Wielka trójka (polityka)
Wielka trójka – termin, którym najczęściej określa się przywódców trzech światowych mocarstw alianckich (ZSRR, USA oraz Wielka Brytania) spotykających się w czasach II wojny światowej na trzech konferencjach międzynarodowych – kolejno: teherańskiej (1943) oraz jałtańskiej i poczdamskiej (obie w 1945), na których omawiano wojenne zobowiązania sojusznicze oraz kształt przyszłego porządku światowego po pokonaniu państw Osi[1][2][3].
Wielka trójka II wojny światowej
edytujW jej skład wchodzili[1][2][3]:
- Józef Stalin – przywódca ZSRR
- Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii (zastąpiony w drugiej fazie konferencji poczdamskiej przez Clementa Attleego z powodu klęski konserwatystów w wyborach do Izby Gmin)
- Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych (po śmierci zastąpiony w Poczdamie przez Harry’ego Trumana)
Inną „wielką trójkę” w czasie II wojny światowej tworzyli przywódcy trzech państw zebrani na konferencji kairskiej w 1943 r.:[potrzebny przypis]
- Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych
- Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii
- Czang Kaj-szek – generalissimus Chin
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b David Reynolds, The ‘Big Three’ and the division of Europe, 1945–48: An overview, „Diplomacy & Statecraft”, 1 (2), 1990, s. 111–136, DOI: 10.1080/09592299008405788, ISSN 0959-2296 [dostęp 2025-03-14].
- ↑ a b Gerhard L. Weinberg, Great Men in the Second World War: The Rise and Fall of the Big Three, „History: Reviews of New Books”, 46 (6), 2018, s. 162–163, DOI: 10.1080/03612759.2018.1510223, ISSN 0361-2759 [dostęp 2025-03-14].
- ↑ a b Cole C. Kingseed, Review of The Big Three: Churchill, Roosevelt, and Stalin in Peace and War, „Naval War College Review”, 45 (2), 1992, s. 129–130, ISSN 0028-1484 [dostęp 2025-03-14].