Henry V (1989)

Henry V was anders als ik had verwacht. Op een of andere manier dacht ik dat de film veel minder toneelachtig zou zijn. Ondanks dat Branagh zijn uiterste best heeft gedaan om het toneelstuk toegankelijk te maken door middel van een realistische setting, niet-theatraal acteerwerk en een prachtige soundtrack van Patrick Doyle, is het geheel door de eeuwigdurende dialogen nog steeds niet heel toegankelijk. Hoewel ik het Shakespeareaans Engels briljant vind en er momenten in de film zitten dat acteurs werkelijk perfect acteren, vind ik dat hele toneelachtige maar niets. We zien enkele oppervlakkige scènes in plaats van dat we de personages echt volgen zoals in een 'film-film' en dat doet het inlevingsvermogen van de kijken niet ten goede. Hoewel ik Derek Jacobi een meesterlijk verteller vond, was het wel erg storend dat de zogenaamde 'fourth-wall' werd doorbroken. Verder vond ik veel dingen onduidelijk in het verhaal. Waarom Frankrijk aanvallen? Waarom doet iedereen alsof Henry heel nobel is terwijl hij eigenlijk heel arrogant en tyraniek overkomt? Waar kent Henry die dieven van? Waarom is er aan het einde out-of-the-blue een romance tussen Henry en de Franse prinses? Waarom praten alle Fransen Engels en de prinses en haar kamerjuffvrouw wel Frans? Vragen, vragen. De film kende een aantal bijzonder sterke momenten. De veldslag vond ik verreweg het hoogtepunt van de film. Kenneth Branagh bewijst zich in dit ambitieuze en ietwat pretentieuze regiedebuut als een vaardig regisseur en een meer dan vaardig acteur. Het acteerwerk was erg goed en de setting geslaagd. Helaas ligt het toneelachtige mij gewoon niet zo, daardoor toch een lichte tegenvaller. Hamlet heb ik ook nog liggen, maar gezien de lange speelduur bewaar ik die nog een tijdje.

Degelijke verfilming. Gelet op de speelduur zal er vast tekst gesneuveld zijn, maar dat zorgt er weer wel voor dat het goed te volgen is - als de Nederlandse ondertiteling meedraait. Het hoofdthema, dat een koning het zwaarder heeft dan een bedelaar door zijn vele verantwoordelijkheden, maar dat uiteindelijk iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen zieleheil, kwam bij mij in ieder geval goed door. Hoe goed Branagh ook zijn mag... Emma Thompson speelt “m eruit. Wat een natuurlijke lach! Verder een hele hoop bekende gezichten, waaronder een piepjonge Christian Bale. Judi Dench doet het goed, maar Brian Blessed als de Duke of Exeter is sinds Blackadder niet meer serieus te nemen. Voor wat betreft historische accuratesse: dat was Shakespeare’s bedoeling ook nooit geweest. Nooit een heldenepos besmeuren met dingen als oorlogsmisdaden, de moraal of de waarheid. De verfilming probeert meestal realistisch te zijn, maar kan soms toch niet de toneelachtergrond verbloemen. De belegering van Harfleur, de rondgang in een mantel ‘s nachts, dat is meer toneel dan film. Ik heb me er niet aan gestoord. Goed om gezien te hebben in een goede verfilming. Maar weer niet indringend genoeg om echt indruk te maken. O, en een half puntje aftrek voor de muziek die net iets te vaak sentimenteel en cliché was.

Met moeite een voldoende. Het is dat het acteerwerk en de productie an sich heel prima zijn, maar ik moet eerlijk zeggen dat het Shakespeariaanse gebeuren me helemaal niet zo trok, met die langdradige en vaak ook nogal nationalistische en monarchistische teksten. Die lullige rol van Thompson lijkt overigens helemaal niet op zijn plek.