Touch of Evil (1958)

Orson Welles geeft filmles. Lastig kiezen of 'Citizen Kane' dan wel 'Touch Of Evil' zijn meesterwerk is. Het verhaal van de laatste is in ieder geval een stuk compacter dan dat van Kane, wat de meeslependheid ten goede komt. Cinematografisch zit het hoogtepunt in de vaak nagemaakte en veelvuldig bestudeerde openings-scene waar de camera een ongekend complexe beweging maakt door een Mexicaans grens-stadje, onderwijl de premisse van het verhaal vertellend. Die drieeneenhalve minuut alleen al maken 'Touch Of Evil' tot meesterwerk.

Zwoel, broeierig, mysterieus sfeertje in deze, reeds behoorlijk harde, film noir die overduidelijk de stempel Orson Welles draagt. Goed en spannend intrige, waarbij ieder personage wel iets wil verbergen of geheim houden. De slordige figuur van Welles als de zelfverzekerde politiechef, die de zaakjes, daar in dat duistere grensstadje, wel steeds naar zijn hand zet, (moest af en toe denken aan Philippe Noiret in "Coup de Torchon") is een attractie in de film, maar dat is eigenlijk ook Marlene Dietrich, verwonderlijk toch maar in een bijrol. Charlton Heston daarentegen doet vreemd aan met zijn Mexican look (1 jaar later zou hij Ben Hur vertolken !) Zag de film voor het eerst een 7-tal jaren geleden. Een tweede kijkbeurt leverde toch wel wat meer waardering op, maar beschouw de film niet als een meesterwerk. Sommige scènes komen nogal houterig over en ook het acteren is niet altijd op niveau.

Aardige film die ook wel wat gedateerd is, vooral in het acteerwerk en onderlinge relaties die weinig echt aanvoelen maar vooral gescript lijken te zijn - althans, dat is een beeld dat ik heb bij films van voor 1960 waar het altijd een gezellige boel is met zijn allen. Het doet weinig realistisch aan dat zo'n hoofdpersoon zo wordt betrokken bij een politiezaak. Maar allicht was dat echt die tijd, ik kan het me alleen niet voorstellen. Vooral de regie valt op. Dat eerste shot, maar ook veel bijzondere camerahoeken, lekkere vlotte editing soms en veel muziekjes bij bepaalde personen. En visueel is het best mooi met veel diepzwarte schaduwen en als geheel op momenten ook echt sfeervol, zeker als er wat jazzy muziek bijkomt. Er is echt wel nagedacht over de film. Jammer dat het verhaal zelf niet veel voorstelt want dat boeide me nooit eigenlijk. Ik vind dit ook niet per se een film noir, daarvoor ontbreken toch te veel elementen, zowel inhoudelijk, visueel als qua sfeer. Het is wel een thriller met veel donkere fotografie, maar geen noir. Spannend wordt de film ook nergens, al hoeft dat ook niet per se. Nar boven afgerond 3,5*.