Een huwelijk hoort een blijde gebeuertenis te zijn voor alle betrokkenen. Tenminste, zolang beide partijen volledig eerlijk tegen elkaar zijn. Hoe erg dat uit de hand kan lopen zie je in Rosalie, de tweede speelfilm van Stéphanie Di Giusto die zich zeer losjes baseert op een waar verhaal.
Frankrijk, eind negentiende eeuw. In een rustiek plaatsje komt Paul met zijn dochter Rosalie onderweg aan op paard-en-wagen. Ze is uitgehuwelijkt aan Abel, de uitbater van een lokaal café dat lijdt aan een chronisch gebrek aan klandizie. De oorlogsveteraan zit dan ook behoorlijk in de schulden, die hij mede dankzij de bruidsschat achter zich probeert te laten. Zijn bruid is erg verlegen en het wordt hem al snel duidelijk waarom: haar hele lichaam vertoont bijzonder veel haargroei. Sterker nog, wanneer ze zich niet scheert, verschijnt er een volle baard op haar jonge gelaat.
Het zal bij weinig lezers verbazing scheppen dat Abel zich bedrogen voelt en direct een gigantische afkeer ontwikkelt voor zijn kersverse echtgenote. En dat terwijl Rosalie constant bidt tot een crucifix van Wilgefortis, een vrouwelijke heilige met een baard. Haar grootste wens is om door haar directe omgeving - en dan met name haar echtgenoot - geaccepteerd te worden. Haar vertrouwen in haar beschermheilige ten spijt, zal dit vele malen moeilijker zijn dan ze had gehoopt. Tenzij ze haar lot in eigen hand neemt.
Voorspelbaard
Het moet gezegd worden, de film kleurt qua plot wel erg binnen de lijntjes. Alles waarvan je met dit uitgangspunt denkt dat het zal gebeuren, vindt ook wel plaats. Misschien komen bepaalde incidenten eerder aan bod dan je denkt en is er dus sprake van een iets ander ritme, maar de basis blijft hetzelfde. Vanwege een sterke performance van Nadia Tereszkiewicz is medeleven tonen voor de titelfiguur niet moeilijk. En ook voor Abel, vertolkt door Benoît Magimel is eenvoudig sympathie op te brengen, zeker wanneer iedere vorm van progressie en optimisme door fabrieksbaas en notabele Barcelin (Benjamin Bolay) door het slijk gehaald wordt. Het is schier onmogelijk om die man niet te haten.
Maar toch ontkom je niet aan het idee dat we dit niet allemaal al eens hebben gezien. Het gedrocht dat aansluiting vindt, verstoten wordt, beschermd maar toch uiteindelijk een kloof ziet met de ruïnes van een brug, waar aanvankelijk nog vol goede moed aan gebouwd werd. Zo'n beetje heel de film is daardoor gemakkelijk uit te stippelen, zeker wanneer je je met één voet buiten het verhaal bevindt.
Aangezicht
Rust, orde en regelmaat heersen in het dorp waarin Rosalie zich afspeelt. Abels café loopt aanvankelijk voor geen meter omdat Barcelin niet wil dat zijn fabrieksarbeiders drinken. Zijn wil is wet en het overgrote deel van der samenleving werkt voor hem. Het tegen hem opnemen, ook al is het passief, betekent het tarten van het gezag. En het meest vooraanstaande lid van deze gemeenschap wil de touwtjes maar wat graag in handen houden.
Sterker nog, het zint Barcelin absoluut niet wanneer Abel met behulp van Rosalie zijn schuld aan hem weet af te betalen. De farbriekseigenaar had liever gezien dat de kroeghouder zijn zaak zou verkopen. Rosalie vormt een serieuze spaak in zijn wiel. Maar hij laat zich niet zo gemakkelijk van de weg rijden, met alle gevolgen van dien. Het aangezicht van de bebaarde vrouw wordt langzaam maar zeker een serieuze klap in zijn aangezicht.
Sfeerkracht
Echter, hoe uitgetekend het plot ook mag zijn, de film blijft onderhoudend. Het is motiverend om te zien hoe deze kwetsbare vrouw niet van wijken weet. Rosalie is natuurlijk een verhaal van alle tijden: een uitvergroting van de strijd om geaccepteerd te worden vanuit iemand met een afwijking of beperking die daardoor heel gemakkelijk het mikpunt wordt van spot en verstoting. En dit thema presenteert de film dan ook zeer verdienstelijk.
Bovendien is de omgeving waar de film werd opgenomen prachtig vastgelegd door Christos Voudouris, die aanzienlijk wordt versterkt door de melancholieke composities van Hania Rani. Het verhaal zelf, geïnspireerd door dat van Clémentine Delait, is dan ook niet extreem bijzonder te noemen. Maar de manier waarop het wordt vertolkt, uitgebeeld en met muziek luister bij wordt gezet, wel. Op artistiek vlak is Rosalie dan ook een pareltje om je vingers bij af te likken - pas dan wel op dat er niks in je baard blijft hangen.
Rosalie
Al met al volgt deze film een bekend stramien, wat als een zwakte kan worden gezien. De uitmuntende cast weet echter alles uit het script te halen en zich gesterkt te zien door de schitterende fotografie en de mistroostige score. Rosalie bewijst maar weer dat je niet alle producties met gelijkwaardige uitgangspunten over één kam kunt scheren. We kunnen deze film dan ook met goed geweten belonen met een 3,5/5.
Wederom dank aan Slieker Film in Leeuwarden voor de persvertoning. In deze en andere filmzalen in het land kun je Rosalie met eigen ogen gaan zien. Bekijk de trailer hieronder.
Gerelateerde film
Rosalie
Historisch / Drama
2023 • 115 minuten
Reacties (0)