Sholay (1975)

Na dit gezellig en uiterst interessant onderonsje, maar weer eens tijd voor iets inhoudelijks.

Ondanks dat het logo van de dvd-distributeur irritant in de linkerhoek van het beeld blijft plakken, is deze immens populaire Hindi-film aka curry-western toch ook een must see voor iedere cinefiel.

Actie, komedie, romantiek, en natuurlijk liedjes en dansjes [hoezee, zeker het allereerste liedje omringd door slapstick-achtige taferelen] komen allemaal aan bod in deze meer dan 3 uur durende epos over vriendschap en wraak.

Het probleem is echter dat het niet allemaal erg verzorgd uitzag. Nacht van de Wansmaak-achtige perikelen. Zo is de armenloze 'held' in vele shots te zien met armen, en vallen de vele doden wel erg snel en zonder bloedverlies neer op de grond.

Ach ja, de makers halen alles uit de kast om de kijker te vermaken. Van een ode aan Chaplins The Great Dictator tot aan vele spaghetti-westerns, m.n. Once Upon a Time in the West, met nu close-ups van schoenen/laarzen ipv ogen.

Erg leuk, maar vlammen.....nee.

Dit vind ik toch eigenlijk wel een hele toffe film hoor. In het begin is het bijna constant wisselen tussen genre's nog wel even een opmerkzaam ding maar het is bijzonder hoe graag je hier uiteindelijk in mee wil gaan. De opmerkingen dat het hier om een remake van C'Era una Volta Il West zou gaan zijn natuurlijk onzin, de film gapt schaamteloos van allerhande westerse films maar is duidelijk een uniek product. Sholay is uitstekend entertainment en haar volledige drie en een half uur waard.

Bijzonder teleurstellend. Ik had hier een stijlvolle Bollywood verwacht, maar als ik iets amateuristisch heb gezien de laatste tijd, is dit het wel. Vreselijke overacting voert de boventoon en de overdreven dramatiek halen de lol er snel uit. Blijft over de best wel aanstekelijke liedjes en het zichtbare plezier, waarmee de cast aan het werk gaat. Als kijker heb ik daar verder echter niet zo heel veel aan. Bollywood laat ik verder wel liggen.

2*

Bollywood. Mijn ervaringen zijn bijna uniform negatief (3 Idiots en Gangs of Wasseypur vielen nog wel mee), maar mijn ervaringen waren ook beperkt tot de recentere Bollywoods. En aangezien Sholay nu ook in de Top 250 staat, en op allerlei ICM-lijstjes, en het bekend staat als een gigantische klassieker in Bollywoodland ben ik 'm toch maar eens gaan kijken. En wat wil het lot? Het is misschien nog wel beroerder dan de moderne Bollywoodfilms. Zelfde slechte eigenschappen, maar dan goedkoper en amateuristisch gemaakt.

Het begint nog matig maar doenbaar met een shootout in de beginscene, maar zodra die twee hoofdpersonen eenmaal ontsnapt zijn is het drie uur voornamelijk doffe ellende. Ik haat die kloteliedjes van ze. Ik haat die infantiele humor. Ik haat die verschrikkelijk overdreven typetjes die overal opduiken. Ik haat die cliche-gevechten. Ik haat het dat al die films een simpel verhaaltje hebben maar wel minstens drie uur moeten duren. Gelukkig zijn er wel een paar positievere puntjes. Gabbar Singh is een prima bad guy. En af en toe zijn er actiescenes die er nog een beetje mee door kunnen, of situaties die nog wel enigszins grappig of interessant zijn, en de acteurs hebben tenminste een hoop lol, vandaar dat ik niet voor de laagste score ga. Maar god, ik heb me lopen verbijten hier op de bank. Het is dat deze films keer op keer weer opduiken in de Top 250, anders had deze ezel zich niet een keer of tien aan dezelfde steen gestoten. Maar dit was voorlopig wel de laatste keer.

In het begin moest ik wel even slikken: Sholay leek zichzelf helemaal niet serieus te nemen met wat al te komische taferelen van twee olijke vrienden. Dieptepunt vormde wel de struikelende gevangenisdirecteur, man o man wat was dat slecht. Het duet van de vrienden was grappig op een camp-achtige manier, dus het voorspelde weinig goeds voor de vele minuten die nog zouden volgen.

Gelukkig wordt de film snel grimmiger, en ontvouwt zich een klassiek verhaal over een dorpje dat geterroriseerd wordt door een bende boeven- tot twee helden hun entree maken. Klinkt bekend natuurlijk, maar de Indiase setting en elementen maken dit toch wel een bijzondere kijkervaring. De liedjes die volgen passen beter in het verhaal en tonen mooie en kleurrijke beelden van o.a. het Holi feest. De humor wordt spaarzamer én beter, en Gabbar Singh is een uitstekende villain. Op het eind schiet het dan wel weer eventjes uit de bocht met een Monty Python-achtig gevecht dat echter serieus bedoeld is, maar al met al een leuke film. Ook de eerste film die ik zie met Amitabh Bachchan, door Mark Cousins steevast aangeduid als "'s werelds bekendste filmster" in zijn epische Story of Film. Ik moet zeggen hij deed het niet slecht.