Meningen

Ik ben het helemaal met Martin eens maar wil nog wel een goed woordje doen voor de acteerprestaties. De dialogen werden schitterend naturel gespeeld. "Grappen" zitten er eigenlijk niet in deze film, het is meer de absurdistische maar voor de hoofdpersonen volledig normale kijk op de wereld die soms -een beetje- op de lachspieren werkt.

Na alle ronkende reclame wat tegengas. Zelfs de schoonheid van het tropisch regenwoud gaat op den deur vervelen. Dat aapje blijft maar gillen en rondspringen, constant op de vlucht voor de gehele inhoud van het bos. Er worden heel wat gevaren gesuggereerd middels een simpele montage: eerst zie je een beeld van het aapje aan de waterkant, dan een shot van een krokodil, en dan is het weer rennen geblazen.

Groot pluspunt vind ik dan wel weer de geluidseffecten, die zijn heel knap gedaan. Zelfs de voetjes van insekten over de boomstam worden hoorbaar gemaakt.

Al met al wel een aardige film.

Wat zullen we met de kindertjes nu weer eens in de bioscoop gaan bekijken? Keuze genoeg deze mei-vakantie: Home, Bears, Notenkraak, Shaun het schaap en de Boskampi’s. Even Moviemeter geraadpleegd en vervolgens Home en Notenkraak maar links laten liggen. Het werd De Boskampi’s en daar hebben we geen spijt van gehad. Ouderwets vermaak, gelukkig zonder diepe moralistische boodschap. Heerlijke acteurs, maffe typetjes, het spelplezier spat van het doek af. Een aanrader voor jong en oud, al denk ik dat kinderen onder de 8 de film niet erg zullen begrijpen. Er zijn ook redelijk wat fragmenten ondertiteld; dat kan voor kleintjes een probleem zijn.

Het voorfilmpje (met de schattige drieteenstrandlopers) was geweldig. Dat had van mij de hoofdfilm mogen zijn. Finding Dory zelf was zoals we mogen verwachten: wel OK. Nergens echt grappig of spannend.

Wat betreft de discussie over "Dat kan toch nooit...": Ik vind dat makers van animatiefilms dubbel goed hun best moeten doen om de kijker mee te sleuren in het verhaal. Neem bijvoorbeeld Spirited Away, waar Chihiro tergend langzaam en voorzichtig een steile trap afdaalt en dan onverwachts uitglijdt. Iedere kijker schrikt zich daar een ongeluk, en dat is een goed teken. Ook die film is 100% fantasie en er gebeurt van alles wat absoluut onmogelijk is, maar dat maakt voor het meeleven met de hoofdpersoon niet uit.

Bij veel (animatie)films mis ik dat echt: dat ik op het puntje van mijn stoel zit en me constant afvraag: "Hoe zal dit aflopen?". Bij Finding Dory zat ik meer op mijn horloge te kijken en me af te vragen: "Hoe laat zal dit zijn afgelopen?"

Na alles wat ik hierboven gelezen had ging ik enigszins negatief geladen naar de bioscoop. Ik merk dat ik een beetje uitgekeken raak op dit soort animatiefilms, de makers verliezen zich te vaak in technische hoogstandjes en vergeten een goed, pakkend verhaal te bedenken. Nou, en dan valt de film mij toch nog mee! De omschrijving animatie/komedie klopt maar voor de helft: de emoties liggen er wel erg dik bovenop, de term 'smartlap ' past beter dan 'komedie ', maar verder is de film best te genieten. Het is geen film die geschiedenis zal schrijven maar ik vind hem de moeite waard. Wel merkte ik dat de 'leeftijdscategorie' voor kinderen nogal nauw kijkt: onder de 6 jaar is de film echt niet geschikt (er zat een kind keihard te huilen in de bioscoop) en boven de 11 is de film 'niet cool'.

Deze film had bij mij, als enorme Tim Buckley-fan, meteen al een streepje vóór. En ik moet zeggen, bij vlagen was ik onder de indruk van de manier waarop Ben Rosenfield en Penn Badgley vader en zoon Buckley neerzetten. Als Ben zijn mond echter opendoet om te zingen is die illusie meteen verstoord.

Gelukkig gaat de film niet in de eerste plaats over Tim, het is Penn Badgley als zoon Jeff die de hoofdrol heeft. En hoewel hij een aardig potje zingt en gitaar speelt, gaat hij me toch snel op de zenuwen werken. Kennelijk heeft hij heel lang zitten oefenen op het gezicht van een gekweld artiest . Voortdurend, vooral als Allie (Imogen Poots) in zijn buurt is, kijkt hij rond met zo’n gepijnigde blik van: ‘Begrijpt niemand dan hoe moeilijk ik het heb?’ Dat begon me gaandeweg de film enorm tegen te staan.

Inhoudelijk is het ook maar een saai, zwak verhaal dat mij geen moment weet te boeien. Het gaat nergens naar toe, het verrast niet,het heeft geen spanning, geen humor, helemaal niks. O ja, toch wel: het heeft de mooie muziek van Tim Buckley.

Mijn kinderen (7, 9 en tweemaal 11 jaar oud) gaven de film gemiddeld een 4,5. Het is een heel gezellige film, die lekker voortkeutelt zonder enige diepgang. Net als bij de vorige twee films blijven de karakters karikaturen en kent het verhaal weinig hoogte- en dieptepunten, maar wat kan het schelen. Gisteren zag ik het Journaal-jaaroverzicht van 2014 en daar werd ik zó somber van, dat ik nog maar één ding wilde: lekker een uurtje simpel vermaak en dat kun je wel aan Mees Kees overlaten. We hebben met z'n allen genoten!

Heel, heel lang geleden heb ik deze fim gezien op tv. Nog jarenlang bleven sommige scènes in mijn hoofd rondhangen Vooral het deel waarin Franz met een pen noten aan het krabbelen is op papier terwijl een bromvlieg hem het werken haast onmogelijk maakt, vond ik schitterend. Werkelijk een prachtige en ontroerende film. Alle liefhebbers van actie, sensatie en een ruige soundtrack moeten maar met een wijde boog om "Notturno" heenlopen, voor de fijnproever is dit echter een indrukwekkend document.

Deze film mist het moordende tempo en de absurde humor van de tv-afleveringen. In de eerste film (Spongebob the Movie) was dat dik in orde, die film verveelt nooit, maar deze is echt saai. De zoektocht naar het geheime recept is sowieso een erg mager gegeven om een publiek anderhalf uur te boeien. Ik heb in de bioscoop vrijwel niemand horen lachen of enthousiast horen reageren. Men zat de film geduldig uit en verliet daarna zwijgend de zaal.

Waar ik me trouwens enorm aan erger: die vreselijke geluidseffecten. Dat geraas en gedonder op volle oorlogssterkte voegt helemaal niets toe aan de film, net zo min als de 3D effecten. Had al die energie maar gestoken in het ontwikkelen van een beter verhaal.

"The Band you know, the story you don't "

Ik heb als Beatle-fan uiteraard mateloos genoten van de muziek en de beelden, maar bovenstaande reclameleus is toch enigszins overtrokken. Ik heb geen nieuwe feiten voorgeschoteld gekregen. De bijdragen van Whoopie Goldberg en Sigourney Weaver vond ik wel echt leuk. Zoals mrklm al zei: Leuk voor degenen die de Beatles niet kennen (zo die al bestaan), maar te weinig diepgaand.

Mijn kinderen genieten enorm van vrijwel alle films uit de Ghibli-stal. Ook verwante films als Kirikou en de heks kunnen ze met gemak tien keer per jaar kijken. Maar The Red Turtle wist ze op geen enkele manier te pakken. En mij als volwassene ook niet. Mooie plaatjes maar er werd bij mij geen enkele gevoelige snaar geraakt.

Het is dus inderdaad heel persoonlijk, daarom is dit discussieforum bij vlagen ook zo leuk.