In a Lonely Place (1950)

Grootste probleem met deze film voor mij: men probeert eigenlijk voortdurend twijfel aan zijn onschuld te creëren, ondanks alle verwoede pogingen hiertoe lukt dit nooit overtuigend, en het "verrassende" einde zie je al heel vroeg aankomen. De rest van het verhaal doet er dan verder weinig toe.

“I was born when she kissed me. I died when she left me. I lived a few weeks while she loved me.” Eén van de beste rollen van Humphrey Bogart. In In a Lonely Place speelt hij een personage met heel veel problemen en een zeer kort lontje, en uiteindelijk verliest hij alles door zijn achterdochtige karakter en agressief gedrag. Het mooie is dat je niet te weten komt wat Dixon Steele heeft meegemaakt en hoe hij zo is geworden, en dat zorgt ervoor dat het personage ook iets mysterieus over zich heeft. Bogart kan dit soort personages altijd fantastisch spelen en het ene moment haat je hem, om het andere moment om hem te kunnen lachen of medelijden met hem te krijgen. Het samenspel met Gloria Grahame levert veel hoogtepunten in de film op, en hun scènes zijn tragisch, soms liefdevol, maar vooral explosief. In a Lonely Place heeft ook nog een moordplotje, maar de film is vooral een tragisch liefdesverhaal en het laat zien dat liefde niet alles overwint.

De sfeer zit goed, en de Bogart is weer goed op dreef. Desalniettemin vind ik deze film toch minder dan andere Bogart- of Film-Noir-klassiekers: - Ik kan het personage Dixon Steele maar matig waarderen. Ik heb een probleem met zijn gewelddadig karakter. - Het verhaal is niet zo interessant. Na verloop van tijd wordt de moord bijzaak, en wordt dit eerder een Romantisch drama. Aan het opklaren van de moord wordt vanaf dan ook niet veel tijd meer besteed. Op het einde krijgen we te horen dat iemand nogal toevallig bekend heeft... en daar moeten we het dan met doen. Verwacht dus geen sterke plottwists.