The Hound of the Baskervilles (1959)

Degelijk. Hoewel flink gedateerd, is de degelijkheid en de sfeer van de film wel gebleven. De whodunnit is rechtdoorzee en heeft in feite weinig mysterie rond zich heen. Er lopen een 4-tal opvallende figuren rond, en voilà, even afwachten wie het zal zijn. Van Peter Cushing als Sherlock Holmes ben ik niet zo kapot. Hij probeert het wat kwiek te houden met een aantal maniertjes, en misschien was dat anno 1959 ook zo, maar vandaag de dag vind ik het ietwat onbeholpen overkomen. De rijzige Christopher Lee is veel charismatischer als grootste bijrol. Verder zijn het vooral de actiescènes die opvallen door hun gedateerde look. Het is wat stuntelig en fake allemaal. De film had zich ook iets minder binnenshuis mogen afspelen. Het doet wat soapachtig aan. De soundtrack is naar de tijdsgeest heel bombastisch maar het heeft wel iets, zo’n trucje uit die tijd. 3

Toch wel een verschil met latere Sherlock Holmes verfilmingen als de Disney klassieker en de versie met Robert Downey Jr waar eerder een good guy tegenover een bad guy wordt gezet met respectievelijk Professor Ratigan en Professor Moriarty. In de film van 1959 hebben we een goed oud mysterie. Holmes heeft wel zijn kenmerken (pijp, hoedje, ...) maar is vooral een detective met een analytisch inzicht. Nog geen parodie op zichzelf met minuscule puzzelstukken die niemand had kunnen oplossen. Hij is gewoon een zeer intelligente detective, gemotiveerd in zijn vak. Dr. Watson is ook niet zomaar een hulpje. De film mikt op het verhaal, dat dicht bij de boeken staat. Met een kleurrijke Sherlock Holmes in een setting die tussen mysterie en horror hangt. Gemaakt met een beperkt budget, maar het weet daar creatief mee om te gaan. Het zweeft tussen cult en kitch, maar het past wel bij dit genre. Het geeft de film een extra sfeer van het Victoriaanse Engeland. Heerlijk om te zien.