Beef - Seizoen 1 (2023)

De eerste aflevering smaakt zeker naar meer!

De reviews die hij krijgt zijn overal geweldig goed dus het zal aan mij liggen maar het was bij mij maar af en toe een beetje leuk, ik heb persoonlijk al betere films en series gezien met zwarte humor, dan denk ik bv aan A simple plan en Fargo en zeker de serie Exit. Ik had er veel meer van verwacht en was zelfs blij dat het afgelopen was....

Precies dit. Ik heb nu 2 afleveringen gezien maar het gaat nog moeilijk worden me tot verder kijken aan te zetten. Vind de enorm positieve berichten (o.a. hier op MM) behoorlijk overdreven.

Ik vond het een erg goede serie. Ik was wel benieuwd hoe ze met het uitgangspunt van een verkeersruzie maar liefst tien afleveringen konden vullen maar dat ging de makers hier erg goed af. Inclusief een bijzonder sterke laatste aflevering en slotscène. Coole soundtrack ook. Ik heb ervan genoten.

Zowat overal de hemel in geprezen. Na drie afleveringen heb ik nu toch niet bepaald het gevoel iets bijzonders of dermate origineels te zien dat er enige vorm van superlatieven aan te pas kunnen komen. Uiteraard valt er pas te oordelen na de finale episode, maar dit zal toch wel een bocht moeten gaan nemen of plots veel indruk moeten gaan maken om "vermakelijk" te overstijgen.

Eerste aflevering beviel me in ieder geval prima. Ik verwacht nu ook wel niet dat dit iets buitengewoons of braanbrekends wordt. Maar het is een leuke start van het verhaal, de meeste karakters vind ik interessant en iedereen lijkt goed in zijn rol te zitten. Vooral Ali Wong viel me echt op. Die ingehouden woede, frustratie, teleurstelling achter de fake smile die elk moment kan omslaan in een waanzinnige uitbarsting zet ze zeer goed neer.

Ook de focus op de Amerikaans-Aziatische gemeenschap vind ik verfrissend. Dat is eigenlijk toch een groep van Amerikanen die sterk onderbelicht zijn in series en films (of ik heb ze gewoon gemist). Dat geeft het geheel toch net een andere vibe dan we gewend zijn.

ondanks de lengte toch een te lang verhaal over 2 duistere zielen die elkaars leven zo zuur mogelijk proberen te maken. Met wisselend succes overigens. Middenstuk had eruit gekund, of ingekort. De finale was onbevreedigend. Dan had je een leuke 90 minuten film gehad over road rage. Over de road rage; die stukjes zijn niet enerverend.

Bijzondere serie met zo af en toe wat vertragende verhaallijnen. De laatste twee afleveringen waren van een uitmuntende kwaliteit en gaven een hele apart twist aan een op het eerste gezicht "voorspelbaar" script.

True. En dat merk je ook in de reacties wereldwijd. Volgens mij speelt dit ook een grote rol in de hoge waardering voor BEEF, want representatie is nu eenmaal alles. Het is ook belangrijk dat inclusie eindelijk grote stappen zet. Je zag dat effect ook bij Black Panther bijvoorbeeld, wat niet meer dan een doorsnee superheldenfilm was, absoluut niets bijzonders. Maar wel de eerste mega-blockbuster binnen het immens populaire genre met een haast volledig zwarte cast. Dat enthousiasme, wat ik overigens perfect begrijp, zorgde voor ontelbare meesterwerk-verklaringen en zelfs voor Oscarnominaties, wat ik dan weer een absurd gegeven vond.

Goede acteurs, maar ik kan mij totaal niet inleven in de gang van zaken en in de motieven van de protagonisten. Wie gaat er nu zo tekeer? Bovendien overheerst al in de tweede aflevering het dramatische aspect en verdwijnt de humor naar de achtergrond. Heel onderhoudend is het allemaal niet.

Mijn vorige bericht was na het zien van aflevering 1. Maar ook de rest van het seizoen vond ik vermakelijk. Er zitten een aantal leuke twistjes in. Sommige verhaallijnen werden wel een beetje vermoeiend in het midden van het seizoen. Maar naar het eind wordt er allemaal een leuk einde aan gebreid.

Het lot van Jordan Forster was onverwacht gruwelijk maar eigenlijk wel deugddoend

Best aardig, maar maakt de hoge verwachtingen totaal niet waar. Las een paar keer iets over één van de de beste series van de laatste jaren, dikke mwoah.

Had me verheugd op een zwartgallige wederzijdse wraakoefening die volledig uit de hand ging lopen maar dat werd het niet. Existentiële crisissen en relationeel gejank voerde de boventoon. Was het nog steeds wel aardig, maar niet wat ik gehoopt en verwacht had.

Het 10-delige Amerikaanse Beef gaat over botsende werelden van maatschappelijke klassen. De kloof tussen arm en rijk, kansloos en kansrijk. Met de road rage als openingssequence wordt vol vaart de toon gezet. Danny Cho (Steven Yeun) heeft een vaag klusbedrijfje en voelt zich verantwoordelijk voor zijn inwonende broer en ouders die nog in Korea wonen. Amy Lau (Ali Wong) is interieur-styliste. Ze staat bovendien op het punt een enorme zakendeal te sluiten. Beef richt zich vrijwel volledig op de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap, een originele invalshoek.

De eerste afleveringen van Beef doen met satire, maatschappijkritiek en hypnotiserende geluiden een heel klein beetje denken aan The White Lotus. In deze zwarte komedie (Beef is straattaal voor ruzie) echter geen vakantieresorts. Het volle scenario van executive producer Lee Sung Jin zorgt in de eerste vier afleveringen voor een hoog tempo. Onderhoudend, maar tegelijk: veel drukte om weinig. Halverwege gaat het tempo flink omlaag en veranderd Beef van koers. Veel gepsychologiseer, flashbacks, emoties en opdravende demonen uit het verleden van de hoofdkarakters. Kortom, een mixed bag. Ondanks het goede acteren kan Beef niet overtuigen.

Duurde vrij lang...soms saai.

Maar wat een bijzonder script.

Het voorsoelbare einde kon ik mij goed in vinden.

Ging toch beetje van ze houden.

Scherpe serie, kom maar op met meer zo'n fraais Netflix!

Unieke serie, tof vermaak en echt even iets anders! Wel langdradig 10 afleveringen vond ik heel uitgerekt.

Ik heb hier wel echt van genoten. Zag het hoofd van Steven Yeun voorbij komen en dacht, hey die ken ik van The Walking Dead, laat ik het eens proberen. Een lekkere chaotische show, over de top en zonder schaamte. Een keer wat anders dan de standaard shows waar het gaat om karakterontwikkeling.

Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten van deze serie. De titel Beef, een speciale, maar vette poster en met een minimale korte inhoud mbt verkeersagressie, die totaal uit de hand loopt.

Maar BAM! sech, de serie is echt 1 vd meest originele en de minst in een hokje passende serie van de voorbije jaren.

Het begint allemaal met Danny Cho (Steven Yeun), die zich één vd minst benijdenswaardige posities waarin een mens zich kan bevinden: in een rij aan de kassa staat, herkenbaar voor velen. Wanneer het 'm allemaal wat te lang duurt en in verbaal conflict geraakt met de kassier, loopt ie helemaal opgefokt de parking op. Ie rijdt iets te ondoordacht achteruit uit zn parkeerplaats en botst bijna tegen een witte SUV aan. Meteen extra opgefokt en geïrriteerd sfeertje. Op het geclaxoneer v zijn kant, steekt de SUV bestuurder door het raampje de middenvinger op.

Genoeng om de situatie volledig te doen escaleren en Danny zet de achtervolging op de witte SUV in, wat uitmondt in een waanzinnige scène waarin beide bestuurders hun zelfbeheersing duidelijk kwijt zijn en een gevaar op de weg vormen voor zichzelf en anderen.

Wie dan denkt dat dit het startschot is en verder zal uitmonden in een soort van Fast And The Furious, vergist zich schromelijk. Want daarna neemt de film gas terug en gaat over tot de introductie vd personages en hoe dat ene conflict andere gebeurtenissen in gang heeft gezet en andere mensen heeft beïnvloedt.

Ook de ontdekking van Danny, dat de bestuurder vd witte SUV een vrouw is, geeft bepaalde wending.

De hoofdpersonages zijn sterk geslaagd. Danny (Steven Yeun) probeert de eindjes aan elkaar te knopen als nogal klunzige aannemer en tegelijkertijd kampt met een chronisch geldtekort. Terwijl Amy (Ali Wong) de rat race meer dan beu is en droomt van een wereld zonder oneindige stroom v mails en meetings, zodat ze haar volle aandacht zou kunnen schenken aan haar dochtertje June (Remy Holt). Want aan haar man George (Joseph Lee) heeft ze ook weinig. Hij is kunstenaar, die leeft in de schaduw v zijn vader en Amy verwijt enkel aan geld te denken. Amy is de kostwinner n ook hun huis heeft zij gekocht. De constante façades en leven volgens anderen hun verwachtingen n eisen, familiaal en professioneel, is belangrijk gegeven vh verloop vd serie.

Het is bijzonder hoezeer Danny en Amy op elkaar lijken.

Beide leggen zichzelf een hoge druk op in 't leven en beiden hebben het gevoel dat ze er alleen voor staan.

Een fantastische zwarte comedy met heel veel inhoud.

Ook de intro-stukjes vond ik telkens geweldig.

Een dikke 9/10.

Snap de hoge waardering ook niet helemaal, hoofdrolspeler irritatie vanaf minuut 1.

Bij vlagen vermakelijk maar regelmatig ook wat saai en langgerekt, ondanks de korte duur van de afleveringen.

Na de eerste aflevering vreesde ik al dat dat gelijk de beste was, en dat bleek eigenlijk ook wel zo te zijn. De verhaallijnen die zich vervolgens ontspinnen zijn soms wel aardig, maar nooit echt pakkend. Heel veel meer dan een luxe soap is het ook weer niet.

Desondanks zijn de personages best leuk neergezet, valt er sporadisch wat te (glim)lachen wordt er op een mooie manier naar het - weliswaar voorspelbare - einde toegewerkt.

Dit is een van de fijnste series van de laatste jaren. Het is zo elegant en eerlijk geschreven allemaal. Lee Sung Jin weet een simpele verkeersruzie op een heerlijk dramatische manier te laten escaleren over tien zeer pakkende afleveringen. Vooral de zo menselijk geschreven personages weten indruk te maken. Zij zijn slachtoffers van de prestatiedruk van het (moderne) leven. Voor hoofdpersonages Amy en Danny leeft dat gevoel als kinderen van Oost-Aziatische immigranten misschien nog sterker.

De stress en spanning zijn ook echt voelbaar vanaf de eerste aflevering. Gelukkig maakt de zwarte humor het allemaal wat meer verteerbaar, maar de serie blijft een serieus drama, en ook een soort karakterstudie van Amy en Danny. Ik vond Wong en Yeun ook zo indrukwekkend spelen, Wong in het bijzonder. De opgekropte woede en iedere andere emotie is van haar gezicht af te lezen. Yeun begon vooral indruk op me te maken vanaf die scène waarin hij in huilen uitbarst tijdens het zingen in de kerk. Dat is serieus een van de meest overtuigende huilscènes die ik in lange tijd heb gezien in een serie of film.

De soundtrack is trouwens ook van een erg hoog niveau, met goed gebruikte hitjes uit de jaren negentig en vroege jaren 2000. De montage aan het einde van iedere aflevering vormt vaak een waar hoogtepunt en is ook zeer effectief als cliffhanger. Van het einde van aflevering 7 viel mijn mond echt open.

De slotaflevering vond ik ook erg mooi. Het is slim geschreven om Amy en Danny in een tripscène een te laten worden. Ik hoop wel dat het bij dit seizoen blijft, want Lee Sung Jin heeft al aangegeven plannen voor nog twee seizoen te hebben, en ik vind deze serie juist zo'n mooi voorbeeld van waarom miniseries zo'n perfect format zijn om een verhaal met uitgewerkte personages te vertellen.