The Grudge (2020)

Overbodige tweede amerikaanse remake van het superieure japanse origineel. Producent Sam Raimi zou beter moeten weten. Niet alles aan de film is evenwel slecht: de plot weet sporadisch te verrassen, visueel steekt alles netjes in elkaar, het tempo ligt hoog en bepaalde schrikmomenten zijn bijzonder goed getimed, maar verder is het een beetje een rommeltje. Oninteressante personages, kunstmatige dialogen en een buitensporig gebruik van heen en weer springen in de tijd.

Weinig horror en spannend wordt het ook al niet. Gewoon saai en vervelend.

Goochelende Grudge.

Regisseur Nicolas Pesce gooide hoge ogen met het vreemde en sterke Piercing en werd door menige horrorfreak bewierookt dankzij zijn debuut The Eyes of My Mother. Je kunt veel van de man zeggen, maar niet dat hij doorsnee films maakt. En dus was de hoop op een originele aanpak van de zoveelste The Grudge gegrond. Maar zoals vaker blijkt wanneer kleinere filmmakers hun eerste grote Hollywood-productie mogen doen; van frisheid lijkt plotseling geen sprake meer.

En dus krijgt de kijker de zoveelste cliché-horror voor de kiezen. Geen vervelende, ondanks een ietwat verwarrend begin met goochelende tijdslijnen. Zo maakt Jon Cho de kijkbeurt best draaglijk en is het leuk om William Sadler weer eens voorbij te zien komen. Lin Shaye blaast de term getypecast weer nieuw leven in en vormt de eerste aanwijzing dat creativiteit ver te zoeken zal zijn. En dat is het, want nergens gebeurt er iets bijzonders. Ook de schrikmomenten zie je negen van de tien keer aankomen.

Hoe overbodig dit laatste deel van de oorspronkelijk Japanse horrorserie ook moge zijn, een echte buil val je er ook weer niet aan. Dertien uit een dozijn betekent niet gelijk dat de houdbaarheidsdatum is overschreden. Een en ander wordt prima in beeld gebracht en ondanks de grommende Demián Bichir weet men een eng sfeertje neer te zetten. Door de tijdssprongen moet je bij de les blijven en dankzij wat vaart is het best een onderhoudend werkje geworden, met zelfs wat sporadische gorigheid.

**½

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.

De zoveelste Amerikaanse versie van een uitgemolken thema rond The Grudge. Een paar geleden had je ook weer een versie rond The Ring die zeer zwak is. Maar moet zeggen dat deze dan toch wel wat beter bevalt. Goed is iets anders, maar qua sfeer en beelden heeft de film toch wel positieve elementen. De schrikmomenten zie je wel van ver komen wat ook normaal is gezien het concept niks nieuws brengt. De verschillende tijdsprongen zorgen dat de film uit zijn ritme valt en dat de spanning sowieso nihil is. Slecht is de film niet, maar dit thema is gewoon door de jaren heen wat verzuurd. 5/10

Niet zo'n goede film. Allemaal weer van hetzelfde. Mijn partner wilde deze graag zien, dus soms moet je je aanpassen, maar ik werd er helemaal kriegelig van. Niet omdat die zo eng is, maar omdat het allemaal zo 'vaag' blijft. De twee hoofdrolspelers waren wel goed. Ze namen je nog enigszins mee in het slappe verhaal.

vond hem rommelig, 4 verhalen / generaties en dan ook nog door elkaar.

Als kijker werd je elke keer heen en weer geslingerd van heden naar verleden, naar nog meer verleden, het heden, en weer terug e.c.t.

Vond hem niet heel slecht ofzo, hier en daar best spannend. Heb me wel vermaakt.

What do we do when we're scared? Close your eyes and count to 5

Poepoe... De nieuwe Grudge lijkt te worden bekogeld met negativiteit, en ik denk er toch heel anders over.

The Grudge, of beter gezegd Ju On. In 2007 lag ik een half jaar 's nachts wakker nadat ik deel 1 en 2 van de Japanse versie had gezien. Ook de Amerikaanse remakes, evenals door Shimizu, waren goed te doen. Ik kan zeggen dat Kayako Saeki mijn jeugdtrauma is geweest.

Geruchten gingen al jaren in het rond dat, na jaren niks meer van het vloek te hebben vernomen, er een nieuwe versie gemaakt zou worden. Dit jaar werd dat eindelijk werkelijkheid.

En lijkt het nog mooier te kunnen? Het is door de regisseur van The Eyes of my Mother.

Maar de recensies waren niet hoopvol, zoals ik hierboven al zei. Ik ben amper een recensie tegengekomen die positief was. Laat ik daar nu maar eens verandering in geven... want... ik vond deze versie van The Grudge toch best wel goed. En toch wel dood en dood eng. Jawel...

Deze Grudge is geen remake of reboot. Het sluit zich zelfs aan aan de gebeurtenissen van het origineel en we gaan terug naar de jaren 2004 tot 2006. Wanneer een Amerikaanse studente de vloek vanuit Japan mee naar Amerika heeft gebracht. Nee, geen Corona.
De film volgt per jaar verschillende personages. We beginnen in 2006 met Detective Muldoon; een weduwe, met haar zesjarige zoontje Burke. Ze wordt op een afdeling gezet met Goodmen en krijgt meteen een vreemde zaak voor haar neus geworpen. Ze vinden een verongelukte auto die pas na een jaar gevonden was, met daarin een weggerot lijk. Vanaf dat moment wordt deze zaak onder de loep genomen, waarvan de uitkomst gigantisch luguber is.

Jawel... de vloek is in Amerika en deze Grudge wordt uitgewerkt in drie verschillende verhalen die toch wel erg interessant en pakkend weten te blijven. Voornamelijk die therapeut die op bezoek komt bij dat oudere stel met die demente schizofrene vrouw wist me het meest te raken. Die Peek-a-boo was wel erg freaky. Ook de hele voorval van Fiona met die zieke ongeboren baby weet een sterke aanloop te nemen naar een gruwelijk climax... nouja, iets waar deze film uiteindelijk voornamelijk om draait. Fiona is tevens op den duur de nieuwe Kayako. Ik moet zeggen: het acteerwerk was uitstekend.

En dan nu over de uitwerking, want ook daar was in mijn ogen helemaal niks mis mee. De sfeer was perfect en donker (had soms iets weg van The Strangers), de soundtrack was goed gekozen en ook deze episode weet gewoon doodeng te zijn. Perfecte jumpscares en chillingtechnieken, voornamelijk als De geest op de achtergrond achter een raam staat te kijken terwijl de personage niks doorheeft, De geest ziet er weer griezelig genoeg uit en naast het griezelen is er ook voldoende ruimte voor een portie gore. Geen wonder ook dat dit van dezelfde producenten is van Evil Dead.

Als er misschien wel een negatief puntje is aan deze film is dat het nogal van de hak op de tak wil gaan en we constant heen en weer worden geschommeld tussen de tijdsbestekken en de personages.

Maar voor de rest was dit voor mij een zeer geslaagde opzet en had Pesce al goed geoefend met The Eyes of my Mother. Van mij mag hij wel voortborduren met de reeks. Ik had al begrepen dat hij al over een tweede deel dacht en dat hij die in drie continenten liet afspelen. Dat kan alleen maar iets goeds beloven.

Dikke voldoende.

4,0*

In 2002 draaide de Japanse regisseur Takashi Shimizu Ju-on (2002). Zijn derde film in een serie over een mysterieuze vloek. Het bleek een succesvolle reeks. Internationale erkenning en een Amerikaanse remake waren het gevolg. De Amerikaanse regisseur Nicolas Pesse ziet zovele jaren later wel potentie in het Japanse materiaal. Het inspireerde hem om zijn eigen film over de vloek te maken. Een aardige film met duidelijke aanknopingspunten naar het Japanse werk, is het resultaat.

Al in zijn eerste film The Eyes of My Mother (2016) liet regisseur Nicolas Pesse zien op het visuele vlak een heerlijke duistere sfeer te kunnen creëren. Dat is in deze film niet anders. Tegelijkertijd brengt Pesse met The Grudge een boodschap van vereenzaming en het wegvallen van sociale structuren. De film toont een besloten gemeenschap die de suggestie wekt van zorgzaamheid en veiligheid. Schijn natuurlijk, want de titulaire grudge legt de bedrieglijke vreedzaamheid onbarmhartig bloot. De romantische plaatjes van het dorp, de huisjes en de mooie natuur die veelvuldig door de film zijn gestrooid, zijn niet meer dan idyllische schijn.

Naast de decompositie van sociale zekerheid, gaat het in de film uiteraard over de mysterieuze vloek. Helaas gedraagt Pesse zich weinig ingehouden als de vloek zich prangender met de film gaat bemoeien. Vooral met de angstaanjagende momenten wordt weinig subtiel omgegaan. Pesse grijpt in eerste instantie zelfs naar het middel van de ordinaire jumpscare. Oei. Over shockerend gesproken. Juist in een serene film met interessante thema’s, beklemmende visuele dreiging en goed spelende acteurs, verwacht je toch een meer beheerste benadering van de vloek. En ja. Een jumpscare mag, maar dan graag pas als de atmosfeer zodanig onhoudbaar spannend is geworden dat daar aanleiding voor is. Niet eerder. Nu voelden die momenten aan als goedkope thrills. Bovendien was hun effect slechts kortdurend. De zorgvuldig opgebouwde dreigende sfeer werd er radicaal door om zeep geholpen.

The Grudge is een aardige horror. Niet geweldig en zeker teleurstellend in het licht van Pesse’s eersteling. Zo slecht als de kritieken en de waarderingen aangeven, is de film zeker niet.

matige film

Te voorspelbaar, en los van de goeie special effects voegt het niks toe aan de Japanse delen. Douche scène was trouwens wel erg leuk.

Voordat de film begon, wilde ik alle jumpscares tellen, maar ik was in de eerste helft van de film de tel al kwijt geraakt.

En wie is deze spookdame? Ze lijkt en beweegt niet als Kayako. Ze lijkt meer op Samara van The Ring. Het enige dat hetzelfde is, is het klikgeluid, dat ook nog eens verkeerd wordt gebruikt. Het originele geluid was griezelig, en nu lachte ik de hele tijd.

Het einde was super voorspelbaar en het acteren was ook slecht. Behalve van Lin Shaye en de hoofdrol speelster, zij deden het gewoon prima.

Alweer een remake van een in de basis goede horror classic. Toch geen onaardig werkje. Er wordt prima geacteerd in deze film, met een lengte van 1,5 uur ook goed bedeeld. Natuurlijk is het verhaal bekend maar toch hebben de makers de schrik scenes goed in beeld gebracht. Daarom zeker 2,5 ster.

Leuk.

Misschien een overbodige remake, die ik echter juist als superieur beschouw tegenover de originele films. Dat is uiteraard een kwestie van persoonlijke smaak, maar ik heb oprecht genoten van deze film waar ik vooraf niet bepaald hoge verwachtingen van had. Voornamelijk door de reviews en ook door de regisseur.

Maar waarbij veel mensen de regisseur vinden afvlakken, vind ik Pesce juist beter worden per film en bij deze film mogen de centjes die hij voor de film kreeg een goede boost geven. Het levert een veilige horrorfilm op die niet uitblinkt in originaliteit, maar wel genoeg ambitie kent om het op degelijke pootjes te laten landen. Qua horror kent de film namelijk wel genoeg sfeer.

De film wordt op visueel vlak mooi ingericht. De cinematografie is on-point en enkel de timing voor de scares is wat matig te noemen, maar niettemin kreeg de film me regelmatig te pakken. Pesce vermengt soms ook iets te veel dwaze ideeën in de film, die vervolgens worden gecompenseerd met een goed staaltje aan acteerwerk waarbij Shaye, Cho en Gilpin goed staan te spelen. Voor Riseborough is dit een stap terug, maar de rol zelf, die iets te veel theatrale dialogen kent, zit haar ook niet mee.

The Grudge is niet heel eng, maar kent toch wel een aardige hoeveelheid aan spannende scenes. De uitblinker is een bepaalde scene met een zaklamp en een donker gebouw. Verder kent de film ook een redelijke hoeveelheid aan niet-effectieve schrikmomenten. Het ontbreekt de film dan ook aan wat spanning, maar niet aan wat gore en sfeer, en ik vind deze film bij lange na niet slechter dan de algemene meuk die nu uitkomt. Beter zelfs.

Een iets beter verhaal en wat minder dwaze ideeën hadden wonderen kunnen doen, ik denk echter dat het voornaamste struikelpunt van de film is dat het zich niet echt bezighoudt met de iconische Onryō uit de originele delen. Ik geef dus eerder het publiek zelf de schuld van het falen van de film, en niet Pesce. Pesce doet het naar mijn mening gewoon goed. The Grudge is een degelijke horrorfilm geworden met genoeg te beleven. Goed.

Ik vond deze film wel tof eigenlijk.

Wel vreemd dat de speelduur op Ziggo korter is dan de versie op Netflix België. Viel me al vaak op bij Ziggo en Film1 films.

Ga hem verder niet vergelijken met het origineel .

Hij was wel spannend , maar niet enorm

Hoogstaand en origineel natuurlijk niet .

Acteerwerk was oké en de spanning ook goed . Film bouwt eigenlijk vrij snel op , waardoor het geen langdradig verhaal is. Vond het wel een vermakelijke film, maar verder niet hoogstaand . Leuk voor een griezel avondje .

Een remake van een remake, nee laat maar ik heb hem gezien en daar laat ik het maar bij.

Had goeie hoop voor deze film maar nee . Sommige ‘ stuns ‘ zagen er echt nep uit bijv. De jump aan de trap zag je gewoon dat het een pop was. en hoe kan de rental agent nou van niks weten van de moorden etc aangezien dat meisje dood is? + er word hele tijd gesprongen naar hot en her tussen het verleden en het nu, ik volg zo drie verhaallijnen beetje teveel.

En wat vond ik er nou van:

De film wordt erg goed opgebouwd. De sfeer en de spanning wordt perfect neergezet. Karakters helaas vallen wat vlak en krijgen niet al te veel diepgang. Verder is het meer van hetzelfde als het om “The Grudge” gaat. Natuurlijk zitten er wat jump scares in maar er wordt niet constant op teruggevallen. Tja en dan de laatste 10 minuten… Laat ik eerst maar beginnen met is het een aanrader? Nee, en dat komt door de pak hem beet laatste 10 minuten. Dan valt alles wat zo mooi opgebouwd is als een kaartenhuis in elkaar. Ineens kwam men er schijnbaar achter dat er nog een eind aan de film moest komen. Alles wordt afgeraffeld en totaal onlogisch afgerond. Waardoor ik met 1 gedachten overbleef… WAAROM????