Upon Entry (2022)

Diego [Alberto Ammann] en Elena [Bruna Cusí] zijn net vanuit Madrid aangekomen op het vliegveld in Miami, waar ze hopen samen een nieuw hoofdstuk in hun leven te starten. Diego oogt nerveus, Elena ongeduldig. Niets ongewoons voor een immigrant. Maar dan worden ze onderworpen aan een zogenaamde ‘secundaire controle’ en een stevige ondervraging. Rojas en Vasquez gebruiken haast onopgemerkt de camera om de veranderende emoties en verstandhoudingen visueel te communiceren, daarbij geholpen door voortreffelijk spel van de twee hoofdrolspelers. De ironische slottwist is het enige minpunt.

Net als bv. Den Skyldige (Film, 2018) zal de film weinig hebben gekost – veel meer dan een tafel en een paar acteurs die met elkaar praten is er niet te zien – maar is hij evengoed van begin tot het einde boeiend: aanvankelijk wordt simpelweg de bij iedereen wel bekende horror van de luchthavendouane voelbaar gemaakt omdat het sowieso intimiderend is dat je door autoriteiten wordt onderzocht waarbij je de neiging hebt om je vreemd dus verdacht te gaan gedragen als je op een bewuste manier normaal wilt doen, maar later blijkt de man in kwestie ook wel wat zaken te verbergen waardoor het menens wordt. Daarbij wordt het douanedrama ook een relationeel drama omdat de mogelijke illegale immigratie te maken heeft met schijnhuwelijken en dergelijke zodat zelfs het meest persoonlijke moet worden opgebiecht. Hoe een en ander juridisch precies zit en qua onderzoekroutines verloopt is voor ons als kijker net zo onduidelijk als voor het ondervraagde stel, zodat ook de kijker ongewis over de uitkomst is en bij hem bijkans het zweet uitbreekt terwijl tegelijkertijd het voor de douanebeambten routine – hun werk – is en zij meer last lijken te hebben van de reparatiewerkzaamheden op de werkvloer dan van de zwaarte van hun beslissing die de toekomst van de ondervraagde bepaalt. Al met al oogt de film realistisch en wijst hij er ons op dat een grensovergang voor veel mensen uit minder fijne landen niet zo maar een passage is waar je even met je paspoort wappert maar een test waar alles van afhangt. Net als met Den Skyldige zijn er ook reality programma’s over hetzelfde werk maar voegt de film een dramatische lading toe die de film het maken en het kijken waard maakt.

Een film die zich volledig afspeelt op een vliegveld en audiovisueel absoluut niks te bieden heeft. En toch werkt het. Het uitstekende acteerwerk draagt deze film. Vooral ook het non-verbale, de mimiek, is zeer goed gedaan. Daarnaast word je perfect meegesleept in de gestreste vliegveldsfeer. Eindeloze checks, norse beambten, kille ruimtes. Je krijgt spontaan de neiging je eerstvolgende vliegreis maar te cancelen. In nog geen anderhalf uur ontvouwt zich aan de hand van steeds indringender ondervragingen een groeiend drama. En dat allemaal in een uitzonderlijke ingetogenheid. Geen geschreeuw, geen gesla met deuren, zelfs geen muziek. Kil en beklemmend maar geen moment saai. En toch ook best een verrassend einde.