdb.org/t/p/w780/9xzny2s8Qt3Ysl6dmZv14U6M3vr.jpg

Aya is populair op school, maar zelf hoeft ze alle aandacht niet. Op een dag sluit ze zich op haar kamer op en weigert ze nog buiten te komen. Kort daarop beginnen haar klasgenoten één voor één te verdwijnen. Het duurt dan ook niet lang of er wordt gefluisterd dat Aya een vloek over de rest van de klas heeft uitgesproken.

#39 op de lijst Highest Rated Horror Films Directed by Women. Aardig j-horrortje dat meer op sfeer leunt dan op scares. Maar veel meer dan een zesje zie ik er ook niet in.

2,9*

76. Laapataa Ladies (2023)

India - 122 minuten - Vrouwelijke regisseur: Kiran Rao

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 149 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 162 punten

Bron: Netflix

https://variety.com/wp-content/uploads/2023/09/Lost-Ladies.jpg?w=1000&h=563&crop=1

Deze film speelt zich af in 2001, ergens op het platteland van India. Het verhaal gaat over de avonturen van twee jonge bruiden die per ongeluk verwisseld worden in dezelfde trein. De chaos die ontstaat zorgt voor een onverwachte reeks gebeurtenissen die hen leiden naar een reis van immense ontdekkingen; over zichzelf, het vrouw-zijn en het leven zelf.

Geen typische Bollywood, maar het is evenmin Satyajit Ray. Het spijt me wel iets dat die zuurpruim van een JM het mooie gemiddelde van deze film komt bezoedelen, maar ik kon er helaas iets minder mee dan de andere stemmers. Wel een lief filmpje, en de dames doen het prima. Maar zo’n karakter als die politieman die praat alsof hij een mond vol zonnebloempitten heeft, dat doet het toch niet echt voor mij.

2,5*

77. The Fire Inside (2024)

Verenigde Staten - 109 minuten - Vrouwelijke regisseur: Rachel Morrison

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 151 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 164 punten

Bron: Amazon Prime

https://nextbestpicture-com.b-cdn.net/wp-content/uploads/2024/12/The-Fire-Inside-scaled.jpg

De jonge Claressa Shields sluipt een boksschool binnen om met de jongens te sparren. Lokale vrijwilliger-coach Jason Crutchfield neemt haar al snel onder zijn hoede. Claressa blijkt zeer getalenteerd, maar weldra moet Crutchfield verder gaan dan de plichten van een coach om haar op het rechte pad te houden, want ze begint niet alleen de druk van het winnen te voelen, maar ook de blikken van haar belegerde thuisstad Flint, Michigan die hoop zoekt in haar veerkracht.

Rachel Morrison is een Oscargenomineerd cinematographer (Mudbound, Black Panther) die al het nodige voor TV regisseerde. The Fire Inside werd geschreven door Barry Jenkins, en is haar speelfilmdebuut. Origineel is de film niet met het underdog succesverhaal, maar Ryan Destiny speelt de hoofdrol zo goed dat ik me alsnog vermaakt heb. Geen memorabel werkje, maar vooruit, we ronden af naar boven. Bizar dat dat ze 30 is en een 17 jarige speelt, maar ze ziet er gelukkig stukken jonger uit dan uit.

3,3*

Ok, ik ben weer bij.

Oh nee, ik vergeet er een!

78. Us & Them (2018)

China - 120 minuten - Vrouwelijke regisseur: Rene Liu

FTV (2 punt)

Puntentotaal: 153 + 2 (+ 1 + 10 want 31 films) = 166 punten

Bron: Netflix

https://image.tmdb.org/t/p/w780/9pkphNQxV9xxYrgNNel3LflkV1M.jpg

Tien jaar geleden, in de trein naar huis tijdens het drukke Lentefeest, brengt het lot Xiaoxiao en Jianqing bij elkaar. Zoals veel jonge stellen ontmoeten ze elkaar, worden verliefd en doen hun best om het te laten werken, maar uiteindelijk zorgt de harde realiteit van het leven ervoor dat ze uit elkaar drijven. Tien jaar later komen ze elkaar weer tegen. Zullen ze het beste maken van deze tweede kans en weer doen opleven wat ze ooit zijn kwijtgeraakt?

Zeker ok. Niet helemaal mijn soort film, maar wel vakkundig en met liefde gemaakt.

Voelde niet heel Chinees trouwens, deze film. Niet dat ik daar een expert in ben, maar ik bedacht het me wel achteraf.

3,2

27. Elisa y Marcela (2019)

Regisseuse: Isabel Coixet + vrouwelijke hoofdrollen: Natalia de Molina & Greta Fernández

113 minuten

FTV (2): totaal aantal punten = 54

Bron: Netflix

Mooie Spaanse film over een lesbische relatie begin 19de eeuw. Bij vlagen zelfs bloedmooi. Geschoten in zwart-wit, zeer passend. De dames acteren goed, maar toch blijft de film aan de oppervlakkige kant. Helaas wil het verhaal maar niet echt onder de huid te kruipen. Emotioneel weet Elisa & Marcela bij lange na niet dezelfde indruk te maken als soortgenoten La Vie d'Adèle (2013) en Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019) (die allebei een 4,5 van mij kregen). Elisa & Marcela is een prima film waarvan ik zeker heb genoten, maar na afloop moet je toch vooral de conclusie trekken dat er meer in had gezeten.

3,5*

13. Little Birds (2011)

Vrouwelijke protagonisten: Juno Temple, Kay Panabaker

94 minuten - Verenigde Staten

FTV 2 - Totaal: 26

https://media.outnow.ch/Movies/Bilder/2011/LittleBirds/movie.fs/01.jpg

Over twee verveelde tienermeisjes die in een troosteloze woestijnachtige omgeving ergens in Californië opgroeien. Terwijl Alison (Kay Panabaker) de stabielere en bedachtzamere factor vertegenwoordigt, is Lilly (Juno Temple) de rebel die zich tegen haar moeder verzet, haar therapeut beledigt en gevaarlijke situaties opzoekt. Zij wil maar één ding en dat is zo snel mogelijk weg uit deze godvergeten plek.

Tieners die er vandoor gaan. Little Birds brengt geen nieuw verhaal. Toch is de film van schrijver en regisseur Elgin James prima kijkvoer. De film oogt mooi en verloopt zonder inzakmomenten. De goed getroffen sfeer van het woestijnlandschap van Californië die in zwaarmoedige beelden wordt gevangen, beïnvloedt het gemoed van de kijker. Ook de muziek die het verhaal vergezelt, draagt bij aan de melancholie. Allemaal mooi. De grootste sterkte van de film bestaat echter uit het protagonistenduo Temple en Panabaker. Ze vertolken intrigerende personages en weten hun vriendschap geloofwaardig te etaleren. Het is gemakkelijk om je in beide personages in te leven.

Lilly en Alison in een universeel verhaal over volwassen worden. En dat gaat gepaard met momenten van plezier, met momenten van teleurstelling en met harde lessen. Hoewel de avonturen van Lilly en Alison hier en daar iets uit de bocht vliegen, zat ik steeds geboeid te kijken. Een geslaagde film dus die bovendien weer eens bewijst dat los van Hollywood goede en eigenzinnige films worden geproduceerd. Gelukkig maar.

3.5*

Die Ann Marie was die blonde die op de radio zat te tateren denk ik. Zulke bijgewerkte borsten vind ik persoonlijk erg onaantrekkelijk. En eigenlijk vind ik de films van Russ Meyer op zijn zijn eerste Pin-Up achtige films na gewoon rommel. Ik kan trash wel appreciëren, maar dan moet er wel iets leuk in zitten die de zit draaglijk maken. Bij Meyer is het eerder ik spoel door naar de naaktbeelden van de niet bijgewerkte boezems, want voor de rest is er toch geen hol aan. Dat hij in het echt eerder een misogynist was helpt ook niet mee.

38. Le Bonheur (1965)

Regisseuse : Agnès Varda

79 minuten

FTV : puntentotaal 76

https://rialto.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/1600x_5dc15eeb5a9257302893e978e2680fe188c147e2c8c30.jpg

Nogal een simplistisch verhaal waar de naïviteit vanaf druipt. In een notedop : man wordt verliefd op een telefoniste, vertelt zijn vrouw hierover en verwacht dat deze laatste daar enthousiast op reageert. Niet dus! Dus het verhaal zelf vond ik niet echt indrukwekkend. Maar wat wel opviel was de enorme kleurenpracht gedurende de hele film en de toch wel eigenzinnige filmmontage. Korte beeldfragmenten tussendoor, afwisselende camerahoeken en prachtige natuurbeelden. Marie-France Boyer is dan ook nog eens natuurlijke schoonheid. Het was voor mij toch maar een film die net boven het gemiddelde uitstak. Wat me naderhand opviel is dat de filmfamilie allen de achternaam Drouot hebben. Ik veronderstel dus dat dit ook een familie is in werkelijkheid.

Sterke punten: Kleuren en filmtechnisch

Zwakkere punten: Te simplistisch verhaal

Persoonlijke rating : 3*

Filmografie Agnès Varda : Ook gezien van deze regisseuse - "Cléo de 5 à 7 (1962) - 2.5*"

23. Blink Twice (Film, 2024)

Regisseur: Zoë Kravitz

Speelduur: 102 minuten

FTV

Puntentelling: 46 punten

https://i.postimg.cc/90HfBKQ9/blink-twice-1.jpg

Ik ben toch redelijk teleurgesteld in dit regiedebuut van Zoë Kravitz. De film begint erg sterk met een mysterie dat vakkundig wordt opgebouwd. De sfeer is lekker luchtig met een onderliggend gevoel van narigheid. Alleen gaat het rond het middelpunt mis. Zoals bij veel dergelijke mystery-films voldoet de uiteindelijke verklaring van alle gebeurtenissen niet en blijf je met een leeg gevoel achter. "Was dat het?" vroeg ik me af toen de aftiteling tevoorschijn kwam.

3*

Het einde van deze challenge komt met rasse schreden dichterbij. Hieronder de laatste tussenstand. Dinsdag 1 april maken we de eindbalans op!

77ships heeft t.o.v. de vorige update de 31 films ook in the pocket (11 punten bonus).

01. John Milton 78 films - 166 punten

02. joolstein 48 films - 107 punten*

03. 77ships 40 films - 91 punten

04. ikkegoemikke 38 films - 87 punten

05. Woland 31 films - 73 punten

06. alexspyforever 29 - 58 punten

07. oup 27 films - 54 punten

08. remorz & ibendb 23 films - 46 punten

09. Fisico 22 films - 44 punten

10. Brabantze & robertinho 21 films - 42 punten

11. mezzanine 19 films - 37 punten

12. IH88 17 films - 32 punten

13. Collins 13 films - 26 punten

14. cinemanukerke 13 films - 25 punten

15. john mcclane 2 10 films - 18 punten

16. Theunissen 9 films - 17 punten

17. Tanguy 8 films - 16 punten

18. Seam & wendyvortex 8 films - 15 punten

19. moviemike 7 films - 13 punten

20. Kondoro 6 films - 12 punten

21. Threeohthree 4 films - 8 punten

22. Number23 3 films - 5 punten

*Telt film 43 dubbel, staat dus nu op 48 films i.p.v. 47

18. D.E.B.S. (Film, 2004) - MovieMeter.nl

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BYTRhYzhlNWYtMTVkNC00MTRiLWI4NmUtNWQ1YWYzYjk2ZWM3XkEyXkFqcGc@._V1_.jpg

Regisseur: Angela Robinson.

FTV - 2 punten.

Puntentotaal - 34 punten.

3*

Zeer vermakelijk. Flauw en onzinnig, maar iedereen gaat er wel helemaal in mee. Daardoor ontstaat er een plezierig geheel met vooral een leuke chemie tussen Foster en Brewster. Gooi er wat actie en humor bovenop, en je hebt een vermakelijke cocktail.