Into the Fire: The Lost Daughter - Seizoen 1 (2024)

Ontzettend verdrietig verhaal wat me echt raakte. Ik kijk elke week wel een real crime docu maar deze was echt van ander niveau. Ook de vele foto’s, video’s van bijv het verhoor, echte telefoongesprekken en crime scene foto’s van Katherine en andere slachtoffers zoals Metta die alles omschreef in detail maakte deze documentaire waardig. Deze zaak zal ik niet snel vergeten.

jeetje wat een verhaal, ik moest even inkomen, maar na een half uurtje word het verhaal toch steeds dramatischer.

Wat een sterk wijf is die Cathy toch , hoe verder de docu volgt hoe meer ik haar toch ook wel begreep.

Opnieuw een pakkende crime docu van Netflix, maar ik vind die biologische moeder Cathy enorm egotripperig het hele verhaal naar zich toetrekken terwijl zij wel haar eigen dochter zomaar heeft weggegeven en zo (zonder het goed te beseffen natuurlijk) aan de hele situatie heeft blootgesteld. Die tante van Katherine zei heel wijselijk: laten we vooral aandacht schenken aan de vrouwen die slachtoffer werden van het monster.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een echt goede crimedocu op Netflix zag. Na Making a Murderer was het alleen maar bergafwaarts eigenlijk, en een hoop van de documentaires die je tegenwoordig op Netflix kan vinden zijn echt troep. The Keepers was daar wel een positieve uitzondering op een aantal jaren geleden. Van dezelfde maker is er dan nu Into the Fire, dus mijn verwachtingen waren op zich best hoopvol. Helaas stelt ook deze serie weer teleur. De documentaire steekt heel kundig in elkaar, maar het is allemaal te sensatiegericht, met net te spannende muziek etc.

Daarnaast maakt White ook de fout om de biologische moeder van het slachtoffer nogal op een voetstuk te plaatsen. Cathy weet al snel irritatie op te wekken met haar houding. Ze komt over als een vrij dramatisch type dat nogal is gaan geloven in haar eigen doortastendheid. Dat slaat echt door als ze een verdachte die later ook de dader blijkt te zijn begint te stalken. In de docu wordt zelfs gesuggereerd dat dit de zaak uiteindelijk aan het rollen heeft bracht. Alsof de politie niet op een andere manier aan Bowman zijn DNA had kunnen komen.

Ik vind het idee dat een moordzaak opgelost kan worden door de pure wil van de nabestaanden zelfs vrij beledigend voor iedere nabestaande. Het wekt de suggestie dat als je het maar graag genoeg wil een zaak opgelost kan worden. Alsof er in deze zaak ook niet werd vermeld dat de zaak in een stroomversnelling raakte nadat twee agenten uit een verschillende districten elkaar op een conventie ontmoetten. Daarnaast heeft die ene websleuth ook nog een rol gespeeld. Over hem hoor je alleen geen woord meer in de tweede aflevering. Dan gaan alle credits schaamteloos naar Cathy.

Ik had echt te doen met dit arme, arme meisje. Het is spijtig dat ze nu voor altijd bekend zal blijven onder de naam Aundria Bowman, naar haar adoptievader, een seriemoordenaar, háár moordenaar. Eigenlijk zou ze gewoon weer Alexis Badger moeten heten, officieel, op WP, overal... Een erg knap kind met prachtige heldergroene ogen. Ze is van mijn leeftijd, ze overleed 11 maart 1989, was toen pas 14, niet te bevatten hoe jong dat is. Gelukkig had ze een paar goede vriendinnen en werd ze aan het einde van haar leven opstandiger richting haar adoptieouders en zocht ze zelfs hulp door haar adoptievader van misbruik te beschuldigen, maar werd niet geloofd, door de school niet en door de politie niet.

Kwam ook niet als een verrassing dat de politie ook in deze zaak weer eens geen fluit uitvoerde. Zoals Cathy, de biologische moeder het goed omschrijft: de 'laten we het maar opgeven' mentaliteit van de politie in de jaren '80 en '90. Een strijdlustige moeder. Je zal maar op je zestiende een kind krijgen, een moeder hebben die jou dwingt het kind af te staan en er jaren later achter komen dat ze terecht is gekomen bij een veroordeelde verkrachter en een of ander gek wijf.