Meningen

Voor een film met crystal meth-verslaving als onderwerp blijft hij erg braafjes, maar toch stoorde dit me nauwelijks. Mooi en ontroerend, mede door de knappe acteerprestaties.

De voornaamste reden dat de film indruk op
me maakte, was de wetenschap dat dit op het ware verhaal van Antonie Kamerling en Isa Hoes gebaseerd is en je het tragische einde dan ook al kent.
De film zelf laat weinig substantie en weinig dynamiek zien, zeker voor een film met manische depressieviteit als belangrijk thema. Het ligt er allemaal vrij dik bovenop en komt daardoor nogal eens plat over.

Dat elke scene er zo ontzettend mooi en idyllisch uitziet, had goed bij kunnen dragen aan het pijnlijke contrast tussen het ogenschijnlijk perfecte leventje en de diepe donkere dalen van de depressie van Sebastiaan daar tegenover - alleen worden die grotendeels uit beeld gehouden.

Behalve bij het vinden van Sebastiaans levenloze lichaam zie je ook bij Esther weinig gebeuren.
Ze oppert bij wijze van spreken hier en daar een keer dat Sebastiaan ‘eens met iemand moet gaan praten’ maar je ziet haar verder weinig echte interesse tonen.

De sprong van wat langer in bed blijven liggen naar klaarstaan bij een spoorwegovergang is voor de kijker ook enorm groot, maar Esther reageert hier heel gelaten op.
Ze schrikt amper, troost hem niet, vraagt hem niks, maar verstopt een mes en een springtouw en lijkt vervolgens bijna onverstoorbaar verder te gaan met haar bezigheden.
Hier had voor mij meer aan vooraf moeten gaan of tussen moeten zitten om het gedrag van beiden enigszins inzichtelijk te maken.

Ik vind ‘Toen ik je zag’ dan ook een film met qua beeld een prachtig zonovergoten kleurenpalet, een aangrijpend thema, maar qua inhoud te weinig diepgang.