Manon des Sources (1986)

Het tweede deel van dit naturalistische tweeluik moet niet onderdoen voor het eerste. Emmanuelle Béart speelt een rol met relatief weinig woorden, maar met des te meer zeggingskracht in haar gezichtsexpressie. Het ene moment heeft ze de uitdrukking van een onschuldig herderinnetje, dan beantwoordt ze de voyeuristische blik van Ugolin met het boze oog. Het wijsje dat ze op haar harmonika speelt, hetzelfde als destijds haar vader, verraadt haar innerlijke drijfveer. Het verhaal is vergelijkbaar met een Griekse tragedie. César Soubeyrans noodlot wordt bewerkstelligd, deels door het toeval van de vermiste brief, deels door z'n eigen handelswijze. Z'n hoop op een mannelijke erfgenaam die zijn familienaam draagt, gaat verloren met de zelfmoord van Ugolin, een fatale ommekeer. Een blinde zieneres verklaart alles, met de bochel van Jean als herkenningselement. Godsdienst en bijgeloof speelden een belangrijke rol in zo'n Frans dorpje in die tijd. Wie in een bovennatuurlijke verklaring wil geloven, kan blind blijven voor de waarheid. Tot César dringt die waarheid uiteindelijk door. Hij is geëvolueerd van een schalkse en hebzuchtige manipulator naar een ontgoochelde en berouwvolle oude man. De Provençaalse natuur is weer overweldigend, met het klaprozenrood als symbool voor passie. De bron in de grot staat symbool voor vruchtbaarheid en het onbereikbare vrouwelijke.