Grand Hotel (1932)

Ik had voorafgezien maar weinig hoop op deze film. Ik had net het gelijkaardige sterrenvehikel "Dinner at Eight" achter de rug, en die was me maar slecht bevallen. Maar soit, heb het toch maar een kans gegeven in de geest van weer-een-BesteFilmOscar-die-ik-kan-wegvinken. Nu ik eraan denk, ik zag ook "Dinner At Eight" om een lijstje af te werken (AFI 100 Laughs). Waar ben ik toch mee bezig? Nou, dit viel reuze mee. Wat een stijl, wat een klasse heeft deze film toch. Het glorierijke hotel in de jaren '30 verwelkomt een aantal gasten, en zoals de kamenier zegt "Nothing ever Happens", of toch zo lijkt het. We maken kennis met een aantal gasten, die elk hun eigen verhaal hebben, maar wiens levens weldra mooi elkaar zullen kruisen. Mijn voorkeur ging toch uit naar de Barrymore-familie. John Barrymore (Walt Disney look-alike) draagt de gehele glamour van de film.Sigaartje, smoking, potloodsnorretje! Die andere Barrymore, Lionel, mag dan weer een tragedierijk personage spelen. Zonder twijfel de interessantste verhaallijn. Dat extra tragisch sfeertje dat rond het hotel hangt, heeft dan weer te maken met de geschiedkundige achtergrond. Wanneer een film zich afspeelt rond 1932 in Duitsland, kan je niet anders dan even denken aan het opkomende fascisme, ook al wordt er geen woord over gezegd. Even wegmijmeren hoe het met filmpersonages zou verdergaan tussen 1933-1945, dat kan ook deugd doen. Minpuntjes helaas, zijn de niet altijd even sterke verhaallijnen of het acteerwerk van de anderen. Ik weet niet wat Greta Garbo aan het doen was maar acteren was het niet. Slecht acteren overigens ook niet. Ik weet het gewoon werkelijk niet. 3,5* Een verhoging in de toekomst sluit ik niet uit. Ik zou overigens ook kunnen leven met een remake van deze film.

Een intrigerijke film, die ondanks zijn gevorderde leeftijd maar weinig van zijn oude glorie verloren heeft. Met zijn ingenieuze mix van drama en humor, van hoop en vertwijfeling, van achterbaks gedrag en oprechtheid geeft de film een inkijkje in de samenleving tijdens de eerste jaren van de Grote Depressie aan de vooravond van rampzalige maatschappelijke ontwikkelingen (met name in Duitsland). Het acteerwerk mag dan wat gedateerd aandoen, maar dat is volgens mij vooral terug te voeren op het feit dat de sterren van toen zonder uitzondering allemaal hun roots hadden in de “stomme” tijdperk. Naast de gebroeders Barrymore springt zeker het optreden van Joan Crawford in het oog. Wat mij betreft is zij de absolute ster van deze film. In voorgaande commentaren wordt de performance van Greta Garbo hier en daar bestempeld als overacting. Ik ben het daar niet eens. Ik denk dat het personage van de depressieve balletdanseres deze theatrale invulling van de rol met zich meebracht en volgens mij kan niemand dat beter waarmaken dan Garbo. Een mooie film zonder houdbaarheidsdatum.

Vijf van de grootste sterren van de vroege talkies maken deel uit van deze ensemblecast. Lionel Barrymore speelt iemand met gezondheidsproblemen; z'n jongere broer John een gentleman-inbreker met financiële problemen; Greta Garbo een prima ballerina met mentale inzinkingen. Wallace Beery speelt de louche zakenman; Joan Crawford de troostende stenografe. Het Berlijnse hotel kan gezien worden als een allegorie van de Weimarrepubliek, die in een diepe crisis verkeerde. Het is gebaseerd op een toneelbewerking van een roman van Vicky Baum. De klemtoon ligt dus op de dialoog, maar er is meer te zien dan pratende mensen in een kamer. De inbraakscène toont de hotelgevel in vogelperspectief. De telefooncentrale, met dat drukke gekwebbel, behoort tot een ander tijdperk. Er zijn close-ups van een cocktailshaker en een halssnoer. De grootste visuele attractie is echter Greta Garbo. Ze draagt afwisselend een bontjas, een witte nachtjapon en een zwarte, flanellen jurk. Het scherpe in haar gezicht is benadrukt met lippenstift en wenkbrauwpotlood. Toenmalige bioscoopbezoekers zaten hier met ingehouden adem naar te kijken.