The English Patient (1996)

The English Patient is een meeslepend drama waar vele mensen moeite mee lijken te hebben. De schitterende fotografie krijgt zalig de tijd om tot je door te dringen. De personages van Fiennes en Scott Thomas verliezen zich in een hartverscheurende liefde die een Shakespeare-achtige ontknoping kent.

De magistrale Yared score onderstreept het rustige tempo, maar vergis u niet: Op emotioneel vlak is het een achtbaan.

Geen film voor de MTV generatie of de koele en afstandelijke persoon. Eén ieder die het 'verlies' van ware liefde kent zal de moker voelen neerkomen... en dat is voor als je naar een film kijkt een zalig gevoel.

5*

Binoche is juist tof!

En verder: ja de film duurt lang, maar toch niet ergernisopwekkend lang? Ik vond het iig een prima film met interessante verhaallijnen.

Ja, blijkbaar vindt het gemiddelde Moviemeter-publiek deze film nogal matig. Hij duurt inderdaad redelijk lang, maar de Lord of the Rings duurt nog veel langer en die staat dan wel zo hoog in de top 250.

Ik snap dus niet waarom deze parel van een film zo ondergewaardeerd wordt. Het verhaal zit knap ineen, iedereen acteert zeer goed, de regie, de fotografie en de decors zijn prachtig, de muziek is ook heel mooi...

Kortom, ik vind dit een sublieme film. Die negen Oscars zijn terecht verdiend.

In love, there are no boundaries

Nu ik weer volop in mijn examenperiode zit is de mogelijkheid voor films te zien serieus geslonken. Tegenwoordig komt het er alleen maar van in het weekend en vaak weet ik dan nog niet te kiezen. Ook deze keer was het weer van dat want strijd ging tussen East of Eden en deze English Patient. Nodeloos om te zeggen dat het deze is geworden.

The English Patient is eigenlijk geen film die ik zelf heb gekocht. Er is vroeger eens een tijd geweest dat er een 'speciale' film collectie bij één of andere krant zat en mijn moeder heeft toen deze gekocht. Vroeger wou ik nooit dit soort films zien omdat ik ze automatisch afdeed als te romantisch en te klef. Vandaag de dag is mijn smaak wel serieus verandert en dacht ik bij mezelf, als ik Gone With The Wind de moeite waard vind dan zal dat bij deze ook wel zo zijn? Het antwoord is volmondig ja want The English Patient is zonder twijfel een uitstekend stukje cinema. Al vanaf de mooie openingsscène zat ik meteen in de film om er pas weer uit te geraken wanneer de aftiteling over de film rolt. Voor velen zal de film een iets te hoog soapgehalte hebben maar van tijd tot tijd kan ik dit ontzettend goed waarderen. Qua verhaallijn is de film niets bijzonder maar gewoon de manier waarop het verteld wordt is verwarmend en meeslepend. Langs de ene kant heb je de verhaallijn van de mysterieuze English Patient die in een vliegtuig ongeluk gruwelijk is verbrand en zijn geheugen is kwijtgeraakt maar langs de andere kant heb je de flashbacks van de patiënt waar je stukje bij beetje heel de verhaallijn ontrafelt. Verwacht geen plottwists, verwacht geen verrassingen maar zet je gewoon klaar voor een sterk verhaal waar er één emotie de bovenhand krijgt, liefde. Tot op de laatste moment blijft het boeien en wanneer je eindelijk concreet te weten krijgt wat Almásy heeft gedreven tot het verraden van zijn collega's zit je met een krop in je keel, vooral omdat je weet wat er daarna gebeurt.

The English Patient heeft de kracht van een aantal sterke acteurs aan zijn zijde te hebben en speelt dit dan ook op een goede manier uit. Van de excentrieke Ralph Fiennes als Almásy tot aan de geniale Willem Dafoe als de dief Caravaggio. Tel daarbij nog eens Colin Firth en Naveen Andrews bij en qua mannelijke cast heb je al een serieus sterke groep. Gelukkig moet de vrouwelijke kant niet onderdoen, wel in aantal, want Juliette Binoche zet een uiterst sympathieke verpleegster neer maar degene die toch de show steelt is zonder twijfel Kristin Scott Thomas. Elke keer als zij in beeld kwam was ik gefascineerd door het personage. Ze is trouwens gewoon in de film geraakt door een briefje aan Minghella te geven met daarop "I am 'K' in your film"

Voor vele kijkers is de lange speelduur de doodssteek voor de film maar niets is minder waar. Het verhaal heeft simpelweg zoveel tijd nodig want dit kun je gewoon niet in 90 minuten even snel vertellen. De film ging eerlijk gezegd ook zo voorbij en ik snap dan ook niet waar al de commentaar van langdradig zijn op slaat. Het is sowieso al de moeite voor de prachtige beelden van de woestijn waar het meeste van de film zich afspeelt.

Uitstekende en ondergewaardeerde cinema. De verhaallijn blijft constant boeien en The English Patient bevat een uitstekende cast. Ook de muziek verdient nog een eervolle vermeldingen.

4.5*

Vond dit toch wel mooie film. Wisselt mooie plaatjes af met de nodige scherpe dialogen en verhaallijnen. Heb me er erg mee vermaakt. Vond alleen wel dat de ontstane liefde iets te snel en ongeloofwaardig ging. Verder wel een klassefilm, die soms helaas wat kitscherig overkomt. Weinig minpunten voor de rest.

Pfff, dit was echt lastig om volledig af te kijken zeg

Wat een lang en oninteressant geneuzel heb ik hier 2,5 uur aangekeken. Ik had niet echt een idee wat ik nou zou zien in deze film. Ik dacht aan een wat serieuze lovestory in een oorlogssetting. Dat kwam ook wel uit. Maar helaas wist de film me geen moment echt te boeien, laat staan te ontroeren. Eigenlijk deed het verhaal me weinig en was het af en toe interessant door een verdwaalde scene die ik wel goed vond (de sterk gespeelde scene waar zijn duim eraf gesneden wordt, de scene waar hij terugkeert naar de grot waar zijn vrouw overleden teruggevonden wordt), maar op 2,5 uur zijn er maar schaarse momenten die boeiden.

Daarvoor is het plot me ook te warrig. Ik vind de film veel te veel van de hak op de tak gaan. Het wordt op die manier nooit een lekker vlot geheel om te kijken. En als dan het verhaal zelf ook niet weet te boeien, dan ben ik er wel klaar mee. Toch gek, want het uitgangspunt van de film is best goed.

Jammer, want de film kent echt een paar sterke pluspunten. Overtuigend acteerwerk, goede muziek en veel mooie beelden. Maar wat heb je eraan als het verder gewoon saai is om te bekijken? Die 9 Oscars voor deze film zullen wel gegeven zijn aan wat ik net pluspunten noemde. Dat waren weer 5 euro en 2,5 uur verspilde tijd van mijn leven.

2*

The English Patient is echt zo’n typische Oscarfilm. Een lang verhaal over twee geliefden die een gebeurtenis meemaken, die uiteindelijk een grote impact zal hebben op hun leven. Natuurlijk ligt het ook in deze film allemaal wel wat gecompliceerder, maar uiteindelijk is dat wel de basis. The English Patient is uiteindelijk zeker geen slechte film, maar ook niet zo goed als het aantal oscars misschien zou doen vermoeden.

Het acteerwerk is in ieder geval dik in orde. Ralph Fiennes, Kristin Scott Thomas en Willem Dafoe spelen alle drie meer dan goed. Ook qua cinematografie ziet de film er mooi en verzorgd uit. De vaak voortkomende beelden van de woestijn, deden mij soms zelfs enigszins aan Lawrence of Arabia denken. De film scoort echter minpunten voor de opzet en de tweede verhaallijn. De hoofdverhaallijn van Fiennes is best interessant om te volgen, al wordt en soms d.m.v. de flashbacks iets teveel van de hak op de tak gesprongen. De verhaallijn met Dafoe is echter veel minder boeiend en soms vooral storend, omdat het mij als het ware soms helemaal uit de andere verhaallijn trok. Dat was wel jammer, omdat het eigenlijk verhaal dus best goed is en vooral ook heel geloofwaardig overkomt.

Uiteindelijk komt de film bij mij uit op een voldoende. Er zijn redelijk wat pluspunten, maar dus ook een groot minpunt, waardoor de film uiteindelijk onnodig lang aanvoelt. De film is stijlvol gemaakt, maar is geen film die me echt lang zal bijblijven en ik heb ook niet het idee dat dit een echte tijdloze klassieker is of zal zijn.

3,0*

Na het zien van deze film vraag ik me toch wel af waar in vredesnaam die 9 Oscars vandaan komen!

Op de hoes van mijn DVD staat dat dit de beste film van de afgelopen 25 jaar is.. Wie dat allemaal verzonnen heeft is in mijn ogen behoorlijk gek..

Slecht is de film zeker niet. Een best wel boeiend en interessant verhaal bevat het ook. Maar dat alles uitgesmeerd in wel heel lange 160 minuten is een beetje teveel van het goede.

'The English Patient' bevat scenes die veel en veel te lang duren. Dat komt de aandacht niet ten goede.

Toch is het, vooral op het einde, best wel een intrigerend oorlogsverhaal. Ook het acteerwerk is ruim in orde en ook de settings zijn prachtig.

Maar zo goed als de film voorgesteld werd is die zeker niet.

Toch wel een voldoende, 3 sterren!

Wat een ontgoochelende film!
Toen ik zag dat hij 9 oscars had gewonnen wou ik hem eerst kopen, maar ben ik blij dat ik hem enkel heb verhuurd. Dat zou me eens geldverspilling geweest zijn.

Ten eerste verwachtte ik een oorlogsgewonde (Fiennes) en Binoche zou hem verzorgen en dan verliefd worden op hem nou nou, liep dat even mis.
Geneuzel, heel veel drama en vooral een pretentieuze film die me eigenlijk al gauw verveelde. Ging ook nog eens tergend traag vooruit. Eigenlijk is het een zeer eenvoudig plot dat men op een zo'n ingewikkeld mogelijk manier aan de man heeft proberen brengen.

Ook voelde ik totaal geen liefde tussen de 2 koppels. Almasy en Katharine's relatie was volgens mij alleen op lust gebaseerd en ze hadden ook geen greintje chemie. Al de scènes met hen vond ik gewoon tenenkrommend bizar. Binoche (charmante dame!) en haar compleet uit the blue gehaalde Indier vond ik nog weirder. Vanwaar halen ze het?

Ik zat te wachten op een ontknoping van jewelste, maar het bleef allemaal uit. Waar komen die Oscars vandaan, waar?

2*

Deze eindelijk eens geprobeerd en 'k vond hem niet mis. 'k heb wel de indruk als films 3 uren duren, dat ze meestal in de woestijn (Lawrence of Arabia) of het oorlogsfilms zijn. Hier was het zelfs een combinatie van de twee

Nu 'k vond het qua genres goed gedaan, van alles niet te. Niet te dramatisch, te veel oorlogsfilm en ook niet te romantisch.

De cast deed het ook niet slecht en ook de muziek paste wel bij de film.

Omdat 'k wist dat de film zo lang duurde, viel hij eigenlijk nog mee. De 9 Oscars zijn misschien wel een beetje te veel van het goeie.

Blij dat 'k deze eens heb gezien, maar een tweede kijkbeurt hoeft niet meer.

Een klassieker die indertijd (extreem) hoog gewaardeerd werd. De opnamen vond ik van grote schoonheid en de sfeer werd goed neergezet. De hitte in de woestijn en het verdere stukje Afrika was bijna fysiek voelbaar, mooie kleuren en zandstormen bv.. De combinatie van een oorlogssituatie en daarin enkele persoonlijke ontwikkelingen in detail vond ik erg mooi. Het acteren was ook uitstekend.
Op de sound heb ik deze keer minder gelet.

Het verhaal zelf trok mij wat minder aan. De patiënt ziet er wat mij betreft onwerkelijk slecht uit, nog nooit zoiets gezien eerlijk gezegd. Zijn verhaal is wél boeiend.
De ontwikkelingen qua romances in de film boeide mij niet zo en dan kan de speelduur best een hindernis worden. Emoties waren n.m.m. te spaarzaam ingebouwd. Ik vond bepaalde uitgebeelde herinneringen best shocking trouwens.

Een goede drama/oorlogfilm...

Mooi verhaal...

Uitstekend acteerwerk...

Bekende actrices Juliette Binoche en Kristin Scott Thomas

spelen zeer goed...

Ook bekende acteur Ralph Fiennes (Clash of the Titans) en

Colin Firth spelen ook goed...

Mooi HD kwaliteit...

Ook perfect achtergrond muziek (Dolby Digital)...

een plezierig trage en zeker onderhoudende film; maar ik geloof niet dat hij mij lang bij zal blijven

Leeg.

Ik ben wel te porren voor liefdesdrama's in een oorlogssetting die via een raamvertelling gepresenteerd worden. The English Patient is echter een fikse tegenvaller.
Vooral de leegte is niet te beschrijven. De Almasy is een dikke klootzak. Wat de schrijvers bij zijn personage dachten is mij niet geheel duidelijk, wat Katharine in hem ziet nog minder. Hij is kil en zijn liefdesscènes beestachtig op de slechte manier. Zijn lot heeft me dan ook geen enkel moment kunnen boeien.
En dan worden er ook nog eens compleet overbodige zijplotjes bijgegooid, zoals Hana's romance met die Indiër. Waarom, waarom, waarom?

Het acteerwerk is er ook naar. De cast die op papier genoeg kwaliteit in de rangen heeft, valt tegen. Kristin Scott Thomas is de enige die mij is bevallen; zij straalt leven uit, met de twijfels die daarbij horen. Ralph Fiennes slaat de bal compleet mis en zet een personage neer waar zelfs Voldemort sympathiek bij is.
Juliette Binoche is matig - die twee, drie huilscènes zijn hilarisch -, hetzelfde geldt voor Colin Firth. Willem Dafoe zet nog een goed (maar ook hier weer: overbodig) rolletje neer.

Daarmee kom ik bij Anthony Minghella. Met The Talented Mr. Ripley en Cold Mountain heeft hij m.i. goede films afgeleverd (mét stevige speelduur), maar hier zit gewoon geen leven is. Dan kunnen de locaties nog zo aanspreken (en uitstekend in beeld gebracht zijn), ik heb mij slechts twee keer betrokken gevoeld met een personage (de duimafhakscène en de scène in bad). Dank u, Scott Thomas/ Dafoe.

Spijtige tegenvaller.
2

Drama/Oorlog al is het vooral romantiek. The English Patient is een literaire film en zal volgens mij wel als boek nog veel beter zijn. Het verhaal krijgt hier en daar ondersteuning van mooie beelden, maar die zijn dan eerder als mooi decor tussen scènes door dan echt functioneel. Het verhaal begint nochtans vrij goed met een mysterieuze patiënt. De film krijgt wat spanning op zoek naar de achtergrond van de man. Maar stilaan zakt het verhaal wat weg in 2 romantische randverhalen. Op zich niet overbodig, maar te lang uitgesponnen in verhouding met de kern van het verhaal. Bovendien had ik na een uur romantiek ineens terug een moment dat ik door had dat dit tijdens de oorlog afspeelt. Dat was helemaal op de achtergrond verdwenen.

Teveel dus, waarbij gerust wat mocht geknipt worden. Het had nog sterker kunnen worden. Aan acteertalent kan je het alvast niet verwijten. De makers hebben een blik topacteurs open gedaan die zeker niet teleurstellen. Het maakt de relatief langdradige scènes toch nog interessant genoeg. Maar denkelijk door hun minder boeiende rol zijn het zeker geen memorabele karakters geworden. Vooral Binoche is heerlijk en speelt met gemak Fiennes naar huis.

Geen slechte film dus, maar te log en te geforceerd episch om echt een topfilm te worden. Zal bij een mainstream publiek wel gading vinden, maar mist de frisheid en creativiteit om een meerwaarde te vinden tegenover het boek.

The English Patient is een verfilming van het beroemde boek van Michael Ondaatje. En met succes want de film werd op handen gedragen door de critici en hierdoor stroomde ook het publiek in drommen naar de bioscoop. De film werd uiteindelijk bekroond met 9 oscars: Beste Film, Regie, Vrouwelijke Bijrol, Montage, Kostuums, Geluid, Drama Muziek, Decors en Fotografie.

De film is dan ook een lust voor het oog met prachtige fotografie en zeer fraaie decors en kostuums. De film is wat aan de lange kant, maar dankzij het zeer goede script is ze nergens saai of vervelend.

Ze is veel vergeleken met de klassieker Lawrence Of Arabia en die vergelijking weet ze goed te doorstaan. Al mogen we nu concluderen dat The English Patient zelf niet is uitgegroeid tot een klassieker, ondanks de vele Oscars en het succes in de bioscopen.

Toch is het voor mij wel een klassieker. Het acteerwerk van Ralph Fiennes en Kristin-Scott Thomas is uitstekend. De rol van Juliette Binoche maakte bij mij weinig indruk en tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ze hiervoor een Oscar kreeg. Haar verhaallijn met de Arabische bommenmaker (gespeeld door Naveen Andrews, vooral bekend van de tv-serie Lost) haalt vaak het tempo uit het verhaal. Maar dat is ook het enige kritiekpunt dat ik kan opnoemen.

In mijn ogen één van de beste films uit de jaren 90.

Was wat langdradig. De film bevatte mooie beelden en door de flashbacks kan je je aandacht er goed bijhouden. De dialogen zijn met vlagen echter tenenkrommend (die scene in bad, dat stukje over de tekening in zijn plakboek) en voelen vaak erg geforceerd aan. De liefde, toch wel de hoofdmotor, komt ook raar op mij over. Fiennes is eerst heel afstandelijk en zit dan ineens vol verlangen.. yeah right. Met clichés wordt ook lekker gestrooid (i already died) die nog eens extra worden versterkt door wel erg luide muziek. Gezien dit geen epos is vond ik dat niet goed passen. Ik vond dat het verhaal uiteindelijk ook te braaf was. Alles wordt door de protagonist gerelativeerd zodat hij geen schuld kent. Het kwam zo over alsof de makers erg politiek correct wilden zijn. Dafoe's aanwezigheid lijkt in de film ook een beetje suf omdat zijn wraakgevoelens niet stroken met de lange aanloop die er wordt genomen met al die flashbacks. Het zou logischer zijn als hij sneller tot actie overgaat. Tot slot vond ik Binoche veel te snel zo close met haar patient. Ze wordt eigenlijk afgeschilderd als een zeer zwak persoon. En dat einde.. Dat hadden ze ook eerder kunnen doen. Geen voldoende dus.

Beter dan het boek.

Dat wil zeggen, ik herinner me dat ik indertijd de premiere van de film bezocht, en in de wachtrij een heleboel mensen met het boek in de handen zag staan. Dat had ik een halfjaartje of zo eerder al gelezen, maar het had maar erg weinig indruk op me gemaakt - zo weinig zelfs dat de inhoud me al niet goed meer voor de geest stond.

Maar met de film heb ik het wel. Erg mooi bitter/romantisch verhaal, in twee of drie lijnen door elkaar gevlochten en in flashbacks verteld, met prachtige beelden op bijzonder mooie locaties - zowel in de woestijn als in Italie. En ouwe dubbeldekkers, dat kan eigenlijk ook niet kapot.

De cast is erg goed, misschien toen nog niet allemaal zo bekend als nu, maar als je de lijstjes van elk van de rollen bekijkt dan levert dat toch wel een erg indrukwekkend plaatje op. Alleen Fiennes slaagt er eigenlijk nauwelijks in om zijn karakter wat inhoud te geven - het is te makkelijk om er een eendimensionaal onsympathieke hufter in te zien, en dat was toch niet de bedoeling lijkt me.

De soundtrack is misschien een beetje te bombastisch hier en daar. Hoort wel wat bij het genre natuurlijk.

Onvoorstelbaar dat deze draak van een film zoveel Oscars binnenhengelde. Is een keer onderwerp geweest van een Seinfeld aflevering. Nu heeft deze King of all sitcoms wel vaker vaak buitengemeen grappige referenties aan films... maar voor The English Patient maakte ze een uitzondering in de zin van dat het subject was van ridicuul door Elaine Benes en daarmee wel een halve aflevering besloeg. "Die already!" Ik kan me er helemaal bij aansluiten.

Begrijp die 9 Oscars niet, want 'k vond er eigelijk weinig aan.

Een avonturenfilm op statiosromanniveau. Grillig en doorgaans ongeloofwaardig. Onwezenlijke personages waar ik geen diepgang in vind.

Beste van de film zijn de muzikale evergreens, die trouwens niet altijd gevat zijn ingelast.

Goeie film waarin een verpleegster zich ontfermt over een verbrande man net na de tweede wereldoorlog. Een prima liefdesdrama dat zich ontvouwt door middel van flashbacks en dat zich afspeelt in Noord-Afrika net voor de tweede wereldoorlog. Uitstekend acteerwerk en de film ziet er ook mooi uit (de locaties en algehele aankleding). Voor 4.0 sterren gaat het allemaal net wat te lang door.

Ik kan me best de ontgoochelde reacties van anderen begrijpen na het bekijken van deze film. Ook ik heb de film afgesloten met een ontgoocheling. Deze film raakte me helemaal niet. Nochtans is het idee, het verhaal wel goed op zich. Ik miste daarentegen diepgang in de personages. Ook de vele zijsprongen (romance van de verpleegster) waren overbodig. Ook qua acteerwerk vond ik maar zozo. Binoche vond ik alles behalve overtuigend. Fiennes mja, uitstekende acteur, maar in deze prent maar matig. Kristin Scott Thomas kwam dan nog het meest overtuigend over. Het liefdesverhaal zelf vond ik erg geforceerd. (Je mag zelf invullen welke van de twee romances ik bedoel).

Leuk waren wel de wederkerende flashbacks in het verhaal. Dit houdt de film nog enigszins boeiend. Mooie sfeerschepping en mooie beelden. Goede muziek ook nog. Samen met het potentieel en de opbouw van het verhaal nog net een voldoende.

Na 10 jaar de film eens opnieuw bekeken, en opnieuw weer onder de indruk van deze prachtige prent.

Wat een verschrikkelijke langdradige film...

Een prachtige, intense en romantische dramafilm. Deze film heb ik tijdens mijn studententijd in de bioscoop gekeken. Het is de enige keer dat ik heb meegemaakt dat het voltallige publiek bij de aftiteling bleef zitten te snotteren en te snuffen..... Vrijwel iedereen was emotioneel bij het droevige, maar onvermijdelijke einde. De film duurt lang, maar heeft me van begin tot einde kunnen boeien. Alle facetten van de liefde komen in deze film voorbij. Cinematografie is prachtig, mooie beelden, mooie kleuren, dramatische woestijnscenes. Ik heb de film op dvd gekocht en wil hem weer eens opnieuw zien. Eens kijken of hij me nog steeds kan ontroeren!

Vrijwel alle negatieve commentaren benadrukken de saaiheid, nou is saai natuurlijk subjectief maar ik snap het wel, een film van epische duur wekt bepaalde verwachtingen. Minghella had best wat weg kunnen laten zonder veel afbreuk te doen aan het verhaal. De rollen van Binoche en Dafoe zijn die van veredelde toehoorder en het zijn vrij vlakke personages. Des te knapper dat Binoche er nog wat van weet te maken. De romance met Kip lijkt dan een beetje opvulling om haar personage wat meer cachet te geven en dat lukt dan maar matig. In het boek was Kip een belangrijker personage in mijn herinnering, een van de protagonisten. Dafoe had helemaal een kleine inbreng en kwam een beetje verdwaald over, alsof hij in de verkeerde film zat.

Wat me meer stoorde was de epiek die nadrukkelijk gezocht werd. Daar leent het kleine drama zich helemaal niet goed voor, ik had dit verhaal liever anders verfilmd gezien. Maar alles ademt Hollywood en de vitrinekast voor de Oscars was alvast besteld. Een jaar later zou de Academy weer voor een dergelijke film vallen, maar de bombast van die film werd nog enigszins gerechtvaardigd door het thema. Maar dat terzijde.

Wat tekortkomingen dus maar nochtans geen slechte film met goede acteurs, en de dramatische ontknoping werkt nog steeds wel.

Tragisch liefdesdrama 'firing on all cylinders', gebaseerd op het niet bijster interessante boek van Ondaatje. Ik weet nog dat ik vlak na uitkomst ernstig teleurgesteld was in de film omdat de genoemde oorlog eerder achtergrond is dan hoofdzaak.

De film vertelt zich als een soort van mysterie waarin je langzaam de hoofdpersonen en geschiedenis leert kennen. Hanna is een getormenteerd karakter door alle ellende en verliezen om zich heen, en lijkt vrede te willen zoeken in een soort fatalisme, en vlucht uit de werkelijkheid, door op een afgelegen plek voor een stervende te willen zorgen. Een intieme band bloeit op. Wellicht ziet zij in hem een soort verpersoonlijking voor alles dat ze verloren heeft en leeft ze in de utopie dat ze hem in leven kan houden. Langzaam aan ontrafelt de geschiedenis zichzelf mede daar een aantal niet geheel toevallige passanten.

Prachtig zijn de Italiaanse landschappen en natuur, de beelden van de woestijn die soms op mystieke wijze gebracht worden en de expeditie zijn ook bijzonder mooi die bijna op liederlijke wijze vertelt wordt. Tevens prachtig zijn de lijdensweg in het begin en de medicijnman met al zijn flesjes. De scene met de jeep op de mijn is apart gefilmd, de spanning rondom de bom bij het viaduct is tergend te noemen en de scene met de gevangen Dafoe wiens duimen er afgesneden wordenis op het onwerkelijke af. Neem bijvoorbeeld die bevreemdende discussie die Prochnow met zijn staf voert of duimen vingers zijn.

Terug naar de film zelf die vooral ontspruit in het begin van de expeditie tussen KST en RF. Langzaam worden dingen duidelijk en ontstaat er een raar soort spanning en chemie tussen de tijd die bijvoorbeeld uitstekend in zijn hotelkamer tot een hoogtepunt komt. Bijzonder hoe er tussen de arrogante en gesloten Almasy en de charmante en innemende Katherine een bijzondere lading ontstaat. Een relatie met keuzes die uiteindelijk vele gevolgen heeft, soms met tragisch afloop, knap is het te noemen hoe alles langzaam aan in elkaar valt en bij elkaar komt, zo ook de aanwezigheid van een passant. Pijnlijk is te zien hoe ieder met zijn eigen geschiedenis en demonen worstelt. Na twee uren, waarna de film verander in een soort sfeervol drama poëzie, ontbrand het sleutelmoment. wat de kern is voor de belangrijkste situatie in alle hevigheid. De gewonde Katherine, en Lazlo strijdend om tijdig terug te komen. Een wrangheid en tragedie bij zijn terugkeer die zijn weerga niet kent met de toch wel dramatische gedachte hoe ze daar in het donker lag weg te kwijnen. Hij heeft haar niet kunnen redden. De tocht die hij maakt al huilend met het in een wit laken gehulde lichaam vind ik hartverscheurend.

The English Patient is in die zin een liefdesdrama die zijn gelijke niet kent, met een ronduit prachtig opbouw en ronduit geweldige acteerprestaties vooral van Fiennes en Binoche. Iedereen heeft iets of iemand verloren op het einde en de uiteindelijke afloop lijkt even logisch als onontkoombaar. De film is kunstig en mooi gemonteerd, de sfeer op het poëtische af, neem bijvoorbeeld de muurschilderingen in de kerk waar een bepaald charme en romantiek afspat. De film is geladen met tragiek, maar wel verdomd mooie tragiek. Terecht in de prijzen gevallen wat mij betreft.

Matig.

Eigenlijk heel typisch dat dit dan ook een oscar wint. Het bevat namelijk een hoop elementen die vereist lijken te zijn om er eentje te winnen. Maar ik vind dit ook in dat opzicht toch serieus zwak. Er zijn wel betere films in 1996 gemaakt denk ik zo.

Ik ben er dan ook niet echt de liefhebber voor, dit soort romantiek. The English Patient lijkt wel een film uit 1950, gefilmd met modern materiaal. Hopeloos ouderwetse en overdreven romantiek. Ik kan het me eigenlijk maar moeilijk inbeelden dat mensen dit oprecht mooie romance vinden.

Een aantal bekende namen in de cast, maar enkel Fiennes en Dafoe weten een beetje te overtuigen. Binoche is ondermaats, Thomas is vooral vervelend en Firth lijkt zich ook niet echt op zijn gemak te voelen in deze film. Wat mij betreft meer een genreacteur. En dit is niet meteen zijn genre denk ik zo.

De echt positieve punten zijn de mooie locaties, hier en daar mooie grootse beelden en sets en wat indringende scenes. Dat zijn dan ook eigenlijk weer alle positieve punten. Want voor de rest was het vooral 162 minuten lang klokkijken.

Het is allemaal ook niet erg interessant. Ik proef totaal geen chemie tussen Fiennes en Thomas, de romantiek is uitermate suf en de zijplotjes van de film overtuigen ook niet. De drama is ook hopeloos overdreven aangezet waardoor het vooral als aanstellerij aanvoelt.

Speelduur is ook niet gerechtvaardigd. Het duurt en duurt, en dat zo'n relatief simpel verhaal tot deze speelduur uitgerekt moet worden gaat mijn petje te boven. Een aantal onovertuigende twists en pogingen tot grote dosissen sentiment weten allemaal niet erg van de grond te komen helaas, wat wel nodig is voor zo'n speelduur.

Ook de sentimentele finale werkt niet, mede door een zwak acterende Binoche (dat gehuil ) die niet uit de voeten kan met de drama. Door de oninteressante romantiek die een groot deel van de film inneemt is het ook niet al te interessant om een band op te bouwen met Fiennes, waardoor de verveling er inderdaad al snel in trekt.

Het is dat de film visueel een aantal mooie plaatjes kent dat ik dit niet lager beoordeel. Maar ik vind de romantiek en chemie werkelijk vreselijk. Alsof je naar een toneelvoorstelling kijkt. Zodra er wat oorlog wordt getoond wordt de film wat beter, maar de focus ligt eigenlijk volledig op romantiek en drama, en die zijn simpelweg niet interessant of vernieuwend.

Met een speelduur van een kleine drie uur mag gerust gezegd worden dat The English Patient een behoorlijke zit is. Ik maakte me daar vlak voor aanvang ook wel wat zorgen om, al had ik het ontvangst op internet vooraf niet bekeken. Ik was ervan op de hoogte dat de film de nodige Oscars gewonnen had en dit in combinatie met de sterrencast was genoeg om mij nieuwsgierig te maken.

Ik kan niet zeggen dat ik me verveeld heb, omdat de film zo veel te bieden heeft. Ten eerste is de opzet van het verhaal interessant. Ik was benieuwd naar Laszlo's verhaal en zijn personage en de talrijke gebeurtenissen zorgden ervoor dat ik niet of nauwelijks afdwaalde. Hij wordt bovendien uitstekend neergezet door Ralph Fiennes en ook Kristin Scott Thomas en Juliette Binoche wisten mij moeiteloos te overtuigen. Met de chemie tussen Fiennes en beide dames zat het wel snor. Toch vond ook ik dat de film iets te lang duurde en dat kwam door een aantal onnodige zijsprongen. Ik vond de opbloeiende romance tussen Hana en Kip een overbodig element en ook Willem Dafoe's bijrol was mij te nietszeggend. Als die twee elementen geschrapt waren had de film in tijd, en daardoor ook in kwaliteit, wat gewonnen.

Verder kan ik eigenlijk niets negatiefs over de film noemen. Dat de film zo nu en dan wat sentimenteel wordt had ik wel verwacht, maar door de grootse opzet komt Minghella daarmee weg. Met het boek ben ik niet bekend, maar ik vind wel dat het verhaal op een waardige manier verteld wordt. De prachtige beelden werden ondersteund door een sterke score van Gabriel Yared en ik bleef tot en met het einde geboeid. Er had wellicht nog wat winst behaald kunnen worden door iets kritischer te kijken naar het materiaal dat uiteindelijk de film zou halen, maar al met al vond ik dit absoluut de moeite waard.

3,5*

Een wat trage, maar uitermate sfeervolle film. Met name de beelden van de vliegtuigen boven de woestijn zijn erg de moeite waard. Het verhaaltempo is wat traag, bij momenten zelfs erg traag, maar het stoorde mij verder niet. De film beschikt over een goede cast, van wie ik Kristin Scott Thomas de meeste indruk vond maken. Het plot is zeer gedegen en best groots opgezet. Ik had er van tevoren geen hoge verwachtingen van, maar de film beviel mij zeker.