Good Night, and Good Luck. (2005)

Tour de force op een bescheiden aantal vlakken. De karaktertrekken die komen kijken bij de belegen monologen die Edward Murrow aflevert, raken een snaar. Deze man is van bittere ernst en zijn vertogen hebben een zeer pregnante lading. Het straalt gewoon van zijn porem af dat de onderwerpen waarover hij handelt danig delicaat zijn dat het gaan of staan van beschaving ermee gepaard gaat. Klasse geacteerd. Voor eenieder die geïnteresseerd is in politiek-culturele filosofie moet dit een waarachtig smulwerk wezen. Voor vele andere mensen zal het echter rauwe, al te rationele kost zijn. Je wordt immers niet vanzelf meegesleept in het verhaal omdat de film te fragmentarisch van aard is. Het enige waar het feitelijk allemaal om draait is Murrow vs. McCarthy en wanneer zij op het spreekgestoelte plaatsnemen. De andere scenes steken er wat bleek bij af. Vooral het zijplotje van Robert Downey jr. weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het draagt noch bij aan emotionele betrokkenheid, noch is het narratief doordacht, noch is het exemplarisch voor het tijdsbeeld. Een rondje kranten doen in een met rook doordesemd jaren vijftiger café is wat dat laatste betreft een pak meeslepender. Een film die dus niet echt als een geheel aanvoelt, maar door enkele sterke elementen er bijzonder hard wezen mag. In sommige scenes bekruipt van lieverlede het gevoel dat je naar iets zit te kijken dat er echt toe heeft gedaan. En dat is knap gedaan. Al met al een document dat het tijdsgewricht met verve weet te vangen en in een aantal sleutelscènes virtuoos uitlicht.

Prachtig stijlvol geschoten film, uitstekende acteerprestatie (sterke personages neergezet zonder overacting) en interessant script. Als je geen enkele voorkennis hebt, is het af en toe wel moeilijk helemaal te volgen (zo kon ik de dialoog in bed van dat echtpaar niet helemaal volgen). Het abrupte einde stoorde ook enigszins; ik had graag nog een epiloog langs zien komen (hoe is het bv afgelopen met de rechtzaak van Murrows; hij was aangeklaagd immers..? En hoe is het met die senator afgelopen (weet ik intussen dankzij wiki, maar had het liever van de film geweten)?). Niettemin een aanrader.

Niet bepaald bekend met deze titel en dan ook maar op de gok geprobeerd. Hoewel ik voor mijn gevoel nooit een moment in de film zat toch wel een goede indruk gekregen en zeker op termijn eens voor een herkijk. Opvallend is het stijlvolle zwart wit, de muziek en de montage. Een zekere kwaliteit en degelijkheid gaat van deze combinatie uit. Het is toch echter de droge en fragmentarische stijl die daarna gevolgd wordt die mij sommige dialogen vaak tweemaal doet lezen. Wollig qua woord en zinsopbouw, niet de directheid van tegenwoordig, het helpt niet echt mee om wel feeling met deze film te krijgen. Toch maakt de visuele stijl en vooral de mimiek van Strathairn veel goed en vooral diens boodschap. Namelijk dat de jacht op 'commies' vanzelfsprekend is, maar niet ten koste van het individu, noch de rechten van iemand of grondwet moet gaan. Een interessante thematiek in een roerige tijd waar men evenmin vies was van een smeer of lastercampagne. Boeiend, stijlvol, interessant, maar toch niet helemaal hét. Mogelijk de volgende keer beter.