Frantz (2016)

Ozon maakt met Frantz niet alleen een emotioneel drama, hij kleedt het nog eens extra mooi aan. Een verhaal vlak na de 1e wereldoorlog, waarin alleen verliezers zijn. Het is nu tijd om verdriet te verwerken, maar dat is moeilijk. Het leven is een mix van verlies en kwaad zijn op de tegenstrever. Daartussen op zoek naar een manier om verder te kunnen leven. De beelden in zwart-wit met de melancholische muziek, geef die zwaarmoedige tijd goed weer. De momenten dat er toch wat hoop is of bij herinneringen naar vroeger, maakt zwart-wit plaats voor warme kleuren. Cinematografisch echt onder de indruk, mooi werk hier! De openbaring komt ergens halverwege de film als Adrien terug naar Parijs is en Anna de farce ophoudt voor de ouders van Frantz om hen niet te kwetsen. Ze is kwaad op Adrien, maar tegelijk beseft ze ook dat ze dankzij Adrien net de steun kreeg die ze niet vond. Deels door de liefde en deels door het aangeven van de pastoor om vergeving te schenken, gaat ze dan naar Parijs. Na Adrien in Duitsland is nu Anna de vreemde eend in Frankrijk. Hoe de trein door Frankrijk rijdt met het slagveld in de weerspiegeling van de ramen... Om stil te worden. Later als ze ziet dat Adrien een andere liefde heeft, lijkt het duidelijk te worden dat hoop en liefde misschien wel verward werden. Uiteindelijk blijkt ze wel een nieuwe start te hebben genomen. Het leugentje om bestwil naar de ouders blijft ze hoog houden. En zelf blijft ze in Parijs om het gefantaseerde leven van Frantz te beleven en zo bij hem te zijn. Een hele mooie film die net dat ietsje meer mist om een echte topfilm te zijn. Maar wel één van zijn betere titels, zowel qua verhaal als de film zelf. Die zoals eerder gezegd, vooral indruk maakt met de cinematografie.

Klassieker wordt de Europese arthouse niet. En ik hou ervan. De strakke cameravoering van Ozon, dit keer in zwart-wit met een paar mooie overgangen naar kleur, en de stemmige muziek creëren een zeer verzorgd geheel. Heel fraai is het shot van in de treinruit weerspiegelende ruïnes, had langer aangehouden mogen worden. Complimenten ook voor de oude treinen en auto's die te zien zijn. Maar wat Frantz vooral boven de middelmaat doet uitsteken, is het originele verhaal dat gedurende de volle speelduur weet te boeien. In de laatste tien minuten zit alles weer anders dan je dacht, zonder dat het ooit aanvoelt als een plottwist of iets dergelijks. Knap gedaan. Op twee momenten slaat de film de plank mis: de uitingen van vaderlandsliefde in een Duits en Frans café voelen als een verplicht nummer om een statement te maken en detoneren binnen het verhaal. Maar verder weer een prima film van Francois Ozon.

Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar deze film heeft mij wel behoorlijk ingepakt. Eigenlijk een nogal amodieus verhaal, dat heel soepel loopt en mooi gebruik maakt van verschillende kunstvormen als muziek, schilderkunst en poëzie.