Upside Down (2012)

Klassiek en eenvoudig liefdesverhaal boordevol de nodige clichés in een van de mooiste setting die ik ooit heb gezien. Visueel werkelijk prachtig. Het verhaaltje komt niet altijd even goed uit de verf, maar de heerlijke decors maken het zeer makkelijk verteerbaar. Waren de personages en het verhaal nog wat meer uitgediept, had dit wellicht de volle mep mogen ontvangen. Maar het gevoel dat ik bij deze film kreeg was zó goed, dat ik gewoon niet minder kan geven dan 4,5*.

Knetter de knetter druk druk druk ... kom op jongens en meisjes van de CGI-effecten: jullie hoeven niet alles helemaal dicht te plamuren!!! Misschien is het mogelijk een soort van Hergé klare lijn af te spreken zodat we een beetje fijn film kunnen kijken in plaats van helemaal tureluurs te worden. Verder een soort Sci-Fi-versie van 50 First Dates .... inderdaad daar moet je ook maar net zin in hebben. Gelukkig word ik persoonlijk altijd mog wel blij als Timothy Spall in een film zit.

Wie zich, net als ik, laat leiden door een heel aantal positieve berichten hier, kan wel eens bedrogen uitkomen. Upside down stopt een kinderlijk verhaal in een kitscherige vorm. Liefde overwint de wereld, rijk en arm moeten samenwerken, wereldvrede enzo, maar ondertussen vergeet Solanas om duidelijk te maken wat er nu precies zo leuk is aan bijvoorbeeld Eden. We komen werkelijk niets over haar te weten, geen enkele karaktereigenschap of waar ze van houdt of van droomt (jawel, van Adam natuurlijk). Dunst kan dan ook niks van deze rol maken. De krakkemikkige vertelwijze past eveneens bij het mindere kinderboek voor de leeftijd van 8-10 jaar: zo wordt eerst aan de kijker duidelijk gemaakt dat Eden geheugenverlies heeft en Adam dus niet kan herkennen, en als ze elkaar dan ontmoeten dan legt een ander personage het ook even aan Adam uit. De ontknoping slaat helemaal alles. Eerst moeten we geloven in een dramatisch slot waarin Eden Adam moet loslaten voor een vrije val van honderden meters, en vervolgens komt onze held bij in de takken van een boom alsof hij net een middagdutje heeft gedaan. Bespottelijk. Tot zover de inhoud, maar met de vorm is het niet veel beter gesteld. Ik vind het er erg lelijk en onecht uitzien, met die sterk aangezette filters. Bloedirritant is daarnaast het gebruik van muziek. Solanas nodigt de kijker telkens nadrukkelijk uit tot het beleven van een moment vol emotie als hij weer eens een muzieknummer in start en de protagonisten minutenlang laat zwijmelen. Dat Sigor Ros hiervoor misbruikt wordt maakt het nog erger. Kan hier weinig positiefs in ontdekken, behalve dan het concept van de twee tegenoverliggende werelden met de bijbehorende beelden die je niet vaak zo ziet.