Lost in Translation (2003)

Johansson en Murray lijkt me wel een grappige combinatie

Trailer

Lijkt me wel aardig...

Dit kan niet anders dan een cynische film worden.

Lijkt me een heerlijke film toe.

eerste review op ain't it cool!

Harry is erg positief

ik ben benieuwd!

Trailer op apple.com

trailer bevat iig al alle standaard japanners grappen incl. karaoke bar....

9,5 gemiddeld op metacritic!!! (13 keer de volle score en maar 2 onder de 8 -4*-)

Schitterende poster trouwens!

Sure thing, ook een mooie titel. Ik ben daar altijd nog wel ontvankelijk voor.

Erg benieuwd naar. Mooie poster, mooi uitgangspunt, mooie titel en Sofia coppola (the virgin suicides). Kan bijna niet misgaan.

nederlandse release datum al bekend?

Lost in Translation is door de New York Film Critics Online uitgeroepen tot de Beste film van het jaar.

Sofia Coppola werd tevens uitgeroepen tot Beste regisseur.

De acteurs Bill Murray en Scarlett Johansson kregen prijzen voor Beste acteur en actrice in een bijrol in de film.

Bron: Teletekst blz 424

Lijkt me een mooie film voor IFFR. Overigens release-datum in Belgie is 14 January 2004.

volgens imdb klopt dit niet

The top honor, however, went to New Line Cinema's The Lord of the Rings: The Return of the King, which was named best film.

inderdaad, maar:

The San Francisco Film Critics Circle has named Lost in Translation the best picture of 2003 and picked its star, Bill Murray, as best actor.

Murray en Johanssen zijn allebei genomineerd voor een Golden Globe... maar in Musical/Comedy, niet Drama! Slechte keuze...

Het is ook genomineerd voor Picture (Musical/Comedy), Regie en Script.

Ja jammer, had echt hoge verwachtingen van deze film, maar hij deed 't voor mij niet zo.

Erg leuke rollen van Johansson en Murry, geweldig hoe ze met een sarcastische blik omgaan met de ongelofelijk rare stad (in deze film i.i.g., de film had zich net zo goed op Mars af kunnen spelen). Paar erg mooie momenten tussen de twee. Maar om daar nou een hele film mee te vullen... ik vond het allemaal wat karig voor een film van 102 minuten

Dat Amerikanen weinig respect hebben voor andere culturen wist ik al, en eerlijk gezegd, het zit wel in iedere mens in. De kritieken dat deze film rascistisch is (lees imdb) zijn daarom vergezocht.

Wat ik me wel afvroeg is waarom dit zonodig een film moest zijn. Het verhaaltje is veel beter geschikt om in boekvorm te worden uitgebracht, en het geheel is kurkdroog gefilmd. Character progression genoeg voor de liefhebbers, maar een film blijft toch allereerst gebaseerd of beeld en geluid, en in dit opzicht faalt Coppola in elk opzicht. Zelden zo'n saai in beeld gebracht verhaaltje gezien.

Verder vervalt het soms in idiote Japanse en Amerikaanse stereotypen, zonder enige hint van zelfrelativering. Al is het best nog wel te pruimen, aangezien dit rechtstreeks uit Hollywood komt gebold. Als je ziet tot wat voor trieste melige liefdesverhaaltjes ze daar in staat zijn, kon het veel erger afgelopen zijn met Lost in Translation.

Maar toch, film blijft film, maakt alsjeblief gebruik van de middelen die je hebt.

Am I shallow?

-what?

Am I shallow?

No. You're not shallow.

Deze dialoog is in feite een opsomming van de hele film. Een zoektoch naar wat mensen beweegt. Hoe mensen zich gedragen en waarom. Wat mensen soms nodig hebben. En dat allemaal midden in Tokio.

Het verhaal is in feite snel te vertellen: twee personen (een rijke, op de retour zijnde filmster en een pas afgestudeerde jongedame) zitten beide in

een hotel in Tokio. Hij voor reclame doeleinden, zij omdat haar man (Ribissi) voor een photo-shoot in Tokio bezig is. Verder wil ik niet te veel ingaan op situaties uit de film zelf, daarvoor moet iedereen hem zelf maar gaan kijken

Het verhaal gaat langs allerlei verschillende Japanse zaken en ieder stereotiep wat er bedacht kan worden komt ook voorbij. En dat is een van de twee speciale dingen aan de film. Coppola (die zelf 2 jaar in Tokio heeft gestudeerd) heeft de moeite genomen om een écht verhaal te creëeren voor de film en vervalt niet in standaard westerse grappen over Japan. De grappige situatie's zijn echter uiterst realistisch doordat ze getoond worden vanuit een westers oogpunt. Voor een westerling is de ervaring van Japan werkelijk zo. Van standaard grappen is dus geen sprake.

Het andere aparte feit is dat deze film je blijft achtervolgen. En in mijn ervaring zijn dat de beste films. Bij deze film was het helemaal apart omdat

ik tijdens het kijken constant het idee had naar een standaard drama te kijken. Maar langzaam maar zeker krijgt Coppola het voor elkaar om een grote dosis sympathie te doen ontstaan voor de karakters. En dat zonder enige verheerlijking van een van de twee. Het zijn beide compleet normale mensen. En ik denk dat dat het sterkste punt is van de hele film.

Lost in Translation is voor mij dé verrassing van 2003 en dat terwijl die dat gister na het kijken nog niet was. Scarlett Johansson speelt ontwapenend en geweldig. Murray lijkt het op het eerste oog op de automatische piloot te doen en heeft een fletse en saaie indruk die een beetje stoort. Totdat je je

realiseert dat het een geweldige manier van karakter neerzetten is. Ook zoiets wat je pas later duidelijk wordt.

De film heeft tijd nodig voordat je in de gaten hebt hóe goed die is en ik hoop werkelijk waar dat iedereen er zo vol van zal zijn als zij hem kijken.

Ik verheug me in ieder geval al enorm op de volgende keer.

De dialoog die ik in het begin aanhaal zit trouwens niet in de film, maar is gesneuveld bij het editen. Scarlett Johanssen gaf in een interview aan dat ze het betreurde dat die zin er uit is gehaald. De zin zal wel té veel de kern van de film weerspiegelen.

Voor het eerst sinds lange tijd keert een filmmaken terug naar de roots van het vak, wat soms zo ver weg en toch ook weer zo dichtbij zijn voorvader, het toneel, ligt.

Puur en eerlijk acteerwerk, 2 hoofdrolspelers, geen verwarrende subplots, special fx e.d. Gewoon een film over twee normale mensen die elkaar ontmoeten in een voor hen onbegrijpelijke wereld, met hun gecompliceerde doodsaaie dagelijkse bestaan als contrast voor hun ongecompliceerde vriendschap.

Een film over emoties van twee mensen die door een toevallige, maar niet onrealistiche samenloop van omstandigheden aan elkaar, helaas voor korte tijd, zijn verbonden. De echte filmliefhebber moet dan ook bij het kijken naar deze film terug denken aan één dan David Lean's klassiekers uit de film geschiedenis 'Brief Encounter'.

In iedergeval, het opvallende is dat zowel de jury's van de onafhankelijke filmfestivals en de meer commercieel getinte filmprijzen de uitzonderlijkheid en kwaliteit van deze film weten te erkennen. Met zo vroeg in het jaar al 28 nominaties en al meer dan 17 vooraanstaande film prijzen (bijna alle nominaties gewonnen tot nu toe), lijkt Miramax opnieuw gelijk te krijgen (met films zoals 21 grams nog onderweg).

Een parel zoals deze is dé beloning voor een talent als Bill Murray die geduldig vele jaren het heeft moeten doen met sterk inferieur materiaal en is dé doorbraak voor een talent als Scarlett Johansson die in één klap haar naam heeft gemaakt bij alle soorten van film publiek.

Kan haast niet verliezen bij de Academy Awards dit jaar, gezien het feit dan de Academy een historische voorkeur heeft voor puur acteer werk zonder te veel high-cost, high-tech afleiding. (Oscars zijn tenslotte in het leven geroepen voor specifieke vak gerelateerde prestaties en gelukkig niet als ordinaire populariteits wedstrijd).

Wat vooral het Amerikaanse publiek verraste was het weglaten van de ondertitles bij al wat Japans is gesproken - iets wat je hetzelfde gevoel geeft als de hoofdrol spelers...namelij: Lost in Translation.

In iedergeval heeft deze film een plaats gekregen in mijn top 10 allertijden.

Daar ligt mij voornamelijk het probleem. Toneel (en literatuur) zijn voornamelijk gebaseerd rond verhalen. Film is een audio-visueel medium. Als je het mij vraagt heeft het medium film een totaal foute start gemaakt, en wordt het tijd dat er wat meer naar het echte potentieel gekeken wordt. Projecten als dat van Warp (die nu een klein eigen filmbedrijfje hebben) kunnen hierbij hopelijk helpen.

Indrukwekkend door een fraai verfilmde saaiheid.

Nog nooit zo een boeiende saaiheid gezien als deze verlorenheid in vertaling.

Heel mooi om Japan/ Tokyo door de ogen van 2 'American-dream' ras-Amerikanen te zien (acteur die voor een reclamespot komt en de vrouw van een fotograaf).

Opvallend is dat er bijna geen begeleidingsmuziek in de film zit , behalve op de climax, zo na 1,5 uur.

Heel mooi. Succes en leegte, oude man en jong meisje. De sfeer van het land, de sfeerloosheid van je hotel.

Schouderklopje voor de familie Coppola. Zou minimaal een Oscar voor 'best original screenplay' moeten krijgen.

Daar heb je absoluut gelijk in natuurlijk en het is eigenlijk wel mooi dat er nog steeds filmmakers zijn (en misschien steeds meer) die gewoon geloven in een mooi idee en er voor gaan.

En ik bedoelde i.v.m. toneel, ook wel dat alle bijzaken vaak het echte acteren onder de voet lopen. En dat is zo jammer.

En zo mooi dat Translation al zoveel prijzen heeft binnen gehaald.

Vond 'm vrij goed. Erg apart en vooral erg goed geacteerd door Johanssen en Murray. Ze komen heel erg natuurlijk over en het mooie aan het verhaal is dat het niet smeuiger of spannender wordt gemaakt dan het is. Aardige sfeertekening ook van de Japanse (mega)stad.

Aan de andere kant is het me toch iets te oppervlakkig om écht goed te zijn.

Critici beweren dat dit nu al DE film van 2004 zou worden.

Ik ben benieuwd, was namelijk direct verleifd op coppola's vorige prent 'the virgin suicides'