La Frontière de l'Aube (2008)

Trailer

Het was onbedoeld grappig dat op het IFFR Garrels korte debuutfilm Les Enfants Désaccordés voor de hoofdfilm draaide. Dat deed de hoofdfilm volledig de das om. Ondanks dat er geen ondertiteling was (het was redelijk te volgen) zag je redelijk 'vernieuwde cinema (we schrijven 1964), met alternatieve vertelstijl, zwierig camerawerk. Een mooi, dromerig filmgedicht.

In 2007 maakt Garrel dit werk: Cinema-de-Papa. Weg is alle flair, weg is alle vernieuwing. Een stoffige exercitie, die in het begin nog wel interessant is, maar het tweede deel is zo stoffig en suf, daar helpt geen zwierig debuut meer tegen. En het harde zwart/wit uit Les Amants Réguliers is overgenomen, maar als het daar als stijlmiddel werkt is het hier voornamelijk lelijk.

De film heeft tot nu toe 4 stemmen en schijnbaar is iedereen het eens over de film. Ik vond het maar matig interessant allemaal. Het kwam wat ouderwets over (zeker als men brieven gaat schrijven over kleine dingen, waar men gewoonlijk telefoneert) en visueel was het vaak net niet geslaagd. Wel zaten er wat aardige, lange close-ups in van met name Smet, waardoor je lang op veranderende emoties kan letten. Dat vind ik nog wel interessant. Helaas voelde ik weinig romantiek, terwijl de film nauwelijks iets anders laat zien. Misschien is de film daar ook gewoon te serieus voor, maar ook Garrel is een weinig aansprekende acteur. Helaas, ik had hier meer van verwacht.

2*

Moralistisch. Een woord dat ik vergeten was in mijn stukje gisteren maar precies op de film past. En Garrel jr. is inderdaad zoals TOR zegt een nietszeggend acteur.

Ik vind het toch wel tamelijk verbijsterend. De enige andere film die ik van Garrel zag (Les Amants Reguliers) vind ik erg, erg goed, de film raakte me behoorlijk, stijl, thematiek en inhoud sloten op elkaar aan en Louis Garrel weet die film prima te dragen.

En dan dit. Hetzelfde zwartwit als in die vorige film, maar hier is het totaal niet op zijn plaats. Een film over verliefdheid, maar passie is niet te vinden. Drie hoofdacteurs (inclusief Garrel jr.) maken er maar weinig van. Maar het ergste is het totaal suffe script. Garrel maakt nogal onafhankelijk zijn films, hier is het jammer dat niemand heeft gezegd dat hij misschien toch beter een ander script had kunnen nemen. Het komt overigens gewoon van zijn vaste scriptschrijvers. Godard had er in de jaren '60 misschien nog iets van kunnen maken door ermee te gaan spelen, knippen en plakken. Maar dat doet Garrel òòk niet. En dan blijft er iets over waar geen filmmaker mee weg hoort te komen. Vooral de tweede helft van het script is kinderachtig, oubollig en moralistisch.

De schaarse aardige kanten (het begin en een enkele aardige scene in het midden die een klein beetje laat zien wat er zo goed was aan Les Amants Reguliers) leveren een kleine 2.0* op.

Volgens het IFFR ben ik een cynicus en is dit kwetsbare romantiek.Ik neem het maar voor kennisgeving aan.

Lijkt bijna een remake van L'Enfant Secret (1982), had ik niet verwacht, maar des te interessanter om deze twee na elkaar gezien te hebben! Aan de andere kant is Garrel iemand die zijn films dicht bij zichzelf houdt, dus een zekere verwantschap is er altijd wel... maar wellicht dan toch zaak om dieper zijn biografie in te duiken om overeenkomstige 'plotelementen' zoals het kind, de dode moeder, de electroshock en de drugs/drank misbruik te kunnen plaatsen. Ook de verschillen tussen de films levert interessante interpretatie mogelijkheden op overigens, zeker gezien de 'bovennatuurlijke' elementen in deze film.

Ik kan me opzich wel vinden in bovenstaande kritieken (al zou ik het denk ik meer zelfingenomen dan moralistisch noemen), maar vind juist dat de acteurs het hier zeer goed doen. Zeker als je meer van Garrel gezien hebt, weet je dat zijn karakters depressief en de relaties niet soepel zijn; spetterende romantiek is dus duidelijk een verkeerde verwachting

Hij zal nooit mijn favoriete filmmaker gaan worden, maar op een of andere manier weet hij me toch te boeien... zeer eigenzinnig, dat is altijd goed, hoe doorzichtig of oubollig het ook mag zijn, het is Garrel's kijk op het leven, of op zijn minst dan toch zijn eigen leven.