‘Superman’ weet precies wie zijn held is, maar de film zelf vliegt alle kanten op: 'Voelt al snel alledaags'

Met Superman luidt regisseur James Gunn het begin in van het vernieuwde DC Universe (DCU), een ambitieuze film die zowel nieuwe energie in het superheldengenre moet blazen als het gedeukte vertrouwen van het publiek moet herstellen. Het is een zware verantwoordelijkheid die rust op de schouders van de film en regisseur Gunn, bekend van Guardians of the Galaxy-trilogie en The Suicide Squad, pakt dat aan met een opvallend heldere toon en een uitgesproken visie. Het resultaat is een kleurrijke, hoopvolle en energieke stripverfilming, maar ook een film die gebukt gaat onder zijn eigen ambities.

De film draait om een jonge Clark Kent (David Corenswet), die probeert te balanceren tussen zijn werk als journalist bij de Daily Planet en zijn plicht als Superman. Zijn zoektocht naar identiteit vormt het hart van het verhaal. Wie is hij echt: de bescheiden reporter, de redder van de mensheid, of iets totaal anders? Aan zijn zijde staan Lois Lane (Rachel Brosnahan), een ambitieuze journalist die zich niet zomaar laat imponeren, en Lex Luthor (Nicholas Hoult), zijn aartsvijand die hem niet alleen confronteert met zijn buitenaardse afkomst en morele overtuigingen, maar hem ook dwingt tot een existentiële confrontatie met zijn plaats in de wereld.

Terug naar de kern

Gunn brengt Superman terug naar zijn kernwaarden: hoop, rechtvaardigheid en menselijkheid. Een held die niet wordt gedefinieerd door brute kracht, maar door zijn geloof in de mensheid en goedheid. Deze versie is fysiek minder machtig, kwetsbaarder en moreel wat complexer dan eerdere incarnaties, zoals die van Henry Cavill in Man of Steel. Corenswet maakt Superman menselijker en laat de zachtere kant van het personage overtuigend zien. Interessant genoeg brengt juist dat idealisme hem in deze film in de problemen. Het overbrengen van de kern van Supermans karakter lijkt het streven van de film te zijn, en op dat vlak slaagt de film met glans.

Toch laat de film ook steken vallen, vooral in de uitwerking. De boodschap van hoop wordt met zoveel nadruk gebracht dat subtiliteit ontbreekt. De toon is vaak bombastisch en uitleggerig, met dialogen die de thematiek nadrukkelijk toelichten in plaats van deze te laten ontstaan uit scènes en karakterontwikkelingen. Ook het verhaal is wat voorspelbaar: grote verrassingen blijven uit, en veel plotpunten ontvouwen zich zoals je ze verwacht.

Overvol en gehaast

Ook qua structuur is Superman onrustig. Het tempo ligt hoog, vaak te hoog, waardoor er zelden ruimte is voor personages om goed geïntroduceerd te worden of zich echt te ontwikkelen. De film zit bovendien propvol: met bijrollen voor onder anderen Hawkgirl (Isabela Merced), Green Lantern (Nathan Fillion) en Mr. Terrific (gespeeld door Edi Gathegi die nog opvallend goed uit de verf komt), voelt het alsof de film nauwelijks ruimte laat om adem te halen of momenten echt te laten bezinken. Scènes volgen elkaar in zo’n hoog tempo op dat emoties en ideeën vaak vluchtig blijven. Het is vermakelijk, zeker in het eerste uur, maar uiteindelijk gaat de afwezigheid van logica en de algehele vertelchaos tegenwerken.

Stripboekachtige stijl met beperkingen

Visueel is de film kleurrijker en levendiger dan eerdere DC-producties. Gunn kiest voor een bijna stripboekachtige stijl met heldere kleuren, uitgesproken composities en overdreven actie. Dat zorgt voor een energieke sfeer, maar het brengt ook nadelen met zich mee. De CGI oogt soms te glad en onrealistisch; er is weinig reactie op wat er gebeurt in het beeld. Voorwerpen vliegen rakelings langs hoofden zonder dat iemand ook maar met zijn ogen knippert. Bovendien geeft de stijl ruimte aan veel overdreven of onrealistische elementen die soms lastig zijn serieus te nemen.

De muziek probeert scènes vaak groter te maken dan ze in de praktijk aanvoelen, waardoor het spektakel juist aan kracht verliest. Wat episch moet zijn, krijgt zelden gewicht: in deze wereld voelt het buitengewone al snel alledaags. Dit komt mede door de overvloed aan actiescènes en gebeurtenissen.

Ideeënrijkdom en thematische diepgang

Tegelijkertijd ontbreekt het Gunn niet aan ideeën. Hij voegt politieke gelaagdheid toe en stelt kritische vragen over afkomst, macht en verantwoordelijkheid. In het spel tussen Superman en Lois Lane schuilt ook een intrigerende spanning: zij is niet zomaar de ‘love interest’, maar iemand die door zijn façade heen prikt en hem probeert te dwingen tot introspectie. De film hint zelfs naar de mogelijkheid dat Superman niet helemaal is wie hij denkt te zijn. Zo heeft de film meerdere interessante invalshoeken die helaas niet helemaal tot hun recht komen door de overmacht aan ideeën en gebrek aan focus.

Je moet ervan houden

Superman is dus veel tegelijk: herstart, karakterstudie, actie-avontuur en universe-builder. Dat is moedig, maar niet zonder gevolgen. De film mist focus, is bij vlagen rommelig en dreigt onder zijn eigen ambitie te bezwijken. Toch valt niet te ontkennen dat deze versie van Superman, empathisch, energiek en uitgesproken optimistisch, misschien wel precies is wat DC nodig heeft om een frisse start te maken. Wie enthousiast werd van het promotiemateriaal zal ongetwijfeld waarde vinden in deze film. Maar voor wie minder vatbaar is voor deze lichte toon, onrealistische elementen en overvolle aanpak, blijft er weinig hangen. Al met al is dat een beoordeling van 2,5 uit 5 waard.