The Monkey (2025)

Ik vind deze wel leuk en grappig en sfeervol verfilmd. Grappiger dan een gemiddelde komedie tegenwoordig. De humor is wel over de top overdreven Amerikaans vol clichés. Als je dat niks vindt dan vindt je deze film ook helemaal niks. Ik vond het goede entertainment na een lange dag werken. De kleine rol van Elijah Wood vind ik erg goed werken, erg grappig. De film pretendeert nergens meer te zijn dan het is. Van mij mag er ook een vervolg komen.

Aardige horrorfilm. Het verhaal is eenvoudig en dienst puur als kapstok voor Final Destination achtige kills. Die zijn best leuk bedacht en worden vakkundig in beeld gebracht met een vleugje humor. De film is daarmee best te kijken. Maar verder weet men weinig meer te brengen. Het wordt nergens verrassend of zenuwslopend. Het is allemaal erg makkelijk, maar al met al zoals gezegd wel vermakelijk. Het acteerwerk kan er mee door. Visueel verder in orde. 3.0

Een kwaadaardig opwindbaar speelgoedaapje veroorzaakt iemands bloederige dood elke keer dat het op zijn speelgoedtrommel slaat. Dat is het, anderhalf uur lang.

Elke tien minuten sterft er iemand op een uitgebreide manier die desondanks de vindingrijkheid of spanning van de Final Destination (Film, 2000) films mist omdat het allemaal als een grap wordt gespeeld. Zelfs dat zou prima zijn als de regisseur echt een flair had voor vrolijke zwarte komedie - zoiets als de vroege Coen-broers - of spectaculaire slapstick met slechte smaak. Maar dat heeft hij niet, dus dit komt over als de ene domme grap na de andere, gespeeld door personages die allemaal cartoonachtig eendimensionaal zijn, dus er is nul emotionele inzet in hun lot.

Ik heb genoten van ten minste een paar van Perkins' eerdere films, maar dit herinnerde me eraan dat het zwakke aan Stephen King-films (regisseerde hijzelf) is, wanneer ze proberen grappig te zijn (denk aan Maximum Overdrive (Film, 1986) niet het sterkste punt is. Het is beter gemaakt dan veel low-budget films in een vergelijkbare trant, maar aangezien het niet bepaald low-budget is en er een aantal getalenteerde mensen bij betrokken zijn, zouden de ideeën beter moeten zijn dan die van de gemiddelde laag-bij-de-grondse gore-komedie. Ik was erg teleurgesteld en vond dit een van zijn slechtste verhalen als film verwerkt!

Als mijn verwachtingen lager waren geweest, had ik het misschien nog een redelijke wegwerpfilm gevonden - maar nu toch een die noch bijzonder slim noch eng is, maar gewoon een beetje grappig, trouwens, verder dan een glimlach kwam ik ook niet.

Een 5!

Gedurfde afslag voor Perkins.

Om na het recente succes van moody sfeerhorrorfilm Longlegs de druk der verwachtingen van je af te schudden en je Stephen King adaptatie van een flinke scheut humor te voorzien, vind ik al bewonderenswaardig. De man durft duidelijk zijn eigen plan te trekken. Dat hij met The Monkey die koorddans heerlijk aanstekelijk weet te volbrengen mag een klein wonder heten, maar wat mij betreft dubbel en dwars geslaagd.

De humor zit 'm veelal in de timing en de editing, want Perkins legt het beeld stil of schiet juist snel door naar de volgende scene als er weer een bizar overlijden plaatsvindt. De toedracht van de kills heeft in randomness en overdaad inderdaad iets weg van de Final Destination reeks, maar waar in die films de nodeloze serieusheid rond de kills het belachelijke karakter ervan onderstreept, omarmt The Monkey de uitzinnige hilariteit van de splatter met overgave. En het hoeft niet altijd volledig in beeld plaats te vinden om effect te hebben, dat heeft Perkins vernuftig goed in de gaten. De vertrapte slaapzak vol mush wordt pas op de autopsietafel opengetrokken en het vlammend hoofd wordt stilgezet voordat de brievenbus het doorklieft: wat mij betreft perfect getimed.

Het design van het aapje is creepy en de verschillende aanzichten waarmee het in beeld gebracht wordt wanneer het begint te trommelen werkt de dreiging aardig in de hand. Vaak is de uiteindelijke kill de bevrijding die de deur openzet voor de lach - en de humor moet je liggen, dat zal best. Hoogstwaarschijnlijk ook niet de beste film om met de verkeerde verwachtingen binnen te stappen, want de film kleurt aardig buiten de lijntjes van wat er (tegenwoordig) in horrorland gebeurt met alle elevated serieux en wildgroei aan remakes. Wat dat betreft deed de toon me nog het meest terugdenken aan jaren '80 horror, maar dan wel kundiger geschoten.

Perkins doet met zijn laatste exact het tegenovergestelde wat Eggers met Nosferatu neerzette: iets compleet anders. En ik had het op voorhand niet geraden, maar The Monkey overtuigt voor mij véél meer. Heerlijke film. 4*

Wow verrassend goed weer! Regisseur Osgood Perkins, de zoon van Psycho’s Norman Bates hoofdrolspeler Anthony Perkins is (naar mijn mening) wars van trends en doet gewoon zijn eigen ding! Het levert hem niet altijd de gewenste waardering op maar fans weten het ondertussen wel bij Perkins krijg je kwaliteit! (5 films 4x een 4 of zelfs meer) Wie denk dat dit lijkt op de onverwachte hit-film van vorige jaar wordt teleurgesteld! Nee hoor! Alhoewel deze film gebaseerd is op een kort verhaal van Stephen King uit 1980, en Perkins zijn liefde voor het werk van de schrijver laat blijken...voegt hij, wat lijkt ook iets persoonlijk toe! En laat horror nou net het genre zijn waarin je op dat vlak meer creativiteit kwijt kunt.

De film opent met een cameo waarin vader/opa Petey (Adam Scott (Severance) onder het bloed, de titulaire aap (geen speelgoed) probeert te verpatsen in een pawn shop. Dit aapje lijkt verdacht veel op de Japanse jaren '50 Musical Jolly Chimp maar deze trommelt. En inderdaad, een paar seconden later....vervolgens belandt je met een voice-over bij de tweeling Hal en Bill Shelburn als kinderen die er achter komen dat de opwindbare aap dood en ongeluk lijkt te brengen. 25 jaar later probeert volwassen Hal, wat hij als soort familievloek is gaan zien, dit te ontlopen. Wat bemoeilijk werd door de relatie met z’n zoon Petey ((Colin O’Brien, de jonge Willy Wonka), En tja, misschien dat z’n tweelingbroer er ook wel heel anders over denkt? En dan wordt het interessanter....

Perkins kiest vanaf de openingsscène al zeer duidelijk niet voor pure horror, maar voor morbide cynische humor. Wel zijn de sterfgevallen die er zijn lekker in overdreven expliciete gore Wel was dit vaak met CGI. Wat net ietes minder was. In het ‘Stephen King-verhaal zelf zijn er maar een beperkt aantal moorden dus hier kon de regisseur eens lekker creatief losgaan! Wat me overigens ook opviel, was het enigszins ‘aparte’ acteerwerk in de veelal bijrollen. Elijah Wood duikt plots op als een soort guru, Perkins zelf is te zien als hippie-achtige oom. Daarnaast zijn hoofdrolspelers Theo James (The White Lotus) en kind-acteur Christian Convery ook zeer prima in hun dubbelrol.

Voor King-liefhebber zijn er voldoende verwijzingen en knipogen naar eerdere King-verfilmingen. Wel balanceert Perkins soms door teveel enthousiasme op een dun koord Die priester was bijvoorbeeld echt *kuch* té creatief geschreven! Hoe Perkins hier eigen jeugdtrauma op een subtiele manier verwerkt met Stephen Kings werk past perfect. Het is te hopen dat regisseur Osgood Perkins excentrieke stijl niet verloren gaat, door tegenvallende kijkers. Maar gelukkig is dat tot heden nog niet aan de orde want niemand minder dan James Wan produceerde deze heerlijke King-verfilming. Dit is één van de beter geslaagde horrorfilms naar een King-verhaal Maar je moet wel wat afstand nemen van wat je gewend bent!