Meningen

Erg vermakelijke film! Werd in het middenstuk een beetje flauw, zeker door de soms wat belegen humor. Het begin en het einde van de film wisten me echter op alle fronten te pakken. Tim Burton is een meester in het creëren van sfeer in dit soort films een weet de wat meer dramatische momenten dan ook goed op te bouwen en uit te werken. Die drama past zeker bij een film als deze, die vol zit met klassieke horrorelementen. Sommige zouden die elementen clichématig noemen, maar Burton weet deze clichés altijd dusdanig smaakvol in zijn films te verwerken dat ik als kijker alleen maar in het verhaal meegetrokken kan worden.

Afgelopen week heb ik de hele trilogie maar is herbekeken. Ik blijf erbij dat dit de beste filmserie is die ooit is gemaakt. (met LOTR op een eervolle tweede plaats.)

Dit eerste deel vind ik het beste. Het trouwfeest is een briljante manier om de serie te openen. Het geeft de filmmakers de kans om alle belangrijke personages voor te stellen en te laten zien hoe de verhoudingen in de familie liggen. Vooral ook interessant hoe Michael hier als een outsider in de familie neer wordt gezet en Kay vertelt dat hij in principe niks met family business te maken wilt hebben. Op dat moment is hij wel de laatste persoon waarvan je verwacht dat hij later dé keiharde mafiabaas wordt. Hij komt te laat voor de foto (maar the Don blijft op hem wachten en erkent daarmee als een belangrijk persoon voor de familie)

Het prachtige spel van Marlon Brando en de ijzersterke introductie van de familie en hun business ((De scene met de filmproducent introduceerde hun manier van zaken prachtig.) zorgen ervoor dat deze film voor mij nét een beetje meer heeft dan deel 2. Ook de karakterontwikkeling van Michael vind ik geniaal van outsider tot keiharde mafiabaas. In deel 2 zet deze ontwikkeling zich verder maar de oude, vriendelijke Michael komt daar nooit terug.

De film heeft een mooi uitgangspunt: Een man wordt verliefd op een AI. Dat uitgangspunt is ook goed uitgewerkt. Alle mooie en mindere momenten die je normaal in een relatie tegenkomt zitten ook in deze film, het is interessant om te zien hoe iemand die een relatie met een AI heeft die momenten meemaakt, dat geeft een nieuwe draai aan al die clichés.

Doordat al deze clichés aan bod komen voelt de film na een tijdje helaas wel aan als een herhaling van zetten. Dit in combinatie met het lage tempo maakt de film langdradig en zeker het laatste half uur begon ik me behoorlijk te vervelen.

Ook de manier waarop het thema wordt benaderd viel me enigszins tegen. Zeker naar het einde toe wordt de film steeds melodramatischer, met lange dialogen vol met beeldspraak en trieste muziek. Doordat het thema van de film toch redelijk absurd is had een lichtere toon hier veel beter kunnen werken. Gezien de kleurrijke poster en het predicaat 'komedie' dat de film hierboven krijgt had ik dat ook verwacht, maar ik heb geen een keer moeten lachen.

Doordat de film zo zwaar op de maag valt gingen veel van de dialogen langs me heen. Het thema van de film is wel goed en uitgebreid uitgewerkt en geeft dan ook stof tot nadenken, dus dat is zeker positief.

Ik heb hem afgelopen zaterdag gezien en de film is me lichtelijk tegen gevallen. Het verhaal is mij veels te oppervlakkig voor 3 films van bijna 3 uur. Jackson had een hoop speeltijd over om het verhaal van het originele boek aan te vullen. Maar in plaats van de al bestaande verhalen uit het boek verder uit te diepen kiest hij ervoor om het geheel te vullen met clichématige zijplotjes zoals de geforceerde driehoeksverhouding tussen Tauriel, dwerg nummer zoveel en Legolas (die helemaal niets met het hoofdplot te maken heeft en er alleen maar bij gehaald is als crowdpleasing). Ook de orcs die jacht maakten op de dwergen voelen als een slap excuus aan om wat extra actiescenes toe te voegen (want dat verwacht het publiek nou eenmaal vanwege the LOTR-films). Het grootste probleem bij dit zijplot is dat de orcs nauwelijks een motief hebben om jacht te maken op de dwergen, maar dat mankement stamt nog uit de eerste film.

Ik vind het erg jammer dat Jackson zijn extra speeltijd zo slap benut heeft, want de verhaallijn waarin Gandalf tegen de necromancer vecht bewijst dat het ook goed kan. Deze verhaallijn bestond al in het boek, maar werd daarin nauwelijks uitgewerkt. Jackson werkt deze verhaallijn wel uit en voegt daarmee iets nuttigs toe aan het boek. Veel andere toevoegingen zijn echter nutteloos en geforceerd toegevoegd om het LOTRpubliek aan te spreken. Het was beter geweest als Jackson de hele film wat kinderlijker had gemaakt, zoals het boek ook was bedoeld. Dat had meer in functie gestaan van het verhaal. Extra tijd had hij moeten gebruiken om het al bestaande verhaal verder uit te diepen en het verhaal beter te laten aansluiten op de LOTR-serie.

Het hoofdplot is in de film heel behoorlijk uitgevoerd en interessanter dan in deel 1, dat mij te traag op gang kwam (zingende dwergen ) De dwergen komen langs een paar interessante locaties, die zoals altijd door Jackson prachtig zijn gevisualiseerd. Maar ook hier worden verhaaltechnisch weer een aantal saaie en totaal onnodige zaken toegevoegd, zoals de scene met de spinnen in Mirkwood. Ook de scene met Smaug is veel te lang opgerekt en kent nutteloze toevoegingen.

Al met al vind ik de film toch een voldoende waard en ook iets beter dan deel 1. Zeker het einde is heel behoorlijk met 3 verhaallijnen die door elkaar lopen (wel jammer dat Jackson op hele vervelende momenten tussen die verhaallijnen wisselt). The Hobbit-serie diept het universum van Tolkien wat extra uit, maar kan tot nu toe verhaaltechnisch nergens tippen aan de Lord of the Rings, sterker nog, verhaaltechnisch is het niet eens goed te noemen tot nu toe.

Deze film kon mij nauwelijks boeien. Het verhaal vond ik niet interessant en wat te oversentimenteel. Dit is niet John Lennons interessantste periode uit zijn leven maar de dramatische verwikkelingen tussen zijn ouders en zijn tante over wie voor hem moest zorgen kunnen in potentie voor een mooi verhaal zorgen, helaas is het een clichématig gezinsdrama geworden.

De punten die deze film uniek hadden moeten maken: namelijk het combineren van het gezinsdrama met de opkomst van the Beatles, vond ik erg slecht uitgewerkt. Alle zaken over hoe de band uiteindelijk werd samengesteld kwamen erg vluchtig langs, maar het ergste vond ik nog hoe geromantiseerd de begindagen van the Beatles muzikaal gezien worden neergezet.

Het eerste optreden van the Quarrymen is bijvoorbeeld muzikaal perfect. Alle instrumenten zijn goed te horen en alle muzikanten spelen technisch prima en er is geen valse noot te bekennen. Het publiek is ontzettend enthousiast. Geen enkele band in Liverpool klonk op dat moment zo goed en het is onmogelijk dat the Quarrymen bij hun eerste optreden ook zo goed waren (zeker als je bedenkt dat geen van hen wist hoe ze een instrument moesten bespelen doen ze de band begonnen.)

In de latere optredens van the Quarrymen/the Beatles die in de film voorkomen had ik hetzelfde probleem. In de jaren 50 stonden the beatles lang niet bekend als een van de beste bands in Liverpool, die status kregen ze pas nadat ze terugkwamen uit Hamburg, en zelfs toen klonken ze naar hedendaagse maatstaven behoorlijk amateuristisch. Ik vind dat de film erg respectloos met het historische bronmateriaal is omgegaan, terwijl dat juist zo belangrijk is bij zo'n soort film. Sowieso vind ik dat er nauwelijks een jaren 50 sfeer uitstraalt in de film.

Tel bij deze kritiekpunten de verschrikkelijk kitscherige belichting van sommige scenes (ik denk dat dit er vooral aan bijdraagt dat ik de jaren 50 sfeer niet overtuigend vond), een aantal geforceerde scènes (zoals die flashbacks naar zijn jeugd die Lennon steeds heeft), een aantal slecht gemonteerde scènes (Die scène dat ie banjo leert spelen bij z'n moeder. Verschrikkelijk! en je krijgt een kitscherige kutfilm. Nog 1,5 ster voor het acteerwerk en een van de laaste scènes waarin Lennon van zijn tante en moeder te horen kreeg wat er daadwerkelijk gebeurt is in zijn jeugd. Die zaken waren nog wel aardig.

Deze film heeft wat mij betreft genoeg potentie maar weet die gedurende de hele speelduur niet waar te maken. Dat komt vooral door het hoge tempo van de film. Pakweg drie verhaallijnen en meer dan tien personages in 104 minuten proppen gaat ten koste van de kwaliteit. Elk moment van de film is plotgericht en Guy Ritchie neemt geen seconde om zijn personages uit te diepen. Het gevolg daarvan is dat alle personages hetzelfde overkomen en dezelfde vorm van humor hebben. Guy Ritchie probeert het gebrek aan diepgang van alle personages te verhullen met redelijk geschreven dialogen die me bij vlagen wel wisten te vermaken, al vond ik ze zelden echt grappig. Het personage van Brad Pitt vind ik de enige uitzondering. Ondanks beperkte screentime weet hij als enige een personage neer te zetten dat écht van het scherm spat. Daaruit blijkt maar weer wat een topacteur hij is.

Een misdaadfilm in Londen is potentieel interessant, maar Ritchie geeft geen enkele aandacht aan de omgeving waarin het verhaal plaatsvindt. Omgevingen worden nauwelijks in beeld gebracht, waardoor je bijna de gehele film naar close-ups van weinig interessante personages zit te kijken. Het is dat iedereen met een Engels accent sprak en er af en toe een pint Guiness op een tafel te zien is, want anders had deze film zich net zo goed in een willekeurige Amerikaanse stad af kunnen spelen. Ook wordt er geen tijd genomen om de structuren van het hele misdaadwereldje in Londen te laten zien. Brick Top Polford komt gedurende de gehele film erg gevaarlijk over en daardoor moet de kijker maar geloven dat hij een Big Shot is, maar waar zijn macht vandaan komt wordt niet goed duidelijk gemaakt.

Het plot moet het helaas van een hoop clichés hebben, maar het verhaallijntje van Turkish en Tommy kon me wel bekoren. Scenes als de overval op de bookmaker en de scene waarbij Brick Top Polford het kantoor binnenloopt waar Four Fingers dood ligt konden vond ik daarnaast wel grappig, waardoor de film nog wel uit te zitten was. Gezien de hoge top 250 notering had ik echter veel meer verwacht. Wat vertraging had de film, naast de fraaie snelle montage, goed gedaan.

Deze viel me tegen. Ik vond hem zelfs minder dan deel IV, dat mij iets meer wist te overtuigen omdat die film mijn eerste echte kennismaking met het fenomeen Star Wars was. Die film laat de kijker op een leuke manier kennis maken met het universum.

Het enige aan deze film wat ik echter het kijken waard vond waren de special effects, die verassend goed zijn voor deze tijd. Vooral de pop van Yoda vond ik erg mooi gemaakt. Inmiddels is de film natuurlijk door talloze andere films ingehaald wat betreft de special effects, maar het blijft interessant om te zien wat er toendertijd technisch allemaal mogelijk was zónder CGI.

Alles op de special effects na vond ik echter behoorlijk middelmatig. Het acteerwerk vond ik erg houterig en ik kan geen acteur opnoemen die ik boven de middelmaat uit vond stijgen. Mark Hamill weet zijn rol weinig drama mee te geven en ik kon daardoor moeilijk meeleven met zijn personage. De scenes met Carrie Fisher en Harisson Ford irriteerden me vaak door matig acteerwerk, maar ook door de weinig natuurlijke dialogen en de saaie verhaallijn van hun personages.

Verhaaltechnisch viel de film mij ook tegen. Ik vond het vooral jammer dat we weinig achtergrondinformatie kregen over het gehele Star Wars universum. Ik wil best geloven dat dat universum heel leuk bedacht is en goed in elkaar zit, maar dat blijkt niet uit de films. In de LOTRfilms wordt bijvoorbeeld wél veel meer achtergrondinformatie gegeven over personages die langskomen, de geschiedenis van plekken en volkeren etc.
Wat overblijft is het standaard goed tegen kwaad verhaaltje wat je vaker in dit soort fantasy verhalen ziet. Darth Vader is een schurk die mij nog niet echt angst in kan boezemen. Door het masker lijkt hij slechts een man in een pak. Hij vermoord zijn werknemers als ze hem falen, maar wat ik mis zijn scenes waaruit echt blijkt dat het regime van the empire zo door en door slecht is. Ik mis in de goed tegen kwaad verhaallijn wat momenten die wat drama kweken zodat je het gevoel hebt dat het écht ergens over gaat. Het blijft me nu allemaal wat te kinderlijk. Er wordt nog wat moeite gedaan om een grijs gebied te creeëren tussen deze good side en dark side doordat Darth Vader probeert Luke Skywalker over te halen bij de Dark Side te komen, maar deze vaarhaallijn wordt mij wat te makkelijk afgeraffeld, Luke Skywalker zegt simpelweg "nee" wanner Darth Vader hem uitnodigt bij de Dark Side en ontsnapt. Dat Darth Vader Lukes vader blijkt te zijn vond ik dan nog wel interessant en ik hoop dat dit in deel VI nog meer wordt uitgewerkt. Juist het feit dat hij Lukes vader was had de film een stuk interessanter kunnen maken. Als Luke had getwijfeld om zich bij zijn vader te voegen was de lijn tussen goed en kwaad een stuk grijzer geworden en dat had de film een stuk interessanter gemaakt.

Conclusie: Doordat de film (voor die tijd) erg mooie special effects heeft en lekker vlot wegkijkt, is hij nog wel het kijken waard. Het hele verhaal en het acteerwerk vind ik echter erg matig. Ik hoop dat hier in deel VI wat meer aandacht aan wordt besteedt zodat ik de hele saga in zijn algemeen nog een voldoende kan geven. Want in potentie is dat hele Star Wars gedoe zeker vermakelijk.